StalKunst9 bij de Kunst10daagse van Bergen

Voor alles in het leven is er een eerste keer. Zo luidt een gezegde waar weinig tegenin is te brengen. Dus was er voor mij een aantal dagen geleden die eerste keer voor het een koeienstal binnenrijden met mijn auto. Al eerder was er ook de eerste keer dat ik gevraagd werd om mee te doen met de Kunst10daagse van Bergen in Noord-Holland. En laat die beide eerste keren nou ook nog eens een keer direct met elkaar samenhangen!

Ik schreef al eens over die koeienstal zonder koeien. Vanwege het verzoek van Elisabeth Leyen, organisatrice van StalKunst9, om het achterste deel van die lange stal voor mijn rekening te nemen. Dan is het logistiek eigenlijk best wel handig om daar naar binnen te kunnen rijden als er nog geen andere kunst in de weg staat. Scheelt een hoop gesleep en gesjouw bij het uitladen. Zo gezegd, zo gedaan.

levensgezel en ik bezig om de koeienstaldeuren een kunstzinniger aanzicht te geven

Intussen is die Kunst10daagse afgelopen vrijdag 19 oktober volop losgebarsten met een officiële opening in het mooie plaatselijke Museum Kranenburgh.

druk bezochte officiële opening

De rekenaars onder ons zullen dan al snel doorhebben dat er nu dus nog één weekeinde te gaan is tot en met 28 oktober. Daarbij zijn alle locaties elke dag open van 11 tot 17 uur en wordt van de kunstenaars verwacht dat ze zelf ook regelmatig aanwezig zijn. Dat zit ingebouwd in het DNA van de Kunst10daagse. Dus probeer ik dat ook, gezagsgetrouw als ik ben. In de stal aan de Voert 9, of te wel nummer 02 van de blauwe route in de catalogus. Een dikke catalogus van 84 pagina’s  met heel veel informatie over de deelnemende kunstenaars en de plekken waar ze exposeren.

achterin ‘mijn’ staldeuren als eye catcher

 

druk bezoek

drukte op het erf voor de stal

Maar ook was ik er de afgelopen dagen vanzelfsprekend op uit om te bekijken wat die uitgebreide kunstmanifestatie zoal te bieden heeft in en om Bergen en Bergen aan Zee. Want ga maar na. Tweehonderd locaties. Met dus ‘mijn’ koeienstal. Naast winkels in allerlei soorten, particuliere huizen, tuinen, kerken, kroegen, restaurants, een oude fabriek en galerieën. Met zo’n driehonderd deelnemers. Met pendelbussen vanaf grote parkeerplaatsen buiten het dorp om het centrum te ontlasten. Met vier verschillende kunstroutes die door hop on hop off busjes bereden worden. En natuurlijk met heel veel kunstverscheidenheid. Waarbij hier en daar het kwaliteitsniveau wel wat beter had kunnen worden bewaakt. In mijn ogen dan natuurlijk. Want kunstbeleving is per definitie subjectief. Hieronder een kleine selectie foto’s van het rondkijken bij plekken die mij in sfeer en kwaliteit troffen.

Het episch centrum van de Kunst10daagse: de Ruïnekerk in het centrum met de grote informatietent

Tot volgende week.

TOOS

Mijn heARTseat voor de heARTparade

Op welk kunstvoorwerp die handtekening van mij op bovenstaande foto staat?

Een aantal maanden geleden alweer schreef ik over de heARTparade van de stichting Energy4All. Een actie waarbij kunstenaars voor een heel goed doel een hartvormige bank, de heARTseat, beschilderen.

Enkele jaren geleden deed ik al mee aan de DOGPARADE door een 1,80 meter hoge hond te beschilderen. Om bij dierenliefhebbers een mogelijk misverstand weg te nemen, hij was wel van kunststof. Doel van die DOGPARADE? Met tentoonstellingen en een grote veiling geld genereren voor een te ontwikkelen medicijn voor kinderen die aan de energiestofwisselingsziekte lijden. Het vaak veel te korte leven van die kinderen wordt namelijk helemaal beheerst door die ziekte. En niet alleen het leven van die kinderen. Ook dat van ouders en eventuele broertjes en zusjes. Maar aan de universiteit in Nijmegen is gelukkig een medicijn in ontwikkeling. Een ontwikkeling die heel veel geld kost. Vandaar dus die stichting Energy4All en allerlei acties. Zoals nu de heARTparade.

de collectie nog wit gespoten heARTseats bij de leverancier

mijn heARTseat in beschilderde toestand

Het exemplaar van bovenstaande verzameling witte banken dat eind vorig jaar bij mij binnen werd gebracht, heeft in beschilderde staat een poos geleden mijn atelier al weer verlaten. Maar voordat dit gebeurde, kwam professioneel cameraman Jaap van Willigen in de maand maart opnamen maken van het schilderproces en een interview met mij houden. De film die hij daarvan monteerde, is sinds kort klaar en nu te zien op Vimeo. De professionele tegenhanger van YouTube waar alleen kwaliteitsvideo’s worden toegelaten. Een heel leuke video. Vind ik zelf ten minste. Maar of ik daarbij geheel objectief ben? Oordeel zelf maar (https://vimeo.com/294111095 ).

Zo heeft Jaap, als vrijwilliger van de stichting Energy4All, er een aantal gemaakt bij diverse deelnemende kunstenaars. Kijk maar eens op  https://www.heartparade.nl/heartseats.

De nu aangeleverde heARTseats zijn onlangs allemaal met een stevig beschermende, doorzichtige laklaag bespoten en klaar om een rondreizend bestaan te gaan leiden. Zo ook mijn bank.

mijn met een beschermende, doorzichtige laklaag bespoten heARTseat in volle glorie

Ze gaan op allerlei plekken geëxposeerd worden. Logisch dus dat zo’n kunstwerk goed beschermd moet worden.  Ook natuurlijk omdat die hartvormige bank mee bedoeld is om op te zitten. Met een geliefde bijvoorbeeld.

Uiteindelijk komt er in de loop van 2019 een grote veiling waar de heARTseats geld moeten gaan opbrengen voor die medicijnontwikkeling. Dit verhaal zal dus ongetwijfeld vervolgd worden. Tot volgende week.

TOOS

In september hadden van mij best 40 dagen mogen zitten

lekker aan het tekenen op een terrasje in de oude stad

Bij het verschijnen van dit blog zit ik al weer in Nederland. Eigenlijk had die septembermaand in Nice voor mij best zo’n 40 dagen mogen tellen. Zoals ik vorige week al schreef, ’t is daar voor mij toch een beetje leven als God (die natuurlijk een vrouw is) in Frankrijk. Lekker werken, lekker genieten van het weer, lekker genieten van die prachtige stad en lekker nadenken over mijn kunst.

Maar ja, onze huidige, in 1582 door de Roomse kerk ingevoerde Gregoriaans kalender heeft anders beslist. September mag maar 30 dagen tellen. En daardoor riep de 1ste zondag van de maand oktober mij onverbiddelijk terug voor de Kunst en Cultuurroute in Middelburg. Met daarbij trouwens ook nog allerlei broodnodige voorbereidingen in verband met mijn deelname aan de Kunst10daagse in het Noord-Hollandse Bergen. Maar dat hoort nu eenmaal bij het leven van de kunstenaar zoals ik dat gekozen heb.

Over die toekomstige kunstactiviteiten ga ik natuurlijk te zijner tijd op deze plek berichten. Maar voor nu leek ’t me wel leuk om van Nice afscheid te nemen met wat foto’s en bijbehorende tekstjes. Bij deze.

Een aantal jaren geleden ontsierden vieze betonnen gebouwen en busstations de plek waar zich nu een ontzettend groot fonteinoppervlak bevindt met in het verlengde daarvan een park met speelmogelijkheden voor de jeugd. Nu is ’t of dit nooit anders is geweest. Een geweldige aanwinst met hier en daar ook nog de nodige buitenkunst.

Waarom de Côte d’Azur de naam heeft van azuurblauw te zijn? Lijkt me duidelijk!

Bij mij om de hoek. Zeg eerlijk, mooi of mooi?

Ook op het kiezelstrand van Nice, verwacht er geen zand, kun je heerlijk genieten. Zomaar een plaatje van iemand.

De oude stad lever heel wat fotogenieke plekjes op.

 En dan nog net even een laatste terrasje op de kop van mijn Palais de Venise voordat ik richting vliegveld moet. Tot volgende week.

TOOS

How nice to be in Nice

Een aantal jaren huurde ik aan de Côte d’Azur telkens een andere plek om daar zo’n drie maanden te kunnen werken. Tot er in Nice een appartement met ateliermogelijkheid voorbij kwam waaraan ik echt geen weerstand kon bieden. Dat ‘Palais de Venise’ uit 1908 was te aantrekkelijk. Middenin het echte Nice, het bruisende stadshart dat in de 19e eeuw vanuit het middeleeuwse deel sterk werd uitgebouwd. Een soort ‘Parijs in het klein, maar dan op z’n Italiaans’ zoals levensgezel dat dan kort en bondig uitdrukt.

links het Palais de Venise met de koepeltjes

Sommigen zoeken voor de rust een klooster, ik heb in Nice mijn retraite oord. Rust om te werken en rust om na te denken. Met voor de grofstoffelijke voeding, heel praktisch, ’s morgens een dagelijkse groente en fruitmarkt voor het Palais. Een beeld dat ’s middags een metamorfose ondergaat tot restaurantterrassen.

En kunstzinnige voeding? Geen probleem in een stad vol kunst en musea. Daarbij nog  heel vaak zon met een heerlijke temperatuur en de uitdrukking ‘leven als God in Frankrijk’ behoeft geen verdere verklaring.

Dat ik tijdens zo’n verblijf op bezoek ga bij Jean-Paul Aureglia, mijn galerist van Galerie Quadrige, met wie ik al jaren samenwerk, spreekt voor zich. Laat er deze maand nou ook nog een vernissage zijn! Logisch dat ik daar acte de présence gaf.

vernissage bij Galerie Quadrige

Logisch ook dat ik tijdens zo’n retraite af en toe wat kunstige bedevaartstochtjes maak. Zoals naar het MAMAC, het Musée d’Art Moderne et d’Art Contemporain. Ik heb er vanwege mijn appartement in Nice altijd vrij toegang. Dus kan ik zomaar binnenlopen. Bijvoorbeeld om te zien of men ter verandering voor de vaste zaal van echte Niçois en kunsticoon Yves Klein (1928-1962) nog wat heeft gerommeld in de kunstopslag. Vooral van zijn beroemde, prachtig intens vibrerende Yves-Klein-blauw is ’t elke keer weer genieten.

zaal van Yves Klein in het MAMAC

werk van Niki de Saint Phalle in haar zaal

Niki de Saint Phalle (1930-2002) vind ik ook altijd zo’n bedevaartstochtje waard.  Voordat ze wereldberoemd werd door haar grote Nana’s heeft ze nog heel wat andere interessante en gekke dingen gedaan. Ooit gehoord van haar ‘schietschilderijen’? Google maar eens. Uit de grote collectie die ze naliet aan het MAMAC kan de curator nu te kust en te keurkiezen voor de ‘Nikizaal’.

Tijdens mijn MAMAC-rondgang stond ik plotsklaps voor werk van een Nederlander. Marinus Boezem (1934), één van de grondleggers van de conceptuele kunst in Nederland. Dat werk hing  op de tijdelijke expositie ‘Cosmogonies, au Gré des Éléments’. Een onbegrijpelijke titel? Ach, dat strookte dan gelijk met het ‘Wheather Drawing’s, 1969′ van Boezem. Een verzameling foto’s van met de hand getekende weerkaarten. Je moet er maar op komen!

Marinus Boezem, Wheather Drawings 1969

Nee, dan liever “Matisse&Picasso, la comédie du modèle” in het Musée Matisse. Een prachtig gelegen oude villa bij een groot olijfbomenpark en Romeinse ruïnes. Met voor mij opnieuw kostenloze toegang.

Musée Matisse

Dit jaar gaan die twee grote kunstenaars, zowel elkaars bewonderaars als enigszins na-ijverige concurrenten, er een kunstzinnige strijd aan. De al wat oudere maestro Matisse en macho en ego Picasso! Echt een prachtige tentoonstelling die een uitgebreidere beschouwing verdient. Maar voor nu laat ik ’t hieronder bij een paar foto’s, want mijn bedevaartjes voerden ook nog naar het Musée National Marc Chagall.

Matisse en Picasso naast elkaar: wat is van wie?

een imposante reeks steendrukken van Picasso

Dat werd ook wel weer eens tijd. Een mooi museum dat destijds architectonisch om een geschonken verzameling Bijbelse schilderijen van Chagall heen is gebouwd. Boeiend om er na wat jaartjes weer eens rond te lopen. Vooral door de extra expositie over Chagall’s plannen voor een door hem aan te pakken kapel. Die kwam er niet, terwijl zoiets wel lukte aan Matisse, Picasso en Jean Cocteau. Oei, oei, niet goed voor het kunstenaarsego!

voorstudie met knippen en plakken voor glas-in-lood ramen voor de beoogde kapel

een al verder gevorderde voorstudie

genieten op z’n Niçois op Place Garibaldi

Trouwens beslist een verhaal waard, die kapellen. Maar misschien komt dat nog wel eens. Nu eerst bijkomen van al die kunstbedevaarten op mijn favoriete plein Place Garibaldi.

 

Tot volgende week.

TOOS