Heb je wel eens een tweebaansweg gezien met aan weerszijden voortsnellende kakkerlakken? Mexicaanse kakkerlakken? En dat dan ook nog in een hotelkamer? ’t Overkwam levensgezel en mij tijdens onze rugzakreis door Mexico toen we waren aangeland in de buurt van Teotihuacan. Voor een luttel aantal peso’s verkregen we een kamer als een balzaal met daarin een navenant groot bed. Niet onaardig natuurlijk. Tot! Tot ik plots die kakkerlakken-snelweg dwars door onze balzaal op het netvlies kreeg! En dat terwijl ik altijd al een gloeiende hekel aan dat tuig heb gehad. Gelukkig stonden de beddenpoten in met petroleum gevulde potjes. Want, zo wist men bij de receptie, kakkerlakken hebben dan wel een zeer breed ontwikkeld smaakpatroon, maar zwemmen in een badje petroleum? Daaraan hadden zíj dan weer gloeiend de pest.
Afgezien van die Teotihuacaanse kakkerlakken was de rest een prachtige ervaring. Want als je Teotihuacan zegt (levensgezel bedacht voor die nogal tongverstruikelende naam het ezelsbruggetje Theo-die-wat-kan), zeg je ook Piramide van de Maan en Piramide van de Zon. Gigantische, bijna tweeduizend jaar oude, hoge steenconstructies omringd door allerlei andere overgebleven tempelresten. Één van de uitgebreidste archeologische plekken in Mexico. En dat zegt wel iets in een land waar nog heel veel architectuur is terug te vinden van precolumbiaanse volken als de Olmeken, Maya’s, Tolteken en Azteken.
In dat Teotihuacan is ’t echt een kwestie van ‘de paden op, de lanen in, vooruit met frisse pas’. Op wat weer een relatief klein deel is van een stad die in zijn bloeitijd, tot ongeveer 500 n.C., een oppervlak van om en nabij 20 km2 moet hebben gehad. Ik heb er de nodige zweetdruppels gelaten. Zeker bij het beklimmen van de vele, vele piramidetraptreden.
Maar zoals dat heet, ‘inspiratie door transpiratie’. Met als gevolg bijvoorbeeld het schilderij bovenaan en het onderstaande.
Beide zogenaamde marouflé’s. Een techniek waarbij beschilderd doek of papier op een stevige ondergrond wordt geplakt. Bij papier natuurlijk wel met zuurvrije lijm! Dat ik daarna nog andere technieken toepaste? Allicht. Eerst dus aquarelleren op dat papier, toen opplakken, daarna erop doorgaan met olieverf en het geheel afsluiten met een beschermende vernis. Want waarom zit een aquarel eigenlijk altijd achter glas? Om aantasting door de lucht te voorkomen. Bij die marouflé’s van mij is dat dus niet meer nodig.
Deze schilderijen zijn natuurlijk weer geen afspiegeling van de realiteit, wel er op gebaseerd. In een combinatie van wat in mijn atelier uiteindelijk aan beelden uit mijn herinneringen op plopte.
Zoals ook bij die boos kijkende kop in ‘Teotihuacan I’. Want dat wist ik natuurlijk al wel uit de kunstgeschiedenis. Die precolumbiaanse beelduitingen zijn echt heel anders dan waar wij in de loop der eeuwen in onze cultuur aan gewend zijn geraakt. Wat zien hun goden er vaak boos, nors, demonisch en angstaanjagend uit. Zoals de slangengod Quetzalcoatl bij de tempels van Teotihuacan.
En van de Jaguar-god en de Regen-god van de Maya’s kun je ook niet zeggen dat ‘t vrolijke jongens zijn.
Heel intrigerend, die zo heel andere beeldcultuur. Over de bijbehorende vele mensenoffers om de goden tevreden te houden zal ik het dan maar niet hebben. Hadden ze daarvoor niet beter kakkerlakken kunnen gebruiken? Kijk, over de schilderkundige verwerking van mijn herinneringen aan de precolumbiaanse architectuur en die demonische goden ben ik wel tevreden. Maar de verwerking van die kakkerlakkensnelweg? Toen ik bij het schrijven van dit stukje er aan terugdacht, kreeg ik spontaan weer koude rillingen en trokken mijn tenen automatisch weer krom. Daar valt geestelijk gezien dus nog enig werk te verrichten. Aan onderstaand olieverfschilderij niet meer.
Tot volgende week.
TOOS
TOOS&ART 
Mooi verhaal Toos .maar een ontmoeting. Met kakkerlakken .blijven op.je netvlies .ik kan wel wat leukers bedenken.tot de volgende keer .liefs van je nichtje .marian.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel voor je reactie en compliment.
LikeLike
Dank voor je compliment en fijn dat je op deze manier via het beeldscherm weer opnieuw van mijn kunst kunt genieten via de diverse social media.
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Toos en Harm,
Vanuit mijn bed (nieuwe knie met onverwachte complicaties) heb ik alle tijd om je reisverhalen uit Mexico te lezen.
Ik ril nog steeds als ik aan onze vakantie daar denk. De Mensenoffers. In het hele land hoorde ik het kermen van de mensen die om niet geofferd werden. Ik zal er nooooit meer naar toe gaan. Teveel indrukken voor mijn gevoelige geest.
Lieve groet, Wil peelen
LikeLike
Lieve Wil,
Dank voor je reactie. Maar wel vervelend dat je nu door die knie operatie aan je bed bent gekluisterd. Ik hoop dat je snel van die complicaties af bent.
Hartelijke groet en tot ziens,
Toos
LikeLike
Marouflé – weer wat geleerd.
Mexico – kwam tijdens onze huwelijksreis in Kenia (2013) bovenaan op ons lijstje als reisbestemming 2023. Ik ben benieuwd of het er van zal komen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik gun ’t je van harte dat het er in 2023 van komt. Mexico is een ingewikkeld maar ook schitterend land met natuurlijk een geweldige precolumbiaanse geschiedenis. Dat mag je eigenlijk niet missen in je culturele bagage.
LikeLike
Wat fijn om hier cultuur te snuiven met jou als gids!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel voor je compliment. Maar die cultuur snuif ik ook steeds op bij jou in taalkundig opzicht.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi begin van de dag Toos. Ik heb genoten van je verhaal, foto’s en achilderijen Fijn dat ik je weer gevonden heb vroeger zag ik je vooral in de kunstbladen voorbij komen. Maar met mijn slechter wordende ogen is het beeldscherm een uitkomst. Dank voor het delen.
LikeGeliked door 1 persoon