Begin jaren 90 zag ik in Museum De Pont in Tilburg zijn kunst voor het eerst. Fascinerend! In juli schreef ik hier dat zijn bijdrage aan de pas beëindigde grote kunstmanifestatie Façade in Middelburg voor mij het hoogtepunt was.
Toen wist ik ook al dat ik ‘hem’ dubbel ging zien in Venetië. Want twee parallel exposities. In de Academia di Belle Arti di Venezia, het Rijksmuseum van Venetië, en in zijn eigen recent aangekochte Palazzo Manfrin. Een eigen palazzo? Wie zich dat financieel kan veroorloven, heeft wel een paar centen te verpatsen. Nou, die heeft Anish Kapoor dus. In 1954 geboren in India maar al heel lang wonend in Engeland. Een kunstenaar die wereldwijd exposeert en steeds weer weet te verbazen.
Zoals met die facetspiegel op Façade. In feite simpel gebaseerd op spelen met licht, op de natuurkundige weerkaatsingswetten. Maar dan wel heel ingenieus, heel fascinerend en in perfectie ten top.
Licht, zo schat ik in, is voor hem het uitgangspunt bij alles wat ie creëert. Bij die facetspiegel in de abdij van Middelburg, maar ook bij zijn vele andere spiegeltjes-spiegeltjesgladde gebogen metaalvormen. Een soort lachspiegels. Maar dan veel kunstzinniger.
Hij maakt echter niet alleen dat. Ook desoriënterende ruimten, installaties met gigantische hoeveelheden kleurige brokken was en afstotende maar te gelijkertijd ook aantrekkende grote schilderijen zitten in zijn kunst. Of 3-dimensionale organische en daardoor ingewandachtige massa’s . Met daarin vaak pigmenten verwerkt van bijvoorbeeld prachtig diep verzadigde tinten rood.
Ook speelt hij met het zwartste zwart ter wereld dat hij speciaal voor hem heeft laten ontwikkelen. Maar dat gaat nog eens een ander verhaal worden, de publicitaire en juridische strijd om het zwartste zwart.
Vaag kunstgepraat allemaal? Zekers. Dus daarom ter illustratie eerst maar een kort filmpje met wat ‘kunstjes’ van hem op die twee exposities.
Die witte ovalen vorm zag ik in de Academia. Een museum vol met eeuwen aan kunstgeschiedenis. Maar met ook één gedeelte om af en toe breed uit te pakken met een beroemde hedendaagse kunstenaar. Zoals nu Anish Kapoor. Als je langs dat witte ‘ding’ van hem liep, zag je die ovaal vervagen, bijna wegvallen tegen de muur. Fascinerend hoe hij dat met vorm, kleur, absorptie en reflectie van licht voor elkaar heeft gekregen. Alleen aan de zijkanten zag je pas goed waar je naar keek.
Datzelfde gold ook voor allerlei vormen in dat zogenaamde zwartste zwart. Een ander verhaal dus, beloofd is beloofd. Hier nu eerst nog wat meer foto’s uit de Academia.
Zeg nou zelf, is dat niet allemaal heel rauw, heel organisch, bijna vleselijk zelfs? Waar kijk je naar op die schilderijen? Vul ’t zelf maar in. En hoe slagerachtig doen sommige installaties aan. En kom maar eens op het idee, afgezien nog van de uitvoering, van die ruimte vol met door een kanon afgeschoten brokken rode was. Levensgezels uitspraak ‘maak het groot en maak het veel en ’t wordt vanzelf kunst’ werd weer eens bewaarheid. En ik moet denken aan mijn blog van twee weken geleden met de vraag ‘wanneer wordt kunst van groot formaat ook grote kunst’.
’t Was me het Kapoor-dagje wel! Twee expo’s voor de prijs van één. ’s Morgens de Academia, ’s middags dat eigen palazzo van hem.
Nou ja, van hem? Natuurlijk van een stichting waarbij vast wel een legertje goed betaalde advocaten en accountants bezig is geweest om de belastingtechnisch aangenaamste vorm te vinden. Je hoeft het geld ten slotte ook niet vanaf zo’n specifiek Venetiaans bruggetje in het kanaal te gooien. Want aankoop is één, de restauratie van een al jaren leegstaand en aftakelend palazzo is twee. Er werd dan ook nog druk gerestaureerd. Tentoonstelling nummer twee was er trouwens niet minder om. Wel in dezelfde sfeer als nummer één, maar opnieuw indrukwekkend.
Daarna was ’t op een stil hoekje even verderop langs het Canale di Cannaregio verdiend bijkomen met een heerlijk koud pilsje. Tegen de toeristenprijs natuurlijk. Dat wel. Want een echte Venetiaan betaalt vanzelfsprekend altijd minder.
In Nice heb ik daar gelukkig geen last van. Nice? Ja, want daar heb ik me stiekem al een aantal weken verscholen in mijn atelier om rustig te kunnen werken. Tot volgende week.
TOOS
TOOS&ART 
Zijn werk kun je inderdaad pas echt goed ervaren als je er tussen loopt. Dan is het overweldigend. Voor mij was het eigenlijk ook een hernieuwde kennismaking na lange tijd.
LikeLike
Dag Toos, Gedichten lezen jl zondag was ondanks de regen (er kwam toch een aantal mensen) weer een feestje in je sfeervolle atelier. En deze beeldende beschrijving van het werk van Anosh Kapoor is ook weer een feest. Heb het goed in Nice.
Hartelijke groet, Tanja
Verstuurd vanaf mijn iPad
>
LikeGeliked door 1 persoon
t Gaat prima in Nice. En fijn om te lezen dat je het voorlezen van je gedichten toch weer als een feestje hebt ervaren ondanks de slechte weersomstandigheden en de mindere aanloop daardoor (zoals ik van Harm al wel had begrepen).
LikeLike
Moet indrukwekkend zijn in het echt.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat klopt. Op foto’s kun je de impact van zijn kunstwerken nooit echt goed overbrengen.
LikeLike
De bloederige kunst is niet zo mijn ding.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan me dat heel goed voorstellen. En toch, denk ik, zou je onder de indruk zijn als je het in werkelijkheid zou kunnen zien.
LikeGeliked door 1 persoon
Kapoor is natuurlijk uitgesproken een kunstenaar die je in het ‘echt’ moet zien. Niet enkel via foto’s of filmpjes. Zijn werk bedoel ik natuurlijk. Zeker zijn diepste zwart,
Ik zag ‘hem’ voor het eerst tijdens Documenta IX van Jan Hoet. Daarna ben ik hem altijd blijven volgen maar te weinig in ‘het echt’.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad moet je echt tussen zijn kunstwerken lopen om het goed te kunnen ervaren. Voor mij was dat trouwens ook al weer een hele poos geleden, afgezien van dat tussendoortje bij Façade in Middelburg.
LikeLike