Geen ReisKunst-verhaal maar een verhaal over Kunst-op-Reis met nr.18 van KvhJ24

Beetje raar, die titel? Ongetwijfeld. Maar toch goed uit te leggen. Want vorige week donderdag verscheen hier nog een ReisKunst-verhaal over De Leergierige Chinese bij de Gaslamp. Maar op die donderdag was ik ook zelf op reis. Op weg naar de Côte d’Azur, naar Nice. In m’n Citroën Berlingo busje vol met kunst. Bedoeld voor twee verschillende maar wel aan elkaar gekoppelde exposities. Een dubbel-expositie zogezegd. In juni stipte ik die al eens aan. Net zoals in onderstaande advertentie die recent verscheen in de herfstnummers van twee Nederlandstalige magazines in de Provence.

Een dubbel-advertentie zogezegd. In het blad van de ANM (Association Néerlandaise du Midi) en het blad van De Nederlandse Club Côte d’Azur. Met ook maar mooi in beide glossy magazines nog twee verschillende interviews.

artikel in het magazine van de ANM

Hoe dat allemaal in elkaar steekt? Vorig jaar ontstonden bij mij en Jean-Paul Aureglia, eigenaar van Galerie Quadrige/Maison d’édition La Diane Française, twee ideetjes.

Ideetje één: de koppeling van een expositie aan een over mij uit te geven boek in de serie ‘L’Art au Carré’. Een speciale serie kunstboeken, livres d’art (altijd oplage 110), met daarin altijd twee artikelen over de betreffende kunstenaar, ouderwets handmatig gezet en gedraaid op Jean-Paul’s pers. En ook altijd geïllustreerd met acht multiples. In mijn geval steendrukken, gecreëerd in het steendrukatelier van Hans van Dijck in Antwerpen.

in het steendrukatelier van Hans van Dijck werkend aan de steendrukken voor mijn L’Art au Carré

Ideetje twee: als aanvulling, parallel aan expositie en publicatie in de galerie, een tentoonstelling in mijn atelier/appartement in Nice. Zodat liefhebbers op twee plekken mijn kunstwerken konden komen bekijken. Spannend! Want zo’n thuisexpositie in Nice had ik nog nooit gedaan. Een nieuw kunstavontuur!

Nou, dat boek wordt juist vandaag 19 oktober, toevallig gelijktijdig met het verschijnen van dit blog, voor het eerst den volke getoond. Een blogverhaal waardig, dat boek, maar dat komt dus nog.

de aankondiging in het jaarlijks Le Journal van Quadrige

Net zoals het verhaal over mijn Porte Ouverte expositie, waarbij ik zaterdag 21 oktober de eerste bezoekers hoop te ontvangen in mijn eigenste Palais de Venise. Nou ja, in dat kleine stukje dan daarvan dat ik bezit. Een prachtig gebouw dat al sinds 1908 letterlijk staat te pronken in het stralende licht van de Cöte d’Azur. Maar dat sinds een paar jaar ook nog eens figuurlijk doet op de Werelderfgoedlijst van de Unesco.

Palais de Venise in de herfstzon

De afgelopen tijd moest er dus flink worden ingericht. Door Jean-Paul in zijn galerie, waar ik de voor hem bedoelde portie aan schilderijen een aantal dagen geleden al afleverde. En door levensgezel en mij natuurlijk in Palais de Venise.

hal van het Palais de Venise

levensgezel en ik bezig met inrichten in mijn atelier/appartement

de etalage van de galerie is in ieder geval al in orde

Dus tussendoor even genieten van de Niçoise zon op een terras hier om de hoek op de Place Charles de Gaulle kon absoluut geen kwaad.

Dat genieten hadden we overigens onderweg van Middelburg naar Nice ook al wel gedaan. Met een tweenachts verblijf in een oude stad. Waar men volgens al zeer oude muzikale overlevering blijkbaar graag danst op een deels verdwenen brug en waar zich ook het grootste gotische gebouw uit de middeleeuwen bevindt. Maar dat wordt een ander verhaal.

ik denk dat er wel achter is te komen waar dit is

Oh ja, en dan nog dat ‘nr.18 van KvhJ24’. Simple comme bonjour, om in Franse sferen te blijven.

1 Juli: de 90 genomineerden voor de verkiezing van Kunstenaar van het Jaar 2024 worden bekend gemaakt. Met ook mijn naam opnieuw daarbij. Daarna mocht het publiek via internet uitmaken welke 20 daarvan zouden overblijven.

15 September: ik krijg een mailtje dat ik bij die 20 ben verkozen. Maar waar ik uiteindelijk zou eindigen? Dat ging het ongeveer 100 man en vrouw sterke kunstpanel bepalen dat in de tussentijd ook nog 5 wildcards had toegevoegd. Uit die 25 namen gingen ze de laatste 8 uit de hogehoed toveren.

1 Oktober: die 8 kunstenaars voor de slotronde worden bekend gemaakt en de keuzevolgorde van de rest. Mij hadden ze, na plek 24 vorig jaar, nu plek 18 toebedeeld. Een positie waar ik heel blij mee ben. Sowieso de eerste Zeeuwse kunstenaar op de lijst en ook nog eens diverse zeer bekende en wereldwijd gerenommeerde kunstenaars na mij. Niet slecht, zogezegd!

Hierbij dan ook mijn grote dank aan iedereen die op me heeft gestemd en daarmee dit mooie resultaat heeft mogelijk gemaakt. Tot volgende week.

TOOS

Kunstenaars leven van de lucht. Toch?

Heel recent kreeg ik tot twee keer toe het bewijs dat ik als kunstenaar wel heel bijzondere eigenschappen krijg toegedicht. Dat iedereen zuurstof nodig heeft om te kunnen ademen, mag ik toch wel als bekend veronderstellen. Anders heb je vroeger op school echt zitten slapen. Maar dat je van alleen de lucht ook kunt leven? Zelfs als je flink heb doorgeleerd is dat al heel wat moeilijker te begrijpen . Maar voor kunstenaars schijnt dat toch iets anders te liggen. Hierbij wat ondersteuning voor die gedachte.

Tijdens mijn kunstverblijf in het Italiaanse Gubbio in augustus, kwam er een mailtje binnen van een  Nederlands bedrijf voor interieurbouw. Voor een klant van hun had een interieurarchitect een groot gordijn ontworpen met daarop een print van een werk van mij.

de aquarel die voor de print op het gordijn bedoeld was

De vraag was of dat van mij mocht. Op zich dus heel netjes. Terug antwoordend, meldde ik dat ik van dat werk een goede foto kon leveren. Maar dat ik ook van al mijn schilderijen te allen tijde het beeldrecht bezit. En dat ’t heel normaal is een vergoeding te zetten tegenover het gebruik daarvan.

Oeps, dit was toch wel even een heel vreemd idee voor dat interieurbedrijf. Na wat heen en weer gemail werd duidelijk dat ’t hier een gordijn van vele meters bij vele meters betrof ter waarde van enkele duizenden euro’s. Maar er moest nog wel even worden overlegd met de opdrachtgever of die bereid was de door mij gevraagde vergoeding van enkele honderden euro’s te betalen. Dat is nu drie weken geleden. Niets meer over gehoord natuurlijk!  Kunstenaars leven van de lucht, toch? Dat in de uitgeverswereld wel wordt betaald voor het gebruik van afbeeldingen op een boekomslag mag dus best ontzettend stom genoemd worden. Bezuinig toch op die kunstenaars!

Nog een voorbeeldje. Ook van afgelopen maand. Bij de opening van de tentoonstelling ‘Arte incontro Artigianato’ in Gubbio trok mijn installatie veel aandacht.

een deel van mijn installatie

mijn installatie werd al heel snel gebruikt voor een mode sessie

De aanwezige bestuursleden van een in Spoleto gevestigde kunststichting waren zelfs zodanig onder de indruk dat een paar weken later een tussenpersoon contact met me opnam. Of ik er voor voelde om die installatie ook te exposeren in Leonessa, een stadje in de buurt van Spoleto. Nou, was mijn reactie aan tussenpersoon, geef eerst maar wat informatie over hoe, wat, waar en wie. Altijd handig om te weten hoe zoiets in elkaar steekt, nietwaar? Uiteindelijk kreeg ik alleen een lijst met deelnemende kunstenaars per mail doorgestuurd.

levensgezel bezig de installatie af te breken

Aan het eind van de expositie in Gubbio, toen alles al was afgebroken en ingepakt, trof levensgezel één van die bovengenoemde bestuursleden. Deze signora, ik zal haar M noemen, was uit Spoleto komen aanwaaien en liep wat verbijsterd rond. Want hoe zat dat nou met mijn installatie voor de tentoonstelling in Leonessa die volgende week begon? Volgende week? Dat levensgezel, geheel verbaasd door deze vraag, een groot vraagteken boven zijn hoofd kreeg, spreekt voor zich. Maar niet voor één gat te vangen, wist hij subiet de verbijstering bij signora M nog wat te vergroten. Had ze, afgezien van het feit dat we niets over dat openingweekeinde wisten, zich wel afgevraagd wie onze autokilometers naar Leonessa ging vergoeden en hoe alle onderdelen van de installatie daar zouden komen? Die pasten namelijk niet in levensgezels auto. En, klein detail, wie nam onze verblijfskosten daar op zich? Oh ja, en wat kreeg Toos ervoor betaald? Het wat rudimentaire Engels van signora M werd ineens prehistorisch! Kunstenaars leven van de lucht, toch?

Terug in Nederland is er natuurlijk een vriendelijke e-mail richting M om uit te leggen hoe ik, als professioneel kunstenaar, tegen dit soort zaken aankijkt. Het antwoord gaf aan dat ze hoe dan ook open stonden voor samenwerking. Maar hoe precies? Dat werd me nog niet echt duidelijk. Ik ben benieuwd. De Italiaanse lucht ademt namelijk prima, maar er hoort toch echt wel pasta bij. Tot volgende week.

TOOS

Een leuke KunstKlus: The 70-Series and More

Ook een balkon kan atelier zijn als je aan een tafeltje, papier, kleine doekjes , verf en penselen genoeg hebt. En als het weer meezit. Want een zonnetje met de bijbehorende juiste temperatuur kan dan natuurlijk helemaal geen kwaad. In Gubbio was dat allemaal het geval. Had ik ogen in mijn rug gehad, dan was zelfs nog de achtergrond inspirerend geweest.

Ik was in dat Gubbio dan wel een aantal weken bezig met keramiek beschilderen en het Italië-gevoel uit te buiten (lees voorgaande afleveringen), maar er moest ook nog een en ander meer gebeuren.

Zondag 6 oktober namelijk, en die dag komt eigenlijk al sneller in zicht dan ik had ingeschat, opent om 13.30 uur bij Galerie Peter Leen XL in Breukelen een grote tentoonstelling van mij. Niet zomaar suggereert dat XL in de naam iets, ’t is ook gewoon zo. Je kunt er niet alleen kunst kijken in diverse ruimtes, je kunt er bovendien overheerlijk Thais eten. Dat laatste weet ik vanuit ruime ervaring.

het complex van Galerie Peter Leen XL in Breukelen

Ik heb met Peter, met wie ik al jaren samenwerk, afgesproken dat mijn tentoonstelling ‘The 70-Series and More’ bij hem in wereldpremière gaat. Ook die titel suggereert weer iets, maar sta me toe dat ik daar nu niet verder op inga. Maar hetgeen waar ik nu dus niet verder op inga, was wel aanleiding voor een idee. Minimaal  70 nieuwe werken maken.  Kleinere werken, dat wel. Volgens plan 35 olieverfschilderijtjes van 20 bij 20 cm met nog een mooie lijst er omheen en 35 mixed media werken van 25 bij 25 cm op alu-dibond. Een materiaal waarop je in combinatie kunt drukken en schilderen.

Zoiets vergt natuurlijk vooruit denken en je tijd goed gebruiken. Want 70 van zulke werken flats ik toch echt niet  op een achternamiddag even bij elkaar. Niet echt mijn stijl. Vandaar dus dat Gubbiaanse buitenatelier. Maar vandaar ook onderstaande foto.

Die is in de lente gemaakt in Nice. Geen balkon dus, maar een echt atelier in mijn appartement van dat heerlijke Niçoise Palais de Venise. Een zalige plek waar ik me in alle rust kan terugtrekken als ik even een ontkoppeling nodig heb van alle drukte in Nederland.

de achterkant van het Palais de Venise

Daar werd dus ook al aan die 70-Series gewerkt. Net zoals aan ‘More’ trouwens. Dat staat niet voor niets zo suggestief in de expositietitel. Naast die 70 kleinere werken komt er een hele serie nieuwe, grotere schilderijen. Hier al vast een enkel voorproefje.

Zo’n nieuwe reeks ben ik eigenlijk ook wel moreel verplicht aan alle kunstfans die opnieuw  hun stem op mij hebben uitgebracht bij de nog lopende verkiezing van Kunstenaar van het Jaar 2020. Daar kun je nog stemmen tot 15 september. Kijk maar bij https://www.kunstenaarvanhetjaar.nl/verkiezing2020/ronde2/ .

Van én ‘The 70-Series and More’ én die verkiezing houd ik jullie de komende tijd allicht op de hoogte. Tot volgende week.

TOOS

Het leggen van een kunstei in Gubbio

de bovenstad van Gubbio

Ik hoorde eens beweren dat als alle vrijwilligers in Nederland een paar dagen zouden staken heel ons land direct volledig op z’n gat ligt. Nou zal dat wel niet gaan gebeuren, maar ’t is wel een interessante gedachte. Stel nou eens, op dezelfde manier, dat overal ter wereld alle stichtingen, foundations, fondaziones, Stiftungen, fundações, of hoe ze ook maar heten, plotseling met hun bezigheden zouden stoppen. Zouden we dan met z’n allen niet heel snel wanhopig met de handjes in onze wel of niet kalende kruinen zitten?

bij een van de toegangsdeuren naar de expositiezalen

levensgezel en Giampietro Rampini bezig met mijn ‘Greek tragedy’

Ik weet in ieder geval zeker dat ik dan nu niet in het Italiaanse Gubbio zou verkeren. Want daar hebben de stichting ‘Grenze(N)loze Kunst’ en de fondazione ‘Aion Arte Cultura’ voor gezorgd. Dan was er nu geen ‘Mostra Internazionale d’arte e artigianato’, geen ‘Art meets Craftmanship’ in deze prachtige oude stad in Umbrië, ook bekend door zijn keramisten. En had ik niet als uitgenodigd kunstenaar de eeuwenoude Sala degli Arconi onder mijn hoede mogen nemen. Maar stichtingen staken niet. Vorige week kon ik me dus helemaal uitleven. Met vanzelfsprekend de hulp van mijn ‘mano di tutti’. Maar ook met die van keramist Maestro Giampietro Rampini en een behulpzame medewerker van de gemeente. Die ’t totaal geen probleem vond om ergens in de hoogte mijn lange banners aan het plafond te bevestigen.

uitpakken met de Nederlandse curator Martin Impelmans

 

scherven brengen geluk, zeker die van keramist Rampini

 

overleg met Rampini over de keramiekopstelling op zijn tafel

Afgelopen zaterdag was in het stadhuis aan het prachtige PiazzaGrande de opening. Op z’n Italiaans natuurlijk. Wat dat betekent? Een opening om 18 uur waarbij het getal achttien natuurlijk best wel rekbaar blijkt. Waarbij de burgemeester en minimaal 4 tot 5 andere verantwoordelijken in het Italiaans ’t een en ander mooi dienen te verwoorden. En waarbij natuurlijk een geschenk wordt overhandigd aan de stad. In dit geval mijn steendruk ‘Fiësta’. Toch een heel leuke eer dat ik dit zelf mocht doen. Wel in het Engels. Want Italiaans hoort, jammer genoeg, niet tot mijn actief taalbeheer.

opening in het middeleeuwse stadhuis

overhandiging van mijn steendruk aan de burgemeester

het doorknippen van het lint

bezoekers in ‘mijn’ zaal bij de opening

Daarna volgde een optocht door dalende en slingerende middeleeuwse straatjes en dito trappen naar de expositiezalen. Al waar de burgemeester eerst nog even het traditionele lint moest doorknippen. Bij ‘mijn’ zaal nog wel! En toen mocht de prosecco gaan bruisen. Nou, zeg daar maar eens nee tegen.

Was er dan geen Italiaans diner,Toos ? Ja, allicht was dat er! Maar dan op zondagavond. In aanwezigheid van heel wat deelnemende kunstenaars. Ook weer zoiets waar geen nee bij hoort. Want die Italiaanse keuken? Daar lust ik wel pasta van!

Dus is het absoluut geen straf hier nog een aantal weken te ‘moeten’ verblijven. Onder andere om samen te werken met al genoemde Giampietro Rampini in zijn keramiekatelier. Een nieuw kunstavontuur waar ik echt naar uit kijk. Reken dan ook maar op meer Italiaans nieuws de komende tijd in de ‘Corriere della Toos’. Tot volgende week.

TOOS

Mijn heARTseat voor de heARTparade

Op welk kunstvoorwerp die handtekening van mij op bovenstaande foto staat?

Een aantal maanden geleden alweer schreef ik over de heARTparade van de stichting Energy4All. Een actie waarbij kunstenaars voor een heel goed doel een hartvormige bank, de heARTseat, beschilderen.

Enkele jaren geleden deed ik al mee aan de DOGPARADE door een 1,80 meter hoge hond te beschilderen. Om bij dierenliefhebbers een mogelijk misverstand weg te nemen, hij was wel van kunststof. Doel van die DOGPARADE? Met tentoonstellingen en een grote veiling geld genereren voor een te ontwikkelen medicijn voor kinderen die aan de energiestofwisselingsziekte lijden. Het vaak veel te korte leven van die kinderen wordt namelijk helemaal beheerst door die ziekte. En niet alleen het leven van die kinderen. Ook dat van ouders en eventuele broertjes en zusjes. Maar aan de universiteit in Nijmegen is gelukkig een medicijn in ontwikkeling. Een ontwikkeling die heel veel geld kost. Vandaar dus die stichting Energy4All en allerlei acties. Zoals nu de heARTparade.

de collectie nog wit gespoten heARTseats bij de leverancier

mijn heARTseat in beschilderde toestand

Het exemplaar van bovenstaande verzameling witte banken dat eind vorig jaar bij mij binnen werd gebracht, heeft in beschilderde staat een poos geleden mijn atelier al weer verlaten. Maar voordat dit gebeurde, kwam professioneel cameraman Jaap van Willigen in de maand maart opnamen maken van het schilderproces en een interview met mij houden. De film die hij daarvan monteerde, is sinds kort klaar en nu te zien op Vimeo. De professionele tegenhanger van YouTube waar alleen kwaliteitsvideo’s worden toegelaten. Een heel leuke video. Vind ik zelf ten minste. Maar of ik daarbij geheel objectief ben? Oordeel zelf maar (https://vimeo.com/294111095 ).

Zo heeft Jaap, als vrijwilliger van de stichting Energy4All, er een aantal gemaakt bij diverse deelnemende kunstenaars. Kijk maar eens op  https://www.heartparade.nl/heartseats.

De nu aangeleverde heARTseats zijn onlangs allemaal met een stevig beschermende, doorzichtige laklaag bespoten en klaar om een rondreizend bestaan te gaan leiden. Zo ook mijn bank.

mijn met een beschermende, doorzichtige laklaag bespoten heARTseat in volle glorie

Ze gaan op allerlei plekken geëxposeerd worden. Logisch dus dat zo’n kunstwerk goed beschermd moet worden.  Ook natuurlijk omdat die hartvormige bank mee bedoeld is om op te zitten. Met een geliefde bijvoorbeeld.

Uiteindelijk komt er in de loop van 2019 een grote veiling waar de heARTseats geld moeten gaan opbrengen voor die medicijnontwikkeling. Dit verhaal zal dus ongetwijfeld vervolgd worden. Tot volgende week.

TOOS

Even ondergedoken nr.1

Af en toe duik ik even onder de internethorizon vanwege drukke voorbereidingen en afwikkelingen voor een expositie en/of reizen daaromheen. Zo ook nu voor een paar weken. Daarom twee keer een slechts kort blogje met kunstige aanbevelingen. Want als ik weer naar adem happend bovenkom, staan er op mijn bucketlist in ieder geval twee tentoonstellingen om af te strepen. Tentoonstellingen die ik graag een ieder aanraadt.

binnenplaats Museum Catharijneconvent, Utrecht

De eerste? Museum Catharijneconvent (https://www.catharijneconvent.nl/) heeft een heel interessante tentoonstelling in elkaar gedraaid rond een figuur die in ieder geval de Europese, zo niet de wereldgeschiedenis heftig heeft beïnvloed. Want wat er allemaal gebeurde nadat Maarten Luther eind van deze maand, maar dan wel in 1517, zijn 95 stellingen tegen de Rooms-katholieke kerk en de Paus op de grote kerkdeur van Wittenberg had gespijkerd? Gigantisch veel!

portret Maarten Luther door Lucas Cranach, 1546

Ik ga over een aantal weken in ieder geval naar Utrecht. Tot volgende week.

TOOS

Dromen in Balloo bij de Drentsche Aa

Op school moesten we vroeger bij aardrijkskunde heel wat Nederlandse rivieren, riviertjes en beken bij naam kennen en op de kaart kunnen aanwijzen. Maar of de Drentsche Aa daar ook bij zat? Ik weet ’t echt niet meer. Misschien net niet goed opgelet toen? Of een gaatje in mijn geheugenvergiet?

Dat doet er trouwens niet meer toe want nu weet ik het wel.

En Balloo? Is dat bekend? Nee? Nou, dat was voor mij eerlijk gezegd tot vorig jaar net zo.  Maar ook die lacune in mijn aardrijkskundige kennis van Nederland is nu gevuld. Het dorpje ligt vlak bij die Drentsche Aa even ten oosten van Assen. Een leven lang leren heet zoiets tegenwoordig, geloof ik.

Galerie Drentsche Aa

Ik kwam dat allemaal te weten door een bezoek van Jan en Hilde Wekema aan mijn Middelburgse atelier. Rechtgeaarde Drenten. Niks geen gekronkel zoals bij die Drentsche Aa beek . Ze runden de galerie Drentsche Aa in Balloo, vielen op mijn werk en of ik er iets voor voelde om bij hun tentoon te stellen. Normaal gesproken wil ik dan altijd eerst wel de expositieruimte zien voordat ik een besluit neem. Maar bij Jan en Hilde had ik gelijk zo’n gevoel van “dat zit wel goed”. Dus gingen ze einde middag terug naar Drenthe met een paar schilderijen in consignatie achterin hun auto. Want in een nieuwe samenwerking moet je natuurlijk ergens beginnen.

een paar van mijn werken in de galerie

Een frappant vervolg is dat ik een aantal weken later voor een poosje in Nice zat en daar een goeie vriendin bezocht. Een Drentse die al een aantal jaren aan de Côte d’Azur verkeert. Op mijn vraag “ken jij misschien Balloo?” keek ze me zeer verrast aan. Ja natuurlijk kende ze dat. Ze was daar in de buurt geboren en had heel wat gespeeld aan de Drentsche Aa. Of ze dan die galerie kende? Nee. En Jan en Hilde Wekema? Daar ging wel een lichtje branden. Hilde? ’t Zou heel goed kunnen zijn dat die op school had gezeten bij haar zus. En het plaatselijk café kon ook nog wel eens een rol hebben gespeeld. Bij navraag aan de zus, eveneens een goeie vriendin van me, gingen ook bij haar lampjes branden. Zo had de Drentsche Aa zijn stroomgebied dus ineens via Nederland, België en Frankrijk naar de Middellandse Zee uitgebreid. Toch een prachtig voorbeeld van globalisering.

Later ben ik, toen ik toch in het noorden moest zijn, natuurlijk in Balloo wezen kijken.

Google Maps van Balloo

aankondiging van de expositie Dreams

’t Lijkt erop dat ze daar de woorden ringweg en rondweg hebben uitgevonden. Een aaneenschakeling van boerderijen aan een hele grote rotonde. Gelegen ook in een belangrijk toeristisch fietsgebied, zo weet ik intussen. Al die fietsers kunnen dan gelijk, als ze hebben genoten van het heideschoon van het Ballöerveld, vanaf Hemelvaartsdag 25 mei tot 2 juli aan de Balloo 27 in Balloo de expositie “Dromen” meepikken. Met daarin een flink aantal schilderijen van mij. Meer informatie is te vinden bij http://www.galeriedrentscheaa.nl/ en natuurlijk op http://www.toosvanholstein.nl/. En als je nu die naam Balloo nog niet in je hoofd hebt zitten, ik in ieder geval wel. Wie weet tot in Balloo. Hoe dan ook tot volgende week.

TOOS

Van Briljant naar Blijmoedig

Van Briljant in 2016 naar Blijmoedig in 2017. Dat karakteriseert voor mij deze jaarwisseling. In 2016 was ik ten slotte Nederlands Briljanten Kunstenaar. Daar heb ik met feestelijke exposities volop van genoten. Genoeg reden dus om tevreden 2016 te verlaten en via de poort die ons scheidt van 2017 blijmoedig dat nieuwe jaar tegemoet te treden. Want dat vind ik zo mooi aan de poort als symbool. Wat zit erachter, welke vergezichten openen zich, welke verrassingen wachten daar?

Wat er van 2017 ook komt, ik vind dat we in één van de beste landen van de wereld leven. Ondanks de natuurlijk altijd voorkomende menselijke en maatschappelijke tekortkomingen. Maar met een positieve instelling van ons allen en met alle beschikbare aanwezige talenten is het oplossen daarvan beslist mogelijk.

Met mijn kunst hoop ik in de toekomst dat positieve en blijmoedige gevoel te kunnen blijven overbrengen. Ik wens een ieder hierbij een goed, kunstzinnig en vooral Blijmoedig 2017 toe.

Toos van Holstein.

Een Briljanten Eindsprint rond Sinterklaas

Een briljanten eindsprint? Nee, niet zoals die van onze oer-Hollandse Daphne Schippers of van de altijd goedlachse Churandy Martina. In dat soort sprints ben ik op, z’n zachtst gezegd, nooit echt goed geweest. En als 65-plusser is zelfs de gedachte daaraan al een hele verkeerde. Maar met die 65+ kan ik dit jaar nog wel de Briljanten Eindsprint maken die hoort bij mijn titel van Nederlands Briljanten Kunstenaar 2016. De titel die ik, zoals bekend, als 65-plusser kreeg bij de verkiezing van de Kunstenaar van het jaar 2016. Overigens, maar dit dan even terzijde, ben ik bij de nieuwe verkiezing voor 2017 via publieks en jurystemmen toch weer mooi op plek 20 geëindigd. Opnieuw behoor ik in de einduitslag dus bij de laatste 25 uitverkorenen. Net als in de vele aaneensluitende jaren hiervoor. En daar ben ik best trots op.

Dan die Briljanten Eindsprint. Trouwe lezers weten dat ik dit jaar al enkele speciale acties heb georganiseerd met galerieën waarmee ik in Nederland samenwerk. Acties onder de naam “25 Karaats Briljant”. Het speciale en aantrekkelijke daarvan? Kopers van een groter schilderij krijgen er helemaal gratis en voor niks een werk van 40 bij 40 cm naar eigen keus bij. Ook weten die trouwe lezers dan dat er nog een paar van die acties aan zaten te komen. Daarvoor moet er natuurlijk wel voldoende voorraad zijn van die 40 bij 40 schilderijen. Omdat de voorraad al aardig uitdunde, ben ik de laatste weken druk bezig geweest die aan te vullen. Met opnieuw schilderijen waarin heel speciale iriserende kleuren verf zijn verwerkt. Echt een ontdekking, die verf, met z’n briljante lichteffecten en reflecties.

bezig met schilderen van de 40-40 werken

De eindsprint van “25 Karaats Briljant” begint op vrijdag en zaterdag 25 en 26 november bij die mooie grote Galerie Hans Persoon in het Brabantse Eersel. Onderdeel van het ogenstrelende complex Oogenlust waar je echt ogen te kort komt voor alle prachtige combinaties en creaties van bloemen en plantenweelde, keramiek en glas (http://www.galeriehanspersoon.nl/) . Voor mij is die expositie ook een soort thuiskomen. Want in die streek, in Eindhoven en Nuenen,  ben ik opgegroeid en heb ik ook nog lang gewoond. Logisch dus dat ik er zelf ook ben en dat we er beide dagen een feestelijk tintje aan geven met hopelijk veel klinkende en gevulde glazen met ouwe bekenden en nieuwe kunstliefhebbers.

galerie Hans Persoon in Eersel

Om het lekker ingewikkeld te maken, loopt er van zaterdag 19 november t/m zaterdag 7 januari ook nog een expositie van mijn nieuwste werk in diezelfde Galerie Hans Persoon. Dat wordt dus hard werken voor Hans! Eerst voor 19 november die tentoonstelling van mij inrichten in de daarvoor beschikbare ruimte. En dan voor 25/26 november de boel verhangen voor de actie “25 Karaats Briljant” om daarna weer te herinrichten voor de expositie tot 7 januari.

Oogenlust

De Briljanten Eindsprint eindigt met zelfs twee achtereenvolgende weekeinden bij Vellekoop & Vellekoop Kunsthandel in De Lier in het Westland. Te weten  op 10/11 en 17/18 december (http://www.vellekoopkunsthandel.nl/).

Vellekoop&Vellekoop Kunsthandel, De Lier

De Lier dus. Daar waar Piet Vellekoop en zijn vrouw Francien als een spin in het Westlandse kunstweb zitten en waar al heel wat schilderijen van mij door de voordeur hun weg naar kunstliefhebbers hebben gevonden. Ook daar trouwens waar de koffie niet is te versmaden en waar goede wijn wordt geschonken. En ook daar waar ik natuurlijk zelf zoveel mogelijk aanwezig ben om bezoekers te begroeten en om mijn Briljanten Eindsprint af te maken.

Wie weet tot in Eersel en/of De Lier. Maar in ieder geval tot volgende week.

TOOS

De Russen zijn er!

de Peredvizhniki

’t Kan verkeren. Was nog niet eens zo lang geleden de kreet “de Russen komen” reden tot het graven van diepe schuilkelders, nu hebben ze met groots onthaal Assen mogen innemen! Of om nauwkeuriger te zijn, het Drents Museum daar. ’t Is me de bende wel, die Russen. Een groep van woest uitziend snorren en baardenvolk, de Peredvizhniki, de zwervers, de trekkers. Maar ach, ’t zijn maar kunstenaars en dus niet gevaarlijk. Zeker ook omdat ze allemaal al lang dood zijn.

het Drents Museum met de nieuwe, halfondergrondse uitbreiding

Omdat ik naar het hoge Noorden moest om een beeld af te leveren, lag een bezoek aan dat Drents Museum eigenlijk wel voor de hand. Allereerst omdat ik de nieuwe, half ondergrondse uitbreiding van al weer vijf jaren geleden nog steeds niet had aanschouwd en daar best nieuwsgierig naar was. En ten tweede vanwege de expositie van dat eind 19de eeuwse snorren en baardenvolk. Een kunstenaarsgroep waarvan ook de beroemde Ilja Repin(1844-1930) deel uitmaakte. De schilder die in Nederland pas bekend werd door een grote overzichtstentoonstelling van zijn werk in 2002 in het Groninger Museum. Aan bezoekers toen geen gebrek. In totaal 250.000 en daar was ik niet bij. Dus kon ik nu die scha inhalen. Daar heb ik geen spijt van gekregen.

Die Peredvizhniki vormden rond 1870 een groep die het strenge regime van de Keizerlijke Kunstacademie in St.Petersburg wilde ontvluchten en meer kunstzinnige vrijheid wilde. Vrijheid om te schilderen zoals ze zelf wilden. Vrijheid om naast het Russisch landschap en de Russische cultuur ook het Russisch plattelandsleven te vereeuwigen. Dat gigantisch uitgestrekte platteland waar het grootste gedeelte van de bevolking leefde. In overwegend heel diepe armoe. Vrijheid ook om met hun schilderijen door het hele land te trekken en ver buiten Moskou en St.Petersburg de bevolking met kunst in aanraking te brengen. Vandaar die naam Peredvizhniki , de Zwervers. Schrijnende schilderijen zaten daarbij. Met als grote voorbeeld “De Wolgaslepers” van Ilya Repin uit 1873. Destijds in Groningen al het icoon van zijn solotentoonstelling en ook nu weer in de groepsexpositie.

De Wolgaslepers

detail

Figuurlijk en letterlijk een meeslepend schilderij. Met daarop een groep armoezaaiers in vreselijke lompen gehuld die een schip op de Wolga voorttrekken. Zogezegd het lompenproletariaat. Als je zoiets ziet, begrijp je direct dat uit een dergelijke maatschappij met een gigantisch verschil tussen arm en rijk een revolutie moet voortkomen. Daarom is het ook zo frappant dat dit werk werd aangekocht door de zoon van de tsaar die toevallig ook nog directeur was van de kunstacademie en die het werk zelfs uitleende voor buitenlandse tentoonstellingen. Hoe verdraaid kan je kijk op je eigen maatschappij zijn! Hoe werkt dat in het hoofd van zo’n man die volledig buiten de werkelijkheid van zijn eigen volk leeft?

In dat opzicht trof mij ook een werk uit 1905 van Valentin Serov(1865-1911), “Soldaatjes, stoere jongens, waar is jullie glorie nu?”.

Daarin geeft hij weer hoe een vreedzame demonstratie waarin het hongerige volk een petitie aan de tsaar wil afgeven, door het leger in een bloedbad wordt veranderd. Werken dus die voor mij de revolutionaire omwenteling in Rusland verklaren.

Zo waren er meer van die eye openers. Wat te denken van onderstaande twee schilderijen “Na de nederlaag” en “Na de overwinning” van Vasily Vereshchagin(1842-1904) uit 1868?

Is er sinds die tijd veel veranderd in de wereld? Bij de linker moest ik gelijk denken aan de foto’s uit de Abu Ghraip gevangenis in Irak die in 2004 de Westerse wereld schokten vanwege het gedrag van Amerikaanse soldaten. En bi j de rechter had ik direct de walgelijke beelden van onthoofdingen door IS voor ogen.

Ook hangt er werk dat voor mij eigenlijk best onder de noemer edelkitsch zou mogen worden geschaard als ’t niet die harde werkelijkheid van destijds zou weergeven.

Want als je ouders allebei dood zijn, wat wacht er je dan als wees nog voor leven? Bovenal heel veel ellende. Eigenlijk vreselijk sentimentele schilderijen. Maar toch ook weer voorbodes van die revolutie.

Er is natuurlijk veel meer dan dit. Zoals voorlopers van het sociaal realisme dat onder het Sovjet bewind zo’n opgang maakte. Of enkele heel interessante landschapsschilderijen. Ook werken over sprookjes en geschiedenis die aangeven dat de Russische cultuur echt een heel andere is dan die van de Westerse wereld.

En nog één werk van Repin. Want hij springt er voor mij, vergeleken met de rest van zijn baardige medebroeders, toch echt wel uit.

Een stel dat langs de zee loopt die net aan het bevriezen is. Bijna magisch realistisch. Een aanrader, die Peredvizhniki tentoonstelling. Tot volgende week.

TOOS

Poëzie I: gedicht op maat bij een vliegend paard

Toos van Holstein, Dandelion, brons

Ik ben weer eens voor een poosje verdwenen onder de internetradarhorizon. Gevlogen zogezegd. Niet als een vogel, maar als een paard. Cryptisch? Lees vooral verder.
Maar als ik onder die horizon zit, zorg ik toch altijd trouw voor een paar speciale blogafleveringen. Gewoon enkele, van te voren klaar gezette, korte stukjes.

Rob Van de Zande

Dichterlijke stukjes in dit geval. Ik kreeg een tijdje geleden namelijk een verzoek van de mij toen nog onbekende Rob Van de Zande. Een Vlaams dichter die, zoals hij zelf meldt op zijn website http://robvandezande.blogspot.nl/, gespecialiseerd is in klassiek dichtwerk. In zowel het episch als lyrische genre. Mocht hij een dichtwerk maken bij een bronzen beeld van mijn hand waardoor hij zich zeer getroffen voelde. Hoe zou ik zo’n verzoek kunnen weigeren. Wil mijn kunstenaarsego ten slotte niet regelmatig worden gestreeld?

Rob Van de Zande kwam, om kennis te maken, daarvoor zelfs vanuit zijn woonomgeving Gent in het vlakke Vlaamse land naar mijn toenmalige expositie in Diepenheim in het verre Nederlandse oosten. Met een vriendin in háár auto want zelf rijdt hij niet. Noem dat maar eens geen kunstliefde!

Rob componeerde daarna het op maandag 16 mei gepubliceerde dichtwerk op maat bij mijn Pellegrinos. Dat bronzen beeld. (http://robvandezande.blogspot.nl/2016_05_01_archive.html )

In galop ontstijg ik
De versplinterde bast,
Die al wat vurig is
Met z’n kunde verast

En vlucht ik naar
Apollo zijn hand,
Aleer hij een gelijke
Voor ’t rijtuig spant,

Om zo de kroon
Der gulden soeverein
Te hoeden voor een val
Van troebeler schijn.

Dandelion

Tot volgende week.
TOOS

Kunstfeestje deel 1 tijdens weekeinde van 18/19 juni bij Galerie Àlafran in Diepenheim

Galerie Àlafran in Diepenheim

Dat ik gedurende dit jaar mijzelf Nederlands Briljanten Kunstenaar 2016 mag noemen, daarop ben ik best trots. En dat mag ook best gevierd worden. Toch?

Al breinstormend met mij in Nederland vertegenwoordigende galeristen kwamen we op een paar feestelijke ideeën. Een viertal speciale kunstweekeinden met een niet te versmaden “briljanten” kunstverrassing en een bijbehorende brochure van 16 pagina’s. Daarvan hier de voorkant.

Zo’n voorkant heeft in het algemeen natuurlijk ook een binnenkant. Om het mijzelf bij deze blogaflevering eens even makkelijk te maken, citeer ik maar gewoon wat daar te lezen valt.

“Toos van Holstein is Briljanten Kunstenaar 2016 geworden en dat wil ze graag vieren. Met iedereen die daarbij betrokken is geweest, maar ook met iedereen die zin heeft in een kunstfeest. Dan is vanzelfsprekend de vraag ” hoe vier je iets op een briljanten manier”?

Zuiver goud wordt aangeduid met 24 karaats. Maar hoe zit dat bij briljanten? Omdat Toos nog lang niet gaat stoppen en haar kunst meer ziet als een groeibriljant wordt het dus een reeks korte manifestaties onder de noemer “25 Karaats Briljant”.

Gedurende het jaar 2016 worden bij de haar vertegenwoordigende galerieën (zie achterin) eenmalige weekeinden georganiseerd waarbij de koper van een nieuw werk van Toos van Holstein een gratis briljant naar keuze erbij krijgt. Eén uit een reeks olieverfschilderijen van 40 bij 40 cm die Toos speciaal maakte voor deze manifestatie “25 Karaats Briljant”.

En stel nu dat er net niet die briljant bij zit die je onvermijdelijk aanlokkelijk toeglinstert? Want dat is natuurlijk mogelijk. Dan is er vast een andere 25 Karaats Briljant manier te vinden om de aankoop feestelijk te vieren. Want het is wel de bedoeling dat 2016 een bijzonder jaar wordt voor iedereen die zich betrokken voelt bij de kunst van Toos van Holstein. Voor zowel oude als nieuwe liefhebbers van haar werk.”

een pagina uit de brochure

Duidelijk toch, die niet te versmaden “briljanten” kunstverrassing? Daar heb ik dus weinig aan toe te voegen. Behalve dan dat de eerste van deze feestelijke manifestaties over een paar weken plaatsvindt. Op zaterdag 18 en zondag 19 juni bij Galerie Àlafran in het Twentse kunststadje Diepenheim (zie ook onderaan) waar van mij nog een expositie loopt tot 26 juni. Dat ik dan daar, in het Oosten van het land, zelf aanwezig ben, spreekt vanzelf. En dat iedereen feestelijk zal worden verwelkomd door galerie-eigenaar Irma Blank en mij is natuurlijk net zo vanzelfsprekend.

en nog eentje

en waarom niet ook nog “La dolce far niente” toegevoegd

In de loop van het jaar komen er nog drie van deze kunstfeestjes. Bij welke galerieën en waar? Dat staat dus achterin die brochure! Tot volgende week.

TOOS

 

Galerie Àlafran

Grote Straat 45, 7478 AB Diepenheim

open woensdag t/m zondag 12-17 uur

http://alafran.nl/

Van Zuid naar Noord, van Italië naar Friesland

Zo zit je in Venetië met een expositie, zo in Workum. In het alfabet scheelt ’t maar één letter, in temperatuur een aantal graden, alhoewel ook niet altijd zoals de laatste dagen bleek, en in afstand een rijkelijk aantal kilometers. Maar dat maakt het niet minder leuk. Want ook Workum heeft als één van die Friese elf steden weer een geheel eigen charme. Daarbij was het mooie dat van te voren al vast stond dat ik voor deze nieuwe tentoonstelling in galerie Kesk de atmosfeer en ambiance van Venetië zou meenemen.

Vandaar dat galerie eigenaren Sophie en Klaas Elzinga de titel “De schoonheid van verval” heel passend vonden. Met daarbij de onderstaande tekst die ik jullie niet wil onthouden.

———————————-

De schoonheid van verval

Nebbia a Venezia, olieverf

Wie het werk van Toos van Holstein kent, zal direct begrijpen wat ze bedoelt met “De schoonheid van verval”, de titel van haar expositie bij galerie Kesk. De een zal bij een muur waar het geverfde stucwerk van afbrokkelt en de onderliggende steen te voorschijn komt zeggen “daar moet nodig wat aan gedaan worden”. Een ander, in dit geval Toos, ziet er juist schoonheid in. Een schoonheid die ze op het doek terugtovert bij het schilderen van verweerde muren en van gebouwen waarvan je je kunt afvragen of ze nu wel of niet bestaan. Architectonische vormen en ruimten, met altijd menselijke aanwezigheid, waarvan je weet dat ze er zouden kunnen zijn, ergens op deze aarde, maar waarvan je te gelijkertijd beseft dat ze ontsproten zijn aan het creatieve brein van de kunstenaar.

Vandaar dat de schoonheid en ook het verval van een stad als Venetië Toos van Holstein heel erg aanspreken. Regelmatig toveren het paletmes en penseel in haar hand dan ook een “Venetiëschilderij” op het schildersdoek. Olieverven waarbij je gelijk ruikt en proeft dat ze met die oude Dogenstad hebben te maken. Maar als je daar zou gaan zoeken naar de plek die Toos heeft weergegeven, zul je die nooit vinden. Die bestaat namelijk alleen in haar fantasie. Een gedroomd Venetië.

Overigens nam Toos in de maanden mei en juni nog deel aan een expositie in het reële Venetië tijdens de beroemde kunstbiënnale die daar nu gaande is. Een extra reden om er trots op te zijn dat ze de komende maanden exposeert in Galerie Kesk.

La dolce far niente, olieverf

In deze expositie zal, naast andere, dus een aantal nieuwe “Venetiëschilderijen” te bewonderen zijn, samen met het driedimensionale werk van Toos van Holstein. Want als veelzijdig kunstenaar beheerst zij ook die kunstdiscipline.

———————————-

opbouw van de expositie met hulp van Sophie

Kijk, dan krijg je toch maar mooi een aantal veren in het zitgedeelte van je lijf gestoken. Gelukkig figuurlijk want anders was dat zitten toch wel een probleempje geworden.

Adagio, olieverf

De opening was afgelopen weekeinde, maar de expositie duurt nog tot in september. Dus als je Toosiaanse en Venetiaanse sferen wilt proeven in een aangename Friese ambiance ben je altijd welkom bij Klaas en Sophie op

Sûd 114    8711CX Workum

van woensdag t/m zondag 13-17 uur

uitleg aan openingsbezoekers

op de foto met bewonderaars van mijn werk

Misschien ook een idee om dan maar gelijk die andere tien Friese steden te bezoeken. Van die Elfstedentocht op de schaats komt ’t toch nooit meer. Zeker niet nu zelfs de Paus er van overtuigd is dat er iets met het klimaat aan de gang is. En als er één instituut is op aarde dat denkt op de lange termijn dan is dat toch wel de kerk in Rome. Dus maak ’t je makkelijk en neem de auto in plaats van de schaats voor die Friese Elf Steden. Maar vergeet galerie Kesk in Workum niet. Tot volgende week.

TOOS

Lege kunst

De kunst van het weglaten heb je niet één, twee, drie onder de knie. Als beeldend kunstenaar weet ik daar wel het nodige van. Zit ik midden in “the flow” bij het schilderen, dan moet ik er altijd heel goed op letten om op het juiste moment op te houden. Want bij nog ‘even’ doorgaan is het heel makkelijk de balans van de compositie net te verstoren.

Hoe ik daar zo ineens op kom? Door de Biënnale in Venetië. Dat tweejaarlijkse mondiale hoogtepunt in de kunstwereld. In de Giardini, daar waar die Biënnale ooit begon met de bouw van een aantal landenpaviljoens, kan elke natie met zo’n eigen expositiegebouw, weer uitpakken met haar “state of the art”. In 1954 liet bijvoorbeeld Nederland daar door de beroemde Rietveld een nieuw paviljoen neerzetten.

de Giardini

Omdat steeds meer landen mee zijn gaan doen, is die Giardini trouwens al lang veel te klein en zijn er nu overal in Venetië nieuwe expositieplekken te vinden. Maar dat voorlopig terzijde. Eerst die Giardini. Ik heb daar een dag lang toch wel verbaasd en ook enigszins verdwaasd rondgelopen. Vanwege die kunst van het weglaten, geïllustreerd door onderstaande foto’s.

Moet ik iets hiermee? Kan ik iets hiermee? Wil ik iets hiermee? Dit zijn dus echt officiële landeninzendingen van Denemarken, Oostenrijk en nog een of ander land. Hierover hebben landenkunstinstituties en kunstcuratoren lang nagedacht. Is dit leegte in de kunst? Is dit kunstleegte? Of is dit lege kunst? Ben ik nu gek of ben ik, zoals mijn toch niet echt op zijn achterhoofd gevallen levensgezel dat zo mooi pleegt uit te drukken, hier geestelijk nog niet aan toe? Zitten die curatoren op zo’n ontzettend hoog intellectueel en abstract denkniveau dat ik daar, ook al word ik honderd, nooit meer aan toe zal komen?

Van te voren werd mij in diverse kunstkritieken aangeraden beslist het Noorweegse paviljoen te bezoeken. Dat zou echt de moeite waard zijn. Maar wat vond ik daar?

paviljoen van Noorwegen

Een geluidsinstallatie en een aantal gigantisch grote raamsponningen met vooral veel gebroken glas. Is dit een wereldwijd complot van een groep  kunstcritici en curatoren om ons zelf aan de hand van onbegrijpelijke kunstverhalen tot volstrekte minkukels te verklaren? Dan moet Dan Brown zich daar maar eens in verdiepen om er een spannend boek over te schrijven.

Maar gelukkig was er ook het nodige dat mij weer een blij gevoel gaf. Zoals een installatie in het paviljoen van Japan.

paviljoen van Japan

Daar hadden heel veel nijvere vingertjes een gigantische hoeveelheid arbeid verricht bij het creëren van een intrigerende droomwereld met heel veel rode draadjes en heel veel sleutels. Een wereld die je absoluut niet hoeft te begrijpen om ‘m toch aangenaam verwonderd te ondergaan. En zo waren er dus meer kunstuitingen die positief verbaasden.

paviljoen van Rusland

Daarbij hoorde, vergelijkenderwijs, toch ook het Nederlandse paviljoen. Met een inzending van herman de vries. Nee,die kleine letters in zijn naam zijn zoals ’t hoort. Echt zo’n uiting van de jaren 60. Dat klopt dan ook helemaal want herman is 84. Een kunstenaar die ’t liefst naakt rondloopt in zijn eigen grote bos ergens in Duitsland en de natuur verwerkt tot kunstobjecten. Heel consequent en heel esthetisch. Je hoeft er niet direct van te houden om het toch te kunnen waarderen.

paviljoen van Nederland

De komische noot vond ik het Franse paviljoen. Daar zouden drie bomen met wortels en al hebben moeten staan. Een in die wortels verwerkt elektronisch mechanisme zou die bomen heel langzaam laten bewegen over de vloer. Je begrijpt, daar hoorde natuurlijk wel weer een onbegrijpelijk curatorenverhaal bij. Rondom waren podia gemaakt waarop je kon liggen om de tijd te nemen de beweging te ervaren. Twee bomen stonden echter al buiten, tussen de echte, omdat ze niet meer werkten. De liggers moesten ’t dus met nog maar één boom doen. Dacht je “nou, vooruit maar”, dan bleek je hoofd ook nog zodanig schuin achterover komen te liggen dat je over die ene boom heen keek. Kijk, dat vind ik nou kunstige humor. En nu maar hopen dat die laatste boom ’t blijft doen.

paviljoen van Frankrijk

Al met al had ik dus beslist gemengde gevoelens, daar in de Giardini. Maar als je de poort uitloopt, kom je weer in dat prachtige Venetië. In feite één groot, prachtig kunstproject met een eeuwenoude geschiedenis. Alleen daarvoor al is het de moeite waard elke twee jaar naar de Biënnale af te reizen. Zin in nog meer Toosiaanse beschouwingen over die Biënnale buiten de Giardini? Dan tot volgende week.

TOOS

Avontuur in Venetië

Exposeren in Venetië is altijd een bijzonder avontuur. Echt heel anders dan anders. Eerst komt die lange brug, de Ponte della Libertad, vanaf het vaste land bij Mestre naar die lagunestad. Aan het eind daarvan draai je naar rechts naar de kleine haven waar het zo’n echt Italiaanse,ongeorganiseerde rotzooi lijkt. Lijkt! Want een Italiaanse ordening is heel anders dan de Nederlandse. Maar orde is er wel degelijk. Daarmee heb ik wel enige ervaring, maar het blijft toch altijd weer wennen. Mijn levensgezel zegt altijd “Italianen kunnen niet organiseren, maar wel als de beste improviseren”. Zelf weet hij ook dat dit een wel erg stellige uitdrukking is, maar het klinkt best lekker en bevat beslist een kern van waarheid.

de haven in Venetië

door de kanalen in Venetië met de transportboot

Hoe dan ook, allerlei soorten transportboten liggen daar ’s morgens dubbeldik aan de kade en vrachtauto’s,groot en klein, rijden af en aan. Want in de Dogenstad gaat alle vervoer per boot of per voet. Auto’s in Venetië? Volstrekt onmogelijk. Wij mogen dan met allerlei regels proberen stadscentra autovrij te maken, in Venetië heb je daar echt geen regels voor nodig. Het is gewoonweg volstrekt onmogelijk. Dat geeft die stad ook juist zo’n bijzonder karakter. Ik vermoed dat heel veel inwoners ook helemaal geen rijbewijs hebben. Dingen op wielen? Ja, steekkarren op geruisloze luchtbanden voor vervoer, de autopeds van de kinderen en de koffers op lawaaiwielen van die vele, vele en nog meer toeristen.

Maar uitweiden over al die Venetiaanse toestanden? Nee, nu nog maar even niet. Dat komt binnenkort wel eens een keertje. Nu zit ik nog midden in Venetië met moeie voetjes van het vele lopen en een moe hoofd van alle indrukken en avonturen van de afgelopen dagen.

Ik houd ’t dus maar gewoon bij een fotoreportage over het uitladen van de auto en het inladen in de transportboot. Overigens met behulp van een paar Nederlandse vrienden die toch al enige tijd in Venetië vertoefden. Over het vervoer door de kanalen, over het uitladen bij de Campo San Lorenzo waar de expositie is. Over het opbouwen van mijn deel van de tentoonstelling, over de opening met violist en mannenkoor. En over curator en organisator Efthalia Rentetzi en de medekunstenaars uit Noorwegen, IJsland, Ierland, de Verenigde Staten en Australië.

En over een maand? Dan gaan we het omgekeerd doen! Tot volgende week.

TOOS

San Lorenzo revisited

Campo San Lorenzo in Venetië

November afgelopen jaar kreeg ik een mailtje uit Venetië. Van ene Efthalia Rentetzi. Nooit van gehoord, volstrekt onbekend. Of ik belangstelling had om in 2015 in de lente mee te doen met een tentoonstelling in de San Lorenzo. Tijdens de beroemde kunstbiënnale van Venetië dus. Want die wordt altijd georganiseerd in de oneven jaren van mei tot november. Mijn lief en ik keken elkaar aan. San Lorenzo …? Was dat niet die ruïneuze kerk waar we in 2013 hadden rondgelopen tijdens ons bezoek aan de Biënnale toen? Die kerk die voor een deel was gerestaureerd door de staat Mexico? Opdat ze daar hun eigen kunstpaviljoen konden inrichten tijdens die Biënnale? Die kerk die we bij voorgaande Venetië expedities altijd links hadden laten liggen. Toch altijd gesloten. Die kerk die we van naam al eerder hadden leren kennen uit de heerlijke serie detectives van schrijfster Donna Leon met de Venetiaanse Inspettore Brunetti als hoofdpersoon? Want vroeg Inspettore Brunetti zich niet regelmatig af of die kerk aan de andere kant van het canale tegenover de Questura niet ten eeuwigen dage gesloten zou blijven? Geen geld, bureaucratie, regels, veel te veel kerken in Venetië, of stomweg onwil en geen belangstelling, zo vroeg hij zich dan af? Voor Venetiëliefhebbers is die serie trouwens een absolute aanrader. je krijgt een heel interessante en kritische inkijk in de Venetiaanse en Italiaanse cultuur. Want denk niet dat Venetië en Italië zomaar over één kam zijn te scheren. Zowel maatschappelijk als bestuurlijk.  Maar dat is een heel ander verhaal.

de San Lorenzo, nog niet helemaal gerestaureerd dus

Deze San Lorenzo dus, werd die bedoeld door bovengenoemde Efthalia Rentetzi? Inderdaad! Of, om preciezer te zijn, niet die kerk zelf maar de Sala del Portale. Want die kerk wordt, zoals we in 2013 dus toevallig hadden ontdekt, al gebruikt voor de Mexicaanse kunstpromotie. Maar die Sala del Portale maakt wel onderdeel uit van het totale kerkcomplex, gelegen aan de Campo San Lorenzo. Het plein dat ik toen, in 2013, ook nog op de foto zette. Over toeval gesproken!

De uitnodiging voor deelname aan die expositie heb ik natuurlijk aanvaard. Lang, lang geleden, in de jaren 90, heb ik namelijk al eens een paar keer geëxposeerd in de Dogenstad. En dat waren prachtige ervaringen. De eigenaar van galerie Percorsi d’Arte overleed echter plotseling en daarmee was het kunstcontact verloren. Dat heb ik altijd heel jammer gevonden. Maar nu was er dus weer een nieuwe kans.

deel van het San Lorenzo complex

affiche van de expositie

Sinds die mail van november vorig jaar is er dan ook heel wat gebeurd. Efthalia is beslist geen onbekende meer, zij ’t dat ik haar nog steeds niet in levende lijve heb ontmoet. Maar dat gaat volgende maand gebeuren. Dan opent op vrijdag 15 mei de expositie  “Differences on Identity: Artistic perspectives” waarvan zij curator is. Met daarin mijn bijdrage. Samen met die van vooral vrouwelijke kunstenaars uit Ierland, IJsland, Noorwegen, Australië en de USA. Eén man is erbij. Nou, vooruit, dat mag.

Schriftelijk hebben Efthalia en ik elkaar in ieder geval al aardig leren kennen. Want zo’n voorbereiding met alles erop en eraan kost heel wat tijd en heel wat mailtjes. Over de kunst. Over de afstemming met de andere kunstenaars. Over de opbouwmiddelen met wat wel en niet kan in een historische zaal die monumentenbescherming geniet. Denk maar niet dat ik daar zomaar een spijker in de muur mag slaan!En over zoiets puur Venetiaans als het transport. Want je kunt wel vol goede moed met de auto volgeladen met kunst naar Venetië rijden, maar dan? Er zijn daar twee soorten vervoermiddelen, de benenwagen voor jezelf en de boot voor de rest. Dat maakt die stad aan de ene kant heel bijzonder en aantrekkelijk, maar aan de andere kant juist heel ingewikkeld. Alle transport gaat over het water volgens een streng reglement . Alleen met bedrijven die daarvoor een vergunning hebben. Dat betekent dus de auto uitladen aan een kade vlak bij de oude stad, de kunst overladen op de boot, tuf-tuf richting het canale bij de Campo San Lorenzo, daar weer uitladen en dan alles met steekkarretjes of met de hand versjouwen naar de Sala del Portale.

een van de vele transportboten in Venetië

Maar dat moet van te voren wel allemaal geregeld worden. Die transportboten liggen niet zomaar zonder afspraak op je te wachten. Hoe dan ook, bijna alles lijkt nu voor elkaar. Op naar Venetië in mei. En hier tot volgende week.

TOOS.

40 Schilderijen en veel design

De schoonmoeder van een schoondochter heeft een schilderij. Een schilderij van mij. Schoondochter ziet dat schilderij regelmatig en is er gek op. Schoondochter werkt bij een zeer gerenommeerd design en interieur bedrijf. Bij dat bedrijf nodigen ze af en toe kunstenaars uit voor een expositie.  Te midden van hun designmeubelen en designverlichting. Dus wat stelde schoondochter een keer voor aan de directie? Zullen we Toos van Holstein eens vragen of ze hier wil exposeren? Toen ze op mijn website hadden gekeken, zagen ze dat helemaal zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Mailtjes en telefoontjes met als gevolg dat ik ging kijken bij dat bedrijf: Veldhoven Interieurs in Bilthoven. Net even ten oosten van Utrecht en vlak bij Zeist. In een mooi gebied dat, zo merkte ik, nog onverwacht bosrijk is.

een van de mooie expositiehoeken

samen met bewonderaars bij mijn “Alice”

Toen ik de expositiemogelijkheden zag, wist ik ’t wel! Dit was een mooie gelegenheid om een grote overzichtstentoonstelling  te maken. Want waar kun je met gemak zo’n veertigtal werken hangen? Die ruimtes daarvoor zijn niet overmatig talrijk. En als zo’n showroom zich er ook nog toe leent om zowel olieverven, mixed-media werken als aquarellen te combineren met prachtige meubel en lichtontwerpen? Dan zou ik natuurlijk wel gek zijn als ik van al de verschillende kunstdisciplines die ik beheers niet een en ander laat zien.

het ritueel van de rode stip bij een verkocht werk

Dus was er afgelopen zaterdagmiddag een, zoals dat tegenwoordig in goed Nederlands heet, “Meet and Greet” in Bilthoven. Een aangeklede borrel voor de klanten van eigenaar Janine Veldhoven die graag kennis wilden maken met die kunstenaar Toos van Holstein. Nou, dan heb ik ’t natuurlijk helemaal naar mijn zin. Voorlopig duurt deze overzichtsexpositie van mij nog wel even. Tot eind december namelijk. Bij Veldhoven Interieurs, Vinkenlaan 31, 3722 AH Bilthoven. En je kunt er elke dag terecht, behalve op zondag.

En of het nou precies 40 werken zijn die er hangen? ’t Zouden er ook best nog wat meer kunnen zijn.

 

Vaak doe ik in dit blog verslag van gebeurtenissen die net achter de rug zijn. Zoals nu dus. Maar vooraf doe ik daar altijd, als het exposities van mij betreft, al kond van in mijn Nieuwsbrief. Misschien toch handig daar op te wijzen voor lezers van dit blog die dat niet weten. Op die Nieuwsbrief, die gemiddeld zo”n zeven keer per jaar verschijnt, kun je heel makkelijk een abonnement nemen. Ga maar naar mijn website http://www.toosvanholstein.nl en klik op “abonneer” bij het icoontje Nieuwsbrief op de Nederlandse openingspagina. De rest spreekt voor zich. Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Twentse geheimen, Kunstmoment Diepenheim en Àlafran

Een moment duurt per definitie maar heel kort. Een kunstmoment in feite dus ook. Maar toch duurt het Kunstmoment Diepenheim heel wat langer. Namelijk van 9 tot 19 oktober. Hoe ze in Diepenheim tot die naam zijn gekomen is me dus niet helemaal duidelijk. Maar ik weet wel dat in de afgelopen 10 jaar tienduizenden bezoekers zich die naam hebben eigen gemaakt.

En dat Àlafran in de titel? Typische naam, nietwaar? Laat ik dus maar eens een en ander duidelijk gaan maken.

één van de kastelen van Diepenheim

Vraag een aantal willekeurige voorbijgangers waar Diepenheim ligt en vermoedelijk kun je een studie maken van allerlei soorten vertwijfelde gezichtsuitdrukkingen. Toch is Diepenheim voor veel kunstliefhebbers een bekend begrip. Oh ja, zullen ze denken, dat stadje in Twente, ergens tussen Deventer en Hengelo. Op de A1 afslag Markelo en dan nog een beetje doorrijden. Toch hoort Diepenheim bij de oudste stadjes van Twente, liggen er een aantal kastelen en kent het Stedeke al heel lang een behoorlijk intensieve kunstcultuur. Tien jaar geleden werd besloten dat dit ook maar eens landelijk flink bekend moest worden. Het Kunstmoment Diepenheim werd geboren. Een kunstmanifestatie, nu dus voor de 10de keer, die het hele stadje op zijn kop zet. En niet alleen de plaats zelf, ook de wijde omgeving. Het aantal kunstmanifestaties en exposities in en rond Diepenheim is tijdens het Kunstmoment nog wel te tellen maar dan toch wel op heel veel handjes met bijbehorende vingertjes. Kijk maar eens op www.kunstmomentdiepenheim.nl .

werk afleveren bij Àlafran

Nu nog dat Àlafran. Dat is, vind ik ten minste, de mooiste en grootste galerie in Diepenheim. Geleid door Irma en Hugo Blank. Vijf jaar geleden bouwden ze een oude bakkerij, die op de nominatie stond afgebroken te worden, om tot galerie. Volgens mij zijn ze in Diepenheim nu heel blij dat die twee zo gek waren om dat project aan te pakken. En hoe vind je dan nog een typerende naam? Hugo’s moeder, voor hem een groot voorbeeld, heet Fran. Goed voorbeeld doet goed volgen. Dus ’t doen als Fran, à la Fran, leek hun zo gek nog niet. Daarmee was de naam geboren. Galerie Àlafran.

met Irma Blank bij één van mijn schilderijen

Irma en Hugo ken ik al een aantal jaren als begeesterde kunstliefhebbers en galerie-eigenaren van, zoals al gezegd, een heel mooie galerie. Dus was het niet moeilijk om ja te zeggen toen ze mij vroegen of ik hun gast-kunstenaar wilde zijn tijdens het Kunstmoment Diepenheim.

Al die dagen van donderdag 9 tot zondag 19 oktober gaan ze al om 11 uur open. Opdat de duizenden bezoekers die ook dit jaar weer worden verwacht ruimte en tijd krijgen de kunst goed te bekijken. Met daarbij, in de hoofdzaal, die expositie van mijn schilderijen. Meer informatie is te vinden op hun website http://alafran.nl/ .

Mijn werk blijft overigens ook na dat langdurige kunstmoment nog een hele poos hangen. Dit voor diegenen die net even een ander moment nodig hebben om tijd vrij te maken. Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Twee “kunstvliegen” in één klap

De rust is weer neergedaald in de natuur rond fort Rammekens. Het vogelgefluit wordt niet meer overstemd door de rockmelodieën van muziekspektakel “O die zee”. Op de binnenplaats van het fort is het uitzicht op de oude muren en kazematten hersteld nu de gigantische partytent is afgebroken. Na alle cateringgeweld kun je nu weer simpel koffie, thee en koek nuttigen bij de “coffeecorner”. Gewoonweg of er niets gebeurd is in de maand augustus.

toegangspoort van fort Rammekens bij Ritthem

Maar dat is toch niet helemaal waar. Want Staatsbosbeheer, eigenaar en beheerder van het fort, vond het heel interessant als mijn expositie “Odyssee” nog een poos zou blijven. Dus hebben we in goed overleg besloten die tentoonstelling te verlengen tot 15 oktober. In het weekeinde daarna wordt het fort namelijk overstroomd door de soldaten van het 7^de Bataljon infanterie van Linie 1815. Die komen daar de klok zo’n 200 jaar terugzetten en Napoleonnetje spelen. En of mijn kunst in die omstandigheden daar nog veilig is? De vraag stellen is eigenlijk al het antwoord geven.

Sirene, één van de werken bij “Odyssee”

Cerberus, bewaker van de Griekse Onderwereld

Dus is “Odyssee” voorlopig nog te bekijken. Op vrijdag, zaterdag en  zondag van 12-17 uur. Dat is dan de eerste van die “kunstvliegen” uit de titel. Nu de tweede.

Korendijk 56, Middelburg

In een vorige blogaflevering schreef ik al over het Feestelijk Open Huis dat ik op zondag 21 september van 11-18 uur organiseer in mijn 18^de eeuwse pakhuis aan de Korendijk 56 in Middelburg. Feest vanwege het feit dat ik dit rijksmonument 15 jaar geleden in september kocht en vanwege de mooie getallen 25, 65 en 70 die dit jaar in mijn persoonlijk leven een mooie rol spelen.

Met andere woorden, “Odyssee” in het fort en een grote expositie met feestelijke prijzen bij mij thuis. Daar moet ik wat mee, zo bedacht ik mij. Alweer met Staatsbosbeheer heb ik daarom het volgende voor al mijn kunstvrienden geregeld.

Normaal betaal je toegang voor het fort. Maar als je uiterlijk donderdag 18 september per email aan mij doorgeeft dat je op 21 september graag zowel mijn Feestelijk Open Huis als “Odyssee” in het fort wilt bezoeken, zorg ik dat er die zondag een gratis toegangsbewijs voor het fort klaarligt. Vermeld naam en aantal bezoekers dat meekomt, dan kan ik dat op het toegangsbewijs invullen. Wapper ermee in het fort, lever het in en de toeziende vrijwilligers daar leggen je geen strobreed in de weg. Twee “kunstvliegen” dus in één klap.

Mijn emailadres is toos@toosvanholstein.nl. Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Feestelijk Open Huis op 21 september en Monumentendag op 13 september

Al weer 15 jaar Middelburg! Dat realiseerde ik mij begin van dit jaar. Want in september 1999 kocht ik mijn monumentale pakhuis aan de Korendijk 56. Alhoewel, monumentaal­­? Het was dan wel een rijksmonument maar ook ontzettend verwaarloosd. Zie bijgaande foto´s.

toestand in 1999

Sommigen verklaarden mij, in overigens vriendschappelijke termen, voor volledig gestoord. Op zich een begrijpelijke observatie. Maar mijn levensgezel en ik wisten wat we wilden. En dat is er ook gekomen. Net zoals trouwens de grijze haren. Maar voor de verklaring daarvan houden we ´t maar gewoon op het voortschrijden der jaren.

15 Jaar Middelburg dus. Nu wil het toeval dat naast die 15 in mijn  persoonlijke leven dit jaar nog andere mooie getallen een belangrijke rol spelen: 25, 65 en 70. Redenen genoeg dus om een flink feestje te bouwen. En, vonden we, dan niet alleen in besloten kring maar zeker ook openbaar.  Voor alle bekenden en alle fans van mijn werk. Met als locatie natuurlijk mijn opgeknapte pakhuis. Want dat mag, trots als ik er op ben,  gezien worden.  Net zoals mijn kunst. Het resultaat van deze overdenkingen?

Een Feestelijk Open Huis op zondag 21 september van 11-18 uur

En met feestelijk bedoel ik dan ook echt feestelijk. Een feestelijke expositie door het hele pand van werken met alleen op deze dag extra feestelijke prijzen. Prijzen gebaseerd op die mooie getallen van hierboven: 15, 25, 65 en 70. Dat je bij zo´n feest met elkaar moet kunnen  klinken, ligt natuurlijk voor de hand. Dus reken er maar op dat de feestelijke ingrediënten daarvoor in ruime mate aanwezig zijn.

Iedereen met een feestelijk humeur is welkom.

toestand nu

Mocht het die 21^ste september niet uitkomen, dan is er nog een alternatief. Want de week daarvoor, op zaterdag 13 september ,is het weer landelijke Monumentendag van 10-17 uur. Daar heb ik al vaker aan meegedaan. Een mooie gelegenheid dus om al vast warm te draaien voor dat Open Huis een week later.

welkom

Ook dan staat niet alleen de deur bij mij open maar eveneens de rest van het pand met dat mooie, goudgeschilderde leeuwtje helemaal boven in de nok. Als je komt, leg dan voor je binnengaat je hoofd maar eens even in de nek om ´t te bekijken. Daarna kun je binnen rustig rondkijken en bijvoorbeeld zoeken naar de balken die volgens experts nog afkomstig zijn van oude VOC of MCC (Middelburgse Commercie Compagnie) schepen. Zoals ik ´t bij de Middelburgse Kunst en Cultuurroute op de 1^ste zondag van de maand wel uitdruk: moderne kunst in een 18^de eeuws pakhuis. Tot volgende week.

TOOS

http://www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein