Weer met de billen bloot bij het steendrukken

Afslag 3 Borgerhout, de Antwerpse Ring, een afslag die ik de komende tijd vaker ga nemen. Want ik heb, in samenwerking met mijn galerie Quadrige in Nice, een paar steendrukprojecten op stapel staan . Waarvoor ik aan de slag ga met Hans van Dijck. En die heeft dus zijn steendrukatelier in Antwerpen, in die wijk Borgerhout.

in het steendrukatelier van Hans van Dijck

Steendrukken? Wat is dat? Of ‘wat is dat ook al weer’? Tja, dat krijg je als een prachtige grafische techniek, in de 19e eeuw uitgegroeid tot DE TECHNIEK voor o.a. de vermenigvuldiging van muziekbladen, handgeschreven toneelstukken en tekeningen, in het verdomhoekje is gedrukt. Door alle offset en digitale geweld. Dan krijg je dat het begrip litho (Grieks voor steen) ineens is geconfisqueerd  door de fotografiebranche. En dat een steendruk in het Engels een stone lithograph is geworden. Letterlijk vertaald een steen-steendruk. Slaat nergens op natuurlijk!

Maar er zijn gelukkig nog steeds kunstenaars die de lithotechniek omarmen, zoals ‘ik zei de gek’. Waardoor er ook nog steeds steendrukkers zijn die deze prachtige oude en ingewikkelde techniek van hun oude leermeesters hebben doorgekregen. Wat je noemt een mooie kruisbestuiving.

Terug dus naar Borgerhout en Hans van Dijck. Voor mij geen onbekende. Want ooit assisteerde Hans mijn meestersteendrukker Rudolf Broulim in diens atelier in Ekeren (bij Antwerpen). Daarna ondersteunde hij mij bij het creëren van een serie monoprints voor mijn grote expositie ‘TOOS, de ontdekkende mens’ in Fort Rammekens. Het eeuwenoude zeefort in Ritthem, vlak bij Vlissingen, in 2011.

2011, in het atelier Daglicht in Eindhoven bezig met het maken van een serie monoprints, met Hans van Dijck erbij voor een extra paar handjes

Van die samenwerking heb ik nog een veel bekeken video staan op mijn YouTube-kanaal: ‘The Magic of the Monoprint‘.

de ruimte in Fort Rammekens met de serie monoprints tijdens de expositie ‘TOOS-de ontdekkende mens’

Nu is Hans én leraar aan de academie in Brussel én heeft hij zijn eigen steendrukatelier. De meestersteendrukkers die mij heel wat keren terzijde hebben gestaan, zijn er namelijk mee gestopt. Ernst Hanke in Zwitserland: met pensioen! Rudolf Broulim in Ekeren: met pensioen!

in Zwitserland, samen met Ernst Hanke bezig in zijn grote steendrukpers

overleg met Rudolf Broulim in zijn steendrukatelier in Ekeren

een ontroerend moment voor mij, een onverwacht bezoek van Rudolf in het steendrukatelier van Hans van Dijck

Je kunt je ook bijna niet meer voorstellen dat er ooit galerieën waren die bestonden van het uitbrengen van telkens weer opnieuw steendrukoplagen van honderden stuks van bekende kunstenaars.  Maar al zijn die commerciële hoogtijdagen voorbij, er zijn nog steeds litholiefhebbers. Dus worden er ook nog steeds nieuwe gemaakt.

Als je met een voor jou nieuwe meestersteendrukker in zee gaat, is er een goeie gewoonte. Je gaat eerst samen een proef maken, om aan elkaar te wennen. Want de kunstenaar heeft natuurlijk eigen ideeën maar ook de steendrukker heeft eigen technieken en eigen gewoonten ontwikkeld. Vooraf wat aan elkaar snuiven kan daarom geen kwaad. Wordt ’t wel wat, die samenwerking? Om daarachter te komen is het maken van zo’n proefsteendruk in kleine oplage een prima manier. Vandaar onlangs die eerste keer afslag 3 Borgerhout.

overleg met Hans bij de nog lege steen voor de proefsteendruk

De proefsteendruk gaat er eentje worden in twee kleuren, in twee drukgangen dus. Over de teken en schildertechnieken op de steen en bijbehorende chemische druk-geheimen ga ik ’t nu niet hebben, dat komt een andere keer wel. Maar een foto van de eerste opzet om nieuwsgierig te maken, kan natuurlijk geen kwaad.

de eerste aanzet voor de nieuwe steendruk, het uiteindelijke resultaat wordt eind augustus wereldkundig gemaakt

Eind augustus onthul ik het definitieve resultaat. Want op zondag 4 september staat onze onvolprezen Kunst-& Cultuurroute Middelburg in het teken van de grafiek. Een mooie gelegenheid toch om juist dan die nieuwe steendruk ten doop te houden en te koop aan te bieden? Maar voor ’t zover is, heb ik die afslag 3 al wat vaker genomen.

En die steendrukprojecten met Galerie Quadrige in Nice? Dat worden natuurlijk andere verhalen. Tot volgende week.

TOOS

Een Veerse Vloot van vijfentwintig Vliegende Hollanders

de Grote Kerk van Veere

Is een kerk zonder kerkmeester eigenlijk nog wel een kerk te noemen? Of is het dan alleen nog maar een kerkgebouw? En stel dat een kerkgebouw weer een kerkmeester krijgt, is ’t dan gelijk weer een kerk? Rare gedachtefratsen? Nou, lees maar verder. Dit kwam onlangs spelenderwijs in me op door een kunstgebeurtenis in de Grote Kerk van Veere. Een majestueus middeleeuws bouwwerk dat én Veere én de wijde omgeving  be- en overheerst. Eigenlijk vele maten te groot voor het huidige stadje.

uitzicht over Veere vanuit de toren

Iedereen die Veere kent, zal dat kunnen beamen. En een ieder die Veere niet kent, moet er dan maar eens snel heen. Om in die Grote Kerk de expositie ‘Ex Voto’ te ervaren. Maar ga vooraf eerst wel naar het Museum Veere in de Schotse Huizen. Met als bonus op hetzelfde toegangskaartje ook nog dat prachtige laat gotische stadhuis (met er tegenover mijn reddersmonument). Daar krijg je wel verklaard waarom Veere ooit zo welvarend was dat het zich zo’n overmaatse  Grote Kerk kon veroorloven. Bekijk als voorproefje maar de video van MuseumTV over die Schotse Huizen en het stadhuis.

De collectie van Museum Veere

En dan dus die Grote Kerk die al heel lang geen kerk meer is. Maar wel een gigagrote geen-kerk. Nog steeds. Ook al hebben ze in de middeleeuwen die toren nooit tot de geplande 100 meter hoogte afgebouwd. Ook al zijn de uitgebreide begraafplaatsen er omheen verdwenen. En ook al hebben ze in de 19e eeuw de grote Noordbeuk afgebroken om de stenen ervan te kunnen verkopen omdat Veere in die tijd zo arm was als een kerkrat.  Maar dat zijn andere verhalen.

De laatste tientallen jaren wordt met vallen en opstaan geprobeerd de Grote Kerk tot een belangrijk cultureel centrum van Zeeland te maken. Met de permanente multimediale ‘Experience’ van de geschiedenis van de kerk naast onder andere muziekuitvoeringen en exposities. Zo hing er een aantal jaren geleden een paar keer werk van mij op groepstentoonstellingen met Zeeuwse kunstenaars.

Maar nu zat ik er in oktober op uitnodiging voor een heel speciale opening.  In een vanwege de coronaregels tot maar dertig personen beperkt publiek. Een nietig plukje mensen onder dat immense gewelf van het middenschip. Een gewelf waarin de dagen daarvoor schepen de lucht in waar gezeild. Gemaakt van allerlei kleuren kaarsvet en wax. Door Folkert de Jong. Een kunstenaar die ik een poos geleden persoonlijk leerde kennen maar van wie ik al ver daarvoor een intrigerende kunstinstallatie had bewonderd in het Kunstmuseum Den Haag. Om een paar jaar daarna soortgelijke beelden uit die installatie terug te zien op de grote jaarlijkse kunstbeurs in Keulen. En die nog weer wat jaren later bij de Oostkerk in Middelburg een groep beelden mocht plaatsen. Dat in het kader van de tweede editie van de grote kunstmanifestatie  Façade, georganiseerd door het CBK Zeeland.

2012, installatie ‘Anatomie’ van Folkert de Jong in het Kunstmuseum Den Haag

2014, beelden van Folkert de Jong op de kunstbeurs van Keulen

2017, beeld van Folkert de Jong bij de Oostkerk in Middelburg

Datzelfde CBK had nu Folkert de Jong gevraagd om kerkmeester te worden in Veere. Daar is ie dan, die kerkmeester! Niet zomaar een gewone kerkmeester trouwens. Nee, je wordt dat alleen als je in de kerk een expositie realiseert en blijft dat slechts voor de tentoonstellingsduur. In dit geval tot 28 februari volgend jaar. Maar hoe eigen je je die immense ruimte toe? Hoe maak je daar iets dat niet gelijk in nietigheid weg valt? Dat deed hij met 25 schepen van zo’n anderhalve meter lang, gecreëerd uit allerlei soorten kaarsvet. Die zweven daar nu als een luchtvloot onder de naam ‘Ex Voto’. Echt prachtig.

vlak voor de opening samen met Kathrin Ginsberg, directeur van het CBK Zeeland

Folkert de Jong heeft de erestaf, behorend bij het kerkmeesterschap, in ontvangst genomen

na de opening even bijpraten met Folkert

enkele van die schepen

Natuurlijk zit er een hele filosofie achter die schepen, maar die kan Folkert het beste zelf vertellen in deze video.

Heerlijk lijkt me dat. Je mogen uitleven in zo’n immense ruimte met zo’n eeuwenlange geschiedenis en met zoveel verhalen. In 2011 heb ik zelf al zoiets kunnen doen bij mijn grote tentoonstelling ‘TOOS’ in de krochten van Fort Rammekens bij Ritthem. Aan de monding van de Westerschelde. Ik zie al helemaal voor me hoe ik dat met de ervaring van toen nu zou kunnen doen in Veere. Ach, een mens moet af en toe gewoon lekker kunnen dromen. Ik ben trouwens best benieuwd naar je ‘experience’, zoals dat tegenwoordig heet, van en in de Grote Kerk. Tot volgende week.

TOOS

Terug naar Fort Rammekens

Toegangspoort naar fort Rammekens

Toeval bestaat. Net zoals de beroemde roman “Terug naar Oegstgeest” van Jan Wolkers. Een boek dat gedurende tientallen jaren te vinden was op de Nederlandse literatuurlijsten bij scholieren van Havo en VWO. Met “Terug naar Fort Rammekens” heb ik die boektitel maar even misbruikt in combinatie met dat toeval. Want hoe zit dat?

Nou, twee dingen, zoals oud-premier Joop den Uijl dat vroeger placht te zeggen.

Ten eerste. Voor mijn galerie Quadrige in Nice heb ik meegedaan met het illustreren van een nieuwe uitgave van de Ilias van Homerus. De voor de hand liggende volgende stap in dat project was natuurlijk de Odyssee, dat andere meesterwerk van de oude Griek. Die uitgave, ook weer als een zogenaamd livre d’art in zeer beperkte oplage, verschijnt volgend jaar. Met daaromheen exposities van de kunstenaars die de illustraties hebben gemaakt. Daarbij dus mijn persoontje. En dat persoontje is dan natuurlijk al aan het vooruit denken voor die tentoonstelling.

Daar kwam een paar maanden geleden plotsklaps interessant nieuws bij. Theater de Wegwijzer in het bij Middelburg gelegen Nieuw- en Sint Joosland gaat voor de maand augustus een grote theater/muziekvoorstelling “O die zee” opzetten. Een prachtige woordspeling natuurlijk op de Odyssee.’t Wordt een voorstelling die daar gedeeltelijk op is gebaseerd op een wel heel speciale locatie. Het recent gerestaureerde Fort Rammekens bij Ritthem.

Hé, had ik daar in 2011 niet de laatste grote solotentoonstelling voordat die restauratie begon? Allemaal elementen dus die een kruisbestuiving tussen dat project “O die zee” en mijn kunst voor de hand liggend maakten.

Hoofdbastion bij expositie “TOOS” in 2011

Vandaar dat ik recent terug was in Fort Rammekens. Samen met Trudi Warns van dat theater De Wegwijzer. Want er moesten plannen worden gesmeed. Uitkomst? Ik ga in ieder geval het hoofdbastion van het fort “aankleden” met mijn kunst. Kunst gebaseerd op de ideeën rond de Odyssee die ik toch al aan het ontwikkelen was vanwege die expositie volgend jaar in Nice.

Samen met Trudi Warns in hoofdbastion

Zeg dus maar eens dat toeval niet bestaat! Mooi is natuurlijk dat ik de ruimten van het hoofdbastion en de vele andere krochten in het fort al heel goed ken vanwege mijn tentoonstelling “TOOS” daar in 2011. Kijk maar eens naar de video van die expositie.

Zoals gewoonlijk staat die ook op YouTube http://youtu.be/b7-GT6c-wJk.  Net zoals nog een paar andere filmpjes over de voorbereidingen http://youtu.be/0iESmF2upvU en de opening  http://youtu.be/cHl39lNiNUM  van “TOOS“.

En wat maakt dit alles nog frappanter? Vanwege mijn activiteiten destijds in het fort begon ik dit blog onder de naam “TOOS in fort Rammekens”. Nu, in “TOOS& ART”, zal de komende tijd het fort vast wel opnieuw regelmatig opduiken in combinatie met “O die zee”. Tot volgende week.

TOOS

http://www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Een heel speciale Dogparade

Vorige week kwam ie binnen, nog veel groter dan ik ‘m al in gedachten had. In zijn soort een echte reus. Want ga maar na, een hond van 1,6 m hoog!  En deze staat ook nog eens heel breeduit stevig op z’n poten. Gelukkig houdt hij zich wel heel koest want dat heb je bij honden van kunststof.

Wat ik er mee moet? Beschilderen natuurlijk. Maar waarom? Dat vergt enige uitleg.

Een poos geleden kreeg ik een verzoek van Mike Zeelen, initiator van The Dogparade (www.thedogparade.com). Een bijzonder sympathieke actie op kunstgebied die bedoeld is om geld op te halen voor de bestrijding van energiestofwisselingsziekten bij kinderen. Met die ziekte, die letterlijk energie vreet, worden kinderen vaak niet ouder dan 10 jaar.

Mike, uitgesproken als Mieke, want Mike is een zij, vond de Belgische kunstenaar Hannes D’Haese bereid om gratis een groot aantal honden van kunststof te leveren in diverse soorten en maten. Daaronder tien van die reuzen waarvan er nu één in mijn atelier staat. Want wie was ik om haar verzoek te weigeren zo’n grote buldog te gaan beschilderen? Normaal reageer ik nooit zo positief op de aanvragen die je als bekend kunstenaar krijgt om werk voor goede doelen aan te leveren. Daarbij krijgt je dan als kunstenaar meestal de worst van gratis publiciteit voor je neus gehangen. Maar dat is dan ook zo’n beetje het enige terwijl er wel heel veel arbeid tegenover staat. Maar dit? Deze Dogparade zit zo goed en sympathiek in elkaar dat naast mijn persoontje menig andere gekende kunstenaar in België en Nederland van harte meewerkt. Zoals  Pieter Pander, Ger Eikendal, Ted Noten, Clemens Briels, Astrid Engels, Richard Smeets, Wouter Stips en vele anderen. Met z’n allen maken we nu dus van kunststofhonden kunsthonden.

Al die sculpturen gaan een reizende openlucht expositie vormen die door heel Nederland trekt. Van Zuid naar Noord en van Oost naar West. De start vindt eind mei plaats in Venlo in de hoofdvestiging van hoofdsponsor en bekend meubelfabrikant Leolux. Door die uitgebreide trektocht van deze wel heel bijzondere hondenroedel hoopt de stichting Energy4All, waaraan The Dogparade weer is verbonden, geld in te zamelen voor het ontwikkelen van medicijnen tegen die gemene energiestofwisselingsziekte.

 Je kunt je namelijk opwerpen als sponsor voor zo’n hond. Dus als iemand of een bedrijf dat bij mijn buldog wil doen? Graag! En aan het eind van deze Tour d’Hollande vertonen al die prachtige kunsthonden hun laatste kunstje. Dan worden ze op prestigieuze bijeenkomsten geveild. Voor beslist een heel goed doel.

De komende paar weken zal ik dus druk bezig zijn om die vierkante meters van “mijn” reuzenhond op mijn manier te beschilderen. Wat je noemt een uitdaging!Toevallig is het net komende zondag 6 april weer 1ste zondag van de maand en dus Kunst en Cultuurroute in Middelburg (www.kunstroutemiddelburg.nl.) Daarom heb ik besloten die dag mijn schilderskloffie maar aan te trekken. Bij wijze van zeer hoge uitzondering.

Dit wordt vervolgd, da’s natuurlijk wel duidelijk. Tot volgende week.

TOOS

http://www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Een eindigende traditie?

 Nee, natuurlijk niet die van Sinterklaas en Zwarte Piet. Die zit zo diep geworteld in onze cultuur, die blijft nog heel lang. Ook met Zwarte Piet erbij. Daarin geloof ik heilig. Ik bedoel hier de traditie van de nieuwjaarssteendruk van Rudolf Broulim. Die is een ietsje minder bekend dan die van onze Sint Nicolaas, maar toch óók heel leuk. Zeker voor degenen die er mee te maken hebben. Waaronder ik dus.

Regelmatige lezers van dit blog “TOOS&ART” weten ‘t, ik werk al een aantal jaren samen met Rudolf Broulim in zijn steendrukatelier te Ekeren aan de noordkant van Antwerpen. Heel wat steendrukken heb ik daar gemaakt in samenwerking met deze zeer ervaren meestersteendrukker van de oude garde. Niet alleen litho’s voor mijzelf maar ook voor zeer gelimiteerde Franse uitgaven van de Ilias en Odyssee van Homerus en de Légende dorée. En ook dat nieuwjaarssteendrukje dus. Dat is een mooi gebaar van Rudolf voor “zijn kunstenaars”. Waarbonder bijvoorbeeld Jan Decleir. Bij ons vooral bekend als acteur in films als Mira, Karakter en Kruistocht in spijkerbroek. Maar in België ook als beeldend kunstenaar. Wij krijgen dan ieder een stukje ter grootte van een ansichtkaart ter beschikking op een grote steen om daar een eigen ontwerp op te maken. In de loop van december  wordt dat in ’t zwart 100x doorgedraaid op de steendrukpers. Zo krijg ik dan honderd originele kunstwerkjes van eigen hand cadeau waarmee ik aan het begin van het nieuwe jaar vrienden en goeie relaties blij kan maken.

Ik heb hier voor de nieuwsgierigen nog een filmpje ingebouwd over het ontstaan van zo’n steendruk  (ook te zien op YouTube met de link http://youtu.be/FllnbULjCqY).

Maar aan alles komt een eind. Want Rudolf gaat er mee stoppen. Op zijn leeftijd, met een lang werkzaam leven achter zich, heeft hij dat ook beslist verdiend. Maar jammer genoeg heeft hij geen opvolger. Steeds minder kunstenaars werken met die prachtige lithotechniek, waardoor er met het steendrukken hooguit nog droog brood is te verdienen. Veel steendrukpersen worden nu zelfs verkocht aan kunstacademies in China, waar de lithografie juist in opkomst is. Natuurlijk blijven er, verspreid over Europa, nog wel wat ateliers over met nieuwe bevlogen steendrukkers aan het hoofd. Maar de oude garde die het vak werkelijk tot in de vingertoppen beheerst, sterft langzaam aan uit.

Overigens, we hebben in ons land in Valkenswaard  nog wel het zeer interessante Nederlands Steendrukmuseum. Onder de bezielende leiding van directeur Frank van Oortmersen en zijn team wordt daar met speciale exposities en demonstraties “de steendruk” in al zijn facetten meer dan levend gehouden. Echt de moeite waard (www.steendrukmuseum.nl).

Een paar dagen geleden zat ik in Ekeren dus waarschijnlijk voor het laatst gebogen over een steen om daar op mijn eigen stukje mijn nieuwjaarsafbeelding te maken. Hoe die eruit ziet? Dat blijft nog geheim. En wie ‘m gaan krijgen? Ook dat blijft natuurlijk nog geheim tot ergens in januari. Wel kan ik al vast verraden dat ie dit keer een heel speciaal doel heeft. Maar welk doel? Inderdaad, ook dat blijft nog geheim. Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Wat zouden middeleeuwers vinden van Pompidou-Metz?

Ik ben een groot liefhebber van de middeleeuwse gotiek. En dan vooral van de kathedralen uit die tijd. Als er ergens zo’n machtig gebouw boven een stad uittorent , moét ik er gewoonweg heen. In het noordelijk deel van Frankrijk kan ik mijn hart dan ook helemaal ophalen. Echt ongelooflijk wat de bouwmeesters van die tijd, zo ongeveer vanaf het jaar 1200, gepresteerd hebben. Gewoon bouwmeesters dus, want de architecten moesten nog worden uitgevonden. Ambachtslieden, vaak van vader op zoon, met een heel goed oog voor verhouding en esthetiek. Toen, in die van christendom doordrenkte tijden, bouwden ze gewoon de hoogte in ter ere van hun God. En natuurlijk ook, maar dan wat bedekter, van die van de plaatselijke kerkbestuurders en gegoede burgerij die het van groot belang vonden dat hun toren toch hoger was dan die van concurrenten. God regeerde in plaats van het grote geld. Alhoewel? Over die wereld heeft  Ken Follett een paar interessante boeken geschreven, Pilaren van de Aarde (Pillars of the Earth) en Brug naar de Hemel (World without End). Aanraders wat mij betreft.

 

Maar goed, die kathedralen dus. Toen ik laatst in Straatsburg moest zijn, reden we langs een hele mooie. Die van Metz. Die zie je vanaf de autoroute al overduidelijk liggen. Moderne architecten en politieke stedenbouwers zouden ’t nu in dat taaltje van hun hebben over   “een stedelijk icoon” of “een statement” of “een architecturale sculptuur om je stad mee op de kaart te zetten”.  Gewoon voor het algemeen belang natuurlijk, dat spreekt voor zich! Interessant is daarom dat een paar jaar geleden Metz er zo’n modern “statement” bij kreeg. Een dépendance van het Pompidou in Parijs. Het Pompidou-Metz. Tja, en als ik dan toch in de buurt ben!

Dat Pompidou-Metz staat er inderdaad als zo’n architecturale sculptuur. Zo’n vreemde vorm  waar architecten zich, dankzij alle moderne bouwtechnieken, helemaal op kunnen uitleven. Bij nieuwe musea is dat zelfs een absolute noodzaak. Kijk maar naar wat er op onze wereld de laatste tientallen jaren aan waanzinnig gevormde kunstgebouwen is bijgekomen. Niet altijd even esthetisch vind ik, wel interessant. Dat geldt ook in Metz.

Naast de expositiezalen was er één ruimte die ik extra interessant vond. Een grote uitbouw met een gigantisch raam dat vanuit dit moderne “icoon” direct uitzicht biedt op dat middeleeuwse icoon, de kathedraal. Een mooie vondst, die directe link van nieuw naar oud.

Maar ook in die Cathédrale Saint-Étienne de Metz heb je dat. Want daar zie je niet alleen nog gebrandschilderde ramen uit de 14de eeuw, maar ook de indrukwekkende ramen die Marc Chagall ontwierp in de jaren 1958-1960. Als de zon daar doorheen schijnt, wordt je gewoon overweldigt door de kleurenpracht ervan. Echt een kunststuk. En een link van oud naar nieuw.  Toch mooi, die verbondenheid tussen dat oudste en nieuwste icoon van Metz. Wel kwam de vraag in me op wat een middeleeuwer zou vinden van het Pompidou-Metz als die nu plotsklaps in Metz zou worden gedropt.  Maar ik moet mezelf het antwoord schuldig blijven. Dat weet ik niet. Tot volgende week.

 

TOOS

http://www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Expositie bij Galerie Peter Leen in Breukelen

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=607652922620347&set=a.157425850976392.47508.100001269337850&type=1

Van BinnenUit naar Joe Bonamassa

Een cryptische titel? Ach, dat valt best wel mee! Want vorig jaar had ik in het luxe woonconcept complex BinnenUit in Heinkenszand een tentoonstelling. Dat was met mijn Buitenkunst bij Palladio. De speciaalzaak van Corné en Francine Tempelaars, die daar voor Zuid-West Nederland en verre omstreken het kwaliteits-segment buitenmeubelen vertegenwoordigen.

Klanten van Palladio waren weg van mijn muziekwerken op alu-dibond, het plaatmateriaal dat ik gebruik als drager voor die Buitenkunst. Maar ze zochten eigenlijk een specifiek olieverfschilderij op linnen voor binnen. Daar kwam een opdracht uit voort. Maar voor zo’n opdracht maak ik graag altijd wat uitgebreider kennis met de opdrachtgever en vind ik het ook heel fijn de ruimte te zien waar het werk moet komen te hangen. Zo zat ik dus op een middag vorig jaar in het appartement van mijn klant in Nijmegen te kijken naar een dvd van een concert van Joe Bonamassa. Want al pratend met elkaar kwamen we tot de conclusie dat het een “bluesschilderij” zou worden met daarop slechts één gitarist. En die New Yorker Joe Bonamassa, waarvan ik nog niet eerder had gehoord, bleek één van zijn favorieten te zijn.

Met dat schilderij (zie foto hierboven) is het helemaal goed gekomen. Want wat is er nu mooier voor een kunstenaar dan dat de opdrachtgever ’t kippenvel krijgt bij de eerste aanblik van het kunstwerk! Een beter compliment is eigenlijk niet denkbaar.

Maar intussen was die naam van Joe Bonamassa natuurlijk wel bij mij blijven hangen. Dus toen ik vorig jaar op internet voorbij zag komen dat hij in de Heineken Music Hall een concert zou geven, waren de kaartjes snel besteld. Daarvan heb ik totaal geen spijt. Afgelopen week was dat optreden in een uitverkochte zaal. Wat een blues-rockgitarist en ook zanger! Zo ongelooflijk goed, zo ongelooflijk veelzijdig, zo ongelooflijk zuiver. Ik ben een grote fan van Eric Clapton en ik hou van de vindingrijkheid van Jimy Hendrix. Maar die 35-jarige Bonamassa mag nu ook in dat rijtje. Wat wil je ook als je als 12-jarig jochie al in het voorprogramma van B.B King staat! Als hij weer eens een keertje naar Nederland komt, ga ik zeker proberen opnieuw van de partij te zijn.

Een cryptische titel dus? Nee hoor, eigenlijk heel logisch. En omdat ik in mijn kunstenaarscarrière al flink wat “muziekschilderijen” heb  gemaakt, moet daar eigenlijk maar eens een filmpje van komen. Zo komt van ’t een dus ’t ander. Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Een gelimiteerde nieuwjaarswens

Betekent die titel dat ik slechts een beperkt aantal mensen in het nieuwe jaar alle goeds toewens? Absoluut niet. Maar  ik kan er gewoon niks aan doen dat ik maar een beperkte groep over een paar weken een heel speciale nieuwjaarswens kan toesturen. En dat is de schuld van Rudolf Broulim. Wacht even, dat is helemaal fout uitgedrukt. Het is juist dankzij Rudolf dat ik bijna 100 vrienden, klanten en bewonderaars van mijn werk kan verblijden met een speciale kaart. Voor de meeste lezers spreek/schrijf ik nu waarschijnlijk in raadsels. De verklaring dus!

Die naam Rudolf Broulim zal trouwe  TOOS&ART-volgers met een goed geheugen misschien niet helemaal onbekend voorkomen. Hij is de meesterdrukker in Antwerpen zonder wie ik de afgelopen jaren niet mijn steendrukken zou hebben kunnen maken. De steendrukken bij bijvoorbeeld de Griekse  Ilias van Homerus of de Germaanse sagen uit  de IJslandse Edda of de heiligenlevens uit de middeleeuwse  Légende Dorée. Lees oude afleveringen van dit blog er nog maar eens op na. En kijk maar eens naar mijn YouTube video over het maken van een steendruk.

 

Rudolf houdt er een prachtige traditie op na. Zo tegen het einde van het jaar geeft hij de kunstenaars die hem na aan het hart liggen de gelegenheid een unieke eenkleurige steendruk te maken. Gewoon met z’n allen op een eigen stukje van een grote steen. Hoe die van mij eruit komt te zien? Ik hoop dat bijgaande foto’s niet te veel onthullen maar wel nieuwsgierig maken.

Rudolf  drukt dat mozaïek aan kunstwerken dan in een oplage van 100 op zijn grote lithopers. Zo is dus die  100 uit het begin verklaard. Maar mij zet hij zo voor een probleem. Wie ga ik zo’n origineel steendrukje sturen? Begin volgend jaar wordt dat duidelijk. Zo kan ik gelijk ook PostNL een beetje helpen in haar huidige, moeilijke bestaan.  Want kan er een wereld bestaan zonder Tante Post? Tot volgende week.

 TOOS

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Positief jammer

Voor mij zit de verkiezing van Kunstenaar van het Jaar er op. Want voor de laatste verkiezingsronde zou het kunstpanel mij bij de laatste acht hebben moeten plaatsen en dat is dus niet gebeurd. Van de 25 die waren overgebleven na deafgelopen  publieke verkiezingsronde ben ik door dat panel uiteindelijk op plek 21 gezet.  Kijk maar eens op http://www.kunstweek.nl/verkiezing2012/galerie_hedendaagse_kunstenaars_2013.asp. Daar staan dan gelijk ook de acht overgebleven finalisten. Jammer natuurlijk dat ik niet ben doorgedrongen tot die finale. Maar het is hoe dan ook heel positief dat ik toch maar mooi weer  bij die laatste 25 zit. Hoeveel duizenden kunstenaars zijn er wel niet in Nederland die allemaal proberen ergens aan de bak te komen. Dan zegt ’t toch wel iets dat je als kunstenaar bij die 25 zit. Zoals de titel van dit stukje al  weergeeft, “positief jammer”.

Anton Corbijn

Degenen die nu in de finale zitten, zijn in alfabetische volgorde Anton Corbijn, Giovani Dalessi, Marlene Dumas, Wessel Huisman, Katinka Lampe, Rik van Iersel, Erwin Olaf en Isabella Werkhoven. Daarvan zijn Corbijn, Dumas en Olaf wel de bekendste. Anton Corbijn al heel lang vanwege  zijn foto’s van popartiesten vroeger. Marlene Dumas vanwege haar schilderijen waarvoor op veilingen zeer hoge bedragen worden betaald en die in allerlei bekende musea zijn te zien. En Erwin Olaf door zijn prachtig geënsceneerde  foto’s in zowel zijn vrije series als bij zijn reclame opdrachten. De rest is in wat bredere kring niet echt bekend. Alhoewel Rik van Iersel ook al heel wat jaartjes  aan de weg timmert en zijn sporen heeft verdiend.

Giovanni Dalessi

Marlene Dumas

Het leek me interessant hier van allemaal een werk  te plaatsen om te laten zien van wat ze zoal maken. Deze plaatjes heb ik gewoon van de verkiezingslijst op internet geplukt. Die vind je daar bij hun namen om een indruk te krijgen van hun kunst. Tot volgende week.

TOOS.

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Isabella Werkhoven

Erwin Olaf

Katinka Lampe

Rik van Iersel

Wessel Huisman

De Beatles hun Abbey Road, TOOS haar Abbey Square

 Ik moest aan die beroemde LP (gôh, wat was dat ook al weer, een LP?) van de Beatles denken door dat Abdijplein in Middelburg waarover ik onlangs al schreef. Engels abbey, Nederlands abdij, zeg maar eens dat ik m’n talen niet spreek! En “TOOS haar Abbey Square” klinkt toch beslist niet onaardig.

Maar dat Abdijplein dus, al heel lang het bestuurlijke en culturele zenuwcentrum van Zeeland. Een paar weken geleden was ik daar druk bezig op verzoek van de organisatie van  Middelburg VólKoren. Er kwamen enkele “muziekwerken” van mij te hangen ter verhoging van de feest en zangvreugde bij dit bekende Zeeuwse korenfestival. Op zeker moment stak een ambtenaar van het Provinciehuis het plein over. Hij zag mijn werk en was direct heel enthousiast over die zogenaamde digicompo’s op het plaatmateriaal alu-dibond, kunst die ik signeer met TOOS. “Die verdienen het om te hangen in de Loggia van het plein”. Ik had, vond ik, geen enkele reden om dat tegen te spreken. Want die zogenaamde Loggia is een oude galerij aan één kant van het Abdijplein, afgeschermd daarvan door een aantal gigantisch grote ramen. En ook nog zichtbaar vanuit elke pleinhoek.

Nog niet zo lang geleden heeft Beatrix er een permanent op één van de muren bevestigd kunstwerk onthuld ter ere van ons aller Vader des Vaderlands, Willem van Oranje. Maar daarnaast is er meer dan genoeg ruimte om regelmatig andere kunst te tonen. Ik heb intussen begrepen dat dit normaal gesproken zeer ruim van te voren moet worden aangevraagd en beoordeeld. Was ik dus even een geluksvogel dat drie dagen later mijn werken daar al hingen. Hoezo zouden ambtenaren niet snel werken? Aan mij heb je een kwaaie met zo’n opmerking!

En mijn TOOS-werken blijven er nog te zien tot half augustus. Helder bij daglicht en ’s avonds feeëriek bij kunstlicht. Ik vind ze daar best mooi hangen, al zeg ik ’t zelf. Tot volgende week.

TOOS.

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Een wonderbaar land

Trouwe lezers van dit blog weten dat ik recent een reis door Ethiopië maakte. Ik heb daarover al verhaald en daarbij een belofte gedaan. Het nog te maken fotoboek zou ik op internet zetten. En toen werd het een poos lang druk, druk, druk. Dus tijd ontbrak. Maar nu is ’t klaar, dat boek. Ten minste, het eerste deel. Want Ethiopië is zeer fotogeniek, zowel het land als de mensen. Dus besloot ik tot twee delen. Eén over het Zuiden, één over het Noorden. Want die twee streken verschillen behoorlijk van elkaar. Uit “Ethiopië, het Zuiden” dat nu online staat (zie hieronder), heb ik hier wat foto’s overgenomen.

Dat  Zuiden kent nog allerlei stamgebieden, van meer ontwikkeld tot behoorlijk primitief. Ten minste, in Westerse ogen. Met stammen, soms levend in ver afgelegen valleien. Zo ben ik in een bergachtig gebied geweest waar de mensen twee dagen heen moesten lopen naar de dichtstbijzijnde grote markt en daarna natuurlijk weer twee dagen terug! Want autobezit is minimaal.

Maar als is het een heel arm land, er gebeurt toch veel positiefs. Zo leggen de Chinezen, tja, natuurlijk de Chinezen, veel nieuwe wegen aan. En zie je duidelijk dat de economie zich ontwikkelt. Maar je moet wel tegen de klippen op ontwikkelen als, hoe ongelooflijk dat ook klinkt, 45% van de bevolking 14 jaar of jonger is. Hoe vinden die later allemaal werk en een bestaan?

 

Heel veel van hen gaan trouwens naar school, dat vond ik echt opvallend. Overal langs de wegen zag je ’s morgens en ’s middags groepjes lopen in hun schooluniform. Soms uren onderweg, elke dag weer naar vaak donkere en bedompte lokalen met een beperkt aantal schoolboeken, groezelig en gekreukt door alle handen van eerdere generaties. Maar met een onvoorstelbare blijheid. Zet daar eens het beeld naast van de kinderen hier die bij slecht weer even met de auto bij school worden afgezet.

Dit soort reizen doet gewoonlijk weer heel erg relativeren. Hoezo economische crisis in één van de rijkste gebieden van de wereld?

En dat fotoboek? Klik op http://bit.ly/IjzSaG , vul code RY536Z in en klik op “verder”en “Fotoboek bekijken”. Veel plezier ermee en tot volgende week.

TOOS. 

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  TOOSvanholstein

Herakles, er is geen betere!

 ‘Alle lof en hulde voor Jason en Theseus, maar mijn zoon Herakles zal een voorbeeld zijn voor mensen en goden, als de grootste held aller tijden’. Dat zal maar over je worden gezegd door je vader. Maar ja, die vader is dan natuurlijk wel Zeus, de Griekse oppergod, die Herakles heeft verwekt bij een aardse vrouw.

Een wat verwarrende inleiding misschien? En wat heb ik met die Griekse mythologie? Lees verder! Afgelopen zaterdag dompelde ik mij van 11 uur ’s morgens tot 10 uur ‘s avonds onder in de fascinerende wereld van toneelgroep De Appel in Den Haag. In het verleden al zag ik hun marathonvoorstellingen “Tantalus” en”Odysseus”. En die ervaringen ben ik nooit vergeten! Vandaar dat hun nieuwe marathonstuk “Herakles” over diens bovenmenselijke heldendaden bovenaan mijn verlanglijstje stond. Opnieuw die wereld van de Griekse mythologie met al haar verwevingen tussen de goden en mensenwereld. Opnieuw liefde, geweld, bloed, oorlog, heldendom, goed en kwaad. Er is in de echte wereld de afgelopen paar duizend jaar weinig veranderd.

Voor mij was ‘t des te interessanter omdat ik een paar jaar intensief bezig ben geweest met de “Ilias” van die goeie ouwe Homerus. Dat oude epos met het verhaal over de strijd rond Troje. Mijn galeriehouder in Nice, Jean Paul Aureglia, geeft namelijk die Ilias opnieuw uit in zeer beperkte oplage met daarin kunstwerken van 21 kunstenaars. Ik heb voor dit livre d´art vier steendrukken gemaakt waarvan er één hierboven is afgebeeld. Bloed, ellende, verdriet, dood, de goden, dat zit er allemaal in. Net zoals in één van de bijgevoegde foto’s van “Herakles”. Gemaakt door fotograaf Leo van Velzen en door De Appel vrij beschikbaar gesteld!

Ik hoefde dus niet zelf stiekem wat plaatjes te schieten. Zo kon ik volop genieten van geweldig toneelspel  met decors en ensceneringen om te zoenen. Stuk voor stuk eigenlijk schilderijen met de kleuren, kleding en compositie. Echt weer zo’n beleving die me altijd bij zal blijven. Een aanrader voor elke toneel en kunstenliefhebber!! En ze geven vanwege het grote succes ook nog een aantal extra voorstellingen in het nieuwe seizoen. Trouwens, in Nice ga ik ook meewerken aan een nieuw kunstboek van Homerus´ Odysseus. Tot volgende week.

TOOS. 

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  TOOSvanholstein

1 Jaar, 1 week en 1 dag geleden

Zo lang geleden is dat alweer. Ten minste, als ik smokkel met de schrikkeldag in dit jaar. Maar wat was er toen? Nou, de aanleiding om in maart vorig jaar met dit blog te beginnen. Toen trouwens nog onder de naam “TOOS in Fort Rammekens”. Want met dat fort startte ‘t! 1 Jaar, 1 week en 1 dag geleden vond daar de opening plaats van mijn grote expositie “TOOS-de ontdekkende mens”.

En 1 jaar en 1 week geleden voelde ik me behoorlijk uitgeteld. Maanden van voorbereiding en weken van inrichting waren me niet in de koude kleren gaan zitten. Ten slotte komt in het fort met z’n dikke muren de temperatuur nauwelijks boven de 12 graden uit. Maar hoe uitgeteld ik toen ook was, ik krijg nog steeds weer nieuwe energie als ik me realiseer hoeveel er door die tentoonstelling in gang is gezet.

Zoals bijvoorbeeld “TOOS-the movie”. Die deels in het fort opgenomen film zonder gesproken woord en met speciaal ervoor gecomponeerde muziek staat op YouTube.

Klik maar op deze link http://youtu.be/uxlhLl5WTXw

Nog maar even wat meer spin-off van die expositie? Mijn YouTube-kanaal TOOSvanHolstein dus met daarop al heel wat video’s. De TOOS-doodles vanaf m’n iPad. Of het actief zijn op de social media. Facebook (http://www.facebook.com/TOOSvanholstein) en daaraan gekoppeld mijn bedrijfs Facebook-page. Met die page weer gelinkt aan het Engelstalige deel van www.toos.biz, mijn tweede website naast www.toosvanholstein.nl . Die was weer nodig om de speciaal voor het fort ontwikkelde TOOS-kunst een internetpodium te geven. Want, afgedwongen door de klimaatomstandigheden in het fort, moest ik met andere materialen en technieken aan de gang.

En heb ik Twitter al genoemd? Of LinkedIn, het platform dat wereldwijd mensen beroepsmatig bij elkaar brengt. Hyves vergeet ik maar even, want daarop is onze jeugd zo langzamerhand de bepalende factor geworden. Die vele social media bezigheden zullen trouwens nog wel eens in volgende blogafleveringen ter sprake komen.

En al deze 21^ste eeuwse nieuwigheden dus vanwege dat 16^de eeuwse fort Rammekens! Tot volgende week.

TOOS. 

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  TOOSvanholstein

Calder, Maeght en Saint Paul: een logische combinatie

Tijdens Pasen bezocht ik, met mijn vriendenpas van het Haags Gemeentemuseum, de expositie daar over Alexander Calder (1898-1976), bekend om zijn abstracte en ook beweegbare beeldhouwwerken  (zie foto’s). Maar omdat die kunstenaarshersenen van mij de hele dag door alsmaar associatief bezig zijn, voelde ik me ineens teruggeplaatst naar de tuinen van de Fondation Maeght in St. Paul de Vence aan de Côte d’Azur.

Daar heb ik namelijk in 1994, toen als vriend van dat museum, heel wat aangename uurtjes doorgebracht. Hoe ik daar in St. Paul terecht kwam? Dat is weer zo’n verhaal apart dat in dit blog vast nog wel eens ter sprake zal komen. Maar, heel kort samengevat, leidde een volstrekt spontane opwelling tot een verblijf van 3 maanden in dat middeleeuwse stadje. Pas toen ik er zat, begreep ik dat vele kunstenaars mij waren voorgegaan. En dat St. Paul na Parijs en Mont Saint Michel de derde toeristische trekpleister van Frankrijk is. Een niet onaardige bijkomstigheid van die opwelling werd trouwens nog dat ik het jaar daarop, als enige Nederlandse kunstenaar ooit, een tentoonstelling kreeg in het Musée de St.Paul.

 Maar buiten de stadswallen staat nog een ander, internationaal heel bekend museum. Dat van de Fondation Maeght. Met dus die tuinen. En met daarin een aantal beelden van Alexander Calder. Vandaar mijn associatie. Hoe die beelden daar terecht kwamen? Tja, ook dat is weer een lang verhaal. Opnieuw kort door de bocht geformuleerd komt ’t er op neer dat de bekende Parijse kunsthandelaar Aimé Maeght in 1964 één van de eerste particuliere musea in Europa liet bouwen. Want hij wilde toch wel erg graag zijn uitgebreide verzameling moderne kunst kunnen tonen. Met werk van wereldberoemde kunstenaars als Giacometti, Chagall, Braque, Léger en Miro, kunstenaars die ook allemaal hun sporen in St. Paul de Vence hebben achter gelaten. Chagall ligt er zelfs begraven.

 

Als ik, destijds in 1994, moe was van het schilderen op mijn zolderkamertjes middenin St.Paul zocht ik vaak afleiding en rust in die tuinen van de Fondation. Of in de bibliotheek daar. Waar ik dan kunstenaars ontdekte die wereldberoemd waren in Frankrijk en omstreken, maar niet in Nederland. Ooit gehoord van, bijvoorbeeld, Leonor Fini? Nu voor mij, als vrouwelijk kunstenaar, een icoon. Maar ik ontdekte ze dus pas daar in de Fondation. Een aanrader, dat museum, als je aan de Côte d’Azur bent. Tot volgende week.

TOOS. 

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Een saxy K en C route

Alweer 12 jaar oud, die Middelburgse Kunst en Cultuurroute. En sinds 2002 ben ik daarvan een trouw deelnemer. Dat betekent ook dat er al heel wat muzikanten in mijn atelier zijn opgetreden. Want elk jaar in april staat de route in het teken van het thema “van Klassiek tot Populair”. Hoe ze ’t doet weet ik niet, maar organisatrice Bea Zwadlo weet dan altijd weer muziekensembles van hoog niveau met vaak jonge musici naar Middelburg te halen.

Omdat mijn atelier zich qua grootte en akoestiek goed leent voor die muziekoptredens viel ik ook dit jaar weer in de prijzen. Soms houdt een band overigens niet helemaal goed rekening met de omstandigheden. Zo was er eens een groep die dacht in mijn atelier hun totale versterkersaccessoir te moeten opbouwen. Toen de helft stond, kregen ze toch wel door dat dit een tikje overdreven was. Zeker als je ook weer snel moet afbreken omdat er op een andere routelocatie nog een optreden wacht, vraagt dat om logistieke problemen. Maar al doende leert men, heet ’t dan!

 

Allerlei soorten muziek heb ik zo in de afgelopen jaren meegemaakt. Klezmer, klassiek, Zuid-Amerikaans, jazz, swing, solo, gitaarduo. Afgelopen zondag was het dus weer zo ver. Eerst het Göksel Yilmaz Ensemble met vaak al eeuwenoude muziek in het Turks, Arabisch en Koerdisch. Met natuurlijk de liefde als hoofdonderwerp. Prachtig klonk dat. Daarna nog het Berlage Saxophone Quartet. Een stel jonge muzikanten die klassieke muziek de pan uit lieten swingen. Daarbij komt dat de saxophoon mijn lievelingsinstrument is. Dus ik kon mijn hart ophalen. Een saxophoon kwartet nog wel!

Daarom ook had ik een schilderij van mij opgehangen met daarop een saxophoonspeler. ’t Was prachtig om te zien hoe zijn houding op het schilderij regelmatig samenviel met de houding van de heel expressieve speelster die er voor stond.

Wat mij betreft volgend jaar weer zoiets. Maar eerst maar “tot volgende week”.

TOOS. 

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Een Appeltje voor de film

TOOS at the openings expo of gallery Kesk-Art

Ik heb meer met Steve dan met Bill. Niet zo zeer wat de mannen zelf betreft, maar meer de producten waarmee ze ons leven hebben veranderd. Ik heb ’t over Steve Jobs met Apple en Bill Gates met Microsoft.

Mijn kunstenaarsgevoel gaat natuurlijk uit naar het esthetische en dan zit je bij Apple  wel goed met de vormgeving. Je hoeft alleen maar te kijken naar de MacBook, iPhone of iPad en je weet dat daar door knappe ontwerpers en vormgevers diep over nagedacht is. En mijn kunstenaarshersenen kunnen beter overweg met de Mac dan met Windows. Ik ben totaal geen computertechneut, maar de Mac, dat is ‘t! Die begrijp ik ten minste. Of begrijpt die mij? Filmpjes voor YouTube? Dan voor mij de Mac!

Vorige week beloofde ik er één over de openingstentoonstelling bij de nieuwe galerie Kesk-Art in Workum. Omdat belofte schuld maakt, mocht iPhoto dus aan de gang met het maken van diashows. Want heel veel daarbij kun je gewoon aan dat programma zelf overlaten. Daarna was iMovie goed voor de rest. Knippen, plakken, overgangen, muziek eronder, op de Mac lukt me dat. In het schermpje het resultaat. Op mijn kanaal op YouTube is de video te vinden met de link  http://youtu.be/xqo3WMpU6Lo. Naast natuurlijk nog heel wat andere TOOS-filmpjes.

Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Waarom Nice ‘nice’ is

Ik prijs mezelf altijd heel gelukkig met mijn twee ateliers. Dat in Middelburg en ook nog  één in Nice. Hoe ik in Nice terecht ben gekomen vormt trouwens een serie kunstverhalen apart. Dus daarover zal ik nu niet uitwijden. Maar ‘t is heerlijk om me daar op z’n tijd te kunnen terugtrekken. Echt een poos los van Nederland en lekker schilderen zonder al te veel ruis er omheen. Zalig!

 Afgelopen week was ik er maar voor maar korte tijd. Kunstzaken doorspreken en regelen. Met  Jean Paul Aureglia, eigenaar van galerie Qvadrige en uitgeverij La Diane Française. Overigens ook een vriend sinds al vele jaren. Bijgaande foto toont hoe je dan in Nice het nuttige met het aangename kunt verenigen. Lekker Frans lunchen op een strandterras aan die beroemde Promenade des Anglais. En dat is slechts één van de aantrekkelijkheden van die stad, een Parijs in het klein maar dan op z’n Italiaans. Maar die aantrekkelijkheden, ook wat betreft de kunst, vormen ook weer diverse verhalen apart.

Ik kwam nu om details door te nemen voor mijn expositie in Qvadrige komende september/oktober. Dat is er één in een reeks van speciale tentoonstellingen daar dit jaar. Jean Paul geeft namelijk zeer unieke kunstboeken uit. Zo verschijnt dit jaar een met originele kunstwerken geïllustreerde, met de hand gezette en op een oude handpers gedraaide Franstalige uitgave van de Ilias van Homerus in een oplage van slechts 140. Echt wat je op z’n Frans een livre d’art noemt. Maar die kunstwerken voor dat duizenden jaren oude Griekse epos over de oorlog rond Troje moesten natuurlijk wel eerst worden gemaakt. Zes kunstenaars uit Frankrijk, Italië, Duitsland, Denemarken en Nederland waren de uitverkorenen. Dat levert zes exposities op, telkens rond de bijdrage van één van die kunstenaars.

Vorige week kon ik aanwezig zijn bij de start van de eerste. De vernissage van die van mij is gepland op 14 september. Met daarbij als kern de vier steendrukken die ik voor die nieuwe Ilias-uitgave maakte. Eén daarvan staat hierbij al vast afgebeeld. Over de rest bericht ik tegen september. Want dit blog loopt voorlopig wel door. Zoals hierboven al staat, verhalen genoeg! Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Zij de diepte in, wij de hoogte

Bij mijn recente reis door Ethiopië moest ik denken aan de bouw van al die middeleeuwse, gothische kathedralen in Frankrijk en Engeland. Raar? Ik zal ’t uitleggen..

Met nieuwe bouwtechnieken die in de 12^de en 13^de eeuw werden ontwikkeld, bleek het mogelijk groter en hoger te bouwen dan eeuwenlang mogelijk was geweest. De nieuwe kathedralen met hun steeds langere torens werden daardoor de skyscrapers van die late Middeleeuwen. Steeds hoger reikend naar de hemel, symbolisch gezien steeds dichter bij God. Het geloof zat zo diep geworteld in het dagelijks leven dat rijk en arm er gigantisch veel voor over hadden om maar de prachtigste kerk te bouwen met daarin ook de prachtigste kunst. Op mijn YouTube-kanaal staat een filmpje dat ik maakte van de kathedraal van Amiens, zo’n beetje de grootste in Frankrijk (link http://youtu.be/j5lA5tcizDE ).

  Maar nu die link met Ethiopië! Wel, in Noord-Ethiopië vond rond dezelfde tijd ook zo’n soort ontwikkeling plaats. O.a. in de stad Lalibela is daarvan het bewijs te vinden. Alleen ging men daar niet de hoogte in, maar juist de diepte. Met als resultaat een aantal kerken die letterlijk aan je voeten liggen, in de rotsgrond uitgehouwen. Je moet je voorstellen dat je een groot rechthoekig rotsblok in de grond vrijmaakt door er vier gangen omheen te hakken. En dan ga je van dat rotsblok een kerk maken door daarin al het overbodige materiaal weg te beitelen. Eigenlijk zoals een beeldhouwer doet die een stuk graniet of marmer bewerkt om daar een beeld uit te voorschijn te laten komen. En precies tegenovergesteld dus aan de manier van bouwen van onze kathedralen waarbij van de grond af aan alles werd opgebouwd door er steeds meer aan toe te voegen.

 Ook daar moet de gemeenschap er ontzettend veel voor hebben over gehad om zoiets te maken. Want één kerk was niet genoeg, het moesten er gelijk een aantal worden. Het achtergrondverhaal laat ik maar zitten want anders wordt deze aflevering echt veel te lang. Maar bijgaande foto’s van enkele van die kerken vertellen al genoeg als je bedenkt dat bijna alles wat je ziet is ontstaan door het alleen maar weghakken van rots uit één groot stuk: ramen deuren, ruimtes, pilaren, versieringen. Echt wonderbaarlijk!

Tot volgende week,

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

 

 

 

 

 

 

 

RAW Art, de Kaap en de Hoerenloper

Rotterdam is een stad waar op architectonisch en kunstgebied allerlei ontwikkelingen plaatsvinden. Zo ook afgelopen week en vandaar dit stukje.

Bij die architectuur denk ik dan gelijk aan het schiereiland van de Kop van Zuid. Met daarop het Nieuwe Luxor Theater, Fotomuseum, cultureel centrum Las Palmas en dat fameuze Hotel New York. En vorige week ook nog de kunstbeurs Art Rotterdam in de Cruise Terminal, vroeger de vertrekhal van de Holland-Amerika Lijn. Dat Art Rotterdam  heeft de laatste jaren de grote concurent Art Amsterdam in de international kunstpikorde mooi achter zich weten te laten. Maar ’t was niet vanwege die beurs dat ik daar was. Die profileert zich tegenwoordig vooral met conceptuele kunst. Dat uit zich dan bijvoorbeeld in een kunstwerk bestaande  uit een groot schaduwbeeld op 10 m² oppervlak met de tekst “Ten square meter of shadow, 2011”. Niet direct mijn kunstkeuze! Je hoefde er trouwens maar €4000 voor te betalen.

 

Nee, ik ging voor een, zoals dat heet, spin-off van de Art Rotterdam daar in de buurt, waar concurerende galerieën een nieuwe beurs hadden opgezet. De RAW Art Fair op Katendrecht. Katendrecht, de Kaap? Was dat vroeger niet die ruige zeemanswijk waar ’t niet zo nauw werd genomen met de goede zeden? Inderdaad! Maar reken maar dat Katendrecht op een heel andere manier een hot spot gaat worden. Vorige week werd een 160 meter lange, prachtige voetgangers en fietsbrug geopend die de Kop van Zuid bij Hotel New York verbindt met Katendrecht. Op die manier was ’t maar een korte wandeling van de Art Rotterdam naar de RAW Art Fair in de grote Fenixloods op de Kaap. Over de Hoerenloper dus. Want gezien het verleden van Katendrecht is dat nu al de bijnaam van die nieuwe brug.

Die benaming RAW is goed bedacht. Want die hal is gewoon nog zo’n ruwe fabrieksloods en de kunst erin vloog alle kanten op. Nieuwe technieken, verzorgd, onbeholpen, onaf, interessant, zeer gevarieerd, puberaal, volwassen, vervreemdend, intrigerend, redelijke prijzen, belachelijk hoge prijzen. En op de 1^ste verdieping was er nog een heel mooie verrassing! Beelden en installaties heel geheimzinnig uitgelicht in twee gigantisch grote hallen. De beurs is in de tussentijd afgelopen, die tentoonstelling duurt nog tot 4 maart.

 

Van ’t zomer kom ik daar beslist terug. Eerst aan de Maas op het terras van Café Rotterdam op die Kop van Zuid en dan over de Hoerenloper naar het Deliplein op de Kaap waar het vast  bruist met allerlei activiteiten. Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube http://bit.ly/ij4Pag