De Tweede Kamer verkiezingen liggen alweer vijf maanden achter ons en de verkiezing voor Kunstenaar van het Jaar 2022 is pas een dikke maand op gang. Mark en Sigrid moesten van juf Hamer voor straf samen een opstel maken, maar de grote vraag is of dat al resultaat zal hebben voor november. Terwijl begin november al wel de naam van de Nederlandse Kunstenaar 2022 bekend zal worden. Tja, hoe moeilijk kun je ’t maken in één van de welvarendste landen op deze aardkloot!
Hoe dan ook, bovenstaande poster hangt nu op één van de grote glazen deuren van mijn atelier in Middelburg. Want ik gaf in juli in dit blog al wel ruchtbaarheid aan mijn nominatie voor die kunstenaarsverkiezing, maar op de Korendijk langskomende nog onwetende Middelburgers en toeristen mogen ’t natuurlijk ook weten. Er kan, zo meldt die poster, ten slotte nog gestemd worden tot 15 september. Daarna komt ’s nachts het aan de verkiezingssite https://www.kunstenaarvanhetjaar.nl/verkiezing2022/ronde2/ gekoppelde elektronisch telraam op gang . En op de vroege morgen van 16 september zijn er nog maar 20 van de 90 genomineerden over.
Ik keek uit nieuwsgierigheid eens naar de nominaties uit het jaar 2006. Het jaar waarin, in mijn herinnering althans, die structuur met het 100-koppige kunstpanel voor ’t eerst van start ging (zie weer de link ‘in juli in dit blog’). En wat blijkt? Zo’n twee/derde deel van de namen toen is verdwenen vergeleken met die van nu. Maar kopstukken als museumcoryfee Marlène Dumas, topfotograaf Erwin Olaf, bladenbekende Ans Markus en het wereldwijd werkende Atelier Van Lieshout zaten er destijds ook al bij. Net als beeldhouwer Henk Visch, de nu wat bedaagdere woeste jongen Jan Cremer, Nederlands bekendste schapenwolkunstenaar Claudy Jongstra en ook Tom Claassen, de man van die heerlijk aaibare sculpturen die je overal in Nederland in de openbare ruimte tegenkomt. Zoals bij Almere bij de kruising A6/A27.
En wie nog meer? Ik, zei de gek. Om maar eens die relativerende uitspraak aan te halen uit ‘De Historie van Mejuffrouw Sara Burgerhart’ , in 1782 geschreven door Aagje Deken en Betje Wolff. Maar nu moet ik dus nog bij die laatste 20 zien te komen. Daar komen trouwens nog vijf ‘wilde kaarten’, wild cards, extra bij. Wat zou trouwens een goeie vertaling zijn van dat begrip wild cards?
Op de verkiezingssite mag je namelijk tot 1 september zelf nog twee niet genomineerde kunstenaars opgeven. Van 1 op 2 september gaat dan dat telraam met al die nieuwe namen aan de gang om er uiteindelijk 20 uit te spugen. Die 20 gaan naar het 100-koppige kunstpanel waarbij elk lid maximaal 5 ervan mag uitkiezen. Wel voor 15 september! Nog een klusje voor het telraam. Zo worden er uiteindelijk nog 5 namen aan de verkozen 20 genomineerden toegevoegd. BEN JE ER NOG!
Het kiezerspubliek krijgt nu voorlopig wel rust, het kunstpanel krijgt ’t des te drukker. Want dat vindt nu 25 namen in de IN-bak met de opdracht ‘kies hieruit maximaal 8 namen voor de allerlaatste verkiezingsronde’. En daar gaat het telraam dus weer. Ratel-de-ratel, de laatste 8. Daaruit mag het publiek dan ten slotte de winnaar bepalen. Ingewikkeld? Hoezo?
Maar ik vind dat ’t eigenlijk nog ingewikkelder moet. Want met deze gang van zaken is het theoretisch mogelijk dat de kunstenaar van de 90 genomineerden die de meeste publieksstemmen krijgt toch niet bij de laatste 8 komt. En ‘dat is niet eerlijk’. Om maar eens een gevleugelde uitspraak aan te halen van dat parmantige kuikentje Calimero uit de gelijknamige tekenfilmserie.
Mocht je nog niet gestemd hebben maar dat wel willen? ’t Kan dus nog tot 15 september. Tot volgende week.
TOOS
TOOS&ART 