TOOS10 en de Afgeleiden van Fort Rammekens

Fort Rammekens bij Vlissingen

Van ’t een komt ’t ander en van ‘Dante700’ van de afgelopen twee weken dus zomaar een ‘TOOS10’.Echter, vrees niet, want via TOOS10 komt binnenkort zomaar weer een volgende Dante700 met persoonlijke bespiegelingen te voorschijn. De reden voor dit heen en weer gedoe? Juist deze week heb ook ik een mooi getal te vieren. En dat nog wel bij leven. Terwijl voor Dante700 de grote poëet Alighieri, Dante Alighieri, toch echt 700 jaar dood moest zijn.

Tien jaar geleden namelijk, om exact te zijn op de zonnige en warme zaterdagmiddag 23 april van 2011 n.C., vond de opening plaats van mijn anders dan andere expositie ‘TOOS’. In het oude Fort Rammekens. Aan de monding van de Westerschelde bij Ritthem en op een kanonschotafstand van Vlissingen. Een tentoonstelling met voor mij heel wat kunstzinnige gevolgen, heel veel Afgeleiden zogezegd, die nu 10 jaar later nog steeds doorwerken.

sfeerbeeld van de opening van ‘TOOS’ in Fort rammekens

Eerst wat voorgeschiedenis. Destijds beheerde het Zeeuws maritiem muZEEum in Vlissingen dat rond 1550 voltooide zeefort, in opdracht van Staatsbosbeheer. Een uniek locatie waar heel wat gewelddadige historie overheen is gegaan. De directie van het muZEEum vroeg mij in 2010 of ik in de ruimten van het fort gedurende de lente en zomer  van 2011 een unieke tentoonstelling wilde creëren. JAAAA, dat wilde ik wel. Oh ja, nog een kleinigheid. Het muZEEum was arm als een kerkrat en kon geen financiële ondersteuning geven, wel hand -en spandiensten.

bezig in het grote bastion van Fort Rammekens

Dat werd dus, zoals ’t in huidig jargon dient te heten, een uitdaging. Een grote uitdaging zelfs. En dat niet alleen financieel, maar ook omdat ik er mijn corebusiness, om nog even bij het managersjargon te blijven, niet kon uitleven. Olieverfschilderijen in te koude, te vochtige en te zoute lucht zoals daar in dat fort? No way! Die konden een half jaar later beslist naar de stort. Stripmaker Marten Toonder legde in zulke situaties altijd de woorden, “Tom Poes, verzin een list”, in de mond van zijn legendarische held  Heer Bommel. Heel veel listen heb ik toen verzonnen.

Zoals het werken op alu-dibond. Een toen net opkomende techniek waarbij ik afbeeldingen op een dunne kunststofplaat met aluminium bedekking liet drukken waarop ik dan kon doorschilderen. Die kunstwerken  konden wel tegen een koud, vochtig en zoutig stootje. Zo verzekerde mij ZWF uit Bolsward ten minste. Volkomen terecht, kan ik nu wel constateren.

een van de ruimten waar alu-dibonds kwamen te hangen

Beelden, dat moest ook geen probleem zijn. Maar juist in die tijd was ’t heel populair bij bepaalde types om ’s nachts bronzen beelden uit openbare ruimtes en particuliere tuinen te roven en om te smelten. De bronsprijs lag namelijk lekker hoog! Geen brons dus, geen denken aan. Maar toen vond ik in Veghel het bedrijf Tenax dat ook beelden in allerlei kleuren kunststof goot. Ook weer geregeld. Afgezien van het feit dat ik nog wel even een model in was moest maken.

werkend in mijn atelier aan het wasmodel voor mijn ‘Alice’

Verder hoge steigers met banners? Waarom niet. Dekzeil van een boot? Vast atmosfeer bestendig.

de in kunststof gegoten meisjes

een van de kunstwerken op dekzeil

En handgeschept papier? Ja, natuurlijk. Dat wordt ten slotte met behulp van waterbaden gemaakt en moest een vochtige atmosfeer dus wel kunnen weerstaan. Uit dat idee is toen een reeks monoprints ontstaan. Net zoals een video over het maken daarvan (staat ook op mijn YouTube kanaal).

enkele van de monoprints

Over video gesproken, in die donkere krochten van het fort kon ik natuurlijk ook mooi van allerlei op de muren projecteren. Drie beamers hebben er uiteindelijk een half jaar lang overuren staan te draaien. Zoals met ‘TOOS-the movie’. Een woordenloze film van negen minuten over mij en mijn kunst. Met speciaal ervoor gecomponeerde muziek van vriend en saxofonist Frank Düring en gemaakt door vriend en NPO-cameraman Peter Havermans. Die voor programma’s als EenVandaag en Nova/Nieuwsuur heel wat reportages filmde. Voor het script verzonnen we een begin met een nog kleine Toos. Met een heel inventieve filmische overgang van jong naar nu. Kijk maar.

een paar fotomomenten van opnames voor TOOS-the movie

Of ’t met al die ideeën hard werken was? Nogal! Want over de installaties die ik ook nog in gedachten had, zal ik ’t maar niet hebben. Maar het werd een succes met duizenden bezoekers. Hier nog wat foto’s van die opening op 23 april 2011. Met een overzichtsvideo van het totaal. Van hetgeen ik in zo’n 10 verschillende ruimten van het fort had gecreëerd.

nog een paar foto’s van de opening

video van de expositie ‘TOOS’

En die Afgeleiden nu 10 jaar later? Natuurlijk mijn brochure ‘TOOS’ van 32 pagina’s en TOOS-the movie. Verder ben ik nog steeds ben ik bezig met mijn alu-dibonds. Er hangen de nodige in tuinen, op veranda’s, in huiskamers, dat blijft lekker doorgaan. Net heb ik ook weer voor de tigste keer nieuwe kunststofmeisjes, mijn kleine Alice’s laten gieten. Die blijven namelijk steeds maar nieuwe woonadressen vinden. Voor alle ervaringen die levensgezel en ik nog steeds meenemen vanuit de wereld van stichtingen, subsidies en sponsoren is nu geen ruimte meer. Dat worden misschien nog wel eens andere verhalen. Hoe dan ook, TOOS10 is voor ons op komende 23 april een trotse toost waard. Tot volgende week.

TOOS

Twee kunstenaars mijlpalen neerzetten in één klap

Toos van Holstein, Waterfront, olieverf 100-120 cm, onderdeel van ‘The 70-Series and More’

Als iemand kunstenaar is in hart en nieren is ie dat ook gelijk haar of zijn hele leven lang. Iets met bloed of een kunstgen? Hoe dan ook, die drang tot creëren valt gewoon niet te onderdrukken. Gaat niet lukken! Zo ervaar ik dat zelf ten minste. Niet zomaar werd ik al op 6-jarige leeftijd vermeld in het Eindhovens Dagblad omdat ik met een tekening een wedstrijd had gewonnen. En ook niet zomaar was ik vele jaren later Nederlands Briljanten Kunstenaar van het jaar 2016.

Ik ben niet persé op zoek naar dat soort mijlpalen in mijn kunstleven.  Zeker niet als ze aan leeftijd gebonden zijn. Maar af en toe is het toch wel leuk om in het kader daarvan zelf ook een mijlpaaltje de grond in te meppen. Nog leuker natuurlijk als dat er in één flinke mep  twee kunnen worden. Vandaar dus mijn ’70-Series and More’ die ik al eerder aankondigde en mijn te gelijkertijd daarbij verschijnende nieuwe boek ‘TOOS VAN HOLSTEIN II, for me art is travelling the mind’ waarover ik vorige week schreef.

de boek-mijlpaal op straat voor mijn atelier

Die mijlpaal, opgebouwd uit heel veel dozen met daarin verpakt de oplage van 750 exemplaren, staat sinds een paar dagen in mijn atelier. Ik vind ’t trouwens niet echt bezwaarlijk als die mijlpaal steeds een kopje kleiner wordt. Nu nog, tot en met 5 oktober, is het boek te koop voor de voorintekenprijs van € 25. Op 6 oktober wordt dat  € 35.

de dozen in mijn atelier

Waarom die 6e oktober? Omdat dan op die andere mijlpaal, mijn ’70-Series and More’, een flinke klap gegeven wordt. Ter voorbereiding daarvan was ik een paar dagen geleden in Breukelen. Het oude stadje dat ooit zijn naam gaf aan de wijk Brooklyn in New York toen ‘onze’ West Indische Compagnie daar nog de scepter zwaaide. Maar dat is een heel ander verhaal. Iets met ‘Gouden Eeuw’ geloof ik. Oei, misschien verknoei ik ’t met dat woord nu wel helemaal in bepaalde kunstkringen van Amsterdam!

uitladen voor Galerie Peter Leen XL in Breukelen

Maar goed, Breukelen dus, of om nauwkeuriger te zijn, Galerie Peter Leen XL aan de Herenstraat 25. Die heeft de primeur van deze expositie. Daar moest worden ingericht voor de vernissage op 6 oktober. Een flinke klus zogezegd. Want die speciale 70-Series bestaat uit 35 olieverfschilderijen van 20 bij 20 cm en 35 mixed media werken van 25 bij 25 cm op alu-dibond. Speciaal daarbij, want dat mag best worden vermeld, is ook de prijs. Gewoon een kunstfeest met feestelijke prijzen.

bezig met een deel van ‘The 70-Series’

En dat ‘More’? Daaraan kan ik allerlei persoonlijke invullingen geven. Maar één daarvan is in ieder geval dat er naast die 70-Series heel veel nieuw en groter werk te zien is. Alle ruimtes van de galerie, te weten drie zalen, zijn dan ook helemaal ‘Toos’.

samen met Peter Leen de expositie inrichten

Iedere geïnteresseerde is hierbij uitgenodigd. Vanaf 13.30 uur tot ongeveer 17 uur moet ’t een feestje gaan worden. Aan galerie-eigenaar Peter Leen zal dat niet liggen. Want in de galerie is sinds een aantal jaren geïntegreerd  het in de zeer wijde omgeving als zeer goed bekend staande Thaise restaurant SameSame. Reserveren in het weekeinde schijnt zelfs een gebruikelijk moetje te zijn. Zorgen over het natje en droogje voor mijn bezoekers, en ook voor mezelf natuurlijk, hoef ik dus beslist niet te hebben.

Voor mij is hoe dan ook de stamtafel al bij voorbaat gereserveerd want ik heb natuurlijk ruimte nodig om voor de kopers van een boek een opdracht voorin te schrijven. Ook een moetje. Maar wel een heel leuke. Tot 6 oktober en anders tot volgende week.

TOOS

’t Kan slechter dan lekker aan de gang zijn in Nice

het gebouw in Nice met daarin mijn atelier/appartement met de markt voor de deur

Een paar weken retraite in Nice is geen slechte bezigheid. Nu zeker niet. Want er staan een paar grote projecten te wachten dit jaar. Projecten die bij de voorbereiding om de nodige rust en concentratie vragen. En in Nice vind ik die makkelijker dan in Middelburg waar allerlei kunstruis op mijn lijn zit. Me daarvoor afsluiten lukt hier veel beter.

Wat die projecten dan wel zijn? Allereerst een nieuw boek.

aan het werk voor mijn nieuwe Grote Boek

Alweer een flink aantal jaren geleden kwam er een groot, dik boek uit over mijn schilderijen met op de rug overduidelijk het Romeinse cijfer I. Natuurlijk de indicatie dat ooit deel II zou verschijnen. Nu is dat zover. Maar dat vergt veel denkwerk, redactie en overleg. Welke schilderijen, beelden en steendrukken moeten er in komen? In welke volgorde? Welke teksten? Wie gaan die schrijven? Waar gaat ’t gedrukt worden? Om over het lettertype nog maar te zwijgen. Begin oktober moet dat boek van meer dan 200 pagina’s er volgens de planning zijn. Werk aan de winkel dus in mijn rustgevende Niçoise atelier en appartement.

aan de lunch in de lentezon

Dat ligt dan wel weer in het bruisende hart van het Libération-quartier. Met de dagelijkse markt voor de deur, de zeer frequente tram om de hoek, de beroemde Promenade des Anglais op 20 minuten loopafstand voor het geval ik die tram niet neem en een zeer ruime keus aan bars en restaurants binnen een straal van 150 meter. Voor de af en toe noodzakelijke onderbreking van mijn werkzaamheden en ter aangename verpozing is het dan ook geen enkel probleem  een zonnig terras te vinden waar ’t met een vriendin goed lunchen is. Te midden van heel veel Fransen. Want die lunch in Frankrijk is natuurlijk wel een cultuuruiting van de heilige soort. Maar daarna is ’t weer werken geblazen.

Aan nog een tweede groot project. Mijn ’70-Series’.

werk voor mijn ’70 Series’

Een paar reeksen van 70 kleine werken: olieverven en dibonds. Allemaal 20 bij 20 cm. Ook die ’70-Series’ gaan in oktober in première. Tegelijk met dat Toos van Holstein Deel II. Een datum is ook al geprikt: zondag 6 oktober in de grote ruimtes van Galerie Peter Leen in Breukelen. Zet ’t maar in je agenda, want dat gaat een leuk feestje worden. Reken trouwens maar dat én dat boek én die ’70-Series’ hier voor die tijd nog wel vaker ter sprake gaan komen.

Dat ik ’t toch niet kan laten om tussendoor ook nog kunstuitingen van anderen te bezoeken? Ach, dat zit nou eenmaal in mijn nieuwsgierigheidsgenen. Als ingeschrevene hier kan ik, als een soort halve Niçoise, met een speciaal pasje alle gemeentelijke musea vrij bezoeken. Zoals hier de Galerie des Ponchettes, gelegen aan die al genoemde wereldbekende Promenade.

dav

Met dit keer een uitgebreide installatie van aan elkaar genaaide, kleurig verweerde doeken. Best esthetisch en interessant om te zien. Ook omdat ik zelf, als artist in residence, in 2008 iets dergelijks creëerde  met grote, bedrukte en beschilderde banners in een kunstruimte in Peking.

mijn banners in Peking

Die banners gaan deze zomer trouwens een soortement vervolg krijgen in de prachtige oude Italiaanse stad Gubbio in Umbrië. Een derde groot project dit jaar. Maar dat is weer een ander, nog toekomstig verhaal. Tot volgende week.

TOOS

Extase en mystiek als kunstverrassing in Nice

“Extases”, Ernest Pignon-Ernest

Hildegard von Bingen dicteert een visioen van haar aan een monnik

Sint Pons? Ooit van gehoord? Hoogst onwaarschijnlijk. Hildegard von Bingen(1098-1179)? Iets waarschijnlijker. In de jaren 70 van de vorige eeuw werd deze middeleeuwse abdis door de feministische beweging niet voor niets naar voren geschoven als een vrouwelijke homo universalis met haar destijds beroemde geschriften over geloof, muziek, medicijnen en natuur. Of Catherina van Siena(1347-1380), één van de beroemdste mystici van de katholieke kerk? Mij in ieder geval niet onbekend, ook vanwege haar voornaam. In mijn paspoort staat namelijk dezelfde. En Maria Magdalena? Die zou best wel eens bekender kunnen zijn. Al is het alleen al vanwege de bestseller “De Da Vinci Code” van Dan Brown waarin ze wordt opgevoerd als de bruid van Jezus. Enigszins discutabel, zacht uitgedrukt, maar wel een spannend boek.

een devote Maria Magdalena van schilder Titiaan

Maar wat hebben deze figuren met elkaar te maken? In ieder geval dat ze allemaal zalig of heilig zijn en dus een rol speelden en spelen in de Rooms-Katholieke kerk. En verder omdat ze bij elkaar zijn gebracht in een overweldigende installatie door EP-E, oftewel  Ernest Pignon-Ernest. De Niçoise kunstenaar waarover ik vorige week al schreef. Want naast zijn expositie in het MAMAC in Nice heeft hij ook nog iets heel moois gebrouwen in de abdijkerk van Saint Pons. de Église abbatiale de Saint-Pons.

Église abbatiale de Saint-Pons, Nice

Een nu barokke kerk waar al in de achtste eeuw een abdij werd gevestigd vanwege het graf van die Saint Pons dat zich daar zou bevinden. Een gegoede Romein uit de derde eeuw, overtuigd christen geworden, vervolgd en uiteindelijk natuurlijk gruwelijk aan zijn einde gekomen. Anders wordt je niet zomaar heilig. Een recent gerestaureerde kerk ook, liggend op een rotsig plateau midden in de stad. En tegenwoordig gebruikt wordt voor o.a. kunstmanifestaties. Met een rollator kun je een bezoek trouwens vergeten. Alleen toegankelijk via een steile stalen trap.

schilderij van Saint Pons in de kerk

Catharina di Siena in extase

In die kerk dus die installatie. “EXTASES”, een ode aan acht invloedrijke vrouwen uit het verleden die bekend zijn geworden door hun totale overgave aan het geloof met de bijbehorende mystiek . Een overmaat dus aan visioenen, mystieke ervaringen en stigmata. En met ook veel bewaard gebleven geschriften over hun geloofsleven. Buiten de drie die ik hierboven al noemde, zijn dat bijvoorbeeld ook nog kerkelijke iconen als Thérèse d’Avila(1515-1582), Angela de Foligno(1248-1309) en Madame Guyon(1648-1717). In de kunst zijn ze in het verleden heel vaak geschilderd in volledige overgave.

Santa Theresa d’Avila, beeld van Bernini

EP-E raakte gefascineerd door deze vrouwen, verdiepte zich in hun geschiedenis en geschriften en creëerde ten slotte de installatie EXTASES die al op verschillende plaatsen in Frankrijk te zien is geweest. In Nice kon ik daarvan toevallig en gelukkig nog net het laatste weekeinde meemaken. Absoluut fascinerend.

Stel je voor, je komt binnen in een zeer schaars verlichte kapelachtige ruimte waar je min of meer op de tast nog net een stoel kunt vinden te midden van een groep mensen die hetzelfde proberen. Dan begint voor je langzaam iets op te lichten. Eerst een metershoog gebogen stuk papier, ten minste dat lijkt ‘t, met daarop een getormenteerd vrouwelijk naakt dat in de ruimte lijkt te zweven. Haar lichaam in volledige overgave aan, ja, aan wat? Met weergaloos goed getekende handen als grijpende klauwen. Dan komen er meer te voorschijn. Plotseling dring het tot je door dat die naakten worden weerspiegeld in een plas van stilstaand, volledig rimpelloos water.

Het licht wordt intenser, neemt weer af, wordt gericht op andere plaatsen. Met als gevolg een prachtig en ingenieus effect. Van de kerk zelf zag je eigenlijk meestal maar heel weinig, die bleef in het duister gehuld. Behalve dan midden op de achtergrond nog dat schilderij van hierboven met een zacht oplichtende Saint Pons.

Plots besefte ik dat die afbeeldingen, die meer dan levensgrote extatische vrouwenfiguren, niet op papier waren weergegeven. Dat kon technisch helemaal niet in die omgeving. Bij goed kijken bleken het geprinte afbeeldingen op alu-dibond te zijn! Het kunststofmateriaal met een aluminiumlaagje erop dat ik zelf voor het eerst was gaan gebruiken bij mijn grote expositie “TOOS” in 2011 in Fort Rammekens bij Ritthem (Walcheren). Alleen had EP-E dat dibond ook nog kunnen laten verbuigen tot golvende platen. Een truc die ik ook nog wel eens wil leren kennen.

Eigenlijk zou een Nederlands museum EXTASES, samen met die expositie in het MAMAC, naar ons land moeten halen. Ondanks de onbekendheid van EP-E hier. Maar ja, wie durft! Op YouTube staat een filmpje over “EXTASES” (wel met veel Frans!) http://dai.ly/xfd6ny .Tot volgende week.

TOOS

Een engel in Gennep en hoe die daar kwam

Museum het Petershuis in Gennep

Een hele kudde engelen is dit weekeinde neergestreken in het Limburgse Gennep. Of is gebruik van het woord kudde misschien iets te oneerbiedig als ’t over engelen gaat? Hoe dan ook, ze zijn er. Met als verzamelplaats Museum het Petershuis, een laat-middeleeuws pand en daarmee een van de oudste gebouwen in het stadje aan de samenvloeiing van Maas en Niers.

Wat die engelen daar doen? Voorlopig vooral hangen en staan. Tot 24 januari. Dan vliegen ze weer uit naar de kunstenaars die ze hebben gecreëerd. Als ze ten minste niet van eigenaar zijn verwisseld. Van mij zit er ook één bij. Een heel bloederige engel. Maar daarover straks meer. Want hoe komt een Middelburgse engel nu daar in dat verre Oosten terecht? Via een behoorlijke omweg in dit geval. Via Nice namelijk.

We schrijven het jaar Anno Domini 2001, om maar even in hemelse sferen te blijven. Levensgezel en ik zitten een heerlijke, traditionele Italiaanse pizza te verorberen in de Grill d’Or, vlak bij mijn atelier/appartement aan de Rue Clement Roassal  in Nice. Altijd smakelijk daar, de pizza’s.

Rue Clement Roassal, Nice, met het gebouw waarin mijn atelier/appartement

Dat vond blijkbaar ook een dame die vlak naast ons de hare zat te verorberen. Ze hoorde ons onderling natuurlijk Nederlands praten. En wat bleek? Nederlands was niet alleen ook haar moedertaal, ze woonde ook in Nederland. Alleen nu even niet. Ze zat voor een korte vakantie in de Comte de Nice, het hotel waarop ik vanuit mijn appartement uitkijk. Logisch dat we een poosje later bij mij zaten koffie te drinken. Over van alles, en natuurlijk ook over kunst. Tja, wat wil je, kunst vermijden bij een kunstenaar? Dat is net zoiets als een zwaluw het vliegen proberen af te leren. Onmogelijk! En wat bleek? Marianne, want zo heette ze, werkte als vrijwilliger bij Museum het Petershuis in Gennep. Een museum met afdelingen over de historie van de plaats, de traditie van het keramiek maken daar, maar ook met jaarlijks een aantal exposities gewijd aan de moderne kunst.

de afdeling met keramiek in het Petershuis

Het gevolg? Om een lang verhaal maar eens lekker kort te houden, een jaar later, dus Anno Domini 2002, had ik een grote solotentoonstelling op diverse verdiepingen van dat middeleeuwse Petershuis. Een expositie waarin ik me helemaal mocht uitleven en waar ik nog steeds heel fijne herinneringen aan heb.

Begin dit jaar ontstond bij het museumbestuur het idee om alle kunstenaars die sinds AD2000 in het Petershuis exposeerden te vragen voor een grote groepstentoonstelling met engelen als onderwerp. Vijftig van die kunstenaars doen daar nu aan mee. Inbegrepen dus mijn persoontje. Want ’t leek me interessant met dat intrigerende onderwerp iets speciaals te doen. Het verschijnsel “engelen” is ten slotte al heel oud en beslist niet alleen voorbehouden aan het Christendom. In de oude Etruskische cultuur, dat wil zeggen ver voordat de Romeinen ’t voor het zeggen kregen in Italië, komen ze al voor in fresco’s en grafmonumenten.

Etruskisch fresco met engel bij stervende man

Maar ik liet me voor mijn engel inspireren door een foto en door de oude Griekse tragedies. Van die tragedies waarin de mannen zo nodig hun oorlogskunstjes moeten doen om de heldenstatus te verkrijgen en de vrouwen alleen maar lijdend kunnen toekijken en afwachten. Komt hun vader, man of zoon heelhuids terug van de strijd? Hoeveel bloed zal er vloeien? Hoeveel kracht, maar ook engelengeduld heb je daarbij nodig? Met die gedachten in mijn achterhoofd liet ik een foto overbrengen op een alu-dibond plaat van 1 m bij 1,5 m om die daarna met olieverf te bewerken.

mijn “Greek Tragedy” engel

Nu hangt die, samen met heel veel verschillende engel-interpretaties van de mede-exposanten, in Gennep. Als onderdeel van een kleine installatie die ik er bij maakte. Met de titel Greek Tragedy. Gebaseerd dus op  die oude vertellingen. Maar of er in die duizenden jaren iets is veranderd in de wereld? En of die titel, gezien de gebeurtenissen van de laatste tijd, niet een dubbele lading heeft gekregen? Bepaal dat zelf maar.

opening van de expositie “Engelen”

Tot volgende week.

TOOS

Foto op hout

Ik geef ’t gelijk toe, op avontuur gaan in het Friese Bolsward vanuit het Zeeuwse Middelburg ligt niet direct voor de hand. Maar toch deed ik dat een paar dagen geleden. Wel op kunstavontuur natuurlijk, dat ligt dan wel weer voor de hand.

Wat ik daar te zoeken had? Dat is eigenlijk een vervolg op mijn uitspraak vorige week in dit blog: toeval bestaat. Want Bolsward, of beter gezegd het bedrijf ZWF Ontwerp daar, en fort Rammekens zijn voor mij onverbrekelijk met elkaar verbonden. Zelfs nog meer, nu die theatervoorstelling “O die zee” waarover ik schreef, bij het fort wordt opgevoerd.  Dit alles vraagt om enige ontrafeling, vermoed ik zo.

alu-dibonds in fort Rammekens, 2011

Toen ik in 2011 bezig was met de opzet van mijn expositie “TOOS”  in fort Rammekens werd me al snel duidelijk dat ik daar niet kon werken met olieverfschilderijen. Te koud, te zout, te vochtig, daar bij die monding van de Westerschelde. Het werken op het plaatmateriaal alu-dibond was toen net in opkomst. En dat kon wèl tegen een atmosferisch stootje. Al zoekend op internet en al bellend kwam ik toen terecht bij de tweeling Jeffrey en Wesley van ontwerpbureau en drukkerij ZWF Ontwerp in Bolsward. Leuke, klantvriendelijke, meedenkende jongens. Daarbij ook nog eens leuk in prijs. Dus alle weerbestendige dibonds die toen in het fort hingen kwamen uit hun bedrijf.

Breaking waves, olieverf, 100-130 cm

Daarna heb ik er nog wel meer bij hun laten maken om die in mijn atelier verder te kunnen beschilderen. Maar de technische ontwikkelingen bij het bedrukken van allerlei soorten materialen gaan razend snel. Dus belden ze me een poosje geleden op. “Toos, we kunnen nu ook op hout drukken. Is dat iets voor jou?” En of dat iets voor mij was! Ik liep er namelijk net over te denken mijn schilderij “Breaking waves” (hierboven) ook eens op een andere manier te gebruiken. Nou, die gelegenheid bood zich hiermee spontaan aan. Op hout dus, met knoest en nerf er gratis bij. En met zelfs een keus uit diverse mogelijkheden. Vurenhout, larikshout, met of zonder whitewash, planken vertikaal of horizontaal. Mijn keus was snel gemaakt: larikshout met whitewash en horizontaal.

“Breaking waves” op hout, 100-130 cm

Toen kwam plotsklaps ook nog “O die zee” eraan en in verband daarmee het aanbod om het hoofdbastion van het fort met mijn kunst te verfraaien. Toeval? Ja, maar wel een toeval om mooi te gebruiken. Dus mijn houten zeeschilderij “Breaking waves” gaat nu natuurlijk een rol spelen in die tentoonstelling.

Daarom was ik in Bolsward om het resultaat te bekijken en mee te nemen.

Met Jeffrey en Wesley bij hun speciale drukpers

Kijk trouwens zelf maar eens op  www.photogifts.nl/foto-op-hout/ voor de mogelijkheden. Ik vind het echt fascinerend te zien wat tegenwoordig technisch allemaal kan. Als kunstenaar heb je daardoor zoveel meer mogelijkheden dan vroeger! Tot volgende week.

TOOS

http://www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Vissers van Arnemuiden hadden ongelijk

 De afgelopen week moest ik twee keer denken aan een uitspraak van vissers van Arnemuiden begin dit jaar. Volgens een vriend van mij dan. Dus ik heb ’t niet uit de eerste hand.

De eerste keer was toen ik bij klanten van mij, die intussen vrienden zijn geworden, in stralend weer een goed glas wijn zat te drinken in hun tuin en een nieuwe kunstaankoop van hun kon bewonderen. Een stenen sculptuur tussen het weelderige tuingroen.

En de tweede keer was in Friesland. In Grou. Ik moest in het Noorden zijn voor kunstzaken en dacht “waarom niet even kijken bij de expositie van mijn BuitenKunst bij Werpsterhoeke”. Dat centrum voor het luxe buitenmeubelensegment. Daar hangen op de hekken rond de showtuin een aantal van mijn alu-dibonds. Die kunstwerken van mij die weer en wind van het Nederlandse klimaat prima kunnen doorstaan.

Ook daar was het zalig weer. Lekker warm, een briesje en uitbundige klimop rondom mijn kunst. De eerste foto’s laten dat duidelijk zien.

Maar toen we die dibonds daar begin april ophingen, was ’t bij een koude noordoostelijke wind nog kaal en beslist zeer onaangenaam. Ondanks een dikke laag kleren. Een wereld van verschil dus. De foto’s van toen getuigen ervan.

Maar wat heeft dat nu met die vissers van Arnemuiden te maken? Volgens het verhaal roken die aan de lucht dat de zomer koud en nat zou worden. Dat op zich is natuurlijk heel knap. Aan de hand van de reuk van de lucht een weersvoorspelling voor lange termijn doen. Toch is ’t maar goed dat er geen Arnemuidse Almanak is als variant op die van Enkhuizen. Want die had ik toch mooi in de prullenbak gemikt. Geniet dus maar van deze mooie zomer. En die Arnemuidse vissers? Niet nemen met een korreltje zout, maar met een heel pond. Of ze moeten hun reukorgaan laten nakijken. Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

 

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Politici kunnen ’t niet, kunstenaars wel

Kom daar tegenwoordig maar eens om. Griekenland, Nederland, Frankrijk, Italië, Denemarken en Duitsland in harmonie samenwerkend aan één project. Politici hebben daar heel erg veel moeite mee. Iets met “over je eigen schaduw heen springen”, zo heet dat tegenwoordig geloof ik.  Voor veel kunstenaars is dat totaal geen probleem.

Nu donderdag blijkt dat wel. Dan sluit ik mijn aandeel in een Europees getint kunstproject af met een begin. De opening van een expositie van mij. Niet direct om de hoek trouwens, maar in Nice. Om precies te zijn, aan de Avenue Pauliani 14 bij Galerie Qvadrige.

Ik schreef al wel eens eerder over die galerie, over eigenaar Jean Paul Aureglia en over zijn speciale projecten. Via zijn uitgeverij La Diane Française laat hij speciale kunstboeken in zeer beperkte oplage het licht zien. Dat zogenaamde livre d’art is een Franse traditie die we in Nederland eigenlijk niet kennen. Het drukken van zowel beroemde als minder bekende literaire teksten, geïllustreerd door kunstenaars met multiples. Kunstwerken dus die in een gelimiteerde oplage worden gemaakt. Steendrukken, zeefdrukken, houtsneden, linoleumsneden, etsen, enz.

Maar wat houdt dat kunstproject dan wel in? Dat is een nieuwe uitgave van de Ilias van Homerus, het duizenden jaren oude Griekse epos over de aanleiding tot en het beleg en de verovering van de stad Troje. Doet het noemen van het houten paard van Troje een belletje rinkelen? Of de namen Helena en Achilles? Jean Paul besloot een aantal jaren geleden tot een nieuwe uitgave van dat beroemde verhaal over liefde, ontrouw, verraad, kameraadschap, leed, oorlogsgeweld, heldendaden en nog veel meer. En met zes kunstenaars uit die hierboven genoemde landen, die de verschillende “zangen” van het verhaal verrijkten met hun fantasie. Ik ben daar één van. De enige vrouw en de enige uit Nederland.

Allemaal hebben we in de loop van dit jaar een eigen expositie in de galerie met onze multiple bijdragen daarin centraal. Voor mij is de vernissage dus donderdag 13 september. De steendrukken maakte ik vorig jaar al. Speciale olieverfschilderijen ontstonden dit jaar. Naast ook zogenaamde mixed media werken op papier en op alu-dibond. Dat plaatmateriaal waarmee ik begon te werken naar aanleiding van mijn expositie vorig jaar in het Zeeuwse fort Rammekens. Van die opening die ik natuurlijk verslag in dit blog. Tot volgende week.

TOOS.

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Koren, Kunst, TOOS

In de vorige aflevering kondigde ik het al aan. Werk van mij zou komen te hangen op het Middelburgse Abdijplein tijdens Middelburg Vól-koren, het grootste korenfestival van Zeeland en wijde omstreken. 120 Koren met een paar duizend deelnemers en nog veel meer bezoekers in één weekeinde op allerlei locaties door de hele stad met dat plein als muzikaal hart.

Vanwege de samenwerking tussen Vól-koren en de Kunst en Cultuurroute was ik gevraagd om een kunstaccent aan te brengen met enkele werken die muziek als onderwerp hadden. Geen probleem! Want mijn digicompo’s op alu-dibond, die ik maak onder de naam TOOS,  kunnen rustig buiten hangen. Die weerstaan allerlei weersomstandigheden. Dat bleek wel in de nacht van vrijdag op zaterdag toen door stevige wind en regen een tent op het plein omwaaide maar mijn dibonds er ’s morgens nog fris en vrolijk hingen.

Ter verhoging van de feestvreugde had ik ook nog een diashow gemaakt. Met daarin een mix van mijn muziekschilderijen en foto’s van bands en koren. Die kon mooi geprojecteerd worden in het donkere gewelf achter het hek waarop die digicompo’s waren bevestigd.

 

De vele complimenten die ik kreeg, hebben mijn kunstenaarsego vanzelfsprekend behoorlijk gestreeld! En er komt nu op dat Abdijplein zelfs nog een vervolg met die muziek-dibonds. Hoe dat zit? Dat komt ongetwijfeld één van de komende weken in TOOS&ART aan de orde.

 

 

 

 

 

Tot volgende week.

TOOS.

 www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

TOOS op het Abdijplein Vól-koren

Alle wekelijkse stukjes op dit blog hebben met kunst te maken. ’t Heet ten slotte niet voor niks “TOOS&ART”. Zo ook dus weer deze aflevering met het Abdijplein in Middelburg als aanleiding. Volgend weekeinde is daar namelijk werk van mij te zien. Maar ook zonder dat zijn er redenen genoeg om aan dit plein aandacht te geven.

Stel dat er plotsklaps een verkiezing komt voor het mooiste plein van Nederland? Dat kan. ‘t Stikt ten slotte tegenwoordig van dat soort verkiezingen. De lelijkste plek van Nederland, het architectonisch interessantste nieuwe gebouw, de aantrekkelijkste winkelstad, het mooiste woord van het jaar, en wat al niet. Maar het mooiste plein van Nederland? Volgens mij nog niet. Wel heb ik natuurlijk al een idee welk plein dan onverbiddelijk de Top-3 in moet schieten. Het Abdijplein! Allicht!

Sinds ik in Middelburg woon, is het voor mij een plek geworden waar ik graag kom. Vooral vanwege de rust en de harmonie. Als ’t weer eens druk is in mijn kunstenaarsbrein daalt daar op mij de kalmte neer. Zoals heel lang geleden de Heilige Geest op aarde met Pinksteren. Die 11^de eeuwse monniken hebben heel goed aangevoeld dat het daar een goeie stek was!

 

Maar wat ze destijds natuurlijk niet konden weten, was dat hun Abdijplein ooit het middelpunt zou gaan worden van allerlei culturele activiteiten. Het Zeeuwse Nazomer Festival zonder het Abdijplein? Of het Internationale Jazzfestival Middelburg? En Middelburg Vól-koren, zoals komend weekeinde? Want zaterdag en zondag 2 en 3 juni wordt Middelburg weer overstroomd door ik weet niet hoeveel koren. Met het centrale podium natuurlijk op het Abdijplein. En van TOOS een aantal grote, weersbestendige werken op dibond met muziek als onderwerp met nog een bijbehorende diashow. Want het leek de organisatie interessant om op die manier de sterke band tussen de Middelburgse Kunst en Cultuurroute (op 3 juni) en Vól-koren nog eens extra te benadrukken. Een idee waar ik helemaal achter sta. Hoe dat alles uitwerkt? Daarover meer volgende week.

TOOS.

 www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Lentuh voor een ZeBra!

Lentuh voor een ZeBra!

Lentuh, zo moet je dat blijkbaar op z’n Haags schrijven. Maar wat de schrijfwijze ook mag zijn, een betere start van de lente kunnen we ons toch niet wensen! Lekker de tuin op orde brengen. Of gewoon van de zon genieten op je eigen terras. Logisch dat er veel belangstelling is voor de buitenmeubelen bij het 15-jarig jubileum van Palladio in het Zeeuwse Heinkenszand. Vorige week schreef ik daar al over. Want dat Palladio-feest wordt ten slotte toch maar mooi opgesierd met mijn TOOS-buitenkunst als artistieke toegift.

’t Leek me wel leuk een filmpje te maken van die combinatie van kunst met het outdoor living in het hoge kwaliteitssegment, zoals dat tegenwoordig in reclametermen heet. Zie hier het resultaat op mijn YouTube-kanaal.

 BUITEN(gewone)KUNST

Maar wat doet die “ZeBra” eigenlijk in de titel? Dat kwam door het begrip kwaliteit hierboven.Eerst even die ZeBra’s. Die kom je tegenwoordig heel veel tegen in Zeeland. Niet in de vorm van overstekend wild maar als Zeeuwse Brabanders. Zij vormen zo langzamerhand een niet onbelangrijk deel van de bevolking in Zeeland. Zelf ben ik er sinds 2001 ook één, tot volle tevredenheid. En met mij zijn er zo nog velen die zich telkens opnieuw weer laten verbazen door de kwaliteit van het leven in hun provincie.

Want zo’n Palladio hoort toch wel even bij het topsegment van de branche in Nederland! Of wat te denken van De Drukkerij in Middelburg, absoluut één van de mooiste boekenzaken in ons land. Of, om nog maar een andere zijstraat te noemen, dat onevenredig grote aantal sterrenrestaurants in Zeeland? Heeft trouwens de Walcherse zeekust ook niet de meeste zonuren van Nederland? Die ZeBra’s hebben duidelijk een goeie neus voor levenskwaliteit. Tot volgende week.

TOOS. 

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

BUITEN(gewone) KUNST

Vorig jaar rond deze tijd was ik heftig in de weer met de voorbereidingen voor mijn grote expositie “TOOS” in dat eeuwenoude fort Rammekens bij Ritthem/Vlissingen. Wat dat voor gevolgen zou hebben, kon ik toen natuurlijk niet inschatten. Ik was alleen maar heel erg hard bezig met kunst die bestand moest zijn tegen de kou, het zout en het vocht in dat fort. Want mijn olieverfschilderijen daar? Dat kon je door die omstandigheden mooi vergeten. Die hadden na een half jaar naar de stort gekund.

Dat zou anders moeten zijn met werk op het plaatmateriaal alu-dibond. En dat klopt, zie de foto’s maar! Diverse terrassen en tuinen zijn tegenwoordig opgesierd met kunst van mij op dat dibond. En daar is alweer één winter overheen gegaan. Kijk, dat had ik vorig jaar maart toch niet kunnen bedenken. Zo heeft die uitdaging in het fort, want neem maar van me aan dat ’t dat was, geleid tot nieuwe mogelijkheden en wegen.

 

Bij die wegen zit zeker die naar Heinkenszand op Zuid-Beveland. Heinkenszand? Ja, om precies te zijn de Schouwersweg 7 bij het zakencomplex BinnenUit, gericht op het luxe woningsegment. Wat doe ik daar nou weer? Wel, daar zit, nu precies 15 jaar, een uniek bedrijf voor Zeeland. Palladio! Eigenaar Corné Tempelaars voorzag al dat tuinen en terrassen steeds belangrijker zouden worden in onze levensstijl. Dus specialiseerde hij zich in het exclusieve segment voor buitenmeubelen en verlichting.

Toen Corné mijn buitenkunst had gezien wist hij “dat moet onderdeel worden van mijn feestje bij het 15-jarig jubileum”. Want dat viert hij, 15 dagen lang, verspreid over de periode van de start van de lente op woensdag 21 maart tot en met 2^de Paasdag 9 april. Meer daarover is te lezen op www.binnenuit.nl .

 Zelf ben ik er heel tevreden mee zoals mijn TOOS-kunst daar in de grote ruimten van Palladio uitkomt. In de volgende aflevering, als de lente inderdaad echt begonnen is, meer daarover. Tot volgende week.

TOOS.

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Een XL-opening

 

Alhoewel Breukelen niet echt om de hoek ligt bij Middelburg was het voor mij toch min of meer een gewone opening met werken op dibond en kunststofbeelden als onderdeel van een groepstentoonstelling. Maar voor Peter Leen was het heel erg spannend. En niet alleen omdat ze woensdagnacht tot 5 uur bezig waren met de nieuwe galeriekrant, zaterdagnacht tot 3 uur met het maken van Thaise hapjes en zondag op cruciale momenten computer en printer vonden dat ze even rust nodig hadden .

Een paar weken geleden schreef ik er al over. Hij stak zijn nek ver uit door zijn Galerie Peter Leen in Breukelen meer dan 2x zo groot te maken. Dat vergt echte moed in tijden waarin overal in de kunstwereld wordt geklaagd over sterk teruglopende verkopen.

Mijn “meisjes” die midden in de nieuwe ruimte stonden waren dan ook heel erg nieuwsgierig. In fort Rammekens hadden ze deze zomer meer dan 10.000 bezoekers voorbij zien komen, maar hoe zou dat nu zijn? Tegen de galerieverlichting hadden ze voor alle zekerheid maar hun zonnebril opgezet, gewend als ze waren aan de donkerder fortruimten.

Wel, het werd dus een XL-opening, heel gezellig en ontzettend druk, echt passend bij de nieuwe benaming Galerie Peter Leen XL. Met direct ook een aantal verkopen. En waarom ook niet trouwens! We worden dan wel overstroomd met een zondvloed aan negatieve economische berichten, maar hoe komt ’t dan dat we in de EU bovenaan de lijst staan met het hoogste gemiddelde inkomen per inwoner? Alleen Luxemburg gaat ons nog voor omdat daar heel veel rijke buitenlanders wonen. We zouden gewoon onze zegeningen eens moeten gaan tellen, waaronder ook de rijke culturele traditie die we al kennen vanaf de 17^de eeuw. Laten we dat met z’n allen in stand houden!

Hoeveel negatiefs is er de laatste paar jaar niet afgekomen op de kunstwereld, soms terecht en soms volkomen onterecht. Ik noem maar wat trefwoorden: elite, subsidie, Henk en Ingrid, kunstbobo’s, graaiers, volkscultuur, musea, enz. Daarmee zou ik heel wat stukjes in dit blog kunnen vullen. Dat zal in de toekomst ook beslist wel gebeuren, maar nu dus nog even niet.Laten we gewoon hopen dat de trend die Peter Leen dit weekeinde neerzette, zich doorzet! Waarom zouden we Sinterklaas alleen op 5 december vieren? Tot volgende weekTOOS

www.toosvanholstein.nl

 

www.toos.biz

 

Hij is een bijzondere galeriehouder, en dat is-ie!

 

De vader van Dik Trom, de jonge held uit de oude kinderboeken van Johan Kieviet en de gelijknamige speelfilm (2010) wist het zeker: “het is een bijzonder kind, en dat is-ie! Maar ik weet ‘t ook zeker van Peter Leen: ”hij is een bijzondere galeriehouder, en dat is-ie! Dat zijn taillemaat, net als bij Dik Trom, misschien iets te fors is, daarover kun je discussiëren. Maar zeker niet over zijn passie voor kunst, want die is beslist héél groot te noemen. Al een behoorlijk aantal jaren werk ik met hem samen en is er regelmatig werk van mij in zijn “Galerie Peter Leen” in Breukelen te zien (www.galeriepeterleen.nl) . Maar er zijn natuurlijk meer galeriehouders zoals Peter Leen. Wat maakt die rondborstige Amsterdammer dan zo bijzonder?

 Dat is simpel. Wat stagneert er op dit moment niet? Huizenbouw, economie, horeca, lonen,werkgelegenheid, culturele ontwikkeling, onderwijsniveau, enz. En wat doet Peter? Die gaat zijn galerie uitbreiden. Kom daar tegenwoordig maar eens om. Wie durft zoiets vandaag de dag? Peter Leen dus! Direct naast zijn al bestaande expositieruimte kon hij er een grote, hoge hal bij krijgen. Dat zag hij helemaal zitten. Speciale kunstprojecten en een horecafunctie plus in de zomer een terras direct aan de Vecht om daar “tout Amsterdam en het Gooi” in hun glimmende sloepen en een glas witte wijn in de hand voorbij te zien tuffen.

Afgelopen zaterdag was ik in Breukelen om een aantal werken te brengen voor de openingsexpositie van de vernieuwde galerie op zondag 28 november. Want toen Peter mijn nieuwe TOOS-werk op alu-dibond in fort Rammekens had gezien, wist ie ’t gelijk. “Toos, dat wil ik erbij hebben in mijn nieuwe ruimte bij de opening”. Nou, wie ben ik dan om daar tegenin te gaan.

 Zondagmiddag 28 november dus, een feestje dat je eigenlijk niet mag missen!

 TOOS

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

Nr.21 nog tot 9 oktober in fort Rammekens

Expo “TOOS” bijna voorbij

Het zit er bijna op, die expositie “TOOS- de ontdekkende mens” in dat prachtige fort Rammekens. Alleen deze week nog met zondag 9 oktober als laatste dag. Met terugkijken op die lange en enerverende tentoonstelling wacht ik dus nog even. Eerst moet er op 10 en 11 oktober nog worden afgebroken. Dat wordt flink doorwerken,  maar gelukkig is de temperatuur in de kazematten van het fort altijd zodanig laag dat de spreekwoordelijke zweetdruppels waarschijnlijk ook echt spreekwoordelijk blijven.

De kunstwerken die er nu nog hangen en staan, komen vast en zeker wel weer ergens anders tevoorschijn. En daarvan zal ik dan ongetwijfeld verslag doen in dit blog. Want het lijkt me leuk om er mee door te gaan, gezien alle positieve reacties die ik op “TOOS in Fort Rammekens” kreeg. Alleen de naam zal natuurlijk wel veranderen. Hoe? Dat merk je wel.

 21^ste bij de verkiezing Kunstenaar van het Jaar

Afgelopen weekeinde werd bekend welke kunstenaars door het kunstpanel van de verkiezing genomineerd zijn voor de laatste acht, die nu de laatste publieke verkiezingsronde ingaan. Daar zit ik niet bij. Maar ik ben er al heel tevreden mee dat van al die duizenden kunstenaars in Nederland mijn persoontje is geëindigd op nummer 21. Kijkend naar de totaallijst van 100 kunstenaars met daarin heel bekende namen vind ik dat helemaal geen gek plekkie! Nieuwsgierig naar die lijst? Kijk maar eens op http://www.kunstweek.nl/verkiezing/galerie2012.asp .

Wie nog een stem wil uitbrengen op maximaal twee van de kunstenaars bij de laatste acht kan dat doen via http://www.kunstweek.nl/verkiezing . Ik heb ‘t al gedaan natuurlijk.

TOOS

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl