Avontuur in Venetië

Exposeren in Venetië is altijd een bijzonder avontuur. Echt heel anders dan anders. Eerst komt die lange brug, de Ponte della Libertad, vanaf het vaste land bij Mestre naar die lagunestad. Aan het eind daarvan draai je naar rechts naar de kleine haven waar het zo’n echt Italiaanse,ongeorganiseerde rotzooi lijkt. Lijkt! Want een Italiaanse ordening is heel anders dan de Nederlandse. Maar orde is er wel degelijk. Daarmee heb ik wel enige ervaring, maar het blijft toch altijd weer wennen. Mijn levensgezel zegt altijd “Italianen kunnen niet organiseren, maar wel als de beste improviseren”. Zelf weet hij ook dat dit een wel erg stellige uitdrukking is, maar het klinkt best lekker en bevat beslist een kern van waarheid.

de haven in Venetië

door de kanalen in Venetië met de transportboot

Hoe dan ook, allerlei soorten transportboten liggen daar ’s morgens dubbeldik aan de kade en vrachtauto’s,groot en klein, rijden af en aan. Want in de Dogenstad gaat alle vervoer per boot of per voet. Auto’s in Venetië? Volstrekt onmogelijk. Wij mogen dan met allerlei regels proberen stadscentra autovrij te maken, in Venetië heb je daar echt geen regels voor nodig. Het is gewoonweg volstrekt onmogelijk. Dat geeft die stad ook juist zo’n bijzonder karakter. Ik vermoed dat heel veel inwoners ook helemaal geen rijbewijs hebben. Dingen op wielen? Ja, steekkarren op geruisloze luchtbanden voor vervoer, de autopeds van de kinderen en de koffers op lawaaiwielen van die vele, vele en nog meer toeristen.

Maar uitweiden over al die Venetiaanse toestanden? Nee, nu nog maar even niet. Dat komt binnenkort wel eens een keertje. Nu zit ik nog midden in Venetië met moeie voetjes van het vele lopen en een moe hoofd van alle indrukken en avonturen van de afgelopen dagen.

Ik houd ’t dus maar gewoon bij een fotoreportage over het uitladen van de auto en het inladen in de transportboot. Overigens met behulp van een paar Nederlandse vrienden die toch al enige tijd in Venetië vertoefden. Over het vervoer door de kanalen, over het uitladen bij de Campo San Lorenzo waar de expositie is. Over het opbouwen van mijn deel van de tentoonstelling, over de opening met violist en mannenkoor. En over curator en organisator Efthalia Rentetzi en de medekunstenaars uit Noorwegen, IJsland, Ierland, de Verenigde Staten en Australië.

En over een maand? Dan gaan we het omgekeerd doen! Tot volgende week.

TOOS

Venetië, de Biënnale en Toos

De Biënnale van Venetië is net afgelopen vrijdag 9 mei geopend. En de groepstentoonstelling  “Differences on Identity: Artistic perspectives” onder het patronaat van de stad Venetië waaraan ik deelneem, doet dat komende vrijdag 15 mei. Midden in de stad, op de Campo San Lorenzo.

centrum van Venetië met de Campo San Lorenzo centraal

Dat vraagt heel wat voorbereiding. Vandaar deze ultrakorte aflevering dit keer. Maar afhankelijk van internetfaciliteiten hierover de komende tijd veel meer. Tot volgende week.

TOOS

affiche van de tentoonstelling

San Lorenzo revisited

Campo San Lorenzo in Venetië

November afgelopen jaar kreeg ik een mailtje uit Venetië. Van ene Efthalia Rentetzi. Nooit van gehoord, volstrekt onbekend. Of ik belangstelling had om in 2015 in de lente mee te doen met een tentoonstelling in de San Lorenzo. Tijdens de beroemde kunstbiënnale van Venetië dus. Want die wordt altijd georganiseerd in de oneven jaren van mei tot november. Mijn lief en ik keken elkaar aan. San Lorenzo …? Was dat niet die ruïneuze kerk waar we in 2013 hadden rondgelopen tijdens ons bezoek aan de Biënnale toen? Die kerk die voor een deel was gerestaureerd door de staat Mexico? Opdat ze daar hun eigen kunstpaviljoen konden inrichten tijdens die Biënnale? Die kerk die we bij voorgaande Venetië expedities altijd links hadden laten liggen. Toch altijd gesloten. Die kerk die we van naam al eerder hadden leren kennen uit de heerlijke serie detectives van schrijfster Donna Leon met de Venetiaanse Inspettore Brunetti als hoofdpersoon? Want vroeg Inspettore Brunetti zich niet regelmatig af of die kerk aan de andere kant van het canale tegenover de Questura niet ten eeuwigen dage gesloten zou blijven? Geen geld, bureaucratie, regels, veel te veel kerken in Venetië, of stomweg onwil en geen belangstelling, zo vroeg hij zich dan af? Voor Venetiëliefhebbers is die serie trouwens een absolute aanrader. je krijgt een heel interessante en kritische inkijk in de Venetiaanse en Italiaanse cultuur. Want denk niet dat Venetië en Italië zomaar over één kam zijn te scheren. Zowel maatschappelijk als bestuurlijk.  Maar dat is een heel ander verhaal.

de San Lorenzo, nog niet helemaal gerestaureerd dus

Deze San Lorenzo dus, werd die bedoeld door bovengenoemde Efthalia Rentetzi? Inderdaad! Of, om preciezer te zijn, niet die kerk zelf maar de Sala del Portale. Want die kerk wordt, zoals we in 2013 dus toevallig hadden ontdekt, al gebruikt voor de Mexicaanse kunstpromotie. Maar die Sala del Portale maakt wel onderdeel uit van het totale kerkcomplex, gelegen aan de Campo San Lorenzo. Het plein dat ik toen, in 2013, ook nog op de foto zette. Over toeval gesproken!

De uitnodiging voor deelname aan die expositie heb ik natuurlijk aanvaard. Lang, lang geleden, in de jaren 90, heb ik namelijk al eens een paar keer geëxposeerd in de Dogenstad. En dat waren prachtige ervaringen. De eigenaar van galerie Percorsi d’Arte overleed echter plotseling en daarmee was het kunstcontact verloren. Dat heb ik altijd heel jammer gevonden. Maar nu was er dus weer een nieuwe kans.

deel van het San Lorenzo complex

affiche van de expositie

Sinds die mail van november vorig jaar is er dan ook heel wat gebeurd. Efthalia is beslist geen onbekende meer, zij ’t dat ik haar nog steeds niet in levende lijve heb ontmoet. Maar dat gaat volgende maand gebeuren. Dan opent op vrijdag 15 mei de expositie  “Differences on Identity: Artistic perspectives” waarvan zij curator is. Met daarin mijn bijdrage. Samen met die van vooral vrouwelijke kunstenaars uit Ierland, IJsland, Noorwegen, Australië en de USA. Eén man is erbij. Nou, vooruit, dat mag.

Schriftelijk hebben Efthalia en ik elkaar in ieder geval al aardig leren kennen. Want zo’n voorbereiding met alles erop en eraan kost heel wat tijd en heel wat mailtjes. Over de kunst. Over de afstemming met de andere kunstenaars. Over de opbouwmiddelen met wat wel en niet kan in een historische zaal die monumentenbescherming geniet. Denk maar niet dat ik daar zomaar een spijker in de muur mag slaan!En over zoiets puur Venetiaans als het transport. Want je kunt wel vol goede moed met de auto volgeladen met kunst naar Venetië rijden, maar dan? Er zijn daar twee soorten vervoermiddelen, de benenwagen voor jezelf en de boot voor de rest. Dat maakt die stad aan de ene kant heel bijzonder en aantrekkelijk, maar aan de andere kant juist heel ingewikkeld. Alle transport gaat over het water volgens een streng reglement . Alleen met bedrijven die daarvoor een vergunning hebben. Dat betekent dus de auto uitladen aan een kade vlak bij de oude stad, de kunst overladen op de boot, tuf-tuf richting het canale bij de Campo San Lorenzo, daar weer uitladen en dan alles met steekkarretjes of met de hand versjouwen naar de Sala del Portale.

een van de vele transportboten in Venetië

Maar dat moet van te voren wel allemaal geregeld worden. Die transportboten liggen niet zomaar zonder afspraak op je te wachten. Hoe dan ook, bijna alles lijkt nu voor elkaar. Op naar Venetië in mei. En hier tot volgende week.

TOOS.