Kunstverkiezingsavonturen en een Verrassende Onsterfelijkheid

Je hebt er naast de Martelaren van Gorcum, een wat minder frisse geschiedenis uit de Tachtigjarige Oorlog, ook nog de Evenementenhal Gorinchem. En daar werd ik, net terug uit Nice en aanwezig als VIP-genodigde, afgelopen zaterdag even terug geteleporteerd naar een prettiger geschiedenis. Zich afspelend in het jaar onzes Heren 2003. Een kunsthappening in een nogal benepen en benauwd Amsterdams zaaltje. Gevuld met kunstliefhebbers en kunstenaars. Waaronder ik. Want daar vond de allereerste verkiezing van de Kunstenaar van het Jaar plaats. Wat die veel ruimere ambiance in Gorkum daarmee  te maken heeft? Nou, daar werd tijdens de Nationale Kunstdagen beurs een lustrum gevierd. Vanwege de al weer 20ste editie van die verkiezing van de Kunstenaar van het Jaar. Reden voor de organisatie om er een leuk feest tegenaan te gooien.

deel van de Nationale Kunstdagen beurs

Nu eerst terug naar 2003. Mijn herinneringen vertellen me dat ik me op de een of andere manier die allereerste verkiezing had ingerommeld. Vraag me echt niet meer hoe. Maar ’t leek me wel interessant. Met als gevolg dat ik zat onder de acht waaruit de jaarkunstenaar door de aanwezigen zou worden aangewezen. Via een stembiljet. Spannend? Niet echt! Want, zo bleek, de oude Corneille had zijn veilige Parijse atelier verlaten en liep pontificaal rond in dat zaaltje. Dus toen wist ik ’t wel. En ja hoor, Corneille werd ‘t! Mijn herinneringen zeggen me verder ook nog dat de verkiezingsvolgorde van de resterende zeven zelfs niet eens meer bekend is gemaakt.

’t Kwam allemaal wat rommelig over zodat ik in 2004 dacht ‘nu maar even niet’. Maar het jaar daarop leek het geheel gestroomlijnder te worden. Reden om te denken ‘ach, waarom niet’. Stond ik me daardoor ineens in een hal  in Rotterdam op het podium naast de bekende tv-presentator Catherine Keyl en organisator David Polak. Want ik was tweede geworden. Dankzij mijn achterban. Leuk toch? Voor hen en voor mij.

2005, helemaal links David Polak, dan ik, dan winnaar Jacques Tange en rechts Catherine Keyl

In de jaren daarna, toen een uitgebreid kunstpanel werd geïnstalleerd om elk jaar 90 genomineerden aan te wijzen, zat ik daar toch telkens weer bij. En kwam ik via de publieke internetstemronde en de liefhebbers van mijn werk ook elke keer bij de laatste 25. Met als gevolg dat ik eind 2015 opnieuw in de schijnwerpers stond naast, alweer, David Polak. In een evenementenhal in de buurt van Utrecht. Ik was namelijk Nederlands Briljanten Kunstenaar 2016 geworden. Want net vallend in de leeftijdscategorie 65+ en bij de uiteindelijke uitslag het eerst in aanmerking komende ‘oudje’ voor die speciale titel. Kreeg ik zomaar, te midden van de stands van de Nationale Kunstdagen, heel officieel het eerste exemplaar van het Jaarboek Kunstenaars 2016 uitgereikt door David.

2015, links ondergetekende met naast mij David Polak

logo Kunstweek

Zijn Stichting Kunstweek had zich in de jaren na 2003 namelijk voorspoedig ontwikkeld. Op eigen kracht, zonder enige overheidssubsidie. Hoe? Met bijvoorbeeld kunstbeurzen. Maar dan juist niet die met  kunstenaars vertegenwoordigende galerieën. Nee, juist regionale beurzen voor kunstenaars op zoek naar een nog ontbrekend podium. Met als jaarlijkse apotheose altijd die Nationale Kunstdagen beurs.

De standverhuur bracht natuurlijk geld binnen waardoor de stichting bijvoorbeeld ook kunstboeken kon gaan uitgeven. Zoals dus dat Jaarboek Kunstenaars. Waarin je trouwens als kunstenaar ook weer pagina’s kon kopen. En waarvan ik nu, daar in Gorkum, een stapeltje van de editie 2023 gratis mocht meenemen.  Omdat mij de eer te beurt was gevallen er, als ooit Briljanten Kunstenaar en ook nu weer genomineerde, helemaal gratis voor niks een pagina aangeboden te krijgen.

mijn pagina in het Jaarboek Kunstenaars 2023

Ook zag ik de nu meer op de achtergrond opererende David Polak weer eens. Net als zijn onmisbare rechterhand Els van Lent. Die dat voor mij als contact bij de Kunstweek ook nog steeds is.

2022, nou, die ken je nu wel

met Els van Lent, vanaf het begin onmisbaar bij de Kunstweek

zelfportret van Poen de Wijs

Maar nu nog die Verrassende Onsterfelijkheid uit de titel. Want met een groepje kunstliefhebbers hebben we maar mooi een overleden kunstenaar voorlopig behoorlijk onsterfelijk kunnen maken. Poen de Wijs! Hier schreef ik al eens over hem.

Op de verkiezingssite van de Kunstenaar van het Jaar vind je al weer wat jaartjes ook een kieslijst met 100 Onsterfelijken waarbij je ook nieuwe namen mag opwerpen. Voor bijvoorbeeld Rembrandt, Frans Hals en Van Gogh niet echt nodig natuurlijk. Die staan er al. Maar, zo vond ons groepje, er onbrak iemand die er absoluut op moest. Mijn goede en te vroeg overleden kunstvriend Poen de Wijs (1948-2014). Laat Poen nou vorig jaar al verdiend op plek 59 binnenkomen. Maar dit jaar?  Stiefelt ie voor mij volstrekt onverwacht door naar plek 3! Net achter Van Gogh en Rembrandt. Ik zat te stuiteren op mijn stoel toen ik dat zag. Wat zou ’t mooi zijn als mijn blogs over hem daaraan hebben bijgedragen.

screenshot van de website met de Galerie der Onsterfelijken, met rechts bovenaan op plek 3 Poen de Wijs

Hij had zelfs meer stemmen gekregen dan bijvoorbeeld Vermeer. Prachtig natuurlijk, maar ook wel wat voorbarig. Want beiden mogen dan in hun fabelachtige fijnschildertechniek vergelijkbaar zijn, Vermeer betekent in de kunstgeschiedenis natuurlijk wel iets meer.

olieverfschilderij van Poen de Wijs

Hoe dan ook, wij Poenadepten en ook Museum Musiom heel blij. Want het Musiom in Amersfoort bezit als enige museum in Nederland een mooie collectie van Poen. Tot volgende week.

TOOS

Hoe ‘City life’ tot leven kwam òftewel een inflatie-onafhankelijke aanbieding

Noem het toeval, maar een klein beetje geholpen heb ik ’t dan toch wel. Zo start in september Grafiek2022, de 4e editie van de enige echte Nederlandse grafiektriënnale.  Met tot 30 november manifestaties door het hele land. Voor Zeeland wordt op zondag 4 september officieel het startschot ervan gegeven door onze onvolprezen Middelburgse Kunst&Cultuurroute.

Toen ik daarvan hoorde, was ik net bezig met de voorbereidingen voor een nieuwe steendruk waarvan ik de titel al had verzonnen: ‘City life’. Een dikke maand geleden schreef ik er hier al eens over. Puur toeval, dat samenvallen. En laat nou ‘Ontmoeten’ het thema van Grafiek2022 zijn. Ontmoeten en ‘City life’!  Volgens mij twee begrippen die elkaar aardig aanvullen. En ook dat is toeval. Dat ik nu mijn nieuwe steendruk juist vanwege Grafiek2022 voor het eerst den volke toon tijdens de kunstroute? Dat  is natuurlijk geen toeval. Net zo min als de aanbieding van ‘City life’ (oplage van slechts 25) voor de speciale prijs van €150 in de hele maand september. Daarna gaat die prijs wel omhoog. Naar de normale, markconforme €225. En dat blijft dan zo, inflatie of geen inflatie.

op de steen bezig met de eerste opzet van ‘City life’

Maar nu dat tot leven komen van ‘City life’. Want daarvoor moest er heel wat worden nagedacht, gewerkt en geperst. Binnenkort heb ik daarover een wat uitgebreider artikel klaar. Over die tweehonderd jaar oude, toen revolutionaire techniek en over de achterliggende kunstverhalen. Dat alles geïllustreerd met foto’s van het scheppingsproces van ‘City life’.Waarvan je er hier al enkele tussendoor gestrooid ziet.

de proefdruk van de 1e kleurendrukgang wordt kritisch bekeken

werkend aan de toevoegingen voor de tweede kleur

Maar voor een levende-beelden-verslag kun je nu al naar mijn eigen YouTube-kanaal . Om de video ‘City life- the coming alive of a stone lithograph’ te bekijken. Zodat je kunt meeleven met de vele stappen die ik samen met steendrukker Hans Van Dijck in zijn Antwerpse atelier moest zetten om deze tweekleuren-steendruk te creëren.

Die video is trouwens geplaatst vlak voor het verschijnen van deze blogaflevering. Ook geen toeval.

Ik denk dat ’t best interessant kan zijn om én die video te zien én dat artikel te lezen. Door die geschreven praatjes bij de levende plaatjes krijg je vast meer inzicht in het bewerkelijke procedé van het steendrukken. Naast ook meer kennis van de geschiedenis ervan en meer  detailinzicht. Wat er dan hopelijk weer toe leidt dat je mijn enthousiasme voor die prachtige, oude techniek kunt aanvoelen. Stuur maar een mailtje naar toosvanholstein@xs4all.nl en je ontvangt dat artikel in je inbox.

de drukgang met rood, de tweede kleur

hallelujah, ‘City life’ is geboren!

Terug naar de kunstroute. Want ook ter plekke zul je mijn enthousiasme ervaren. Mee omdat ik een deel van mijn atelier steendrukfähig maak. Ik ben die dag overigens niet de enige grafiek-enthousiasteling. Er doen nog zo’n 17 andere ateliers en galerieën mee met grafiekitems. Meer informatie? Natuurlijk op onze kunstroutesite kunstroutemiddelburg.nl/ , maar ook op de aan Zeeland gewijde pagina van de website van Grafiek2022.

het met potlood nummeren en signeren van alle exemplaren van ‘City life’

Toos van Holstein, City life (steendruk in oplage van 25)

Komt zondag 4 september niet goed uit, dan heb ik goed nieuws. Ik doe namelijk dit jaar ook weer eens mee met de nationale Open Monumentendag op zaterdag 10 september. De laatste keer was in 2019. Niet alleen van mijn atelier staan dan de deuren open maar ook die van een groot deel van mijn prachtig gerestaureerde monumentale pakhuis ‘Holstein’ uit 1738. En ik beloof dat ‘City life’ dan nog steeds te bekijken is. Zeg je sowieso al ‘die hoef ik niet meer te bekijken, doe mij er maar een’, dan is dat e-mailadres hierboven er goed voor. Trouwens, ben je nieuwsgierig naar die Open Monumentendag aan de Korendijk 56? Tot volgende week.

TOOS

It giet oan, maar dan wel in Zeeland + andere kunst en seks gerelateerde zaken

It giet oan! Die legendarische Friese woorden hebben al 25 jaar lang niet meer geklonken. Behalve dan op tv als er weer eens nostalgisch wordt teruggeblikt op de laatste Tocht der Tochten. Daarom voel ik me wel gerechtigd ‘it giet oan’ nu te gebruiken voor een Zeeuws gekleurde vooruitblik. Voor de zo langzamerhand ook best wel legendarische Kunst en Cultuurroute Middelburg. Want begon de eerste editie ervan pas twee jaar na die laatste Elfstedentocht, daarna is ie zonder enige onderbreking wel elk jaar opnieuw doorgegaan! Weer of geen weer, altijd vanaf februari elke maand op de 1e zondag. Elf keer per jaar dus. Zij ’t in 2020 en 2021 met enige van regeringswege opgelegde haperingen. Iets met een virus!

openingspagina van de website van de kunstroute in Middelburg

Maar nu mogen we, ook weer van regeringswege en met in achtneming van een paar niet al te moeilijke coronaregels, lekker weer helemaal los. Met het traditionele februari-thema ‘Zeeuwse Gasten’. Daarbij nodigen routedeelnemers een Zeeuwse kunstenaar uit als mede-exposant in hun atelier of galerie. En dan bij wijze van uitzondering naast de zondag ook op de zaterdag. Dit jaar dus op 5 en 6 februari (van 13-17 uur). Ik ga dit keer voor keramist Marion Kamper uit Wissenkerke.

keramniek van Marion Kamper, kan ’t Zeeuwser?

Dat leek me wel interessant omdat ik met haar erbij twee heel verschillende keramieksferen in mijn atelier kan creëren. Met mijn eigen handbeschilderde keramische borden en vazen die ik maakte in het Italiaanse Gubbio en met de strak geometrische 3-dimensionale keramische objecten van Marion die uitnodigen tot spelen. Want je mag er gewoon aan draaien en schuiven. Je mag er eigenlijk zonder enig probleem een nieuwe vorm aan geven. Echt bijzonder. Kom ’t maar proberen in dat weekeinde van 5/6 februari.

links keramiek van Marion Kamper, rechts van Toos van Holstein

verdraaibaar keramisch object van Marion Kamper

routekaart van de kunstroute, met de vele te bezoeken adressen, te downloaden op de site van de kunstroute

Deze week ben ik met levensgezel al bezig geweest met de absoluut noodzakelijke klus van het grondig kuisen van mijn atelier -om dat prachtige Vlaamse woord maar eens te gebruiken- en het gedeeltelijk inrichten ervan. Opdat de objecten van Marion goed gaan uitkomen.

het al vast ingerichte deel van mijn atelier

En mocht je van plan zijn om onze kunstroute te komen bezoeken, het prachtige Zeeuws Museum is gelukkig ook weer open. Net zoals alle andere musea in Nederland.

welkom in het atelier van mijn 18e eeuwse monumentenpakhuis

’t Moet me toch echt even van het hart dat ik behoorlijk pissig ben geweest over dat regeringsbesluit van enkele weken geleden. Zogenaamde doorstroomlocaties als IKEA en de Bijenkorf mochten wel open en musea, ooit ook als doorstroomlocaties aangemerkt, niet. On-be-grij-pe-lijk!!! Dat zou volgens minister Kuipers te maken hebben met het zoveel mogelijk inperken van verkeersbewegingen. Mijn god! Heb je ooit de elke dag volle parkeerplaatsen gezien bij welke IKEA-vestiging dan ook? Een absolute gotspe! Volkomen terecht dat onze cultuursector eindelijk,eindelijk in opstand kwam. Met tot nagelstudio’s en kapsalons omgetoverde theaters en musea waar je zowel lichamelijke als hersengymnastiek kon doen of een kunstmarathon kon lopen. Wat me wel opviel was dat er, voor zover ik weet,  nergens bordelen in de musea werden ingericht om de deuren open te kunnen gooien. Want de sekswerkers mochten er officieel ook weer op los gaan. Gewoon 10 m² vrijmaken, uitgaande van 5 m² per persoon bij een duo. Daar waren toch beslist wel interessante variaties op te bedenken geweest. Maar dan blijkt dat de cultuursector toch best een heel nette sector is die de afgelopen tijd veel te weinig een echte vuist heeft gemaakt. Een les voor de toekomst? Misschien toch maar een grotere mond in een wereld waarin de hardste schreeuwers vooraan staan?

Maar goed, het culturele en kunstzinnige leven wordt godzijdank weer wat vrijer. Toch wil ik je tot leringhe ende vermaeck nog deze vlijmscherpe video van de bekende cabaretier Pieter Derks  voorschotelen. Echt tot het einde uitkijken en luisteren!

Oh ja, en dan nog iets betreffende dat thema ‘Zeeuwse Gasten’. ’t Ziet er naar uit dat we dat thema volgend jaar breder gaan trekken. Waardoor het mogelijk wordt ook kunstenaars van buiten Zeeland als gast uit te nodigen. Dus mocht iemand denken ‘hé, dat lijkt me wel wat’, aarzel niet. Ik sta altijd open voor nieuwe ideeën en kunstavonturen. Tot volgende week.

TOOS

In afwachting van ………

Bijgaande foto is een uitsnede van een mixed media kunstwerk van mij met de titel ‘In afwachting’. Dat leek mij een mooie,metaforische afspiegeling van de gemoedstoestand van velen van ons aan het begin van dit nieuwe jaar 2021. In ieder geval geeft het mijn gevoel weer. Want wat wacht ons na dat krankjorume jaar 2020? De vaccinatie waar de meesten naar uitzien? Wanneer gaat dat gebeuren? Opdat we weer het leven kunnen oppakken waar we zo aan gewend zijn. Wanneer kun je weer een winkel inlopen zonder gezichtsmasker? Wanneer kunnen we weer gewoon naar het theater? Of naar de bioscoop? Wanneer kun je weer spontaan naar een museum? Of gewoon een galerie inlopen? En bovenal natuurlijk, wanneer kunnen we elkaar weer normaal ontmoeten? Thuis, in het restaurant, in het café. Iets dat een jaar geleden heel normaal was, is nu ineens uitzonderlijk. Wanneer gaan we elkaar weer normaal begroeten en niet op die kunstmatige manieren van nu?

Ik wens iedereen toe dat in de loop van dit jaar ons ‘normale’ leven weer op gang kan komen. Met daarbij toch ook de hoop dat er maatschappelijk een en ander gaat veranderen  op grond van allerlei wijze lessen die we met z’n allen hebben kunnen leren in 2020. Dan houden we aan het coronavirus ook nog iets positiefs over.

Ik wens jullie hoe dan ook een goed, mooi, gezond en kunstzinnig 2021 toe. Tot volgende week!

TOOS

Het Rood van Liefde, Dood en Duivel museaal verenigd

voor het Musiom in Amersfoort

De kleur rood staat voor heel veel. Liefde sowieso. Maar ook voor schaamrood, hartstocht, dood, duivel. En wat dacht je van communisme, macht, bloed, rode oortjes. Daarbij aangetekend dat de volgorde van al die woorden volstrekt willekeurig is en dat er nog veel meer aan rood is op te hangen. Dit om te voorkomen dat iemand rood van verontwaardiging gaat beweren dat ik hier toch echt door het rooie lint ga. Duidelijk dus een thema voor een expositie, dat rood. Je kunt er als kunstenaar alle kanten mee op.

Greek Tragedy, mixed media op alu-dibond, 150-100cm

Dat gebeurt dan ook in de expositie ‘What about red?’ in het Musiom in Amersfoort. Met daarin van mij onder andere bovenstaand kunstwerk ‘Greek Tragedy’. Straks meer daarover. Eerst dat Musiom (https://musiom.art/ ).

Ik schreef al eens eerder over dit nog net geen twee jaar jonge museum dat zich richt op de top van de Nederlandse kunstenaars grofweg geboren in de periode 1950-60. Vaak kunstenaars die zich niet in een of andere kunststroming hebben laten drukken. Die het lef hadden geheel hun eigen kunstgang te gaan, onafhankelijk van museale trends.  Maar die daardoor dan ook meer in galerieën te vinden waren en zijn dan in die musea. Diversiteit in onafhankelijkheid, daarmee kun je deze groep van kunstenaars ’t best typeren. Nu krijgen ze hun verdiende podium in het Musiom. Als Briljanten Kunstenaar van 2016 met ook schilderijen in de kerncollectie van dit museum mag ik dat best zeggen. Toch?

Toos van Holstein, Energy, olieverf op linnen, 160-120 cm, deel van de museumcollectie

Initiatiefnemers Herold Broertjens en medekunstbroeder Hans Vanhorck hebben een van oorsprong 20e eeuws kerkgebouw aan de rand van het oude Amersfoort laten ombouwen tot een heerlijk intiem museum. In heel korte tijd kregen ze ook voor elkaar dat het Musiom vrij toegankelijk is met de Museumkaart. Met ook nog de toestemming om aan het Musiom een galerie te koppelen waarvan de opbrengst ten goede komt aan de ontwikkeling van het museum. Absoluut een Nederlands record in ons ingewikkelde en regelrijke bureaucratische cultuur en museumsysteem. Want daarin geldt, om die bekende lijfspreuk van de belastingdienst maar eens te parafraseren, leuker kunnen we ’t niet maken, wel ingewikkelder. Petje af dus.

Nu de nieuwe expositie ‘What about red?’ die afgelopen weekeinde startte. Jammer genoeg zonder echte opening. Want ja, dat coronavirus! Welke gevoelskleur zou je trouwens aan dat virus toekennen? Rood misschien?

deel van de expositie ‘What about red’

Twaalf kunstenaars doen mee. Waaronder ik dus, met drie kunstwerken. Zoals dat ‘Greek Tragedy’. Dat moest er absoluut bij! Want wie had er in die oude Griekse tragedies over oorlog en liefde het meest te lijden? Wie bleven er achter als de mannen ten strijde trokken of op avontuur gingen in Homerus’ Ilias en Odyssee? En wie moesten ’t lijdelijk en lijfelijk verwerken als man of zoon sneuvelde? En wie herrees altijd weer als sterke Feniks uit de grauwe as? De vrouw, de echtgenote, de moeder! Die gedachte heb ik geprobeerd over te brengen in deze mix van kunsttechnieken op de alu-dibondplaat. Met in gedachten deze woorden van maestro Henri Matisse. ‘Waar die kleur rood in mijn werk vandaan komt, ik weet het gewoon niet. De dingen die ik schilder moeten ook écht worden wat ze in hun diepste essentie zijn. Dat lukt pas als ik die dingen met elkaar in contact laat komen. Dat doe ik dankzij de kleur rood.’ Nou, daar kan ik me dus wel in vinden.

uitleg aan Marianne, vrijwilligster bij het Musiom, en Herold Broertjens over mijn bedoelingen achter ‘Greek Tragedy’

Net zoals bij mijn rood beschilderde aluminium beeld ‘Star-eyed Alice’. Staat mijn parmantige meisje, mijn kleine alter-ego, daar niet heel listig van onderaf met rode koontjes en rooie oortjes de grote-mensen-wereld te bekijken, te beluisteren en te interpreteren?

Hoe mijn ‘Star-eyed Alice’ daar staat? Ga maar kijken.

deel van de expositie met nog een schilderij van mij, ‘Energy’160-120 cm

deel van de museumgalerie

de beelden-binnenplaats

Je kunt voor ‘What about red?’ terecht in het Musiom van vrijdag t/m zondag. Tot 27 december. In de maand van onze rood-bemantelde Sinterklaas en de ook rood uitgeslagen Kerstman, zijn Amerikaanse na-aper. Één rood accentje mis ik nog wel. De rode loper voor het celebrity-gevoel bij ’t betreden van het museum. Oh ja, en die oude binnenstad van Amersfoort is ook niet te versmaden. Tot volgende week.

TOOS

Coronavirus? ‘The 70-Series’ karavaan dendert gewoon door!

Statistisch gezien kun je wel met behoorlijk grote zekerheid stellen dat ik meer verleden heb dan toekomst. Dus heb ik in dat verleden zeer waarschijnlijk ook al meer exposities achter de rug dan ik er in de toekomst nog te vieren krijg. Maar zo voelt dat op dit moment beslist niet. Want al is de tweede  editie van mijn ‘The 70-Series and More’, bij Galerie Persoon in Eersel, net afgelopen, de derde staat alweer op stapel. In De Lier.

de middeleeuwse kerk in De Lier

In die Westlandse plaats waakt de stoere gotische kerktoren al wel eeuwen over de bevolking, maar galerist Piet Vellekoop waakt er, samen met zijn vrouw Francien, ook al weer tientallen jaren als een spin in het Westlandse cultuurweb over het niveau van de beeldende kunst.

Ooit, lang geleden dus, benaderde hij mij met de vraag of ik wat voelde voor een tentoonstelling bij hem in de grote kas van Zuidkoop Natural Projects. Zuidkoop? Zei me niks. In een kas? Nou, dat wilde ik dan eerst wel eens even zien.

Wat Zuidkoop betekende, met Piet daarin als mede-eigenaar, werd me al snel duidelijk. De inrichting van beurzen over de hele wereld tot in China toe.  En ook alles wat met bloemen en de Oranjes in de Nieuwe Kerk van Delft van doen had. Zoals bijvoorbeeld bij begrafenissen van het koninklijk huis.

En de grote kas? Toen ik die zag, ging ik gelijk overstag. Een formidabele plek om te exposeren. Zie onderstaande foto’s maar van mijn eerste tentoonstelling daar.

in overleg met Piet Vellekoop bij die expositie in de kas van Zuidwijk

Prachtig zoals die florale omgeving harmonieerde met mijn schilderijen! Nu hebben we met elkaar al aardig wat exposities achter de rug, Piet en ik. Sinds een aantal jaren wel ergens anders. Want toen hij wat meer rust wilde en Zuidkoop achter zich liet, bruiste zijn kunstbloed nog wel steeds. Dus creëerde hij met Francien aan hun eigen huis in De Lier een nieuwe, mooie expositieruimte van twee verdiepingen. Opnieuw een plek waar ’t voor kunstenaars goed toeven is. De galerie Vellekoop en Vellekoop Kunsthandel (https://www.vellekoopkunsthandel.nl/) . Ook van daaruit heeft flink wat werk van mij een weg gevonden in de omringende Westlandse dreven. Logisch dus dat Piet opteerde voor één van de stops bij de trektocht door Nederland van mijn ‘The 70-Series and More’. Binnenkort is dat zover. Een geconcentreerde periode van twee weken met de twee open weekeinden van 21/22 en 28/29 maart en verder op afspraak. Maar daarvoor moest van te voren nog wel even worden gewerkt.

in mijn atelier aan het werk met de aanvulling voor ‘The 70-Series’

Zoals bijvoorbeeld aan nieuwe schilderijen van 20-20 en 25-25 cm voor die zeventig van ‘The 70-Series’. Want bij Galerie Persoon in Eersel kreeg een flink aantal van de zeventig daar een nieuwe eigenaar. En natuurlijk moest de hele expositie ook nog in De Lier belanden. In de nog lege galerieruimtes daar.

Piet Vellekoop behulpzaam bij het uitladen van mijn bus

 

Dat gebeurde eind vorige week. Nu is ’t aan Piet Vellekoop om er bij de inrichting iets moois van te maken. Maar hem kennende zal dat geen probleem zijn. Donderdag 12 maart ga ik dat zien want dan worden er voor de regionale omroep filmopnamen gemaakt waarbij mijn aanwezigheid is gewenst.

Voor mij is dat extra leuk omdat ik in de omgeving  de nodige wortels heb liggen. Mijn opa van vaders kant was er namelijk al koetsier en de naam Van Holstein laat in ’t Westland nog steeds heel veel belletjes rinkelen.

opa Van Holstein met zijn koets in , vermoed ik, Naaldwijk

Mijn vader mag dan in 1944 vertrokken zijn naar Brabant om daar een tuinderij te beginnen, andere Van Holsteinen bleven achter om een bouwbedrijf, een kwekerij, een schoonmaakdienst en nog zo wat op te zetten. Zo doorkruisen er van ‘S. van Holstein Transport’ volop grote trucs de EU. Wel even iets anders dan dat koetsje van mijn opa. En dat mijn allereerste voorvader in de 17e eeuw vanuit de Duitse streek Holstein verver werd in Delft, dat is natuurlijk weer een ander verhaal. Tot volgende week.

TOOS

StalKunst9 bij de Kunst10daagse van Bergen

Voor alles in het leven is er een eerste keer. Zo luidt een gezegde waar weinig tegenin is te brengen. Dus was er voor mij een aantal dagen geleden die eerste keer voor het een koeienstal binnenrijden met mijn auto. Al eerder was er ook de eerste keer dat ik gevraagd werd om mee te doen met de Kunst10daagse van Bergen in Noord-Holland. En laat die beide eerste keren nou ook nog eens een keer direct met elkaar samenhangen!

Ik schreef al eens over die koeienstal zonder koeien. Vanwege het verzoek van Elisabeth Leyen, organisatrice van StalKunst9, om het achterste deel van die lange stal voor mijn rekening te nemen. Dan is het logistiek eigenlijk best wel handig om daar naar binnen te kunnen rijden als er nog geen andere kunst in de weg staat. Scheelt een hoop gesleep en gesjouw bij het uitladen. Zo gezegd, zo gedaan.

levensgezel en ik bezig om de koeienstaldeuren een kunstzinniger aanzicht te geven

Intussen is die Kunst10daagse afgelopen vrijdag 19 oktober volop losgebarsten met een officiële opening in het mooie plaatselijke Museum Kranenburgh.

druk bezochte officiële opening

De rekenaars onder ons zullen dan al snel doorhebben dat er nu dus nog één weekeinde te gaan is tot en met 28 oktober. Daarbij zijn alle locaties elke dag open van 11 tot 17 uur en wordt van de kunstenaars verwacht dat ze zelf ook regelmatig aanwezig zijn. Dat zit ingebouwd in het DNA van de Kunst10daagse. Dus probeer ik dat ook, gezagsgetrouw als ik ben. In de stal aan de Voert 9, of te wel nummer 02 van de blauwe route in de catalogus. Een dikke catalogus van 84 pagina’s  met heel veel informatie over de deelnemende kunstenaars en de plekken waar ze exposeren.

achterin ‘mijn’ staldeuren als eye catcher

 

druk bezoek

drukte op het erf voor de stal

Maar ook was ik er de afgelopen dagen vanzelfsprekend op uit om te bekijken wat die uitgebreide kunstmanifestatie zoal te bieden heeft in en om Bergen en Bergen aan Zee. Want ga maar na. Tweehonderd locaties. Met dus ‘mijn’ koeienstal. Naast winkels in allerlei soorten, particuliere huizen, tuinen, kerken, kroegen, restaurants, een oude fabriek en galerieën. Met zo’n driehonderd deelnemers. Met pendelbussen vanaf grote parkeerplaatsen buiten het dorp om het centrum te ontlasten. Met vier verschillende kunstroutes die door hop on hop off busjes bereden worden. En natuurlijk met heel veel kunstverscheidenheid. Waarbij hier en daar het kwaliteitsniveau wel wat beter had kunnen worden bewaakt. In mijn ogen dan natuurlijk. Want kunstbeleving is per definitie subjectief. Hieronder een kleine selectie foto’s van het rondkijken bij plekken die mij in sfeer en kwaliteit troffen.

Het episch centrum van de Kunst10daagse: de Ruïnekerk in het centrum met de grote informatietent

Tot volgende week.

TOOS

Een mooi verjaardagsfeest voor de virtueel 80-jarige Mathilde Willink

 Voor sommigen zal ’t best wel een soort ver-van-mijn-bed show zijn, dat Terneuzen in het verre Zeeuws-Vlaanderen. Voor Maria Theodora Mathilde de Doelder, de latere Mathilde Willink, was ’t dat zeker. Ondanks, of misschien dankzij, het feit dat ze er was geboren. Ze liet haar geboortestadje zo snel mogelijk achter zich nadat ze het gymnasium had afgerond. Maar voor de huidige Terneuzenaars geldt dat natuurlijk niet. Een aantal vond zelfs dat er op 7 juli maar eens een flink feest tegenaan moest worden gegooid omdat Mathilde er op die dag tachtig jaar geleden haar onstuimige levenslicht aanschouwde. Daarover schreef ik al eerder.

Afgelopen zaterdag was ’t dus zover. De grote Mathildemanifestatie ging van start.

drukte bij de officiële opening door de burgemeester in galerie Lokaal 54

het grote 3-luik dat kunstenaar Roeland van der Kleij maakte als middelpunt voor de exposities

Een paar dagen eerder moest ik met mijn aandeel daarin natuurlijk eerst nog wel door die lange Westerscheldetunnel van 6,6 km naar ‘de andere kant’. Om ’t daar te installeren en op te hangen in respectievelijk het voormalige postkantoor en galerie Lokaal 54.

voor het oude postkantoor

bezig met mijn installatie ‘Reflecting on Mathilde’

mijn 3-luik “Extravaganza’ hangt

Twee locaties zelfs meer op kruip dan op loopafstand van elkaar. Met op steenworpafstand daarvan dan nog weer het Scheldetheater. Waar in de grote foyer, na de officiële opening door de burgemeester in Lokaal 54, nog een Mathilde-monoloog werd gebracht door de Vlaamse actrice Nadia Waumans, een ballet performance plaatsvond en een modeshow rond Mathilde was te zien.

actrice Nadia Wauters als Mathilde

het ballet

een paar foto’s van de uitgebreide modeshow

Beslist vermeldenswaard vind ik zelf de twee onbekende foto’s van Mathilde die in Lokaal 54 hangen.

In feite een wereldpremière. Waarin een belangrijke rol was weggelegd voor levensgezel. Dat zit zo. Een vriend van hem, fotograaf en filmer John Vijlbrief, maakte lang, lang geleden een grote fotoreportage over  Anton Heyboer. Op zowel Heyboer’s boerderij als ook bij een opening in diens eigen galerie in Amsterdam. En wie dook daar plotsklaps op? DE society koningin van Amsterdam. In natuurlijk een van die uitdagende Fong Leng gewaden. John maakte, met toestemming van haar, een paar foto’s waarmee hij verder nooit iets deed. Tot levensgezel van het bestaan ervan vernam door John over de Mathildemanifestatie te vertellen. En nu zijn die foto’s dus voor het eerst in het openbaar te aanschouwen. Want natuurlijk wilden de organisatoren die maar wat graag hebben.

De Nieuwstraat en het Arsenaalplein bruisten dus op 7 juli onder een stralende hemel.

in gesprek met burgemeester Jan Lonink na de opening

de benedenruimte van galerie Lokaal 54

in gesprek met bezoekers bij mijn installatie

Daarbij moet ik ineens denken aan een Nederlandse speelfilm die ik eind vorig jaar zag. ‘Weg van jou’, een heel vermakelijke film die zich voor het grootste deel afspeelt in Zeeuws-Vlaanderen. De plek waar een jonge Rotterdamse carrièrevrouw nog niet dood wil worden gevonden, maar waar ze voor haar werk noodgedwongen wel terecht komt. Prachtig zoals die donkere tunnel naar Terneuzen daarin als een soort hellevaart wordt weergegeven. Om over de bewoners in die rare onderbuik van Nederland nog maar niet te spreken! Bekijk hieronder de trailer maar eens. Echt hilarisch.

Maar uiteindelijk wil ze er niet meer weg. De liefde natuurlijk. Of ik hier promotie zit te maken voor Zeeuws-Vlaanderen? Hoe kom je d’r bij!

 

Die Mathildedag zelf is nu voorbij, de exposities duren nog wel een poosje. Alle informatie daarover is te vinden op de website https://mathildefestival.nl/. Tot volgende week.

TOOS

Het Kasteel van Rhoon en ’t Gevaarlijke Kunstvirus

het Kasteel van Rhoon

Toen ik jaren geleden voor het eerst in de Verenigde Staten rond toerde, verbaasde ’t me ten zeerste dat bij nat weer ineens overal bij de ingang van warenhuizen en winkels van die borden te voorschijn kwamen met de tekst ‘Caution, wet floor‘. Voorzichtig, natte vloer.   Dat kon je toch gewoon zelf wel zien! Maar ja, stel nou eens dat erbij afwezigheid van zo’n bord iemand zomaar zou uitglijden en zich bezeren. Dan zou je als eigenaar best een proces aan je broek of rok kunnen krijgen wegens nalatigheid. ‘Typisch Amerikaans’ dacht ik toen. Tot ik nu in Nederland ook steeds meer van die stomme waarschuwingsborden zie verschijnen. Zou ’t dan toch waar zijn? Dat alles wat in Amerika gebeurt uiteindelijk ook overwaait naar Europa? Nu maar hopen dat dit niet geldt voor het verschijnsel ‘Trump’.

Wat dit met kunst heeft te maken? Dat is simpel. Want waarom zie je nou nergens bij musea en galerieën bordjes met ‘Beware of the art virus‘. Pas op voor het kunstvirus. Want dat kunstvirus is pas écht gevaarlijk! Raak je er in zo’n kunstzinnige omgeving eenmaal door besmet, dan blijf je daar je hele leven lang last van houden. Met alle bijbehorende diep ingrijpende gevolgen. Kijk, ik ben er gewoon mee geboren, ik weet niet anders. Maar levensgezel heeft die besmetting pas ruim na zijn 30ste opgelopen en is er dus nooit meer van af gekomen. Geen medicijn of therapie helpt. Hoe zich dat dan uit? Dat laat ik hier maar achterwege, dat zijn weer heel veel andere verhalen. Reken er in ieder geval maar op dat ’t je leven heel sterk gaat bepalen.

Voor dit verhaal is nu alleen van belang dat het kunstvirus ook besmettelijke eigenschappen heeft. Het kan makkelijk op anderen, die daar bevattelijk voor zijn, worden overgedragen. En daarmee komt dan dat Kasteel van Rhoon uit de titel, liggend in de plaats Rhoon bij Rotterdam, ineens in beeld.

met mijn auto bij het kasteel om schilderijen te brengen

Ooit heeft namelijk levensgezel in zijn enthousiasme een collega en tevens vriend besmet met het kunstvirus. Die op zijn beurt stak zijn vrouw er weer mee aan. Martin en Wilma, zoals ze heten, begonnen ook kunst te verzamelen. En niet alleen dat. Ze startten een aantal jaren geleden zelfs een eigen kunstinitiatief in hun woonplaats Ridderkerk. Imspa Productions (www.imspa.com). Als spin off werd daaruit ook nog een stichting geboren. De Stichting Grenze(N)Loze Kunst. Met weer als gevolg daarvan veel buitenlandse contacten, vooral in Italië. Want Martin kan zich daar, als halve Italiaan, taalkundig heel goed redden. Daardoor heb ik als eens in het Castello in Norcia (Umbrië) geëxposeerd en zijn een paar van mijn schilderijen door half Italië op rondreis geweest.

Nu hebben Martin en Wilma hun voorlopige magnum opus tot stand gebracht. De Triangle of Life. Een kunstevenement dat deze weken plaatsvindt in zowel Ridderkerk als de wijde omgeving ervan. Op allerlei locaties met kunstenaars uit allerlei landen. Een van die locaties is dus dat Kasteel van Rhoon. Een prachtig oud landhuis waar je én heel lekker kunt eten én ook van kunst kunt genieten. Op de gigantisch grote zolders die helemaal als galerie zijn ingericht. Daar hangt van mij de komende weken een groot drieluik van 2 bij 3 meter en het schilderij ‘She’ dat de voorkant van de uitnodigingskaart voor de expositie siert.

uitnodigingskaart

Afgelopen zondag 6 mei was de vernissage van die expositie die nog loopt tot 27 mei. Meer informatie hierover is te vinden op mijn website www.toosvanholstein.nl. Het gemeentehuis van Ridderkerk is overigens ook een van de locaties voor ‘Triangle of life‘ en ook daar hangt werk van mij.

de opening in Rhoon

met Martin en Wilma voor mijn grote 3-luik ‘Specchio’

Zo zie je maar waar besmetting met het kunstvirus toe kan leiden. Trouwens, wat mij betreft mag ’t vrijelijk rondwaren en steeds meer mensen besmetten. Dat is ten slotte alleen maar goed voor de kunst en de kunstenaars. Tot volgende week.

TOOS

Toos en Tefaf te gelijkertijd in Maastricht

Terwijl Myanmar nog steeds bezig is zich te settelen op een comfortabele plek ergens in mijn hersencellen, heeft de dagelijkse gang van kunstzaken zich natuurlijk ook weer hervat. In feite speelde dat al in ’t verre Myanmar. Want waar heb je tegenwoordig geen wifi? Oké, misschien niet midden in de Sahara of in de Marianentrog tienduizend meter onder de zeespiegel. Maar verder? Ook in Myanmar schrijdt, of beter gezegd holt, de internetontwikkeling voort. Over globalisering gesproken! Of zouden de antiglobalisten dit wereldwijde internet ook willen afschaffen? ’t Is maar een vraag. Die globalisering betekent natuurlijk niet dat wifi in Myanmar altijd even goed werkt. Soms vulde de hotellobby zich met langdurige zuchten en steunen van een significant deel van de reisgenoten. Wat we tegenwoordig bijna als “dat hoort er gewoon bij” beschouwen, werkte dan niet helemaal jofel. Helemaal niet dus of tergend langzaam. Maar hoe dan ook, af en toe kwamen er toch digitale rooksignalen door vanuit het thuisland. Zoals voor mij een mailtje uit Maastricht. Of ik zin had in een expositie in de Onze Lieve Vrouwe Galerie daar.

met de auto voor de Onze Lieve Vrouwe Galerie in Maastricht

Nu heb ik in Mestreech jarenlang samengewerkt met galerie Tracé. Maar ja, een probleem voor kunstenaars is dat hun houdbaarheidsdatum vaak flink veel verder ligt dan die van de galerieën waarmee ze samenwerken. Kijk, ik ga gewoon lekker door met schilderen zolang dat kan. Bij galerieën ligt dat om allerlei verklaarbare redenen anders. Dus een aantal jaren geleden was Tracé passé. En weg dus mijn vertegenwoordiging in Limburg. Tot in Myanmar dat mailtje via een wel werkend wifinetwerk tot mij kwam. Hé, Maastricht? Het Onze Lieve Vrouweplein? Da’s een toplocatie in het oude centrum. Met de indrukwekkende romaanse Onze Lieve Vrouwebasiliek en de zeer vele terrassen waar het goed toeven is. Dan maar gelijk eens kijken op hun website. Wat? Tonen ze daar werk van Nico Molenkamp? Toen was ik eigenlijk al verkocht!

het Onze Lieve Vrouweplein met basiliek en terrassen

Want Nico Molenkamp is voor mij aan de Kunstacademie in Tilburg een heel belangrijk en maatgevend docent geweest. Samen met Ru van Rossem. Beiden al een aantal jaren dood, beiden kunsticonen in het Brabantse en beiden met werk dat ik altijd heb bewonderd. Wat me van hen, naast hun vakmanschap, zo raakte was dat ze me mijn eigen schilderswereld lieten behouden. Want tegen de toen heersende kunsttrend in wilde ik niet aan de pure abstractie. Er sloop bij mij onvermijdelijk altijd iets figuratiefs in. Ik kon er niks aan doen, ’t moest gewoon, die figuratieve pop-ups. Net zoals trouwens in het eigen werk van Nico en Ru. Maar die waren al wel veel ouder.

galeriste Monique Thelen met werk van mij en een schilderij van Molenkamp op de achtergrond

En nu zou ik zomaar kunnen exposeren in een galerie waar ook nog werk van mijn oude leermeester hing. Te gek! En wat bleek bij terugkomst uit Myanmar toen ik telefoneerde met galeriste Monique Thelen? De opening was gepland op 9 maart. Niet zomaar een datum, maar de openingsdag van de TEFAF, the European Fine Art Fair. De dag dus dat van over de hele wereld kunstverzamelaars met diamanten creditcards, museumdirecteuren met goedgevulde aankoopfondsen, kunstbezielde curatoren, kunsthandelaren in het dure segment , directeuren van wereldwijd werkende veilinghuizen en ook nog een paar gewone mensen met toch wel een paar losse centen op zak zich in Maastricht verzamelen. Want deze kunst en antiekbeurs is een van de meest prestigieuze ter wereld.

een deeltje van de expositie

Logisch dat allerlei aan kunst en horeca gelieerde zaken in en wijd rondom Maastricht daarvan een graantje willen meepikken. Ook de Onze Lieve Vrouwe Galerie dus (www.olvrouwegalerie.nl). Maar waar die TEFAF tien dagen duurt, loopt mijn tentoonstelling veel langer door. Tot Pinksteren namelijk. In een prachtig nostalgisch pand waar mijn schilderijen heel goed tot hun recht komen.

Terwijl ik dit alles zit te overpeinzen en te schrijven in mijn kunstcocon in Nice, waar ik recent ben neergestreken, komt ineens het volgende bij me op. Stel nou eens hypothetisch dat er een kunstenaarshemel is. Zou Nico Molenkamp daar dan, verkerend tussen al die andere kunstenaars, een goedkeurend knikje voor mij over hebben? Zo in de trant van “goed gedaan meissie”? Dat zou toch wel heel mooi zijn. Misschien dat ik toch nog maar een kaarsje moet gaan branden in de kapel van de basiliek. Baat dat niet, dan helpt ’t in ieder geval toch mee om een prachtige ambiance in stand te houden.

kapel bij de basiliek

Tot volgende week.

TOOS

Kunst en kitsch tijdens een cruise

de Atlantische Oceaan

De moderne, digitale fotoboeken hebben een paar grote voordelen maar een heel  groot nadeel. Althans voor mij. Ze zijn heerlijk om af en toe eens doorheen te bladeren. En je kunt ze via internet makkelijk delen met anderen. Maar voordat je daar uiteindelijk aan toe bent!

Eerst de selectie maken. Vaak niet makkelijk, want we schieten tegenwoordig gigantisch veel meer foto’s dan vroeger. Met je analoge camera was je daar juist zuinig mee. Dure filmrolletjes. Tegenwoordig is dat geen probleem meer met kaartjes die nauwelijks zijn vol te krijgen. Dan uitzoeken bij welke fotoboekenaanbieder je dit keer gaat laten drukken. De prijsverschillen zijn vaak, zoals dat heet, significant. Steeds dus maar kiezen. Daarvoor hebben we tegenwoordig een mooi woord. Keuzestress. Max Dendermonde schreef lang geleden de prachtige roman “De wereld gaat aan vlijt ten onder”. Volgens mij zou die titel nu moeten worden “De wereld gaat aan stress ten onder”. Onder die stressnoemer valt dan ook beslist dat elke aanbieder natuurlijk net even verschillende gebruikssoftware heeft. Weet je hoe ’t bij de een werkt, moet ’t bij die nieuwe toch weer anders. En dan komen er nog de uren bij die je nodig hebt om uiteindelijk dat boek in elkaar te draaien.

 In mijn kunstenaarsbestaan ontbreekt het regelmatig aan die uren. Daarom kom ik er meestal pas toe als de desbetreffende reis al weer ver achter me ligt. In dit geval de cruise met oversteek van Rome naar Miami die ik eind oktober, begin november maakte. Daarover schreef ik al eerder en daarover deelde ik ook al mijn Rome-fotoboek http://bit.ly/1KZYcMI .

Maar nu is ’t er dan toch. Het cruiseboek http://bit.ly/1Q31Xlr van 100 pagina’s kijkplezier. Met daarin vanzelfsprekend foto’s van oceaanluchten. Ik moest op het schip regelmatig denken aan die beroemde 17de eeuwse Hollandse wolken van Jacob van Ruisdael (1628-1682). Juist omdat ze er meestal niet waren, daar op de oceaan.

Jacob van Ruisdael, Gezicht op Haarlem

Atlantische wolken zien er toch heel vaak anders uit. En als de zon in de zee zakte, kregen ze ook nog eens heel verrassendste kleuren. Als je ze zo zou schilderen, met die felheid en verscheidenheid aan tinten en licht-donker contrasten, zou dat al snel als edelkitsch kunnen worden aangemerkt. En toch gooit moeder natuur je dat soms zomaar gratis in de schoot.

zo maar een zonsondergang op de oceaan

Overigens is dat niet de enige kitsch tijdens zo’n cruise. Aan boord is altijd wel een galerie waar je likkebaardend kunt rondlopen als je van Amerikaanse kitschkleuren houdt. Niet echt my piece of cake. Tijdens zo’n oversteek worden er zelfs regelmatig veilingen georganiseerd  waar je schilderijen kunt aanschaffen van, volgens de veilingmeester, wereldberoemde Amerikanen. En laat ik daar dan nog nooit van gehoord hebben!

galerie aan boord

veiling aan boord

Geef mij maar zo’n kunstverrassing als de Rua de Santa Maria in Funghal, de hoofdstad van Madeira en een van de aanlegplaatsen onderweg. Daar hebben plaatselijke kunstenaars die oude straat, al jaren vervallen, weer helemaal tot leven gebracht. Gewoon door van de huisdeuren kunstobjecten te maken. En nu? Nu bruist ’t er sinds een paar jaar aan alle kanten. Met terrasjes, restaurants en natuurlijk veel fotograferende toeristen. Zoals ik.

Rua de Santa Maria, Funchal (Madeira)

Zoiets zouden ze ook moeten doen in Basseterre op het Caraïbisch eiland St.Kitts, de volgende stop na een flink aantal dagen alleen maar oceaanwater. Vervallen op een schilderachtige manier,maar een opknapbeurt zou geen kwaad kunnen. De toeristen blijven nu vooral hangen in de koopgoot waar ze automatisch doorheen worden gedwongen, gelijk als ze van boord gaan. Loop je wat verder, dan begint dat verval. Zo’n kunststraat zou er wonderen kunnen verrichten.

Basseterre

Op St. Maarten is dat beslist minder nodig. Daar maakt hoofdstad Philipsburg gelijk een veel welvarender indruk. Nederlandse invloed en dito geld?  Of misschien toch het gevolg van maffiamoney? Dat schijnt rijkelijk aanwezig op het half Nederlandse, half Franse eiland. Heel toevallig kwam ik nog terecht in de galerie van kunstenaar Maximiliaan Phelipa. Echt zo’n leuke tropische verrassing, die ontmoeting.

verrassende ontmoeting

En dan nu nog één fotoboek te gaan. Over New York. In november de afsluiting van die trans-Atlantische tocht. Wanneer dat afkomt? De wereld gaat aan stress ten onder en daar wil ik niet aan meedoen. Tot volgende week.

TOOS

15 Redenen om de kunst in Middelburg te bezoeken

Op zondag 1 februari is het opnieuw zover. Dan start in Middelburg de Kunst en Cultuurroute weer. Het hele jaar 2015 door, telkens op de 1ste zondag van de maand van 13-17 uur. En dat nu al voor de 16de keer. Want afgelopen jaar vierden we het 15-jarig jubileum van onze kunstroute. Als zo’n kunstevenement al 15 jaar bestaat, kun je dat dus rustig 15 redenen noemen om Middelburg en de kunst daar te bezoeken.

Niet voor niets komen er altijd veel bezoekers op af. Maar wat wil je ook? Een aangename mix van galerieën, ateliers en kunstwinkels. In een middeleeuwse binnenstad waarvan, zo is mijn ervaring, mensen bij hun eerste bezoek vaak zeggen “ik wist niet dat Middelburg zo mooi was”. Daarbij kom je ook nog eens binnen in panden die normaal gesloten zijn. Want dan wordt er gewerkt. Het zijn ten slotte vaak kunstenaarsateliers. Maar voor die 1ste zondag van de maand wordt een uitzondering gemaakt. Zo ook voor mijn atelier aan de Korendijk 56. In een oud pakhuis uit 1738 dat ik helemaal heb laten restaureren.

een 1ste zondag van de maand in mijn atelier

Niet alleen echter maken de kunst,die binnenstad en de oude panden waar je binnen kunt de Kunst en Cultuurroute aantrekkelijk. Daar werken ook de diverse thema’s duidelijk aan mee.

Zo is er in maart altijd “Van Klassiek tot Populair”. Daarbij wordt op verschillende adressen van de route live muziek gemaakt in, zoals de naam al suggereert, allerlei soorten. Met vaak opkomende talenten maar ook met gevestigde namen. In mijn atelier zijn er al regelmatig zulke optredens geweest.

een optreden in mijn atelier tijdens “Van Klassiek tot Populair”

Of wat te denken van Middelburg Boekenstad in mei. Gestart als initiatief van de kunstroute is deze grootste, jaarlijkse boekenmarkt in Zuid-West Nederland uitgegroeid tot een belangrijke spin off.

Iets dat ook geldt voor Middelburg VÓL-Koren tijdens het 1ste weekeinde van juni. De organisatie daarvan heeft zoveel succes dat nu op vrijdagavond al begonnen wordt met inzingen. En dat gaat met de zo ongeveer 100 optredende koren op zaterdag en zondag onverdroten door. Volle bussen met koren, groepen die het treinstation uitstromen, vaak herkenbaar aan hun kleding. Dat Middelburg VÓL-Koren heeft via de kunstroute een grote vlucht genomen.

 Nog meer? Jazeker. In augustus is er de Kunstmarkt op het Abdijplein. Voor mij één van de mooiste pleinen van Nederland, die plek waar ooit Middelburg begon met de bouw van een klooster. En dan de extra aandacht voor Poëzie in november. Maar dat is nog ver weg. Eerst de kop eraf op 1 februari. Waarbij de deur van mijn atelier dus ook open staat. Tot volgende week.

TOOS

15 Jaar Kunst en Cultuur in crypten van Middelburgse Abdij

kloostergangen in Middelburgse Abdij

Al vijftien jaar lang, elf keer per jaar, altijd de eerste zondag van de maand. Dat is de score van de Kunst en Cultuurroute in Middelburg tot nu toe (http://www.kunstroutemiddelburg.nl/). Er zijn veel kunstroutes in ons land, vaak maar één of twee keer in een jaar. Maar maandelijks vijftien jaar op rij met alleen januari als uitzondering? Die zijn er echt niet veel!

Reden dus voor een feestje, een kunstfeestje. De Kunstcarrousel. Een feest waar ik ook bij ben betrokken. Want sinds februari 2002 is mijn atelier aan de Korendijk altijd onderdeel geweest van die kunstroute. Toen was mijn monumentale pakhuis uit 1738 zodanig verbouwd en gerestaureerd dat ik er naar eigen tevredenheid mijn kunst kon tonen aan de routebezoekers.

in gesprek met een bezoeker van de Kunstcarrousel

deel van de crypten

Er vallen wel eens wat adressen af, er komen er ook altijd weer bij. Daardoor blijft het aantal deelnemers steeds zo rond de 40 hangen. Galerieën, kunstenaarsateliers, kunstinitiatieven, enz. Die zijn nu dus betrokken bij de viering van die Kunstcarrousel. Op een wel heel speciale locatie. Daar waar Middelburg ooit is ontstaan. Daar waar begin 12de eeuw monniken een klooster bouwden. De plek waar nu de Abdij, de kerktoren de Lange Jan, de Koorkerk en de Nieuwe Kerk staan. Een prachtig middeleeuws, gotisch complex met kruidentuin, kloostergangen en ondergrondse crypten.

In die gangen en crypten speelt zich tot 10 augustus die Kunstcarrousel af. Met bijdragen van de deelnemende routekunstenaars.

nog meer crypten

Die combinatie van hedendaagse kunst met de middeleeuwse omgeving maakt dit al heel speciaal. Maar extra speciaal is ’t omdat ook de crypten erbij zijn betrokken. Geheimzinnige ruimten met prachtige oude muurstenen en gotische bogen. Zelden toegankelijk voor het publiek. Maar nu dus wel. Echt de moeite waard om te bezoeken. Maak er gebruik van. Tot 10 augustus. Dan sluiten de cryptedeuren zich weer. En wanneer ze weer opengaan? Geen idee! Tot volgende week.

TOOS

http://www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Expositie in Eersel bij Galerie Hans Persoon

Domein Oogenlust in Eersel

Zo ik iets ben, ben ik een kunstenaar. Hé, zullen sommigen zeggen, dat doet me denken aan de gevleugelde uitspraak van de bekende Haagse schrijver Louis Couperus: “Zo ik iets ben, ben ik een Hagenaar”. Dat klopt dan, want van hem heb ik deze manier van zeggen geleend. Maar bij mij zou het eigenlijk moeten worden “Zo ik iets ben, ben ik een kunstenaar en een ZeBra. Want al woon ik dan alweer vele jaren in het Zeeuwse Middelburg, mijn wortels liggen in Brabant. In Eindhoven en omgeving om precies te zijn.

Daar is dan ook mijn kunstenaarscarrière begonnen. Daar heb ik dan ook nog steeds heel veel liefhebbers van mijn werk en daar heb ik heel veel succesvolle exposities gehad bij Galerie Lambèr in Valkenswaard. Maar ja, hoe gaat dat! Galerieën komen en galerieën gaan, maar de kunstenaars blijven bestaan. Dus enkele jaren geleden hield Lambèr op met bestaan en ik ben er nog.

Ingang van Galerie Hans Persoon

Maar voor Lambèr is dan nu Galerie Hans Persoon in Eersel (www.galeriehanspersoon.nl) in de plaats gekomen. Niet ver van Valkenswaard, niet ver van Eindhoven en dus weer dicht bij mijn wortels. De galerie is onderdeel van Domein Oogenlust. Een geheel nieuw, groot complex met een concept dat inderdaad een lust is voor het oog. Bloem en plantsierkunst van het hoogste niveau met daarbij behorend sierkeramiek, siervazen, kassen, buitenmeubilair en een beeldentuin in aanbouw. Plus dus nog een prachtige galerie. Gewoonweg een plezier voor mij als kunstenaar om daar te kunnen tentoonstellen. De aftrap was afgelopen zaterdag 10 mei.

Afleveren van schilderijen bij Galerie Hans Persoon

Vorige week dinsdag had ik mijn schilderijen al naar Eersel gebracht. Daarna is het dan aan de galeriehouders om er een mooie tentoonstelling van te maken. Als kunstenaar bemoei ik me daar meestal niet mee. Zij kennen hun eigen ruimte het best en meerdere kapiteins op een schip? Nee dus! Maar dat maakte het des te spannender om bij de opening afgelopen zaterdag te zien wat voor totaalbeeld Hans en zijn vrouw Jacqueline er van hadden gemaakt, in samenhang met het werk van medekunstenaars Nick Seijkens, ook schilder, en beeldhouwer Jos Kuppens. Nou, mij hebben ze niet horen klagen.

Ook spannend was natuurlijk dat weer terug zijn in die ouwe omgeving! Hoe zou die opening zijn, zouden mijn Brabantse fans wel verschijnen? Daar had ik me dus helemaal geen zorgen over hoeven te maken. Op een bepaald moment stonden ze zelfs in de rij om me te begroeten. De foto’s spreken trouwens voor zich.

Foto’s van de vernissage

’s Avonds laat terug op weg naar Middelburg, na een heerlijk diner met Hans en Jacqueline Persoon, keek ik dan ook terug op een heel geslaagde vernissage. De tentoonstelling duurt nog tot in de eerste week van juni. Adres en openingstijden van de galerie zijn natuurlijk te vinden op de hierboven al aangegeven website. Tot volgende week.

TOOS

http://www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Met nieuwe schilderijen het nieuwe jaar in

La dolce far niente, 100-120 cm

Homerus, 180-80 cm

Een oude gewoonte voor een nieuw jaar: goeie voornemens. Dus waarom ook niet bij mij? Ik had me al een hele tijd geleden voorgenomen dat er weer eens een aantal nieuwe schilderijen van me op www.toosvanholstein.nl moesten worden gezet. Bij exposities van het afgelopen jaar in diverse galerieën in het land zijn daarvan natuurlijk al een aantal te zien geweest. Maar ja, hoe gaat dat? Druk, druk, druk met mijn vele kunstenaarsactiviteiten. Dus kwam ’t er maar niet van. Want daarvoor moet je echt rustig de tijd nemen.

Eerlijk gezegd vind ik lekker bezig zijn in mijn atelier ook veel leuker. Daar kan ik op een prettige manier helemaal verdwalen in mijn eigen wereld. Mijn monde interieur, zoals dat zo mooi heet in de Franse taal. De beelden in mijn hoofd op het schildersdoek proberen te krijgen, daarin kan ik me helemaal verliezen. Regelmatig staan er voorbijgangers stil bij de grote glazen deuren van mijn oude pakhuis aan de Korendijk om naar binnen te turen in het atelier en te kijken hoe ik bezig ben. Maar meestal heb ik dat helemaal niet in de gaten. Ik zit dan heel ergens anders dan in Middelburg. Eigenlijk een soort gratis vakantie . Dat alles maakt mijn kunstenaarsvak zo mooi. Zeker als ik er ook nog andere mensen blij mee kan maken.

City, 110-90 cm

Het bijwerken van een website is vergeleken  met dat schilderen dus een wel heel aardse bezigheid. Een bijkomstigheid is nog dat ik deze website al jaren lang heb en dat de programmatuur erachter dus ook stamt uit de cyber-oertijd. Want wat gaan die ontwikkelingen daarin razend snel! Met andere woorden, de software waarop mijn site berust, is relatief ingewikkeld en niet zo gebruikersvriendelijk als de huidige. Ook dat is zo’n voornemen voor 2014. Die site, en dan vooral de software, eens grondig onder handen nemen. Maar eerst dus nog wel een aantal nieuwe schilderijen erop!

La casa de los espïritos, 145-115 cm

Het sjabloon waar die in moeten passen staat 16 foto’s toe. Dus moest ik een keus maken uit hetgeen ik afgelopen jaar weer met heel veel schildersplezier heb gecreëerd. Een paar van die werken zijn in deze blogaflevering opgenomen. Voor meer moet je dus toch echt maar even naar www.toosvanholstein.nl . Klikken op “Nieuwste schilderijen” onder mijn foto linksboven op de Nederlandstalige openingspagina en daar zijn ze!. Tot volgende week.

TOOS

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Kabouters bestaan niet

Mijn moeder zei dat wel eens. “Misschien doen de kaboutertjes ’t vannacht wel”. Nou, mooi niet dus! Ze moest het de volgende dag  toch allemaal zelf doen. Soms heb ik die gedachte ook wel eens bij het voorbereiden en inrichten van een tentoonstelling. Want daar zit toch altijd een hele hoop werk aan vast, zoals gisteren in de Martinikerk van Franeker. Natuurlijk was er daarbij wel de hulp van Anita van Os van galerie De Roos van Tudor uit Leeuwarden,  want samen met haar heb ik deze expositie opgezet. 

Zij had zelfs nog hulptroepen meegenomen waardoor alles toch relatief snel ging.  Maar bij zo’n uitgebreide tentoonstelling als “Helden”, daar in die grote middeleeuwse kerk, is het hoe dan ook een heel gesjouw en gehang voordat alles is uitgezet en opgehangen . “Was ik nog maar die jonge meid van vroeger” ging even door me heen. Een reële gedachte maar geen reële  wens natuurlijk. Want het is toch echt een natuurkundig gegeven dat de tijd alleen maar vooruit gaat en niet, zoals wij mensen regelmatig doen, achterom kijkt. Maar uiteindelijk geeft ’t altijd weer een goed gevoel als het totaal er bij de definitieve aanschouw mooi en esthetisch uitziet.

Er moeten nu nog een paar kleine puntjes op i’s worden gezet voor komende zondag 28 april bij de opening, maar dat gaat wel lukken. Een aantal beelden plaatsen, bijbehorende teksten naast de schilderijen bevestigen en nog een paar van die teksten afmaken. Want bij heel veel schilderijen van “Helden” heb ik persoonlijk getinte beschouwingen gemaakt. ’t Leek me namelijk zowel leuk als interessant voor de bezoekers om te kunnen lezen hoe ik tot al die werken kwam. Daarbij zijn er trouwens ook weer geen kaboutertjes die ze bedenken, uittikken, printen en ophangen.

En dan na zondag is het afwachten wat de vele bezoekers, zo’n 15.000 is de schatting, er de komende vier maanden van gaan vinden. Altijd weer spannend! Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Van zuidelijke naar noordelijke sferen

Ik ga vandaag even een paar weken terug in de tijd. Want ja, bij zo’n wekelijks blog schiet er soms noodgedwongen wel eens iets bij in als andere zaken voorrang vragen. Zoals dus dat Italiaanse truffelcentrum Norcia en de expositie daar in het Museo Castellino met ook werk van mij. Lees er de twee laatste blogafleveringen maar op na.

Maar die paar weken terug was ik nog druk bezig in een heel ander, vlakker, groener, waterrijker en truffelloos gebied van Europa, met ook een heel andere taal. Friesland namelijk! Ik schreef al eerder over mijn tentoonstelling die er daar zit aan te komen in de middeleeuwse Martinikerk in Franeker. Om er  straks, en dat is eind april, mijn werk goed tot uiting te laten komen, moest er nog wat meetwerk worden verricht. Hoeveel strekkende meters muur hebben de vakken tussen de prachtig grote en oude  grafstenen die er tegenaan staan? Hoeveel werken van welke formaten kan ik daar op een esthetisch verantwoorde manier ophangen?

Ook wilde ik nog rubbings maken op een paar van de grafstenen die in het koor in de vloer zijn verwerkt. Prachtig toch, als je dan van de koster in alle vertrouwen zo’n ouderwets grote sleutel krijgt van de toegangspoort en je gang kunt gaan. In alle rust en in alle stilte in zo’n cisterciënzer bouwwerk van eeuwen geleden. In een behoorlijke kou ook trouwens, zo in de winter! Maar geen gotische kerk natuurlijk zonder een oud café direct om de hoek. Om de bloedstroming weer op gang te krijgen.

En daarna nog op naar Elfstedenstad Workum, naar Galerie Kesk-Art (http://www.kesk-art.com). Waar Sophie en Klaas Elzinga vorig jaar hun galerie startten in een prachtig 17de eeuws patriciërspand, waar politieke goeroe Hans Wiegel de opening toen verrichtte en waar ik een eigen zaal kreeg voor mijn schilderijen. Dat laatste is dit jaar ook weer het geval. Maar dan natuurlijk wel met vers werk. Sjouwen dus en helpen met ophangen.

De start van het nieuwe kunstjaar bij Kesk-Art is intussen geweest. Echt de moeite waard, dat Workum met zijn oude sfeer, het Jopie Huisman Museum en natuurlijk Kesk-Art. Bij de middeleeuwse kerk daar stikt het trouwens ook van de horeca! Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Geen kerkelijke kunst maar wel kunst in de kerk

In 2012 was ik al druk bezig met 2013. Want als kunstenaar moet je altijd flink vooruit denken. Het roept toch wel wat kleine probleempjes op als ik vlak voor de start van een nieuwe expositie me ineens iets zou bedenken in de trant van “oh ja, dat is waar ook, kom, aan het werk”.

Zo ben ik dus al een hele poos bezig, zowel in mijn hoofd als met mijn handen, voor een grote solotentoonstelling in de fraaie middeleeuwse Martinikerk in Franeker. Een kerk die trouwens ook nog steeds als kerk in gebruik is.

 De prachtig lichte ruimte ervan is mij trouwens niet echt onbekend. Voor het eerst exposeerde ik er in 1996, voor de tweede keer in 2004. Daarbij nam ik elke keer de kerk zelf als uitgangspunt. Ze hebben daar namelijk een unieke collectie van oude grafstenen met prachtig uitgehouwen reliëfs en teksten in Gotische letters. Die gebruikte ik om er zogenaamde rubbings mee te maken. Het losse schilderscanvas over zo’n steen leggen, met oliekrijt er stevig overheen wrijven, en zie, delen van de steen komen op het doek te voorschijn. Doek laten opspannen, er op doorgaan met schilderen en je krijgt prachtige resultaten.

En omdat driemaal scheepsrecht is, ben ik nu dus weer druk bezig  een speciale tentoonstelling voor die Franeker Martinikerk te maken. Ik weet dat de gemeenschap daar in Franeker dat heel erg op prijs stelt. Zij zijn het die er voor zorgen dat mijn expositie straks dagelijks te bezoeken is van eind april tot eind augustus. En dan is het toch mooi meegenomen als ze ook nog trots zijn op die expositie waar zo’n 15.000 bezoekers worden verwacht. Ik houd jullie op de hoogte van de vorderingen.

Kunst en Cultuurroute in Middelburg

Op veel kortere termijn begint weer het nieuwe jaar van de maandelijkse  Kunst en Cultuurroute in Middelburg (www.kunstroutemiddelburg.nl) . Aanstaande zondag 3 februari gaan zo’n 40 ateliers en galerieën om 13 uur  weer van start. Eén van de oudste kunstroutes in Nederland mogen we hier in Middelburg wel met enige trots zeggen. En ook, net als in Franeker, dank zij de inzet van heel wat vrijwilligers. Ik heb wel eens het idee dat als morgen alle vrijwilligers in Nederland hun vrijwillige werk neerleggen onze hele maatschappij in één klap volledig stil komt te liggen. Een intrigerende gedachte! Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Realisme? Hoezo?

Zondag liep de Realisme Kunstbeurs in Amsterdam af, alweer voor het 10^de achtereenvolgende jaar. Want zo vaak is die beurs al gerealiseerd. Ik kan me nog goed de openingsavond van de 1^ste keer herinneren vanwege de gigantische puinhoop toen bij het parkeren. Sinds die tijd ben ik, ten minste als ik kon, maar op een gewone dag gegaan.

Het mooie van zo’n beurs is dat je er heel veel aan kunt aflezen. Ik weet nog goed hoe de kinnesinne in de kunstwereld bij die 1^ste keer een grote rol speelde. Er waren namelijk enkele kwalitatief goede galerieën, gespecialiseerd in figuratieve en realistische kunst, om onduidelijke redenen niet toegelaten. Terwijl andere galerieën, overigens ook van goede naam, die nog nooit iets hadden gehad met het Realisme in de kunst, er wel stonden. Die hadden snel even enkele realistisch schilderende kunstenaars aangetrokken waarmee ze normaal nooit werkten. Het was net de echte grote mensenwereld!

 Nu is het wel een relatief kleine beurs vanwege de ruimtebeperking in de Terminalhal, daar in Amsterdam. Er kunnen maar iets meer dan 30 galerieën een plek vinden. En alleen als er iemand afhaakt komt er een plaats vrij. Voor degenen die 10 jaar geleden geen plek konden krijgen, zou het nu totaal geen probleem zijn geweest. Want zoals bekend gaat het niet echt goed in de Nederlandse kunstwereld. Allerlei galerieën verdwijnen op dit moment. Of ze kunnen of willen geen geld meer in zo’n dure kunstbeurs steken omdat de revenuen er niet tegen opwegen. De laatste paar jaar kwamen dus veel plaatsen vrij. Die worden nu opgevuld met galerieën die je er vroeger beslist niet zou hebben aangetroffen. Voor mijn gevoel heeft dit de kwaliteit van het geheel en ook de prijs/kwaliteitsverhouding niet bevorderd.

Dat bedoelde ik hierboven dan ook met de constatering dat je veel aan zo’n beurs kunt aflezen. Ook de term Realisme dekt zo langzamerhand alleen nog maar een deel van de lading. Maar ja, je gaat de merknaam van een als goed bekend staande kunstbeurs natuurlijk niet zomaar veranderen. Daarnaast was toch ook weer duidelijk dat de fotokunst, en dan vooral de gefotoshopte kunst, nog steeds aan een opmars bezig is. Dat is een richting die het professionele “echte schilderen” beslist veel concurrentie aandoet. Maar wat wil je als de wereld zich middenin een digitale revolutie bevindt! Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Tweeduizendendertien?

We zitten in het jaar 2013. Alhoewel? De Chinese en Joodse jaartelling vertellen heel iets anders. Zo’n getal is dus maar betrekkelijk. Maar ach, van goeie tradities moet je niet afstappen. Vandaar ook het steendrukje dat ik als nieuwjaarswens naar bijna 100 adressen stuurde. Ik schreef er al over in een vorige aflevering. Nu kan ik wel onthullen wat voor afbeelding het is. Samen met de bijbehorende tekst staat de afbeelding dus hieronder  ook in “TOOS&ART”.

“Het kunstgen is nog niet gevonden, maar het bestaat vast wel. Want kunst zit in ons allemaal. Kunst verbroedert. Kunst roept heftige discussies op. Kunst reikt van het pure conceptuele tot het “zigeunerjongetje met de traan”. Kunst wordt in de politiek wel eens onderschat. Kunst wordt op de veiling wel eens overschat. Een wereld zonder kunst is een arme wereld. Kunst in al haar facetten verrijkt ons leven. Laten we met z’n allen dat vooral zo houden.

In 2013 zal ik weer proberen daaraan mijn steentje bij te dragen. Dat begint dan met dit steendrukje. Een uniek kunstwerkje, gemaakt met een techniek die dreigt te verdwijnen. Honderd drukte ik er in samenwerking met meestersteendrukker Rudolf Broulim uit Antwerpen. Eén houd ik er zelf. Deze hier hoort bij de resterende 99. Een verzamelaarsitem dus.

Wij wensen een ieder hiermee een heel goed, gezond en kunstzinnig 2013 toe.”

En direct een steengoed begin!

Op de kerst/nieuwjaarsborrel  bij galerie Peter Leen XL in Breukelen (www.galeriepeterleen.nl) werd ik volstrekt onverwacht verrast met een prijs. Elk jaar reikt Peter Leen de zogenaamde Brooklyn Gallery Award uit aan één van “zijn kunstenaars”. En dit jaar was ik dat dus! Een bekroning van een al jaren durende vriendschappelijke en zakelijke relatie met een bevlogen kunstliefhebber die van kunst zijn business heeft gemaakt. Als ik over een poosje weer eens in New York ben ga ik in Brooklyn beslist  goede sier maken met die prijs. Tot volgende week.

TOOS

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag