Diepenheim kan weer helemaal uit z’n kunstdak gaan, ook met mij erbij

Stel dat je willekeurige Nederlanders vraagt op een blinde kaart van ons land aan te wijzen waar Diepenheim ligt. Behoorlijke kans dat de blikken wazig gaan worden en dat je net zoiets krijgt als bij een humoristisch onderdeel uit het jaren 90 tv-programma De Vakantieman. Waarbij vakantiegangers op een blinde kaart van Europa moesten aanwijzen in welk land en welke plaats ze zich op dat moment bevonden. Ik vond op YouTube nog een hilarisch filmpje daarover, zich afspelend in Benidorm.

Maar stel nu dat je je voor zo’n soort aanwijzing van Diepenheim beperkt tot kunstliefhebbers. Dan zouden best wel eens de nodige vingers kunnen wijzen naar ergens op een denkbeeldige verbindingslijn tussen Zutphen en Almelo. Want niet voor niets zet Diepenheim zich op de kaart als het Stedeke van Kunst en Cultuur. Met diverse kunstcentra en als ultieme manifestatie al jaren het ‘Kunstmoment Diepenheim’. Een tiendaags kunstfestijn op heel veel locaties met heel veel kunstenaars. Dat in oktober altijd duizenden bezoekers trok. Ja, trok! Want de laatste twee jaar dus even niet. Iets met een virus! En daardoor geen Kunstmoment. ’t Bleef stil in het Stedeke.

Maar nu komt er een vervroegde inhaalslag. De 16e editie is naar voren gehaald, naar de periode rond Pasen. Van vrijdag  15 tot en met zondag 24 april. Op een kleine 40 plekken in en om Diepenheim. Met ook mijn deelname. In, wat ik zelf vind, de mooiste galerie van het Stedeke. Galerie Álafran aan de Grotestraat 45 .

Ik werk namelijk al flink wat jaren op een heel prettige manier samen met Irma en Hugo Blank, de eigenaren van de galerie. Dus toen ze me vroegen of ik ook schilderijen beschikbaar wilde stellen voor hun groepsexpositie tijden het Kunstmoment hoefde ik daarover in ’t geheel niet na te denken. Ja, natuurlijk.

hierboven en hieronder enkele werken uit mijn ‘The 70-Series’ die ook in Galerie Álafran zijn te zien

Dus nu kunnen de hopelijk weer duizenden bezoekers tien dagen lang ook werk van mij bekijken. Elke dag van 11 tot 17 uur. Ja, je leest ’t goed, elke dag. Maar er valt dan ook heel wat te bezoeken. Kijk https://www.diepenheim.nl/ en https://www.kunstmomentdiepenheim.nl/home/44 er maar eens op na.

Mocht je trouwens op zoek zijn naar een leuk tweede huisje in het oosten van het land? Daarvan zijn er in en rond Diepenheim nogal wat te vinden. Kijk maar.

Er is voor de belangstellenden zelfs een speciale route uitgezet om de zes bij Diepenheim behorende grote landhuizen en kastelen op je gemak te kunnen bekijken. Niet onaardig toch, die optrekjes?

Een paar jaar geleden kwam ik, ook niet ver van Diepenheim, nog een prachtige, enigszins verborgen kunstparel tegen. Gewoon vanuit Diepenheim richting Delden gaan. Naar het particuliere Museum No Hero. Absoluut de moeite waard.

Musaeum No Hero in Delden

Dus op of rond Pasen erop uit? Gewoon naar het Stedeke Diepenheim!! Tot volgende week.

TOOS

Het Kasteel van Rhoon en ’t Gevaarlijke Kunstvirus

het Kasteel van Rhoon

Toen ik jaren geleden voor het eerst in de Verenigde Staten rond toerde, verbaasde ’t me ten zeerste dat bij nat weer ineens overal bij de ingang van warenhuizen en winkels van die borden te voorschijn kwamen met de tekst ‘Caution, wet floor‘. Voorzichtig, natte vloer.   Dat kon je toch gewoon zelf wel zien! Maar ja, stel nou eens dat erbij afwezigheid van zo’n bord iemand zomaar zou uitglijden en zich bezeren. Dan zou je als eigenaar best een proces aan je broek of rok kunnen krijgen wegens nalatigheid. ‘Typisch Amerikaans’ dacht ik toen. Tot ik nu in Nederland ook steeds meer van die stomme waarschuwingsborden zie verschijnen. Zou ’t dan toch waar zijn? Dat alles wat in Amerika gebeurt uiteindelijk ook overwaait naar Europa? Nu maar hopen dat dit niet geldt voor het verschijnsel ‘Trump’.

Wat dit met kunst heeft te maken? Dat is simpel. Want waarom zie je nou nergens bij musea en galerieën bordjes met ‘Beware of the art virus‘. Pas op voor het kunstvirus. Want dat kunstvirus is pas écht gevaarlijk! Raak je er in zo’n kunstzinnige omgeving eenmaal door besmet, dan blijf je daar je hele leven lang last van houden. Met alle bijbehorende diep ingrijpende gevolgen. Kijk, ik ben er gewoon mee geboren, ik weet niet anders. Maar levensgezel heeft die besmetting pas ruim na zijn 30ste opgelopen en is er dus nooit meer van af gekomen. Geen medicijn of therapie helpt. Hoe zich dat dan uit? Dat laat ik hier maar achterwege, dat zijn weer heel veel andere verhalen. Reken er in ieder geval maar op dat ’t je leven heel sterk gaat bepalen.

Voor dit verhaal is nu alleen van belang dat het kunstvirus ook besmettelijke eigenschappen heeft. Het kan makkelijk op anderen, die daar bevattelijk voor zijn, worden overgedragen. En daarmee komt dan dat Kasteel van Rhoon uit de titel, liggend in de plaats Rhoon bij Rotterdam, ineens in beeld.

met mijn auto bij het kasteel om schilderijen te brengen

Ooit heeft namelijk levensgezel in zijn enthousiasme een collega en tevens vriend besmet met het kunstvirus. Die op zijn beurt stak zijn vrouw er weer mee aan. Martin en Wilma, zoals ze heten, begonnen ook kunst te verzamelen. En niet alleen dat. Ze startten een aantal jaren geleden zelfs een eigen kunstinitiatief in hun woonplaats Ridderkerk. Imspa Productions (www.imspa.com). Als spin off werd daaruit ook nog een stichting geboren. De Stichting Grenze(N)Loze Kunst. Met weer als gevolg daarvan veel buitenlandse contacten, vooral in Italië. Want Martin kan zich daar, als halve Italiaan, taalkundig heel goed redden. Daardoor heb ik als eens in het Castello in Norcia (Umbrië) geëxposeerd en zijn een paar van mijn schilderijen door half Italië op rondreis geweest.

Nu hebben Martin en Wilma hun voorlopige magnum opus tot stand gebracht. De Triangle of Life. Een kunstevenement dat deze weken plaatsvindt in zowel Ridderkerk als de wijde omgeving ervan. Op allerlei locaties met kunstenaars uit allerlei landen. Een van die locaties is dus dat Kasteel van Rhoon. Een prachtig oud landhuis waar je én heel lekker kunt eten én ook van kunst kunt genieten. Op de gigantisch grote zolders die helemaal als galerie zijn ingericht. Daar hangt van mij de komende weken een groot drieluik van 2 bij 3 meter en het schilderij ‘She’ dat de voorkant van de uitnodigingskaart voor de expositie siert.

uitnodigingskaart

Afgelopen zondag 6 mei was de vernissage van die expositie die nog loopt tot 27 mei. Meer informatie hierover is te vinden op mijn website www.toosvanholstein.nl. Het gemeentehuis van Ridderkerk is overigens ook een van de locaties voor ‘Triangle of life‘ en ook daar hangt werk van mij.

de opening in Rhoon

met Martin en Wilma voor mijn grote 3-luik ‘Specchio’

Zo zie je maar waar besmetting met het kunstvirus toe kan leiden. Trouwens, wat mij betreft mag ’t vrijelijk rondwaren en steeds meer mensen besmetten. Dat is ten slotte alleen maar goed voor de kunst en de kunstenaars. Tot volgende week.

TOOS

In Heerlijckheid Diepenheim kunnen ze toveren

één van de eeuwenoude landhuizen in Diepenheim

Ooit in Diepenheim geweest? Met ongeveer 2700 inwoners het kleinste stadje in Overijssel met keiharde middeleeuwse stadsrechten. En met ook nog een zestal eeuwenoude kastelen en landhuizen in en rondom de plaats. Ze afficheren zich daar graag als de ‘Heerlijckheid Diepenheim, Stedeke van kunst, cultuur en natuur’. Over toveren wordt niet gesproken, maar dat kunnen ze er ook goed. Vooral in de maand oktober. Al sinds 2005. Dan weten ze namelijk een moment, iets dat per definitie maar erg kort duurt, ontzettend op te rekken. Tot zelfs 10 dagen. En dat noemen ze dan het Kunstmoment Diepenheim. Nou is ’t natuurlijk ook heel kunstig, dat oprekken. Maar ’t heeft ook echt met kunst te maken. Overal zijn dan namelijk tentoonstellingen, zowel binnen als buiten. Eigenlijk is het Stedeke zo tien dagen lang één grote expositieruimte. Dit jaar van 19 tot 29 oktober.

Deze inleiding kan natuurlijk maar één ding betekenen. Dat ik meedoe met dat Kunstmoment. Via Galerie Àlafran  waarmee ik alweer een hele tijd samenwerk. Een prachtige galerie, gewoon de mooiste in het stadje. Acht jaar geleden ontstaan door een oude bakkerij om te bouwen.

met de bus werk brengen naar Àlafran

Je kunt er lekker rondlopen door de diverse zaaltjes waar galeriste Irma Blank de kunstscepter zwaait. Voor het komende Kunstmoment zocht ze een paar kunstenaars bij elkaar die deze ruimten dan van schilderijen en beelden voorzien. Met daarbij dus ook werk van mij. Zie hieronder foto’s van een paar van die olieverven.

Bozzetto, Toos van Holstein

Maar er is die tien dagen dus nog veel meer gaande in Diepenheim. Met werk van meer dan 100 professionele kunstenaars op allerlei onverwachte plekken. Bijzondere huizen, kastelen, oude schuren, speciale buitengebieden, winkels, noem maar op. En vanzelfsprekend ook in ateliers van kunstenaars. ‘Met je hoed in je hand kom je door het ganse land’ heet ‘t, maar in Diepenheim kun je dat beter doen met een speciaal daarvoor uitgegeven plattegrond. Dat maakt het zoeken naar alle locaties in en rondom de plaats een stuk makkelijker.

Riva, Toos van Holstein

Bij die rondgang  kun je constateren dat men ook echt probeert Diepenheim op de kunstkaart te zetten. Ga maar na, er zit al jaren de bloeiende Kunstvereniging Diepenheim met een eigen, groot expositiecomplex. En recentelijk is daar het Drawing Centre Diepenheim bijgekomen. Want tekenen is wereldwijd al een flinke tijd weer helemaal terug in de actuele kunst. Meegaand met die trend is er dankzij heel veel subsidie nu in een  vroeger schoolgebouwtje dat Drawing Centre ontstaan. Volgens eigen zeggen ‘na New York en Londen het derde centrum ter wereld dat hedendaagse tekenkunst centraal stelt’. Ik geloof ze op hun woord.

Drawing Centre Diepenheim

Dat onder de al langer aanwezige kunstondernemers in het Stedeke hierdoor nogal wat gemor ontstond, is begrijpelijk. Want waar bleef hun subsidie voor al hun inzet voor de kunst? Waar bleef hun ondersteuning uit gemeentelijke, provinciale en staatsruif? Een heel bekend en veel voorkomend verschijnsel in de kunstwereld. Waarbij die kinnesinne ook nog regelmatig terecht is. Reken maar dat er over de wrijving tussen al die verschillende beeldende kunstcircuits heel wat verhalen zijn te vertellen.  Over de clubs en clubjes van geheel onafhankelijke galerieën, van galerieën die direct of indirect subsidiesteun ontvangen. Over die van kunstenaars die zelf hun broek ophouden en die van de kunstenaars in het subsidiabele circuit. Of over de circuits van de ‘echte’ en de ‘commerciële’ kunst. De aanhalingstekens geven aan dat dit niet specifiek mijn woorden zijn. Maar die verhalen laat ik hier achterwege. Daarom de komende keer over Venetië waar ik onlangs was. Dus tot volgende week.

TOOS

TOOS, truffels en kunst

 Schreef ik vorige week nog over kunst en Wenen, nu gaat ’t over kunst en Norcia. En dan nog wel mijn eigen kunst. In Norcia? Ja, inderdaad, Norcia. Een oud stadje in Umbria dat het Italiaanse centrum is voor de Tuber Melanosporum Vittadini, il tartufo nero, oftewel de zwarte truffel. En van de norcineria, wereldberoemde salami. Grote kans dat bij de gastronomen onder ons nu de speekselklieren door een Pavlov reactie optimaal gaan werken. Net nu, voor de 50^ste keer, is daar de internationale truffelmarkt, de Mostra Mercato del Tartufo Nero. En ook net nu is daar dus werk van mij te zien in het Museo Castellino.

Hoe ik daar terecht kwam? Tja, zoals gewoonlijk is dat weer een ingewikkeld verhaal. Maar heel kort door de bocht geformuleerd komt ’t er op neer dat mijn levensgezel goeie connecties heeft met ImSpa Poductions (www.imspa.com ). En ImSpa , liefhebberend in de kunst, heeft weer connecties in Umbria. Zodoende hebben mijn schilderijen nu een flinke reis afgelegd, samen met die van een paar andere kunstenaars. Want het betreft een groepstentoonstelling in dat museum van Norcia. “5 Artisti Olandese a Norcia”.

Heerlijk om weer eens die Italiaanse toestanden mee te maken. Want Italianen zijn niet echt sterk in organiseren, maar des te sterker in improviseren. Dat weet ik uit ervaring. Dus weet ik ook dat je je niet al te druk moet maken als zaken in eerste instantie niet helemaal lopen zoals je als georganiseerde Nederlander verwacht. Uiteindelijk komt ‘t weer, bijna, op z’n pootjes terecht.

Het museum is zo’n stevig oud kasteel waar Italië volmee staat.  Dat is het mooie van dit land. Overal beeldende kunst in de vorm van architectuur, beeldhouwwerken en schilderingen. Van die oude stadjes die op zich vaak al een kunstwerk zijn. Zo ook Norcia, met nog steeds de oude omwalling waarin ook huizen zijn opgenomen. Maar in een volgende blogaflevering laat ik nog wel wat foto’s zien. Van bijvoorbeeld de heilige Benedictus. Want die zou hier geboren zijn. Ja, die van de Benedictijner monnikenorde. En ook nog de schutspatroon van Europa. Ten minste, zo heeft de Paus dat bepaald in 1964. Of hij “Brussel” daarin heeft gemengd? Vast niet! Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag