Op 5 oktober vorig jaar onthulde ik samen met levensgezel mijn ‘The 70-Series’ tijdens een groot feest in Galerie Peter Leen XL in Breukelen (lees hier maar). Het ei was gelegd, de 1e editie van ‘The 70-Series and More’. Nu, vrijwel op de kop af één jaar later, vond op 4 oktober de opening plaats van editie 4 van deze zich door Nederland verplaatsende expositie. Bij Galerie Àlafran. In Diepenheim. Het kleinste stadje van Twente, maar wel het Stedeke van Kunst, Cultuur en Natuur.
Dat klopt helemaal, dat zich afficheren als Stedeke van Kunst, Cultuur en Natuur. Want die stadsrechten waren er al in de middeleeuwen. Overigens zonder dat er ooit gebruik werd gemaakt van het bijbehorend recht tot bouwen van stadsmuren. En wat betreft die Cultuur en Natuur? Rond Diepenheim liggen niet minder dan zes kastelen en de nodige kunstzinnige tuinprojecten, te bekijken via speciaal daarvoor uitgestippelde routes. En de Kunst? Elk jaar in de herfstvakantie stroomt het Stedeke over van op kunst beluste bezoekers. Vanwege het Kunstmoment Diepenheim. Tien dagen, duizenden kunstliefhebbers, tientallen met kunst ingerichte locaties in Diepenheim zelf en de omgeving. Al jaren lang een heel speciaal gebeuren. Alleen dit jaar dus effe niet. Je kunt zelf wel bedenken waarom.
Is dat ‘t? Nee. Wat dacht je van de grote expositiezalen van Kunstvereniging Diepenheim en het van het internationaal georiënteerde Drawing Centre. Maar bovenal is daar natuurlijk Galerie Àlafran. Eén van de mooiste galerieën in de wijde Twentse omgeving. Vind ik ten minste. Maar ja, ik ben natuurlijk niet geheel onbevooroordeeld na de al jarenlange samenwerking met galeristen Irma en Hugo Blank. Nu uitmondend in de 4e editie van mijn ‘The 70-Series and More’. Een editie die er opnieuw heel anders uitziet dan die eerste in Breukelen, dan de tweede in Galerie Persoon (Eersel) en dan de derde in Kunsthandel Vellekoop (De Lier).
Telkens na afloop van een editie moest ik weer flink aan de slag. Ze vlogen namelijk weg, die werken van ‘The 70-Series’: 35 olieverfschilderijen van 20 bij 20 cm en 35 mixed media kunstwerken op alu-dibond van 25 bij 25 cm. En de afspraak was dat ’t er bij elke expositie weer 70 zouden zijn. Geen straf overigens, dat doorpezen. Want bij mijn geboorte stroomde er al verf door mijn aderen. Beslist een pré in deze coronatijden. Want veel binnen blijven in mijn atelier en er lekker mijn fantasie laten gaan? Dat vond Toos helemaal niet erg.
Ten slotte moest ik wel de woorden waar maken die Irma Blank schreef in de uitnodiging bij deze expositie. Even twee citaten.
– ‘De semi-abstracte stadslandschappen van Toos van Holstein spreken al tot de verbeelding sinds haar afstuderen aan de kunstacademie in Tilburg.. Zij is nu 70 geworden en maakt een tournee langs haar vaste galeries, waarbij ze steeds 70 kleine schilderijen tentoonstelt naast een aantal grote.’
– En ‘een geoefend oog als dat van de Franse kunstcriticus Thierry Tessier ontdekt een ongekende reeks verwantschappen in haar werk. Zoals met Venetië door de kleuren. Op toga’s lijkende kleding van personages verwijzen naar de oudheid. Andere, meer specifieke motieven naar uitheemse culturen: een symbool doet denken aan China, een vis zou een christelijke metafoor kunnen zijn. Nooit zijn die referenties direct te herleiden of te dateren, het blijft altijd bij vage suggesties. Haar werk is een fusie van herinneringen, emoties, geuren en kleuren.’
Kan ik daar nog iets aan toevoegen? Dat ga ik niet eens proberen. Kom dat alles zelf maar controleren tot 29 november in galerie Àlafran aan de Grotestraat 45 (donderdag t/m zondag 13-17 uur). ’t Hangt echt prachtig!
Oh ja, en als je dan toch in die buurten bent, vergeet een bezoek aan Museum No Hero niet. In Delden, gewoon een paar flinke steenworpen verder. Een nog te onbekende, verborgen kunstparel. Maar dat is een ander verhaal. Tot volgende week.
TOOS
Dat kon je toch gewoon zelf wel zien! Maar ja, stel nou eens dat erbij afwezigheid van zo’n bord iemand zomaar zou uitglijden en zich bezeren. Dan zou je als eigenaar best een proces aan je broek of rok kunnen krijgen wegens nalatigheid. ‘Typisch Amerikaans’ dacht ik toen. Tot ik nu in Nederland ook steeds meer van die stomme waarschuwingsborden zie verschijnen. Zou ’t dan toch waar zijn? Dat alles wat in Amerika gebeurt uiteindelijk ook overwaait naar Europa? Nu maar hopen dat dit niet geldt voor het verschijnsel ‘Trump’.
