Kunst in Casino Knokke

Grand Casino in Knokke

Gokken? Nee, daar heb ik niet zoveel mee. Ooit heb ik in zo’n gigantische gokhal in Las Vegas één keer een muntje in zo’n eenarmige bandiet gegooid. Dat hoort er daar eigenlijk gewoon bij. Maar toen die bandiet mij niet beloonde voor die uitzonderlijke actie ben ik er maar gelijk mee gestopt. Dat was al met al de eerste en ook de laatste keer.

Dus toen ik een flink aantal jaren geleden eens in het Grand Casino van Knokke belandde, was ’t niet moeilijk me te beheersen. Daar kwam ik toen trouwens ook voor de kunst. Want in dat beroemdste casino van België gebeurt veel meer dan alleen gokken. Daar kun je in de rotondezaal bijvoorbeeld geheel rond je eigen as draaien zonder de monumentale muurschildering  “Het betoverde rijk” van de beroemde Magritte ook maar een moment uit het oog verliezen. Die muurschildering is namelijk ook 360 graden in het rond.

deel van de muurschildering van Magritte

Gemaakt in 1953 en natuurlijk een eye catcher van jewelste. En heb je genoeg van dat draaien, dan is er wel een of andere show of internationale muziekvoorstelling gaande. Alle grote theatersterren der aarde hebben er in het verleden opgetreden.

Nu was ik er afgelopen week weer. Niet voor die muurschildering trouwens. Alhoewel ik ’t natuurlijk niet kon nalaten dat werk van Belgisch grootste surrealistische schilder opnieuw te aanschouwen. Wel voor de 1ste Knokke-Zoute Luxury & Art Fair van 7 t/m 9 oktober. Dat op verzoek van Anne van Hoof, één van de organisatoren. Of ik mee wilde doen met die beurs? Ja, natuurlijk! Want Anne ken ik al heel lang. Al ruim over de 20 jaar. Bij haar in Galerie Natascha aan de Zeedijk, de bekende kunstboulevard in Knokke, hebben heel wat schilderijen van mij gehangen en is ook heel wat werk richting Duitsland, Frankrijk, Luxemburg en natuurlijk ook België gegaan. Maar een aantal jaren geleden koos zij met haar verkoop en managerskwaliteiten voor de mode in Knokke. Toch zie je dan dat het kunstbloed na verloop van tijd weer kruipt waar het niet gaan kan. Dus kwam het idee voor die Knokke-Zoute Luxury & Art Fair boven drijven die ze nu samen met een kompaan voor de eerste keer heeft opgezet.

En dus stond ik vorige week donderdag op een trap om werk op de beurspanelen van het Kunstplein te bevestigen.

De openingsavond met het VIP Gala op vrijdag kon ik jammer genoeg niet meemaken. Jammer, want in Knokke lopen heel wat VIP’s rond, zeker en vast. ’t Is, schat ik zo in, de rijkste gemeente van België. Maar ja, ons jaarlijkse familie weekend dat al heel lang in de agenda stond, is bijna heilig. Alleen weten ze dat in het Vaticaan nog niet. Toch bleek het nog mogelijk de zondagmiddag door te brengen in dat Grand Casino. Met de grote kroonluchter aan in volle lichtglorie.

deel van de kroonluchter met rechts erachter een deel van mijn werk

Want dat is ook een van die dingen daar: die monumentale Venetiaanse kroonluchter bestaande uit meer dan 7000 elementen. De grootste ter wereld. Dat beweren ten minste de Knokkenaren. Ik zal ze maar geloven. Alhoewel ik me ook kan voorstellen dat ze in het al eerder genoemde Las Vegas in een van hun gigantische gokpaleizen nog wel ergens een grotere hebben. Tot volgende week.

TOOS

De Twee-Eenheid van Knokke en Kunst

Elk voordeel hep ze nadeel, om maar eens een van onze beroemdste hedendaagse Nederlandse filosofen te parafraseren, de onnavolgbare Johan Cruijff, . Want als je op de boulevard in Vlissingen staat, zie je heel duidelijk Knokke liggen aan de overkant van de Westerschelde. Nam je vroeger de veerdienst Vlissingen-Breskens, dan was de tocht erheen een fluitje van een cent. En je had zelfs nog even die twintig minuten van rust en zilte zeelucht snuiven op het dek tijdens de overtocht. Nu ligt er de Westerscheldetunnel en is het veer al heel lang verdwenen. Terneuzen blij. Maar van Middelburg naar Knokke? Kijk, daar hep je het nadeel van het voordeel. Geen zilte zeelucht meer en mooi vijf kwartier onderweg. Als het meezit dan en niet half België richting kust wil.

beeld aan de Zeedijk in Knokke

Hoe ik ineens zo op Knokke kom? Een paar dagen geleden was ik er weer eens. Voor de kunst. Een aantal jaren geleden gebeurde dat veel vaker. Toen werkte ik samen met een galerie op de beroemde Zeedijk van dat mondaine Knokke. Die boulevard waar het stikt van de galerieën. Want Knokke is zo’n chique badplaats waar kunst en kapitaal samenklitten. Waar geld is, daar is ten slotte heel vaak ook kunst. Dat begon in de Middeleeuwen al met de puissant rijke Roomse Kerk. Later deden ook de adel en opkomende burgerij in de rijke steden een flinke duit in het kunstzakje. Denk maar aan Brugge en Gent met de Vlaamse Primitieven als de gebroeders van Eyck en Rogier van der Weyden. Aan Florence en de Renaissance met Leonardo da Vinci en Michelangelo. Of onze eigen Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en de Gouden Eeuw. En wat te denken van de bloeiende kunstenaarskolonie in het Zeeuwse Domburg? Zouden die kunstenaars daar echt alleen gezeten hebben vanwege het bijzondere licht? Of zou de zomerse aanwezigheid van adellijke en zelfs vorstelijke kringen daar misschien ook een ietsiepietsie aan hebben bijgedragen?

sfeer”beelden” op de Zeedijk

Vandaar dus al die galerieën op de Zeedijk in Knokke. De bekende en beruchte familie Lippens, inderdaad die van de failliete Fortis-bank, mag dan een behoorlijk deel van de plaats bezitten, vele anderen hebben er een tweede of derde huis. Daarvoor hebben ze hun bankrekening dan wel aardig moeten plunderen, maar op dat type rekening schiet er dan altijd nog wel wat over voor kunst. Ik heb er dan ook flink keertjes geëxposeerd, bij Art Gallery Natascha van Anne van Hoof. Maar Anne stopte er een aantal jaren geleden mee.

plek waar ooit Art Gallery Natascha zat en nu kunst rond Kuifje wordt gepromoot

Net voor dat beroemde bankenrampjaar 2008. En net dus voordat Knokkense bankrekeningen er ineens minder florissant uitzagen. Sindsdien ben ik minder toegekomen aan het flaneren op de Zeedijk. Maar een goede reden dat toch af en toe nog weer eens te doen is de Art Nocturne. De beurs voor moderne kunst en antiek. Een paar jaar achter elkaar was ’t er niet van gekomen door verblijf elders. Nu echter had ik de mogelijkheid.

Zomaar een kunstbeurs midden in het vakantieseizoen is eigenlijk heel bijzonder. Niemand waagt zich daaraan, maar voor Knokke als badstad is het geen probleem. Juist in de zomer komt tout le monde er graag. Voor de wat hoger geprijsde blinkertjes, voor de juiste merkkleding, om gezien te worden in de cabriolet. Met het dak open natuurlijk. En dus ook voor de kunst.

ergens op de Art Nocturne

Maar die kunst viel behoorlijk tegen. Eigenlijk wel passend bij het herfstige accent van het weer die dag. Tekenend voor de huidige situatie in de kunstwereld, het belachelijk dure segment bij de beroemd veilinghuizen buiten beschouwing gelaten, was dat er nauwelijks gerenommeerde galerieën aanwezig waren. Een paar jaar geleden waren ze er nog wel, nu niet meer. De gevallen gaten werden opgevuld met minder bekende kunstaanbieders die blijkbaar het beursavontuur wel wilden aangaan tegen een lagere prijs per vierkante meter standoppervlak.  Geen vooruitgang! Ook op de Zeedijk was dat het geval. Nog wel steeds veel galerieën, maar ….. Er waren zelfs leegstaande ruimten te huur. Dat heb ik daar in het hoogseizoen nog nooit meegemaakt. De economische crisis is dus zelfs aan Knokke niet voorbij gegaan.

Gelukkig mocht ik ’s avonds al die kunstmalheur wegspoelen met champagne en wegeten met een florissant koud buffet bij die ex-galeriehoudster van me, Anne van Hoof van die ex-galerie Natascha.

op bezoek bij Anne van Hoof

Met daarbij vanzelfsprekend het naar boven halen van de vele gezamenlijke kunstavonturen bij exposities, beurzen en klanten gedurende onze jarenlange samenwerking. En zo werd het nog heel laat in Knokke en nog veel later voor ik ergens midden in de nacht mijn bed kon opzoeken. Tot volgende week.

TOOS

De Workum Connectie

 

 

 

 

 

 

 

Workum? Is dat niet één van die bekende Friese Elf Steden? Inderdaad! Zij ’t dat de kans van een passage bij de Tocht der Tochten op schaatsgebied dit jaar toch niet meer als bijster groot kan worden ingeschat.

Maar wat heb ik met Workum te maken? Tot voor kort nog niet zoveel, alhoewel je er op kunstgebied sinds 1986 het bekende Jopie Huisman Museum hebt. Per jaar trekt dat meer dan 50.000 bezoekers die er de werken van die bekende Friese schilder komen bekijken. En daar kom ik om de hoek kijken. Want tot voor enige tijd was dit museum gevestigd in een prachtig en groot 17^de eeuws monumentenpand. Nu is het verhuisd naar een rij panden er recht tegenover en stond dat zogenaamde Sleeswijckhuys tot voor kort te wachten op een nieuwe gebruiker.

 Sophie Elzinga, van oorsprong Brabantse, zag hierin een prachtige kans om, na een aantal jaren acclimatiseren op het Friese land, een droom waar te maken. Galerie Kesk-Art (www.kesk-art.com) ! Maar hoe kent Sophie mij dan weer? Nou, mij persoonlijk kende ze niet, wel echter mijn werk. Ooit had familie van haar een werk van mij gekocht in een galerie in Knokke. Daar kwam toen nog eens een tweede “Toos” bij, Sophie zag ook af en toe mijn schilderijen bij galerie Lambèr in Valkenswaard en liefhebberde en handelde zelf in antiek en kunstwerken uit 19^de en 20^ste eeuw. Voor haar was het absoluut duidelijk toen de plannen voor die eigen galerie in Workum vorm begonnen te krijgen. “Ik wil Toos er heel graag bij hebben, bij de opening van mijn nieuwe galerie”. Nadat ik had kennis gemaakt met Sophie en haar man Klaas en het Sleeswijckhuys had gezien, kon ik niet anders dan ’t met haar eens zijn.

 Dus nu gaat er deze week een aantal schilderijen van mij richting Workum waar ik een hele zaal ter beschikking heb in dat oude Jopie Huisman Museum. Op zondag 4 maart vindt de officiële opening voor genodigden plaats door Hans Wiegel. Wordt natuurlijk vervolgd!

Tot volgende week,

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube http://bit.ly/ij4Pag