TOGETHER, SAMEN, MET Z’N ALLEN

‘Together’: Toos van Holstein, steendruk 15-10 cm (oplage 100)

‘Together’, is dat geen mooi uitgangspunt en geen mooi motief voor het jaar 2023 dat nu voor ons ligt? Vandaar ook bijgaande steendruk met die naam, die ik een paar weken geleden in het steendrukatelier van Hans Van Dijck in Antwerpen speciaal voor deze Nieuwjaarswens kon maken.

Samen, dat is de manier om dictatoriaal en oorlogsgedrag tegen te gaan. Saamhorigheid, dat is de manier om ongewenste machtsuitoefening en discriminatie op alle niveaus in onze maatschappij te bestrijden. Together, dat is de manier om virusbestrijding, om emancipatie,  om kennis en welvaartsspreiding te bevorderen. Gewoon met z’n allen, om met behoud van al die verschillende culturen van ons continent toch langzaam, standvastig en doordacht de grenzen te doen vervagen . Want als er iets is dat de laatste paar jaren ons hebben geleerd is dat ’t wel. En als kunst daarbij een rol kan spelen, zoals vaak wordt beweerd, waarom dan niet op deze manier met deze steendruk een kleine bijdrage daaraan!

Ik wens een ieder een goed, gezond, creatief en Together-2023 toe.

Tot volgende week.

TOOS

Eens een keer Kunst Cadeau? Waarom niet?

Eens in de week schrijf ik dit blog TOOS&ART op WordPress. En gemiddeld 5 à 6 keer per jaar nog mijn Nieuwsbrief. Die gaat via het platform Mailchimp naar een uitgebreid emailbestand als ik iets te melden heb over mijn eigen kunstactiviteiten en aanverwante artikelen.

Die komen natuurlijk ook wel naar voren in dit blog maar dan toch op een andere manier. Recent verstuurde ik zo mijn ‘Nieuwsbrief oktober/november 2022’. Die wil ik mijn trouwe lezers hier eigenlijk niet onthouden. Onder andere ook vanwege dat Kunst Cadeau uit de titel hierboven. Want waarom zou je in de komende winter- en feestmaanden niet eens lekker uitpakken met het cadeau geven van kunst?  Hoe dat zit? Dat staat dus in deze Nieuwsbrief!

NIEUWSBRIEF TOOS van HOLSTEIN

oktober/november 2022

The show goes on

in Theater De Wegwijzer met ‘baas’ Trudy Wams

In mijn vorige Nieuwsbrief meldde ik ’t al, de opening van mijn expositie ‘De Wereld als Schouwtoneel’ in Theater De Wegwijzer in het Zeeuwse Nieuw- en Sint Joosland. Die opening is geweest, de tentoonstelling loopt nog wel even door. In ieder geval tot eind april. Want dan is, voorlopig, de laatste voorstelling gepland van dit theaterseizoen. Kijk maar eens in het programma, er staan prachtige optredens geprogrammeerd. Vooraf en achteraf (en op afspraak) kun je dan ook nog genieten van mijn schilderijen. En na april? Dat lees je nog wel.

In deze aflevering van mijn wekelijkse blog TOOS&ART (abonneren is daar zo gebeurd) kun je het nodige lezen over  ‘De Wereld als Schouwtoneel’.

gedeelte van mijn aandeel in ‘NAZOMEREN’ bij Galerie Drentsche Aa

Iets sneller stopt in Galerie Drentsche Aa in Balloo de groepsexpositie ‘NAZOMEREN’ waar ook mijn kunst deel van uitmaakt. Toen mijn, ook nog eens verlengde, grote solo en zomertentoonstelling ‘De Verwondering’ daar afliep, wilde galerist Jan Wekema absoluut nog een aantal werken van mij houden. Logisch, ‘De Verwondering’ was ten slotte zeer succesvol geweest. Nou, waarom niet? Dus tot 27 november is er nog een mooie collectie van mijn schilderijen en keramiek te bezichtigen.

Over beide exposities staan onderaan meer gegevens.

Toch maar mooi bij de 25 meest gekozen kunstenaars van Nederland

 Niet bij de laatste 8 finalisten, zo oordeelde de hoge hoed van het kunstpanel bij de verkiezing van de Kunstenaar van het Jaar 2023. Wel bij de 20 meest gekozen kunstenaars van de 90 genomineerden, zo oordeelden de stemmers in de publieksronde. Dat van die 25 komt door de toevoeging van nog 5 zogenaamde wild cards.

Hierbij wil ik graag iedereen die een stem op mij uitbracht heel hartelijk danken. Want ’t zegt natuurlijk toch wel iets als je van al die duizenden en duizenden Nederlandse kunstenaars op deze sublieme manier wordt gewaardeerd. Dat geeft een warm gevoel.

Kunst Cadeau om ’t warm van te krijgen in de wintermaanden

hoekje in mijn atelier met keramiek, beeld, steendrukken en olieverf

Brandend gas levert warmte, alhoewel deze winter misschien wat minder. Maar van aansprekende kunst krijg je het zelf emotioneel gezien ook warm, net zoals degenen die je met kunst verwent in de komende feestdagentijd. Dus richt ik de komende twee eerste zondagen van de maand (6 november en 4 december, 13-17 uur) bij de Middelburgse Kunst & Cultuurroute m’n atelier in met , prijstechnisch gezien, kunst voor ieder wat wils. Keramiek, steendrukken, ‘The 70-Series’ met olieverfjes (20-20 cm) en mixed media op aludibond (25-25 cm), aquarellen, beelden en grotere tot grote schilderijen. Welkom in mijn warme 18e eeuwse atelier aan de Korendijk 56.

keramiek, dit jaar gemaakt in het Italiaanse Gubbio

 Toos van Holstein

‘for me art is travelling the mind’

– ‘De Wereld als Schouwtoneel’ solotentoonstelling van Toos van Holstein vanaf 25 september in Theater De Wegwijzer, Molenweg 25, 4339 AA Nieuw- en Sint Joosland

–  groepsexpositie ‘NAZOMEREN’  met Toos van Holstein  tot 27 november

Galerie Drentsche Aa, Balloo 27, 9458 TA Balloo (Drenthe), open vr, za, zo 13-17 uur

tel. 0592 241214

www.galeriedrentscheaa.nl

website www.toosvanholstein.nl        

e-mail: toosvanholstein@xs4all.nl

wekelijks blog ‘TOOS&ART’ https://toosvanholstein.wordpress.com/

ook actief op Facebook, YouTube, LinkedIn, Instagram, Twitter, Pinterest, Pictify, Tumblr

In afwachting van ………

Bijgaande foto is een uitsnede van een mixed media kunstwerk van mij met de titel ‘In afwachting’. Dat leek mij een mooie,metaforische afspiegeling van de gemoedstoestand van velen van ons aan het begin van dit nieuwe jaar 2021. In ieder geval geeft het mijn gevoel weer. Want wat wacht ons na dat krankjorume jaar 2020? De vaccinatie waar de meesten naar uitzien? Wanneer gaat dat gebeuren? Opdat we weer het leven kunnen oppakken waar we zo aan gewend zijn. Wanneer kun je weer een winkel inlopen zonder gezichtsmasker? Wanneer kunnen we weer gewoon naar het theater? Of naar de bioscoop? Wanneer kun je weer spontaan naar een museum? Of gewoon een galerie inlopen? En bovenal natuurlijk, wanneer kunnen we elkaar weer normaal ontmoeten? Thuis, in het restaurant, in het café. Iets dat een jaar geleden heel normaal was, is nu ineens uitzonderlijk. Wanneer gaan we elkaar weer normaal begroeten en niet op die kunstmatige manieren van nu?

Ik wens iedereen toe dat in de loop van dit jaar ons ‘normale’ leven weer op gang kan komen. Met daarbij toch ook de hoop dat er maatschappelijk een en ander gaat veranderen  op grond van allerlei wijze lessen die we met z’n allen hebben kunnen leren in 2020. Dan houden we aan het coronavirus ook nog iets positiefs over.

Ik wens jullie hoe dan ook een goed, mooi, gezond en kunstzinnig 2021 toe. Tot volgende week!

TOOS

Nieuwjaarswens

Een nieuw jaar met een per definitie onbekende toekomst. Een nog lege ruimte die we met z’n allen moeten gaan vullen. Met idealen, met voornemens, met gedachten, met vrienden, met gezamenlijkheid. Waarbij dat laatste onontbeerlijk is om een samenleving als de onze op een goeie manier draaiende te houden. Een nog lege ruimte met daarbij een poort om te gaan ontdekken wat er aan de andere kant op ons wacht. Vrede, onvrede, blijdschap, verdriet, vriendschap, liefde? Zoals gezegd, de toekomst is per definitie onbekend.

Maar één ding is wel zeker. Namelijk dat ik, samen met levensgezel, ieder een mooi en vanzelfsprekend kunstig 2019 toewens met veel inspiratie, gezondheid, vriendschap en liefde.

TOOS

PS De TOOS-doodle die hierbij als illustratie dient, heb ik gemaakt op mijn iPad. Hoe dat werkt? Op mijn YouTube kanaal staat een filmpje hierover. Kijk maar eens bij https://youtu.be/6p-vqugh4L8 of klik gelijk op onderstaand video.

La Serenissima

Hierbij nog weer een van mijn serie speciale zomerblogs. ’t Is ten slotte augustus en nog steeds vakantie dus een versnellinkje lager mag best. Gewoon wat makkelijker. Één foto erin van een schilderij van mij met een daarop geïnspireerde tekst. Een praatje bij een plaatje zogezegd.

Toos van Holstein, Nebbia a Venezia, olieverf 65-45 cm

Vorige week schreef ik ’t nog. De stad, oud of modern, fascineert me altijd. Maar als er één oude stad is waarvoor dat geldt, is ’t wel Venetië. Een week Venetië is voor mij altijd een feest. En dat gebeurt meestal in de oneven jaren. Als de wereldberoemde kunstbiënnale daar weer bezit neemt van het bijbehorende expositieterrein, van het oude industriële Arsenale en van allerlei palazzi. Volgend jaar ben ik dus wel weer van de partij. Maar eens kijken of het er opnieuw drukker is geworden met al die horden toeristen die de stad het hele jaar lang overstromen. Want de stad zelf mag dan af en toe te lijden hebben van de aqua alta, de te hoge waterstand waarbij het water bezit neemt van bepaalde pleinen en straten, de toeristengolven spoelen er het hele jaar doorheen. Maar dan vooral in de Venetiaanse Kalverstraat, de wirwar van aan elkaar geschakelde straten en straatjes die het treinstation via de Ponte di Rialto verbindt met het Piazza San Marco. Want daar moeten en zullen alle dagtoeristen natuurlijk heen. Gelukkig, zou ik bijna zeggen! Want daardoor zijn er ook nog grote delen in de stad waar het veel rustiger is. Daar verkeer ik dan ook het liefst. Daar komen die eeuwenoude sfeer en schoonheid van La Serenissima nog steeds heel goed tot hun recht. Dan voelt ’t nog steeds als een voorrecht in die stad te kunnen ronddwalen en verdwalen en te genieten van al het moois dat de mens daar aan architectuur heeft gecreëerd. En loop je een kerk binnen, dan sta je eigenlijk altijd gelijk oog in oog met de prachtigste kunst van oude Italiaanse meesters. Echt genieten.

Dat is het ook als de dagtoeristen zijn verdwenen en de nacht over Venetië valt. Pure, feeërieke schoonheid. Net zoals bij de af en toe binnenvallende nevel. Vandaar bovenstaand schilderij Nebbia a Venezia. Mist in Venetië. Tot volgende week.

TOOS 

Nieuwjaar en bubbels

Toos van Holstein, zeefdruk

De wereld is tegenwoordig niet echt duidelijk te duiden, de contouren zijn vaak maar vaag. Maar altijd is er wel een doorgang, te gelijkertijd toegang en uitgang voor naar binnen of naar buiten. Naar binnen voor de veiligheid, knusheid, gezelligheid, voor het in vertrouwen samenzijn met familie en vrienden, voor je eigen bubbel. En naar buiten om die niet zo duidelijke, wijde wereld te betreden, om nieuwsgierigheid te bevredigen, om nieuwe kennis op te doen, om het avontuur tegemoet te treden, om die wereld beter te leren begrijpen en juist die eigen bubbel te verlaten.

Wij wensen een ieder toe dat ze die doorgang niet alleen als toegang gebruiken maar ook vaak als uitgang. Om die wereld samen tot één enkele grote bubbel te maken. En daarnaast hopen we dat iedereen 2018 in gezond geluk mag beleven.

TOOS

Venetië, mijn Droomstad

Riva, olieverf 100 cm-90 cm

Ik verkeer al een paar weken onder de internetradarhorizon en dat zal ook nog een paar weken zo blijven. Dat komt wel eens meer voor, dan ben ik er dus gewoon even niet. Maar trouwe lezers hebben ’t al gemerkt, ik laat ze niet in de steek. Hier dus nog weer zo’n van te voren klaar gezette aflevering. Iets korter en iets anders van karakter dan normaal. Dit keer over Venetië.

La dolce far niente, olieverf 100 cm-120 cm

Bij mijn eerste bezoek aan La Serenissima, de meest serene,  was ik gelijk verliefd op die stad. En u, heel veel jaren later, is dat nog steeds zo. Elke keer als ik er terugkom zuig ik de stad weer opnieuw in me op, elke keer is weer fascinerend. Dit oneven jaar 2017 gaat dat ook weer gebeuren. Want in de oneven jaren is er altijd de Biënnale. Een kunstgebeurtenis die ik eigenlijk niet mag missen en die altijd een goed excuus is om weer naar Venetië te gaan. Om weer te kunnen zien hoe dicht schoonheid en verval bij elkaar liggen. Om weer te verdwalen in tegen het water doodlopende steegjes. Om ’s avonds te dwalen door de volkswijken als de horden dagjesmensen zijn verdwenen. Om ergens rond vijven op een terras plaats te nemen met een spritz in de hand. Aan een plein zonder auto’s en brommers want die heb je niet in Venetië. Of op een kade waar de vaporetto’s, de openbare waterbussen,  en de vele vrachtbootjes en watertaxi’s voorbij komen.

Campo, olieverf 80 cm-70 cm

Ricercatore, olieverf 80 cm-70 cm

Ik heb in de loop der jaren heel wat Venetiëschilderijen gemaakt. Elke Venetiaan zal daarin La Serenissima herkennen maar de weergegeven plekken nooit kunnen vinden. Die bestaan namelijk alleen in mijn gedroomde Venetië, het Venetië dat al schilderend in mijn atelier langzaam op het doek te voorschijn komt.

Mezzobuio, olierverf 80 cm-90 cm

Nebbia a Venezia, olieverf 65 cm-45 cm

Nog heel lang hoop ik terug te kunnen komen naar één van de mooiste steden van de wereld. Zo niet de mooiste! Tot volgende week.

TOOS

Lege kunst

De kunst van het weglaten heb je niet één, twee, drie onder de knie. Als beeldend kunstenaar weet ik daar wel het nodige van. Zit ik midden in “the flow” bij het schilderen, dan moet ik er altijd heel goed op letten om op het juiste moment op te houden. Want bij nog ‘even’ doorgaan is het heel makkelijk de balans van de compositie net te verstoren.

Hoe ik daar zo ineens op kom? Door de Biënnale in Venetië. Dat tweejaarlijkse mondiale hoogtepunt in de kunstwereld. In de Giardini, daar waar die Biënnale ooit begon met de bouw van een aantal landenpaviljoens, kan elke natie met zo’n eigen expositiegebouw, weer uitpakken met haar “state of the art”. In 1954 liet bijvoorbeeld Nederland daar door de beroemde Rietveld een nieuw paviljoen neerzetten.

de Giardini

Omdat steeds meer landen mee zijn gaan doen, is die Giardini trouwens al lang veel te klein en zijn er nu overal in Venetië nieuwe expositieplekken te vinden. Maar dat voorlopig terzijde. Eerst die Giardini. Ik heb daar een dag lang toch wel verbaasd en ook enigszins verdwaasd rondgelopen. Vanwege die kunst van het weglaten, geïllustreerd door onderstaande foto’s.

Moet ik iets hiermee? Kan ik iets hiermee? Wil ik iets hiermee? Dit zijn dus echt officiële landeninzendingen van Denemarken, Oostenrijk en nog een of ander land. Hierover hebben landenkunstinstituties en kunstcuratoren lang nagedacht. Is dit leegte in de kunst? Is dit kunstleegte? Of is dit lege kunst? Ben ik nu gek of ben ik, zoals mijn toch niet echt op zijn achterhoofd gevallen levensgezel dat zo mooi pleegt uit te drukken, hier geestelijk nog niet aan toe? Zitten die curatoren op zo’n ontzettend hoog intellectueel en abstract denkniveau dat ik daar, ook al word ik honderd, nooit meer aan toe zal komen?

Van te voren werd mij in diverse kunstkritieken aangeraden beslist het Noorweegse paviljoen te bezoeken. Dat zou echt de moeite waard zijn. Maar wat vond ik daar?

paviljoen van Noorwegen

Een geluidsinstallatie en een aantal gigantisch grote raamsponningen met vooral veel gebroken glas. Is dit een wereldwijd complot van een groep  kunstcritici en curatoren om ons zelf aan de hand van onbegrijpelijke kunstverhalen tot volstrekte minkukels te verklaren? Dan moet Dan Brown zich daar maar eens in verdiepen om er een spannend boek over te schrijven.

Maar gelukkig was er ook het nodige dat mij weer een blij gevoel gaf. Zoals een installatie in het paviljoen van Japan.

paviljoen van Japan

Daar hadden heel veel nijvere vingertjes een gigantische hoeveelheid arbeid verricht bij het creëren van een intrigerende droomwereld met heel veel rode draadjes en heel veel sleutels. Een wereld die je absoluut niet hoeft te begrijpen om ‘m toch aangenaam verwonderd te ondergaan. En zo waren er dus meer kunstuitingen die positief verbaasden.

paviljoen van Rusland

Daarbij hoorde, vergelijkenderwijs, toch ook het Nederlandse paviljoen. Met een inzending van herman de vries. Nee,die kleine letters in zijn naam zijn zoals ’t hoort. Echt zo’n uiting van de jaren 60. Dat klopt dan ook helemaal want herman is 84. Een kunstenaar die ’t liefst naakt rondloopt in zijn eigen grote bos ergens in Duitsland en de natuur verwerkt tot kunstobjecten. Heel consequent en heel esthetisch. Je hoeft er niet direct van te houden om het toch te kunnen waarderen.

paviljoen van Nederland

De komische noot vond ik het Franse paviljoen. Daar zouden drie bomen met wortels en al hebben moeten staan. Een in die wortels verwerkt elektronisch mechanisme zou die bomen heel langzaam laten bewegen over de vloer. Je begrijpt, daar hoorde natuurlijk wel weer een onbegrijpelijk curatorenverhaal bij. Rondom waren podia gemaakt waarop je kon liggen om de tijd te nemen de beweging te ervaren. Twee bomen stonden echter al buiten, tussen de echte, omdat ze niet meer werkten. De liggers moesten ’t dus met nog maar één boom doen. Dacht je “nou, vooruit maar”, dan bleek je hoofd ook nog zodanig schuin achterover komen te liggen dat je over die ene boom heen keek. Kijk, dat vind ik nou kunstige humor. En nu maar hopen dat die laatste boom ’t blijft doen.

paviljoen van Frankrijk

Al met al had ik dus beslist gemengde gevoelens, daar in de Giardini. Maar als je de poort uitloopt, kom je weer in dat prachtige Venetië. In feite één groot, prachtig kunstproject met een eeuwenoude geschiedenis. Alleen daarvoor al is het de moeite waard elke twee jaar naar de Biënnale af te reizen. Zin in nog meer Toosiaanse beschouwingen over die Biënnale buiten de Giardini? Dan tot volgende week.

TOOS

De katten van San Lorenzo

“Hé, de katten zijn verdwenen”. Blijkbaar ontstond er ineens weer mentale ruimte voor die constatering in mijn brein. Ik was lichamelijk en geestelijk zo geconcentreerd bezig geweest mijn kunststukken te transporteren van de boot in het kanaal bij de Campo San Lorenzo naar de Sala del Portale op die campo dat ik mijn omgeving helemaal had weggedrukt.

de transportboot aan de Campo San Lorenzo

De beroemde katten van de Campo San Lorenzo waren verdwenen! Samen met het houten poezenpaleis waarin ze huisden en dat al jaren het Venetiaanse klimaat had doorstaan. Een bouwsel dat eerst tegen het front van de eeuwenoude Iglesia San Lorenzo stond maar bij mijn bezoek aan Venetië in 2013 verplaatst bleek naar de linkerhoek van de campo. Met als oorzaak de beroemde Biënnale van Venetië. Al sinds mensenheugenis stond die kerk, een van de oudste in de toch al zo oude Dogenstad,  vervallen en gesloten te zijn. In de beroemde boekenreeks van Donna Leon over de Venetiaanse Commissario Brunetti vraagt hij zich zelfs regelmatig af of die kerk ooit nog tijdens zijn leven weer open zal gaan. Ook die katten brengt Donna Leon af en toe zijdelings ter sprake. En Brunetti heeft op dat alles goed zicht vanuit zijn kamer in de Questura. Die bevindt zich namelijk recht tegenover de kerk met alleen de Rio di San Lorenzo en het plein ertussen. Die rio dus waar ik samen met vrienden de transportboot aan het uitladen was.

de oude plaats van het kattebouwsel links achterin

de nieuwe plaats in 2013 links onderaan de kerktrap

Mexicaanse kunst in 2013 in de San Lorenzo

Maar in 2013 stond er ineens een kerkdeur open. Met daarnaast een groot bord dat aangaf dat binnen het kunstpaviljoen van Mexico was te vinden. ’t Bleek dat de staat Mexico met de stad Venetië een contract had gesloten om een deel van het interieur te restaureren. Als tegenprestatie mocht de kerk dan voor de komende jaren als paviljoen gebruikt worden. Voor de kunstbiënnale in de oneven jaren en voor de, minder beroemde, architectuurbiënnale in de even jaren.

Dus liep ik in 2013 zomaar onverwacht in een geopende San Lorenzo. Van de kunst was ik niet zo onder de indruk, van de kerk des te meer. Een prachtig koor in combinatie met ruige vervallenheid en nog openliggende vloeren. Kijk naar mijn schilderijen en je begrijpt waarom mij dat zo aansprak. Overigens is daar in 1324 nog ergens Marco Polo begraven. Maar tijdens een verbouwing in de 16de eeuw heeft men het zicht op zijn begraafplek verloren. Of hij daar nog steeds ergens ligt? Aangenomen wordt van wel.

het inwendige van de San Lorenzo in 2013

Vanwege Mexico dus moesten de katten een aantal meters verhuizen. Maar ze gedroegen zich op de nieuwe plek nog net zo autonoom als katten altijd al doen. Ze namen je wel waar vanuit hun eigen appartementje maar voor de rest kon je gewoon het dak op. Zolang dat het dak van hun condominium dan maar niet was natuurlijk. Dat dak reikte tot bijna een raam waar een doek je de inkijk belemmerde. Laat dat nu net een raam zijn van die Sala del Portale waarheen ik mijn kunst, nu in 2015, heen moest dragen. En waarbij ik me dus plotseling realiseerde dat die katten er niet meer waren. Dat vroeg natuurlijk om nader onderzoek. Het bleek dat de vrouw die jaren lang voor die beestjes had gezorgd en werkte in het verzorgingstehuis naast de Sala daar weg was. Blijkbaar had niemand haar vrijwillige poezenverzorgingstaak overgenomen. Ook kwam me nog een ander verhaal ter ore. Waarschijnlijk een broodje aap verhaal, maar toch! Want het viel me dit jaar wel op, na twee jaar afwezigheid in La Serenissima,dat ik nauwelijks meer katten zag. Terwijl je die anders toch in veelvuldigheid tegenkwam. Iemand vertelde me dat dit door de Chinezen komt. Die eten graag kattenvlees en in Venetië zie je inderdaad wel steeds meer Chinezen in winkeltjes werken. Broodje aap, of beter gezegd, broodje kat verhaal? Geen idee!

op weg naar expositie in de Sala del Portale links achterin

Wel waren er voor mijn gevoel nu veel meer honden. Mode? Zou kunnen. Vaak zelfs twee of drie per uitlater of laatster. Van die buikschuivers op veel te korte pootjes tot Golden Retrievers toe. En dat in een stad die nauwelijks openbaar groen kent. Het gevolg laat zich natuurlijk raden. Veel van die door schoenen langwerpig uitgesmeerde strontvlekken op straat. Met bij de vorming ervan ongetwijfeld de bijbehorende instantane hondenvervloekingen van de slachtoffers die onbedoeld in het bezit raakten van anders gekleurde en anders ruikende schoenzolen. En er zijn per definitie heel veel wandelaars in Venetië. Dat alles ondanks het feit dat ik ook heel wat keurige hondeneigenaren met papiertjes of plastic zakjes in de weer heb gezien. Wat ze er daarna mee deden? Ik weet ’t niet zeker,  maar in Venetië is er bijna altijd wel een kanaal onder handbereik.

typische “Venetiëhonden”

Overigens heb ik zelf ook nog een hond aan het Venetiaanse arsenaal toegevoegd. Die bewaakt de tentoonstelling. Maar ik weet zeker dat Little Cerberus zich keurig gedraagt.

Oh ja, en de kerk is weer dicht. Het paviljoen van Mexico zit nu, na een paar jaar, ergens anders. Hoe ’t dan zit met dat contract? Dit is natuurlijk wel Italië. Tot volgende week.

TOOS    

Twentse geheimen, Kunstmoment Diepenheim en Àlafran

Een moment duurt per definitie maar heel kort. Een kunstmoment in feite dus ook. Maar toch duurt het Kunstmoment Diepenheim heel wat langer. Namelijk van 9 tot 19 oktober. Hoe ze in Diepenheim tot die naam zijn gekomen is me dus niet helemaal duidelijk. Maar ik weet wel dat in de afgelopen 10 jaar tienduizenden bezoekers zich die naam hebben eigen gemaakt.

En dat Àlafran in de titel? Typische naam, nietwaar? Laat ik dus maar eens een en ander duidelijk gaan maken.

één van de kastelen van Diepenheim

Vraag een aantal willekeurige voorbijgangers waar Diepenheim ligt en vermoedelijk kun je een studie maken van allerlei soorten vertwijfelde gezichtsuitdrukkingen. Toch is Diepenheim voor veel kunstliefhebbers een bekend begrip. Oh ja, zullen ze denken, dat stadje in Twente, ergens tussen Deventer en Hengelo. Op de A1 afslag Markelo en dan nog een beetje doorrijden. Toch hoort Diepenheim bij de oudste stadjes van Twente, liggen er een aantal kastelen en kent het Stedeke al heel lang een behoorlijk intensieve kunstcultuur. Tien jaar geleden werd besloten dat dit ook maar eens landelijk flink bekend moest worden. Het Kunstmoment Diepenheim werd geboren. Een kunstmanifestatie, nu dus voor de 10de keer, die het hele stadje op zijn kop zet. En niet alleen de plaats zelf, ook de wijde omgeving. Het aantal kunstmanifestaties en exposities in en rond Diepenheim is tijdens het Kunstmoment nog wel te tellen maar dan toch wel op heel veel handjes met bijbehorende vingertjes. Kijk maar eens op www.kunstmomentdiepenheim.nl .

werk afleveren bij Àlafran

Nu nog dat Àlafran. Dat is, vind ik ten minste, de mooiste en grootste galerie in Diepenheim. Geleid door Irma en Hugo Blank. Vijf jaar geleden bouwden ze een oude bakkerij, die op de nominatie stond afgebroken te worden, om tot galerie. Volgens mij zijn ze in Diepenheim nu heel blij dat die twee zo gek waren om dat project aan te pakken. En hoe vind je dan nog een typerende naam? Hugo’s moeder, voor hem een groot voorbeeld, heet Fran. Goed voorbeeld doet goed volgen. Dus ’t doen als Fran, à la Fran, leek hun zo gek nog niet. Daarmee was de naam geboren. Galerie Àlafran.

met Irma Blank bij één van mijn schilderijen

Irma en Hugo ken ik al een aantal jaren als begeesterde kunstliefhebbers en galerie-eigenaren van, zoals al gezegd, een heel mooie galerie. Dus was het niet moeilijk om ja te zeggen toen ze mij vroegen of ik hun gast-kunstenaar wilde zijn tijdens het Kunstmoment Diepenheim.

Al die dagen van donderdag 9 tot zondag 19 oktober gaan ze al om 11 uur open. Opdat de duizenden bezoekers die ook dit jaar weer worden verwacht ruimte en tijd krijgen de kunst goed te bekijken. Met daarbij, in de hoofdzaal, die expositie van mijn schilderijen. Meer informatie is te vinden op hun website http://alafran.nl/ .

Mijn werk blijft overigens ook na dat langdurige kunstmoment nog een hele poos hangen. Dit voor diegenen die net even een ander moment nodig hebben om tijd vrij te maken. Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Een heel goed 2014 toegewenst

Kerst, Oud en Nieuwjaar, de dagen gaan weer lengen. Alle reden dus om al eeuwen lang de donkere dagen rond Kerst met feestvieren te veraangenamen.

Ik wens een ieder het allerbeste voor een hopelijk positief en natuurlijk ook cultureel en kunstzinnig 2014.

Ga dat nieuwe jaar maar letterlijk of figuurlijk dansend in.

Tot volgende week.

TOOS

Een origineel kunstwerk als nieuwjaarskaart?

Kan dat? Als nieuwjaarskaart gewoon een origineel kunstwerkje versturen? Ja natuurlijk kan dat! Want met de digitale technieken van tegenwoordig is heel veel mogelijk. Ooit begon ik, toen ik mijn eerste iPad aanschafte, zogenaamde TOOS-doodles te maken. In feite een soort vingerverven op het scherm van die wonderbaarlijke tablet. Maar dan wel zonder vieze vingers te krijgen!

Kun je je trouwens voorstellen dat die eerste iPad pas in 2010 op de markt kwam? Een geniale vinding van Steve Jobbs waarmee nu iedereen rondloopt alsof dat ding er altijd al is geweest. En waar steeds meer nieuwe toepassingen voor worden bedacht. Zoals ook steeds beter wordende apps voor het maken van zo’n doodle.

Vanwege die eerdere TOOS-doodles bedacht ik dat het misschien wel leuk zou zijn er een speciaal voor deze maand te maken.  Een wensdoodle die iedereen gewoon vrij kan gebruiken om er zelf een tekst op te zetten. Of om die nog extra op te sieren met wat photoshoppen. Een kunstwerkje van mij dus met toevoegingen van een ieder die daar zin in heeft.  En wat je daarmee dan doet? Gewoon via e-mail versturen. Of uitprinten op stevig papier en als gewone post in een gewone envelop via een gewone postbesteller in een gewone brievenbus laten deponeren met zo’n goedkope Kerstzegel erop.

Deze speciale Nieuwjaarsdoodle,zie hierboven, heb ik bewust eenvoudig gehouden. Zodat eigen toevoegingen ook een duidelijke plek erin kunnen krijgen. En hoe je die TOOS-doodle te pakken krijgt? Simple comme bonjour zoals de Franse uitdrukking luidt.

Ga naar mijn website www.toos.biz, klik daar op” TOOS-doodles” en “gratis downloaden” bij Nieuwste TOOS doodle. Daarna even uitpakken, want het is een gecomprimeerd bestandje, en je hebt een hoge resolutie kunstwerkje ter beschikking waarvan je zelf uiteindelijk ook de afmetingen kunt bepalen.

Het leek me interessant hieronder nog een YouTube-videootje van mij in te bouwen, waarin te zien is hoe ik zo’n doodle maak. Dat is dan wel van een andere dan die hierboven, maar voor de manier maakt ’t niet uit. Op YouTube zelf staat dit filmpje met de link http://youtu.be/6p-vqugh4L8 .

 

En als iemand mijn doodle inderdaad gaat gebruiken als een speciale, oorspronkelijke Kerstkaart, Nieuwjaarswens of wat dan ook, stuur je mij er dan ook eentje toe op toos@toosvanholstein.nl of Korendijk 56, 4331 HP Middelburg? Dat zou ik heel leuk vinden! Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

 

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Verkiezing Kunstenaar van het Jaar

Sinds 1 juli kan ’t weer, stemmen voor de Kunstenaar van het Jaar. Dat is al voor het 10^de achtereenvolgende jaar. En het mooie is, ik ben ook weer genomineerd!! Toch niet onaardig, al zeg ik ’t zelf. Daarom heb ik boven dit stukje maar een feestelijk schilderij van mijn hand gezet. Want zoiets mag toch best lichtelijk worden gevierd. Het zegt ten slotte iets over mijn positie als beeldend kunstenaar. Ik wil me zeer beslist niet meten met kunstenaars als de oude Armando, fotografe Rineke Dijkstra (die nu exposeert in het beroemde Museum of Modern Art in New York), Marlene Dumas (die op veilingen boven de miljoen Euro zit met haar schilderijen), kunstenaar/societystar Ans Markus of good old schilder/schrijver Jan Cremer, die ook op de lijst staan. Maar het streelt me natuurlijk wel.

 Even wat meer uitleg over die verkiezing. Sinds 2003 wordt door de Stichting Kunstweek een verkiezing gehouden voor de Kunstenaar van het Jaar. Die steeds populairder wordende verkiezing verloopt vooral via internet. Alweer een aantal jaren zorgt een groot kunstpanel voor een voorselectie van genomineerden. In dat panel zitten zo’n 100 museumdirecteuren, kunstcritici, kunstkenners, leraren van academies en kunstverzamelaars. Een representatieve doorsnee dus van de kunstwereld in ons land. Elk voor zich mogen zij 20 kunstenaars opgeven. En dan wordt het tellen. Welke namen zijn het vaakst opgegeven. Daardoor blijven er uiteindelijk 90 beeldende kunstenaars over die op de genomineerdenlijst komen te staan. Die lijst is vanaf 1 juli publiek geworden op de site www.kunstweek.nl/verkiezing2012/ . En op die alfabetische lijst val ik dus onder de H.

Aan de lijst zijn nog allerlei toeters en bellen verbonden, maar dat zie je vanzelf als je er heen gaat via de link hierboven. Uiteindelijk blijven er via deze eerste publieke stemmingsronde 20 van de 90 genomineerden over. Wat daarna volgt leg ik tegen die tijd wel uit.

Ik zou het natuurlijk best leuk vinden om bij die 20 te zitten! Tot half september kan er worden gestemd. Tot volgende week.

TOOS.

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Lentuh voor een ZeBra!

Lentuh voor een ZeBra!

Lentuh, zo moet je dat blijkbaar op z’n Haags schrijven. Maar wat de schrijfwijze ook mag zijn, een betere start van de lente kunnen we ons toch niet wensen! Lekker de tuin op orde brengen. Of gewoon van de zon genieten op je eigen terras. Logisch dat er veel belangstelling is voor de buitenmeubelen bij het 15-jarig jubileum van Palladio in het Zeeuwse Heinkenszand. Vorige week schreef ik daar al over. Want dat Palladio-feest wordt ten slotte toch maar mooi opgesierd met mijn TOOS-buitenkunst als artistieke toegift.

’t Leek me wel leuk een filmpje te maken van die combinatie van kunst met het outdoor living in het hoge kwaliteitssegment, zoals dat tegenwoordig in reclametermen heet. Zie hier het resultaat op mijn YouTube-kanaal.

 BUITEN(gewone)KUNST

Maar wat doet die “ZeBra” eigenlijk in de titel? Dat kwam door het begrip kwaliteit hierboven.Eerst even die ZeBra’s. Die kom je tegenwoordig heel veel tegen in Zeeland. Niet in de vorm van overstekend wild maar als Zeeuwse Brabanders. Zij vormen zo langzamerhand een niet onbelangrijk deel van de bevolking in Zeeland. Zelf ben ik er sinds 2001 ook één, tot volle tevredenheid. En met mij zijn er zo nog velen die zich telkens opnieuw weer laten verbazen door de kwaliteit van het leven in hun provincie.

Want zo’n Palladio hoort toch wel even bij het topsegment van de branche in Nederland! Of wat te denken van De Drukkerij in Middelburg, absoluut één van de mooiste boekenzaken in ons land. Of, om nog maar een andere zijstraat te noemen, dat onevenredig grote aantal sterrenrestaurants in Zeeland? Heeft trouwens de Walcherse zeekust ook niet de meeste zonuren van Nederland? Die ZeBra’s hebben duidelijk een goeie neus voor levenskwaliteit. Tot volgende week.

TOOS. 

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

De wondere wereld van Ethiopië

Een paar weken geleden nog maar reisde ik bij zeer aangename temperaturen door een wel heel bijzonder land. Ethiopië! De reiskeus was daarop gevallen omdat dit gebied, ondanks de armoede van nu, in het verleden grote en rijke culturen heeft gekend. Ook omdat het een Afrikaans land is waar christenen en islamieten nog vredig naast en door elkaar leven. En omdat het land een heel bijzondere kerk kent, de Ethiopisch Orthodoxe Kerk. Al heel vroeg, vanaf de 4^de eeuw, kreeg die vaste grond onder de voeten in vooral het noordelijk deel van het land. Geïsoleerd en ver van de Roomse en andere orthodox christelijke geloofsgebieden ontwikkelde deze kerkrichting zich met daarin duidelijke invloed van het Joodse geloof dat daar al ver voor het begin van onze jaartelling was geïntroduceerd. Zoiets maakt heel nieuwsgierig, vooral ook naar de bijbehorende kunstontwikkeling in die afgelopen paar duizend jaar. Maar dat spreekt bij mij natuurlijk voor zich!

 Nou, voor die kunst kon ik terecht in de vele eeuwenoude kloosters en kerken die er nog te vinden zijn. Op bijgaande foto’s is te zien dat de manier van schilderen bijna naïef is te noemen. Ook kwam ik voortdurend dezelfde, geschilderde verhalen tegen. Echt een kenmerk voor orthodox christelijke kerken waar vaak strenge voorschriften gelden voor de manier van afbeelden. Denk maar aan al die iconen uit de Russisch Orthodoxe Kerk die alleen volgens vastomlijnde regels mogen worden gemaakt.

 Prachtig was ’t om allerlei verhalen tegen te komen die we hier in het Westen helemaal niet kennen. Ik ben katholiek opgevoed en heb daardoor heel wat kerkverhalen meegekregen. Maar ik wist echt niet dat Maria, Jozef en het kind Jezus op hun vlucht naar Egypte nog een ommetje hebben gemaakt naar Ethiopië. En dat Jezus daar nog allerlei wonderen heeft verricht waar ik nog nooit van had gehoord. Logisch ook dat er natuurlijk allerlei heiligen zijn afgebeeld die voor ons ook onbekend zijn.

Over die wondere wereld van Ethiopië en die kunst is natuurlijk veel meer te vertellen, maar dat komt een volgende keer nog wel.

Tot volgende week,

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

TOOS-doodle Twaalf

’t Was al weer een poosje geleden, mijn laatste TOOS-doodle. Die dateert nog van voor de blognaamswisseling van “TOOS in Fort Rammekens” in “TOOS&ART”. En omdat dit de 8^ste wekelijkse aflevering onder de nieuwe naam is, kun je wel ongeveer nagaan wanneer die laatste is gepubliceerd op mijn website www.toos.biz .

 Nog even ter herinnering. Het leek me leuk om tijdens de expositie “TOOS in Fort Rammekens” af en toe een tekening te maken op mijn iPad en dat via die site voor iedereen vrij downloadbaar ter beschikking te stellen. Een zogenaamde TOOS-doodle. Kunst dus helemaal gratis voor niks en niemandal en nog gesigneerd ook!

Op mijn YouTube-kanaal staan een paar filmpjes over het maken van zo’n TOOS-doodle. Kijk maar eens bij http://youtu.be/6p-vqugh4L8 en http://youtu.be/y7UC5NtBMz0 .

 Elf heb ik er op zo’n manier gemaakt tijdens het halve jaar dat fort Rammekens ook een beetje van mij was. Maar het lijkt met toch wel leuk om af en toe, in een ook voor mij onvoorspelbare frequentie, nieuwe te maken. Nu dus bijvoorbeeld. De twaalfde.

 

Op de openingspagina van  www.toos.biz  is direct al duidelijk hoe je bij die doodle komt. Ze staan er trouwens allemaal nog. Dus mocht je van je kerstboom een kunstboom willen maken, wat let je dan om ze alle twaalf uit te printen en er in op te hangen. Ik ben benieuwd of er iemand ook zo gek is om dat te doen! Stuur me er dan als bewijs maar een foto van. Wie weet ben ik dan weer zo gek dat op één of andere manier te laten zien.

 Is ’t trouwens ook nog een ideetje anderen met behulp van dit blog of de site te wijzen op het bestaan van die TOOS-doodles? Van mij mag ‘t, lijkt me leuk!

Tot volgende week,

TOOS.

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

 YouTube http://bit.ly/ij4Pag

De laatste loodjes

Het is altijd verbazingwekkend hoe in een paar dagen iets snel is af te breken dat een aantal weken heeft gekost om op te bouwen (zie de diverse foto’s). In die zin vallen de laatste loodjes dan wel weer mee. Alhoewel het toch met enige weemoed is dat ik nu die kazematten in fort Rammekens langzaam leeg zie worden. Het heeft ten slotte ook heel wat energie en hoofdbrekens gekost om ze te vullen. Ik zie ons nog staan zoeken naar spijkers in de muren om werk aan op te hangen. Want in de muren van zo’n rijksmonument mag natuurlijk geen spijker meer geslagen worden tenzij er via ondoorgrondelijke bureaucratische wegen toestemming voor wordt gegeven. En electriciteitssnoeren voor de extra aangeschafte bouwlampen, die nodig waren voor de

uitlichting, mogen natuurlijk niet zomaar over de vloer liggen te slingeren. Daarvan heb ik wel weer geleerd dat je dan leert heel inventief te zijn, waardoor alles uiteindelijk toch goed komt. Houtjes, touwtjes, latjes, steigers, piepschuimblokken, plastic binders, kneedgum, houten wiggen, punaises, gootjes en wat al niet hebben we gebruikt. Het heeft tijdens de opbouw in april lichamelijk menige zweetdruppel gekost, mondeling af en toe een krachtterm en geestelijk vele nachtelijke denkuurtjes als ik niet kon slapen.

 En nu? Nu is het een mooi avontuur dat een half jaar heeft geduurd. Alhoewel, in feite is het natuurlijk veel en veel langer geweest als je alle voorbereidingstijd meetelt. Maar dat heeft me ook weer op allerlei nieuwe sporen in mijn kunstcarrière gezet, nog afgezien van dit blog, alle video’s op mijn YouTube-kanaal http://bit.ly/ij4Pag, mijn tweede website www.toos.biz en de activiteiten op social media als Facebook, Twitter en LinkedIn.

Tot volgende week.

TOOS

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

Photoshoppen versus steendrukken

 Nog maar even (t/m 9 oktober) en dan is “TOOS” in fort Rammekens voorbij. Daarom leek het mij wel interessant nog wat aandacht te geven aan de steendruk “Renaissance” die ik speciaal voor deze expositie maakte. Want uit allerlei reacties merk ik dat velen niet meer goed weten wat een steendruk is. Je kunt je nu niet meer voorstellen dat lang geleden zonder de steendruktechniek geen reclame met afbeeldingen mogelijk was en dat sommige kunstenaars er wereldberoemd mee werden. Daarom heb ik een paar affiches bijgevoegd van enkele van die kunstenaars, Toulouse Lautrec en Alphonse Mucha. Wie kent die afbeeldingen eigenlijk niet? Hoeveel kamers zijn vroeger niet versierd geweest met dit soort posters?

 

 

 

 

 

 

 

 

Zelfs tot voor zo’n 20 jaar maakten beroemde kunstenaars nog regelmatig steendrukken die dan in oplagen van enkele 10-tallen tot 100-tallen door speciale uitgeverijen op de markt werden gebracht. De steendruk als kunstvorm bloeide nog. Maar door de komst van de computer en bijbehorende digitalisering, ook in de kunst, is dat snel veranderd. Het echte handwerk van de steendruk is vervangen door het bedienen van het toetsenbord bij het photoshoppen. Daarmee is op zich niks mis, maar ik vind het wel jammer dat het een het ander verdrijft. Zelf vind ik juist het werken met beide kunstvormen heel aantrekkelijk, beide hebben hun eigen soort magie. Niet voor niets is er in het fort werk van mij te zien waaraan de computer te pas is gekomen. Maar ook hangt daar dus “Renaissance”, met de poort van fort Rammekens als onderwerp. Want het blijft heel aantrekkelijk met speciale krijtjes en inkten een kunstwerk op een steen tevoorschijn te toveren in een atelier waar het nog ruikt naar verf en waar indrukwekkende persen staan. Op YouTube http://youtu.be/FllnbULjCqY , maar ook in onderstaand venster staat de video waarmee het onstaan van die steendruk wordt weergegeven.

 Overigens zijn er van de door mij gesigneerde oplage van 50 nog exemplaren beschikbaar tegen de, voor een steendruk, zeer lage prijs van € 100. Die prijs is ook alleen maar mogelijk omdat  meestersteendrukker Rudolf Broulim uit Antwerpen, met wie ik al meer heb samengewerkt,  zo vriendelijk was om het maken van “Renaissance” te sponsoren.

 Nieuwsgierig geworden en meer weten over het maken van een steendruk? Kijk dan maar eens bij http://www.toosvanholstein.nl/lithoned.html. op mijn website www.toosvanholstein.nl . Daar staat heel veel over deze kunstvorm.

TOOS

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

e-mail toos@toosvanholstein.nl

Al TOOS-doodlend naar de laatste 25

‘t Is weer eens TOOS-doodle tijd! Want ik had beloofd tijdens de expositie “TOOS-de ontdekkende mens” in fort Rammekens regelmatig zo’n doodle  te publiceren. En belofte maakt schuld. Of ik het ook blijf doen als die tentoonstelling straks, na zo’n zes maanden, op 9 oktober voorbij  is, weet ik nog niet. Misschien wel, misschien niet, misschien onregelmatig, ik ben daar zelf nog niet uit. Maar hier is er dus weer één, in de landschapsfeer dit keer. Ga maar naar www.toos.biz en TOOS-doodles om ‘m te downloaden en op A4 te printen als kunst voor niks en niemandal.

 Ik tekende deze al een aantal weken geleden op mijn iPad zoals bezoekers van mijn YouTube-kanaal http://bit.ly/ij4Pag aan de hand van bijgaand plaatje zouden kunnen zien. Bij de vorige TOOS-doodle zette ik daar namelijk een filmpje op dat juist het maken van deze laatste tot onderwerp heeft.  Omdat het gemak de mens dient, heb ik die video  nu maar gelijk in deze blogaflevering opgenomen (zie onderaan). 

 En dan nog even die landelijke verkiezing van Kunstenaar van het Jaar. Afgelopen vrijdag kreeg ik bericht dat ik was doorgedrongen tot de volgende 25 genomineerden. Eerder schreef ik al over mijn nominatie bij de eerste groep van negentig, samengesteld door een groot panel van Nederlandse kunstkenners. In de afgelopen publieksronde, waarin zo’n 20.000 stemmen zijn uitgebracht, hebben blijkbaar zoveel mensen op mij gestemd dat ik nu dus bij de laatste 25 zit. Beslist niet onaardig dus! Zeker niet als je nagaat dat daarbij namen zitten als die van de wereldberoemde Marlene Dumas, waarvan werk voor miljoenen verkocht wordt op kunstveilingen, de wijd en zijd bekende popfotograaf Anton Corbijn, de bekende stillevenschilder Henk Helmantel, BN’er Ans Markus en kunsticonen als de oude meester Co Westerik, Marte Röling en kunst/reclame fotograaf Erwin Olaf. Alle namen zijn terug te vinden op www.kunstweek.nl/verkiezing.

Het kunstpanel nomineert nu uit die groep van 25 ten slotte acht kunstenaars die de laatste publieksronde ingaan. Ik houd jullie op de hoogte.

TOOS

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl

Peking en fort Rammekens

Wat heeft Peking met fort Rammekens te maken? Nou, in direct opzicht eigenlijk niet zoveel. Alhoewel het natuurlijk best denkbaar is dat er in de Gouden Eeuw wel eens schepen op de juiste wind hebben liggen wachten bij de rede bij Rammekens om af te varen naar de Oost met China als één van de bestemmingen.

Indirect is er wel degelijk een connectie. In de vorige aflevering vermeldde ik dat ik in 2008 een maand lang in Peking heb gebivakkeerd als “artist in residence”. Daarbij was ik uitgenodigd door een galerie om in Peking een tentoonstelling te realiseren. Ik vertelde dat ik over dat verblijf ook een blog heb bijgehouden. Naar aanleiding daarvan kreeg ik een paar keer de vraag waar dat blog dan te vinden was.

Hoe makkelijk is het dan hier de link naar dat blog “The Beijing Project” te geven:  http://toosvanholstein.blogspot.com .

Op de expositie in het fort hangen trouwens een 8-tal grote banners die bij mijn tentoonstelling in Peking een rol hebben gespeeld. Over die banners maakte ik een poosje geleden een video “Banners on the move” die nog steeds is te zien op mijn YouTube-kanaal http://bit.ly/ij4Pag .

 Als je geïnteresseerd bent in het Peking en China van nu is ‘t beslist de moeite waard mijn verslag over het verblijf daar te lezen. Ik was er al een keer eerder op vakantie geweest in  1994 en was werkelijk ongelooflijk verrast door de gigantische veranderingen die er sinds die tijd hadden plaatsgevonden. Lees erover en bekijk de vele foto’s.

TOOS

www.toos.biz

www.toosvanholstein.nl