Gratis reclame, wie wil dat niet! Dit wordt dus geen zogenaamde advertorial, geen gesponsorde advertentie. Maar wel helemaal gratis en voor niks reclame voor mijn prachtige oude stad Middelburg. Á titre personel, op persoonlijke titel. Want laten we wel wezen, wie voor ’t eerst in Middelburg rondloopt staat altijd verbaasd over de eeuwenoude grandeur. En welke stad in Nederland heeft een kunstroute die 11x per jaar plaatsvindt, al vele jaren lang? De Kunst & Cultuurroute Middelburg (klik maar op de link) die op 4/5 februari weer los gaat van 1-5 uur. Voor steden met ook zo’n route heb je echt de vijf vingers van één hand niet nodig.
Maar ja, wat wil je! In de 17e eeuw na Amsterdam de belangrijkste stad voor de VOC. Met Jacob van Geel en de broers Johannes en Abraham Bosschaert als belangrijke exponenten in de Gouden Eeuwse kunst. Met de beroemde kunstenaarsfamilie Koekoek die er in de 19e eeuw een nest had. Met door die lange historie een cultuurklimaat dat nog steeds trekt. Voorbeelden?
Ons eeuwen aan kunst bestrijkende Zeeuws Museum op het Abdijplein, één van de mooiste pleinen van Nederland. De internationaal bekende Vleeshal, centrum voor hedendaagse kunst. Te vinden in dat indrukwekkende 15e eeuwse gotische stadhuis aan de Markt. En natuurlijk de vele kunstenaars die er vandaag de dag hun plekkie hebben. Zoals ik. Met mijn 18e eeuwse pakhuis aan de Korendijk 56. Een rijksmonument dat ik, helemaal officieel met toestemming van alle bevoegde hotemetoten, ‘Holstein’ heb mogen noemen. Maar dat is een ander verhaal. Het pand dus waarvan ik komende zaterdag en zondag 4/5 februari de atelierdeuren weer wijd open zet. Nou ja, wijd open? Figuurlijk gesproken dan. Energieprijzen, weet je wel!
Dat doe ik nu al voor het 22ste jaar. De kunstroute zelf voor de 24ste keer. Hé, 24? Dus volgend jaar? Inderdaad, goed gerekend, dat wordt een jubileumjaar! Met vanzelfsprekend een toekomstig blogverhaal. Maar terug naar nu.
Die eerste keer weer open in een nieuw jaar betekent drie dingen. Eerste ding: natuurlijk een officiële opening. Dit keer in die Vleeshal op zaterdagmorgen half elf al. We moeten natuurlijk wel op tijd terug zijn voor onze eigen ‘openstaande’ deuren. Tweede ding: bij die eerste keer in een nieuw kunstroutejaar gooien we er altijd gelijk maar een heel weekend tegenaan. In plaats van alleen die 1ste zondag van de maand in de rest van het jaar. Derde ding: Zeeuwse Gasten. As ’t effe kan nodigen we in februari vakgenoten uit als exposerende gast in onze ateliers. Zeeuws, niet-Zeeuws, niet belangrijk, als ze maar zelf aanwezig zijn. Ik zocht ’t dit keer zelfs buiten onze landsgrenzen. Maar dan wel zonder aanwezigheid. Hoe dat zit?
Dat zit in de foto’s hierboven. Gemaakt in het steendrukatelier Multipels/Multiples van Hans Van Dijck in Antwerpen waar ik in januari zelf een soort Zeeuwse Gast was. Druk bezig met mijn Franse Carré-Project waarover ik hier al schreef . Teveel tijd en energie slurpend om een lijfelijk en met kunst aanwezige Zeeuwse Gast te regelen. Maar dan gaat ’t als bij Marten Toonder’s onsterfelijke stripkarakter Heer Bommel en zijn even onsterfelijke hulpkreet ‘Tom Poes, verzin een list’ aan zijn net zo onsterfelijke trouwe helper in nood. Alleen speelde ik nu beide rollen zelf. Ik had toch voor een ander project met mijn galerie Quadrige in Nice samengewerkt met meerdere kunstenaars? Het illustreren met multiples in beperkte oplage van de Ilias en de Odyssee van Homerus? Ook al zo’n onsterfelijk figuur? Eureka! Waarom zou ik die multiples van mijn Franse, Duitse, Italiaanse en Deense kunstbroeders niet eens showen? Zo gedacht, zo uitgevoerd.
Dus was ik de afgelopen dagen druk bezig mijn atelier weer eens uit en op te ruimen. Om het na twee maanden van langzaam ontstane georganiseerde chaos weer in te richten voor mijn openingsshow bij onze onvolprezen kunstroute.
Kom kijken. En maak ook een keus uit die meer dan dertig andere deelnemers van de route. Want natuurlijk teveel om allemaal in een keer te bezoeken. Maar loop dan gewoon delen van de route, ervaar op die afwijkende manier de historische grandeur van Middelburg, treedt binnen in oude panden waar dat anders niet mogelijk is, kom op nog zo’n 1ste zondag van de maand terug voor de rest en raak verliefd op Middelburg. Tot komend weekend. En voor dit blog, tot volgende week.
TOOS
Wat die handel in de MCC-tijd inhield? Daar kan ik niet helemaal zeker van zijn. Maar in het begin richtte de MCC zich vooral op de vaart binnen Europa. En omdat ons land heel veel geld verdiende met de doorvoer van graan in Europa ligt het nogal voor de hand te veronderstellen dat er in mijn pakhuis graan opgeslagen heeft gelegen. Uit bijvoorbeeld de Baltische staten en gebieden als Sleeswijk en Holstein. Want dat waren grote graanvoorraadschuren van waaruit heel veel graan per schip werd geëxporteerd.
Afgelopen zaterdag gaf ik weer eens open huis, of open deurdag zoals ze in Vlaanderen zeggen. Het was ten slotte Open Monumentendag, een uitstekende gelegenheid om in heel Nederland Rijksmonumenten te bezichtigen. Maar dan moeten die natuurlijk wel open zijn. Voor mijn pakhuis uit 1738 zie ik dat min of meer als een morele verplichting. Want toen ik in 1999 bij de eerste aanblik verliefd werd op het pand, moest er nog heel wat gebeuren voor het als woon/werkverblijf bruikbaar was. En daarbij heeft het Rijk, indirect wij dus met z’n allen, een deel subsidie verleend op de restaurabele, oorspronkelijke elementen. Dus waarom dan niet de gemeenschap de gelegenheid geven te zien wat daarmee destijds is gebeurd? Niet alleen in mijn atelier dus, maar ook in het woongedeelte.
Ik vind het dus altijd heel leuk bezoekers op Monumentendag te vertellen over de geschiedenis van het pand. Over de haringpakkerij die er eerst is geweest op die plek, over de Middelburgse Commercie Compagnie die het pakhuis in 1738 liet bouwen. Over de balken die uit het Balkengat achter de Kinderdijk en Korendijk werden gevist. Met daarbij balken die waarschijnlijk ooit onderdeel waren van VOC-schepen die op de werf daar werden gebouwd en onttakeld. Over het graan uit de Baltische staten en delen van Duitsland, als Sleeswijk en Holstein, dat er zeer waarschijnlijk opgeslagen heeft gelegen. Over het feit dat ik daarom het pand officieel Holstein heb mogen noemen. Over de muren die eigenlijk van de buren zijn. Over, ja, over wat eigenlijk niet. En over mijn kunst natuurlijk die overal in het huis hangt.
TOOS&ART 