Eens een keer Kunst Cadeau? Waarom niet?

Eens in de week schrijf ik dit blog TOOS&ART op WordPress. En gemiddeld 5 à 6 keer per jaar nog mijn Nieuwsbrief. Die gaat via het platform Mailchimp naar een uitgebreid emailbestand als ik iets te melden heb over mijn eigen kunstactiviteiten en aanverwante artikelen.

Die komen natuurlijk ook wel naar voren in dit blog maar dan toch op een andere manier. Recent verstuurde ik zo mijn ‘Nieuwsbrief oktober/november 2022’. Die wil ik mijn trouwe lezers hier eigenlijk niet onthouden. Onder andere ook vanwege dat Kunst Cadeau uit de titel hierboven. Want waarom zou je in de komende winter- en feestmaanden niet eens lekker uitpakken met het cadeau geven van kunst?  Hoe dat zit? Dat staat dus in deze Nieuwsbrief!

NIEUWSBRIEF TOOS van HOLSTEIN

oktober/november 2022

The show goes on

in Theater De Wegwijzer met ‘baas’ Trudy Wams

In mijn vorige Nieuwsbrief meldde ik ’t al, de opening van mijn expositie ‘De Wereld als Schouwtoneel’ in Theater De Wegwijzer in het Zeeuwse Nieuw- en Sint Joosland. Die opening is geweest, de tentoonstelling loopt nog wel even door. In ieder geval tot eind april. Want dan is, voorlopig, de laatste voorstelling gepland van dit theaterseizoen. Kijk maar eens in het programma, er staan prachtige optredens geprogrammeerd. Vooraf en achteraf (en op afspraak) kun je dan ook nog genieten van mijn schilderijen. En na april? Dat lees je nog wel.

In deze aflevering van mijn wekelijkse blog TOOS&ART (abonneren is daar zo gebeurd) kun je het nodige lezen over  ‘De Wereld als Schouwtoneel’.

gedeelte van mijn aandeel in ‘NAZOMEREN’ bij Galerie Drentsche Aa

Iets sneller stopt in Galerie Drentsche Aa in Balloo de groepsexpositie ‘NAZOMEREN’ waar ook mijn kunst deel van uitmaakt. Toen mijn, ook nog eens verlengde, grote solo en zomertentoonstelling ‘De Verwondering’ daar afliep, wilde galerist Jan Wekema absoluut nog een aantal werken van mij houden. Logisch, ‘De Verwondering’ was ten slotte zeer succesvol geweest. Nou, waarom niet? Dus tot 27 november is er nog een mooie collectie van mijn schilderijen en keramiek te bezichtigen.

Over beide exposities staan onderaan meer gegevens.

Toch maar mooi bij de 25 meest gekozen kunstenaars van Nederland

 Niet bij de laatste 8 finalisten, zo oordeelde de hoge hoed van het kunstpanel bij de verkiezing van de Kunstenaar van het Jaar 2023. Wel bij de 20 meest gekozen kunstenaars van de 90 genomineerden, zo oordeelden de stemmers in de publieksronde. Dat van die 25 komt door de toevoeging van nog 5 zogenaamde wild cards.

Hierbij wil ik graag iedereen die een stem op mij uitbracht heel hartelijk danken. Want ’t zegt natuurlijk toch wel iets als je van al die duizenden en duizenden Nederlandse kunstenaars op deze sublieme manier wordt gewaardeerd. Dat geeft een warm gevoel.

Kunst Cadeau om ’t warm van te krijgen in de wintermaanden

hoekje in mijn atelier met keramiek, beeld, steendrukken en olieverf

Brandend gas levert warmte, alhoewel deze winter misschien wat minder. Maar van aansprekende kunst krijg je het zelf emotioneel gezien ook warm, net zoals degenen die je met kunst verwent in de komende feestdagentijd. Dus richt ik de komende twee eerste zondagen van de maand (6 november en 4 december, 13-17 uur) bij de Middelburgse Kunst & Cultuurroute m’n atelier in met , prijstechnisch gezien, kunst voor ieder wat wils. Keramiek, steendrukken, ‘The 70-Series’ met olieverfjes (20-20 cm) en mixed media op aludibond (25-25 cm), aquarellen, beelden en grotere tot grote schilderijen. Welkom in mijn warme 18e eeuwse atelier aan de Korendijk 56.

keramiek, dit jaar gemaakt in het Italiaanse Gubbio

 Toos van Holstein

‘for me art is travelling the mind’

– ‘De Wereld als Schouwtoneel’ solotentoonstelling van Toos van Holstein vanaf 25 september in Theater De Wegwijzer, Molenweg 25, 4339 AA Nieuw- en Sint Joosland

–  groepsexpositie ‘NAZOMEREN’  met Toos van Holstein  tot 27 november

Galerie Drentsche Aa, Balloo 27, 9458 TA Balloo (Drenthe), open vr, za, zo 13-17 uur

tel. 0592 241214

www.galeriedrentscheaa.nl

website www.toosvanholstein.nl        

e-mail: toosvanholstein@xs4all.nl

wekelijks blog ‘TOOS&ART’ https://toosvanholstein.wordpress.com/

ook actief op Facebook, YouTube, LinkedIn, Instagram, Twitter, Pinterest, Pictify, Tumblr

Een leuke KunstKlus: The 70-Series and More

Ook een balkon kan atelier zijn als je aan een tafeltje, papier, kleine doekjes , verf en penselen genoeg hebt. En als het weer meezit. Want een zonnetje met de bijbehorende juiste temperatuur kan dan natuurlijk helemaal geen kwaad. In Gubbio was dat allemaal het geval. Had ik ogen in mijn rug gehad, dan was zelfs nog de achtergrond inspirerend geweest.

Ik was in dat Gubbio dan wel een aantal weken bezig met keramiek beschilderen en het Italië-gevoel uit te buiten (lees voorgaande afleveringen), maar er moest ook nog een en ander meer gebeuren.

Zondag 6 oktober namelijk, en die dag komt eigenlijk al sneller in zicht dan ik had ingeschat, opent om 13.30 uur bij Galerie Peter Leen XL in Breukelen een grote tentoonstelling van mij. Niet zomaar suggereert dat XL in de naam iets, ’t is ook gewoon zo. Je kunt er niet alleen kunst kijken in diverse ruimtes, je kunt er bovendien overheerlijk Thais eten. Dat laatste weet ik vanuit ruime ervaring.

het complex van Galerie Peter Leen XL in Breukelen

Ik heb met Peter, met wie ik al jaren samenwerk, afgesproken dat mijn tentoonstelling ‘The 70-Series and More’ bij hem in wereldpremière gaat. Ook die titel suggereert weer iets, maar sta me toe dat ik daar nu niet verder op inga. Maar hetgeen waar ik nu dus niet verder op inga, was wel aanleiding voor een idee. Minimaal  70 nieuwe werken maken.  Kleinere werken, dat wel. Volgens plan 35 olieverfschilderijtjes van 20 bij 20 cm met nog een mooie lijst er omheen en 35 mixed media werken van 25 bij 25 cm op alu-dibond. Een materiaal waarop je in combinatie kunt drukken en schilderen.

Zoiets vergt natuurlijk vooruit denken en je tijd goed gebruiken. Want 70 van zulke werken flats ik toch echt niet  op een achternamiddag even bij elkaar. Niet echt mijn stijl. Vandaar dus dat Gubbiaanse buitenatelier. Maar vandaar ook onderstaande foto.

Die is in de lente gemaakt in Nice. Geen balkon dus, maar een echt atelier in mijn appartement van dat heerlijke Niçoise Palais de Venise. Een zalige plek waar ik me in alle rust kan terugtrekken als ik even een ontkoppeling nodig heb van alle drukte in Nederland.

de achterkant van het Palais de Venise

Daar werd dus ook al aan die 70-Series gewerkt. Net zoals aan ‘More’ trouwens. Dat staat niet voor niets zo suggestief in de expositietitel. Naast die 70 kleinere werken komt er een hele serie nieuwe, grotere schilderijen. Hier al vast een enkel voorproefje.

Zo’n nieuwe reeks ben ik eigenlijk ook wel moreel verplicht aan alle kunstfans die opnieuw  hun stem op mij hebben uitgebracht bij de nog lopende verkiezing van Kunstenaar van het Jaar 2020. Daar kun je nog stemmen tot 15 september. Kijk maar bij https://www.kunstenaarvanhetjaar.nl/verkiezing2020/ronde2/ .

Van én ‘The 70-Series and More’ én die verkiezing houd ik jullie de komende tijd allicht op de hoogte. Tot volgende week.

TOOS

De geïmproviseerde Gubbio-banner òftewel Italië in een notendop

Of er een verschil is in culturen tussen Italië en Nederland? Zekers! Ik heb niet voor niks diverse exposities gehad in de laars van Europa. Daarbij kan dan een grote mate van flexibiliteit heel nuttig blijken. Daarom wil ik jullie het volgende, kostelijke en cultuurgebonden verhaal niet onthouden. Gubbio, de stad waar ik nu verkeer, is plaats van handeling (lees ook voorgaande blogs).

Gubbio

Maar de proloog begint in ons eigen, soms wat over georganiseerde Nederland. In aanloop naar de internationale groepstentoonstelling ‘Arte incontra Artigianato’ hier in Gubbio had levensgezel regelmatig overleg met Martin Impelmans van de organiserende stichting Grenze(N)loze Kunst. Onder andere over publiciteit. Martin moest als Italiaans sprekende maar Nederlandse spin in het Gubbiaanse gemeenteweb allerlei zaken en zaakjes regelen. Ook dus die pr. En wat is tegenwoordig een expositie zonder uitbundig wapperende vlaggen en aandachttrekkende metershoge banners op buitenmuren. Wat in Gubbio dus per definitie middeleeuwse en derhalve beschermde muren zijn. Dat er daarin op wonderbaarlijke wijze wel eens wat verdwaalde spijkers en schroeven  verzeild zijn geraakt? Dat is natuurlijk geschiedenis. Toestemming voor nieuwe spijkers en schroeven? Ojee, dan hebben we een groot probleem, Professore Impelmans! Dat kunnen we echt niet toestaan. Dan kun  je als Nederlander hoog of laag springen, maar Italiaanse ambtenaren kennen hun Italiaanse regels natuurlijk veel beter dan zo iemand uit het hoge noorden. Regels waarvan ambtshalve geen letter, hoe klein ook, mag worden afgeweken. Onder geen beding! Jammer, jammer, Signor Impelmans. Ja maar, die verdwaalde spijkers die er al zitten dan? Ach, u begrijpt vast wel dat wij daar niets van af weten. Conclusie? Geen banners aan de buitenmuur bij de expositie. Vlaggen dan misschien? Want er zitten toch vlaggenhouders hoog in de muur? Oh, maar daarvoor moeten wel speciale vlaggenstokken worden gemaakt. We gaan kijken wat we daaraan kunnen doen. Martin liet al vast vlaggen drukken in Nederland.

Bij de opening op zaterdag 27 juli? Geen banners dus. Maar ook nog geen vlaggenstokken. Toen mijn gastheer en mede-exposant, keramist Giampietro Rampini, opmerkte dat er toch eigenlijk wel wat publiciteit op de buitenmuur moest, vertelde levensgezel hem bovenstaand verhaal. Oh, daar ging hij wat aan doen! Maar de gemeente dan? Kom toch, hadden we die dan nodig? Hij moest nu eerst naar Finland, was woensdag terug en ging donderdag aan de gang. Maar aan Martin mochten we niks vertellen.

Dus op donderdagmiddag loopt Giampietro levensgezel achterop in Gubbio. Harm, Harm die banner! Heb jij een goeie foto van werk van Toos op je laptop? Natuurlijk! Goed, dan gaan we nu aan de slag. Dus werd er, met mij erbij, een langwerpige, abstracte uitsnede van een schilderij gekozen en op USB-stick gezet. Daarna gelijk naar de drukker. Die kon namelijk direct aan de gang. Daar even praten, uitleggen en de start van het drukken meemaken.

de banner begint uit de pers te komen

 

Toen even ergens koffiedrinken met een dolce, de banner van meer dan 3 meter lang bij 1 meter breed na een half uurtje ophalen, terug naar het keramiekatelier, de familie in de persoon van Gampietro’s moeder inschakelen om op haar naaimachine nog iets aan de banner te fiksen en vrijdagmorgen was alles klaar.

klaar!

banner uitgehangen in de keramiekwerkplaats

Nou ja, nog niet helemaal. Want er moesten boven en onder stangen aan en die behoorden natuurlijk wel esthetisch verantwoord te zijn. We zitten uiteindelijk wel in Italië! Stangen dus met middeleeuws aandoend pijlpunten aan weerszijden. Dat deed de smid die vrijdag nog wel even.

Op zaterdagmorgen waren Giampietro en levensgezel uiteindelijk illegaal bezig om gaten in de eeuwenoude muur te boren en de banner te bevestigen. Martin wist niet wat hij zag.

bevestiging van de banner

Giampietro en de verbaasde Martin als de klus is geklaard

Tussendoor moest Giampietro nog wel even weg. Tja, hij had wel veel voorbereid, maar toevallig net niet de juiste maat steenboor en pluggen meegenomen. Nessun problema! Er zat wel een ijzerwinkel om de hoek. Wat weer eens de stelling van levensgezel bewees: improviseren kunnen ze als geen ander, die Italianen.

Heeft daarna een ambtelijk iemand nog iets over die banner gezegd? Nee natuurlijk. En die vlaggen? Die wapperen eindelijk ook. Twee weken na aanvang van de expositie. Italië in een notendop dus. Tot volgende week in de Corriere della Toos.

TOOS

Mijn heARTseat voor de heARTparade

Op welk kunstvoorwerp die handtekening van mij op bovenstaande foto staat?

Een aantal maanden geleden alweer schreef ik over de heARTparade van de stichting Energy4All. Een actie waarbij kunstenaars voor een heel goed doel een hartvormige bank, de heARTseat, beschilderen.

Enkele jaren geleden deed ik al mee aan de DOGPARADE door een 1,80 meter hoge hond te beschilderen. Om bij dierenliefhebbers een mogelijk misverstand weg te nemen, hij was wel van kunststof. Doel van die DOGPARADE? Met tentoonstellingen en een grote veiling geld genereren voor een te ontwikkelen medicijn voor kinderen die aan de energiestofwisselingsziekte lijden. Het vaak veel te korte leven van die kinderen wordt namelijk helemaal beheerst door die ziekte. En niet alleen het leven van die kinderen. Ook dat van ouders en eventuele broertjes en zusjes. Maar aan de universiteit in Nijmegen is gelukkig een medicijn in ontwikkeling. Een ontwikkeling die heel veel geld kost. Vandaar dus die stichting Energy4All en allerlei acties. Zoals nu de heARTparade.

de collectie nog wit gespoten heARTseats bij de leverancier

mijn heARTseat in beschilderde toestand

Het exemplaar van bovenstaande verzameling witte banken dat eind vorig jaar bij mij binnen werd gebracht, heeft in beschilderde staat een poos geleden mijn atelier al weer verlaten. Maar voordat dit gebeurde, kwam professioneel cameraman Jaap van Willigen in de maand maart opnamen maken van het schilderproces en een interview met mij houden. De film die hij daarvan monteerde, is sinds kort klaar en nu te zien op Vimeo. De professionele tegenhanger van YouTube waar alleen kwaliteitsvideo’s worden toegelaten. Een heel leuke video. Vind ik zelf ten minste. Maar of ik daarbij geheel objectief ben? Oordeel zelf maar (https://vimeo.com/294111095 ).

Zo heeft Jaap, als vrijwilliger van de stichting Energy4All, er een aantal gemaakt bij diverse deelnemende kunstenaars. Kijk maar eens op  https://www.heartparade.nl/heartseats.

De nu aangeleverde heARTseats zijn onlangs allemaal met een stevig beschermende, doorzichtige laklaag bespoten en klaar om een rondreizend bestaan te gaan leiden. Zo ook mijn bank.

mijn met een beschermende, doorzichtige laklaag bespoten heARTseat in volle glorie

Ze gaan op allerlei plekken geëxposeerd worden. Logisch dus dat zo’n kunstwerk goed beschermd moet worden.  Ook natuurlijk omdat die hartvormige bank mee bedoeld is om op te zitten. Met een geliefde bijvoorbeeld.

Uiteindelijk komt er in de loop van 2019 een grote veiling waar de heARTseats geld moeten gaan opbrengen voor die medicijnontwikkeling. Dit verhaal zal dus ongetwijfeld vervolgd worden. Tot volgende week.

TOOS

Even ondergedoken nr.1

Af en toe duik ik even onder de internethorizon vanwege drukke voorbereidingen en afwikkelingen voor een expositie en/of reizen daaromheen. Zo ook nu voor een paar weken. Daarom twee keer een slechts kort blogje met kunstige aanbevelingen. Want als ik weer naar adem happend bovenkom, staan er op mijn bucketlist in ieder geval twee tentoonstellingen om af te strepen. Tentoonstellingen die ik graag een ieder aanraadt.

binnenplaats Museum Catharijneconvent, Utrecht

De eerste? Museum Catharijneconvent (https://www.catharijneconvent.nl/) heeft een heel interessante tentoonstelling in elkaar gedraaid rond een figuur die in ieder geval de Europese, zo niet de wereldgeschiedenis heftig heeft beïnvloed. Want wat er allemaal gebeurde nadat Maarten Luther eind van deze maand, maar dan wel in 1517, zijn 95 stellingen tegen de Rooms-katholieke kerk en de Paus op de grote kerkdeur van Wittenberg had gespijkerd? Gigantisch veel!

portret Maarten Luther door Lucas Cranach, 1546

Ik ga over een aantal weken in ieder geval naar Utrecht. Tot volgende week.

TOOS

Dromen in Balloo bij de Drentsche Aa

Op school moesten we vroeger bij aardrijkskunde heel wat Nederlandse rivieren, riviertjes en beken bij naam kennen en op de kaart kunnen aanwijzen. Maar of de Drentsche Aa daar ook bij zat? Ik weet ’t echt niet meer. Misschien net niet goed opgelet toen? Of een gaatje in mijn geheugenvergiet?

Dat doet er trouwens niet meer toe want nu weet ik het wel.

En Balloo? Is dat bekend? Nee? Nou, dat was voor mij eerlijk gezegd tot vorig jaar net zo.  Maar ook die lacune in mijn aardrijkskundige kennis van Nederland is nu gevuld. Het dorpje ligt vlak bij die Drentsche Aa even ten oosten van Assen. Een leven lang leren heet zoiets tegenwoordig, geloof ik.

Galerie Drentsche Aa

Ik kwam dat allemaal te weten door een bezoek van Jan en Hilde Wekema aan mijn Middelburgse atelier. Rechtgeaarde Drenten. Niks geen gekronkel zoals bij die Drentsche Aa beek . Ze runden de galerie Drentsche Aa in Balloo, vielen op mijn werk en of ik er iets voor voelde om bij hun tentoon te stellen. Normaal gesproken wil ik dan altijd eerst wel de expositieruimte zien voordat ik een besluit neem. Maar bij Jan en Hilde had ik gelijk zo’n gevoel van “dat zit wel goed”. Dus gingen ze einde middag terug naar Drenthe met een paar schilderijen in consignatie achterin hun auto. Want in een nieuwe samenwerking moet je natuurlijk ergens beginnen.

een paar van mijn werken in de galerie

Een frappant vervolg is dat ik een aantal weken later voor een poosje in Nice zat en daar een goeie vriendin bezocht. Een Drentse die al een aantal jaren aan de Côte d’Azur verkeert. Op mijn vraag “ken jij misschien Balloo?” keek ze me zeer verrast aan. Ja natuurlijk kende ze dat. Ze was daar in de buurt geboren en had heel wat gespeeld aan de Drentsche Aa. Of ze dan die galerie kende? Nee. En Jan en Hilde Wekema? Daar ging wel een lichtje branden. Hilde? ’t Zou heel goed kunnen zijn dat die op school had gezeten bij haar zus. En het plaatselijk café kon ook nog wel eens een rol hebben gespeeld. Bij navraag aan de zus, eveneens een goeie vriendin van me, gingen ook bij haar lampjes branden. Zo had de Drentsche Aa zijn stroomgebied dus ineens via Nederland, België en Frankrijk naar de Middellandse Zee uitgebreid. Toch een prachtig voorbeeld van globalisering.

Later ben ik, toen ik toch in het noorden moest zijn, natuurlijk in Balloo wezen kijken.

Google Maps van Balloo

aankondiging van de expositie Dreams

’t Lijkt erop dat ze daar de woorden ringweg en rondweg hebben uitgevonden. Een aaneenschakeling van boerderijen aan een hele grote rotonde. Gelegen ook in een belangrijk toeristisch fietsgebied, zo weet ik intussen. Al die fietsers kunnen dan gelijk, als ze hebben genoten van het heideschoon van het Ballöerveld, vanaf Hemelvaartsdag 25 mei tot 2 juli aan de Balloo 27 in Balloo de expositie “Dromen” meepikken. Met daarin een flink aantal schilderijen van mij. Meer informatie is te vinden bij http://www.galeriedrentscheaa.nl/ en natuurlijk op http://www.toosvanholstein.nl/. En als je nu die naam Balloo nog niet in je hoofd hebt zitten, ik in ieder geval wel. Wie weet tot in Balloo. Hoe dan ook tot volgende week.

TOOS

Een Briljanten Eindsprint rond Sinterklaas

Een briljanten eindsprint? Nee, niet zoals die van onze oer-Hollandse Daphne Schippers of van de altijd goedlachse Churandy Martina. In dat soort sprints ben ik op, z’n zachtst gezegd, nooit echt goed geweest. En als 65-plusser is zelfs de gedachte daaraan al een hele verkeerde. Maar met die 65+ kan ik dit jaar nog wel de Briljanten Eindsprint maken die hoort bij mijn titel van Nederlands Briljanten Kunstenaar 2016. De titel die ik, zoals bekend, als 65-plusser kreeg bij de verkiezing van de Kunstenaar van het jaar 2016. Overigens, maar dit dan even terzijde, ben ik bij de nieuwe verkiezing voor 2017 via publieks en jurystemmen toch weer mooi op plek 20 geëindigd. Opnieuw behoor ik in de einduitslag dus bij de laatste 25 uitverkorenen. Net als in de vele aaneensluitende jaren hiervoor. En daar ben ik best trots op.

Dan die Briljanten Eindsprint. Trouwe lezers weten dat ik dit jaar al enkele speciale acties heb georganiseerd met galerieën waarmee ik in Nederland samenwerk. Acties onder de naam “25 Karaats Briljant”. Het speciale en aantrekkelijke daarvan? Kopers van een groter schilderij krijgen er helemaal gratis en voor niks een werk van 40 bij 40 cm naar eigen keus bij. Ook weten die trouwe lezers dan dat er nog een paar van die acties aan zaten te komen. Daarvoor moet er natuurlijk wel voldoende voorraad zijn van die 40 bij 40 schilderijen. Omdat de voorraad al aardig uitdunde, ben ik de laatste weken druk bezig geweest die aan te vullen. Met opnieuw schilderijen waarin heel speciale iriserende kleuren verf zijn verwerkt. Echt een ontdekking, die verf, met z’n briljante lichteffecten en reflecties.

bezig met schilderen van de 40-40 werken

De eindsprint van “25 Karaats Briljant” begint op vrijdag en zaterdag 25 en 26 november bij die mooie grote Galerie Hans Persoon in het Brabantse Eersel. Onderdeel van het ogenstrelende complex Oogenlust waar je echt ogen te kort komt voor alle prachtige combinaties en creaties van bloemen en plantenweelde, keramiek en glas (http://www.galeriehanspersoon.nl/) . Voor mij is die expositie ook een soort thuiskomen. Want in die streek, in Eindhoven en Nuenen,  ben ik opgegroeid en heb ik ook nog lang gewoond. Logisch dus dat ik er zelf ook ben en dat we er beide dagen een feestelijk tintje aan geven met hopelijk veel klinkende en gevulde glazen met ouwe bekenden en nieuwe kunstliefhebbers.

galerie Hans Persoon in Eersel

Om het lekker ingewikkeld te maken, loopt er van zaterdag 19 november t/m zaterdag 7 januari ook nog een expositie van mijn nieuwste werk in diezelfde Galerie Hans Persoon. Dat wordt dus hard werken voor Hans! Eerst voor 19 november die tentoonstelling van mij inrichten in de daarvoor beschikbare ruimte. En dan voor 25/26 november de boel verhangen voor de actie “25 Karaats Briljant” om daarna weer te herinrichten voor de expositie tot 7 januari.

Oogenlust

De Briljanten Eindsprint eindigt met zelfs twee achtereenvolgende weekeinden bij Vellekoop & Vellekoop Kunsthandel in De Lier in het Westland. Te weten  op 10/11 en 17/18 december (http://www.vellekoopkunsthandel.nl/).

Vellekoop&Vellekoop Kunsthandel, De Lier

De Lier dus. Daar waar Piet Vellekoop en zijn vrouw Francien als een spin in het Westlandse kunstweb zitten en waar al heel wat schilderijen van mij door de voordeur hun weg naar kunstliefhebbers hebben gevonden. Ook daar trouwens waar de koffie niet is te versmaden en waar goede wijn wordt geschonken. En ook daar waar ik natuurlijk zelf zoveel mogelijk aanwezig ben om bezoekers te begroeten en om mijn Briljanten Eindsprint af te maken.

Wie weet tot in Eersel en/of De Lier. Maar in ieder geval tot volgende week.

TOOS

De Russen zijn er!

de Peredvizhniki

’t Kan verkeren. Was nog niet eens zo lang geleden de kreet “de Russen komen” reden tot het graven van diepe schuilkelders, nu hebben ze met groots onthaal Assen mogen innemen! Of om nauwkeuriger te zijn, het Drents Museum daar. ’t Is me de bende wel, die Russen. Een groep van woest uitziend snorren en baardenvolk, de Peredvizhniki, de zwervers, de trekkers. Maar ach, ’t zijn maar kunstenaars en dus niet gevaarlijk. Zeker ook omdat ze allemaal al lang dood zijn.

het Drents Museum met de nieuwe, halfondergrondse uitbreiding

Omdat ik naar het hoge Noorden moest om een beeld af te leveren, lag een bezoek aan dat Drents Museum eigenlijk wel voor de hand. Allereerst omdat ik de nieuwe, half ondergrondse uitbreiding van al weer vijf jaren geleden nog steeds niet had aanschouwd en daar best nieuwsgierig naar was. En ten tweede vanwege de expositie van dat eind 19de eeuwse snorren en baardenvolk. Een kunstenaarsgroep waarvan ook de beroemde Ilja Repin(1844-1930) deel uitmaakte. De schilder die in Nederland pas bekend werd door een grote overzichtstentoonstelling van zijn werk in 2002 in het Groninger Museum. Aan bezoekers toen geen gebrek. In totaal 250.000 en daar was ik niet bij. Dus kon ik nu die scha inhalen. Daar heb ik geen spijt van gekregen.

Die Peredvizhniki vormden rond 1870 een groep die het strenge regime van de Keizerlijke Kunstacademie in St.Petersburg wilde ontvluchten en meer kunstzinnige vrijheid wilde. Vrijheid om te schilderen zoals ze zelf wilden. Vrijheid om naast het Russisch landschap en de Russische cultuur ook het Russisch plattelandsleven te vereeuwigen. Dat gigantisch uitgestrekte platteland waar het grootste gedeelte van de bevolking leefde. In overwegend heel diepe armoe. Vrijheid ook om met hun schilderijen door het hele land te trekken en ver buiten Moskou en St.Petersburg de bevolking met kunst in aanraking te brengen. Vandaar die naam Peredvizhniki , de Zwervers. Schrijnende schilderijen zaten daarbij. Met als grote voorbeeld “De Wolgaslepers” van Ilya Repin uit 1873. Destijds in Groningen al het icoon van zijn solotentoonstelling en ook nu weer in de groepsexpositie.

De Wolgaslepers

detail

Figuurlijk en letterlijk een meeslepend schilderij. Met daarop een groep armoezaaiers in vreselijke lompen gehuld die een schip op de Wolga voorttrekken. Zogezegd het lompenproletariaat. Als je zoiets ziet, begrijp je direct dat uit een dergelijke maatschappij met een gigantisch verschil tussen arm en rijk een revolutie moet voortkomen. Daarom is het ook zo frappant dat dit werk werd aangekocht door de zoon van de tsaar die toevallig ook nog directeur was van de kunstacademie en die het werk zelfs uitleende voor buitenlandse tentoonstellingen. Hoe verdraaid kan je kijk op je eigen maatschappij zijn! Hoe werkt dat in het hoofd van zo’n man die volledig buiten de werkelijkheid van zijn eigen volk leeft?

In dat opzicht trof mij ook een werk uit 1905 van Valentin Serov(1865-1911), “Soldaatjes, stoere jongens, waar is jullie glorie nu?”.

Daarin geeft hij weer hoe een vreedzame demonstratie waarin het hongerige volk een petitie aan de tsaar wil afgeven, door het leger in een bloedbad wordt veranderd. Werken dus die voor mij de revolutionaire omwenteling in Rusland verklaren.

Zo waren er meer van die eye openers. Wat te denken van onderstaande twee schilderijen “Na de nederlaag” en “Na de overwinning” van Vasily Vereshchagin(1842-1904) uit 1868?

Is er sinds die tijd veel veranderd in de wereld? Bij de linker moest ik gelijk denken aan de foto’s uit de Abu Ghraip gevangenis in Irak die in 2004 de Westerse wereld schokten vanwege het gedrag van Amerikaanse soldaten. En bi j de rechter had ik direct de walgelijke beelden van onthoofdingen door IS voor ogen.

Ook hangt er werk dat voor mij eigenlijk best onder de noemer edelkitsch zou mogen worden geschaard als ’t niet die harde werkelijkheid van destijds zou weergeven.

Want als je ouders allebei dood zijn, wat wacht er je dan als wees nog voor leven? Bovenal heel veel ellende. Eigenlijk vreselijk sentimentele schilderijen. Maar toch ook weer voorbodes van die revolutie.

Er is natuurlijk veel meer dan dit. Zoals voorlopers van het sociaal realisme dat onder het Sovjet bewind zo’n opgang maakte. Of enkele heel interessante landschapsschilderijen. Ook werken over sprookjes en geschiedenis die aangeven dat de Russische cultuur echt een heel andere is dan die van de Westerse wereld.

En nog één werk van Repin. Want hij springt er voor mij, vergeleken met de rest van zijn baardige medebroeders, toch echt wel uit.

Een stel dat langs de zee loopt die net aan het bevriezen is. Bijna magisch realistisch. Een aanrader, die Peredvizhniki tentoonstelling. Tot volgende week.

TOOS

Poëzie I: gedicht op maat bij een vliegend paard

Toos van Holstein, Dandelion, brons

Ik ben weer eens voor een poosje verdwenen onder de internetradarhorizon. Gevlogen zogezegd. Niet als een vogel, maar als een paard. Cryptisch? Lees vooral verder.
Maar als ik onder die horizon zit, zorg ik toch altijd trouw voor een paar speciale blogafleveringen. Gewoon enkele, van te voren klaar gezette, korte stukjes.

Rob Van de Zande

Dichterlijke stukjes in dit geval. Ik kreeg een tijdje geleden namelijk een verzoek van de mij toen nog onbekende Rob Van de Zande. Een Vlaams dichter die, zoals hij zelf meldt op zijn website http://robvandezande.blogspot.nl/, gespecialiseerd is in klassiek dichtwerk. In zowel het episch als lyrische genre. Mocht hij een dichtwerk maken bij een bronzen beeld van mijn hand waardoor hij zich zeer getroffen voelde. Hoe zou ik zo’n verzoek kunnen weigeren. Wil mijn kunstenaarsego ten slotte niet regelmatig worden gestreeld?

Rob Van de Zande kwam, om kennis te maken, daarvoor zelfs vanuit zijn woonomgeving Gent in het vlakke Vlaamse land naar mijn toenmalige expositie in Diepenheim in het verre Nederlandse oosten. Met een vriendin in háár auto want zelf rijdt hij niet. Noem dat maar eens geen kunstliefde!

Rob componeerde daarna het op maandag 16 mei gepubliceerde dichtwerk op maat bij mijn Pellegrinos. Dat bronzen beeld. (http://robvandezande.blogspot.nl/2016_05_01_archive.html )

In galop ontstijg ik
De versplinterde bast,
Die al wat vurig is
Met z’n kunde verast

En vlucht ik naar
Apollo zijn hand,
Aleer hij een gelijke
Voor ’t rijtuig spant,

Om zo de kroon
Der gulden soeverein
Te hoeden voor een val
Van troebeler schijn.

Dandelion

Tot volgende week.
TOOS

Kunstfeestje deel 1 tijdens weekeinde van 18/19 juni bij Galerie Àlafran in Diepenheim

Galerie Àlafran in Diepenheim

Dat ik gedurende dit jaar mijzelf Nederlands Briljanten Kunstenaar 2016 mag noemen, daarop ben ik best trots. En dat mag ook best gevierd worden. Toch?

Al breinstormend met mij in Nederland vertegenwoordigende galeristen kwamen we op een paar feestelijke ideeën. Een viertal speciale kunstweekeinden met een niet te versmaden “briljanten” kunstverrassing en een bijbehorende brochure van 16 pagina’s. Daarvan hier de voorkant.

Zo’n voorkant heeft in het algemeen natuurlijk ook een binnenkant. Om het mijzelf bij deze blogaflevering eens even makkelijk te maken, citeer ik maar gewoon wat daar te lezen valt.

“Toos van Holstein is Briljanten Kunstenaar 2016 geworden en dat wil ze graag vieren. Met iedereen die daarbij betrokken is geweest, maar ook met iedereen die zin heeft in een kunstfeest. Dan is vanzelfsprekend de vraag ” hoe vier je iets op een briljanten manier”?

Zuiver goud wordt aangeduid met 24 karaats. Maar hoe zit dat bij briljanten? Omdat Toos nog lang niet gaat stoppen en haar kunst meer ziet als een groeibriljant wordt het dus een reeks korte manifestaties onder de noemer “25 Karaats Briljant”.

Gedurende het jaar 2016 worden bij de haar vertegenwoordigende galerieën (zie achterin) eenmalige weekeinden georganiseerd waarbij de koper van een nieuw werk van Toos van Holstein een gratis briljant naar keuze erbij krijgt. Eén uit een reeks olieverfschilderijen van 40 bij 40 cm die Toos speciaal maakte voor deze manifestatie “25 Karaats Briljant”.

En stel nu dat er net niet die briljant bij zit die je onvermijdelijk aanlokkelijk toeglinstert? Want dat is natuurlijk mogelijk. Dan is er vast een andere 25 Karaats Briljant manier te vinden om de aankoop feestelijk te vieren. Want het is wel de bedoeling dat 2016 een bijzonder jaar wordt voor iedereen die zich betrokken voelt bij de kunst van Toos van Holstein. Voor zowel oude als nieuwe liefhebbers van haar werk.”

een pagina uit de brochure

Duidelijk toch, die niet te versmaden “briljanten” kunstverrassing? Daar heb ik dus weinig aan toe te voegen. Behalve dan dat de eerste van deze feestelijke manifestaties over een paar weken plaatsvindt. Op zaterdag 18 en zondag 19 juni bij Galerie Àlafran in het Twentse kunststadje Diepenheim (zie ook onderaan) waar van mij nog een expositie loopt tot 26 juni. Dat ik dan daar, in het Oosten van het land, zelf aanwezig ben, spreekt vanzelf. En dat iedereen feestelijk zal worden verwelkomd door galerie-eigenaar Irma Blank en mij is natuurlijk net zo vanzelfsprekend.

en nog eentje

en waarom niet ook nog “La dolce far niente” toegevoegd

In de loop van het jaar komen er nog drie van deze kunstfeestjes. Bij welke galerieën en waar? Dat staat dus achterin die brochure! Tot volgende week.

TOOS

 

Galerie Àlafran

Grote Straat 45, 7478 AB Diepenheim

open woensdag t/m zondag 12-17 uur

http://alafran.nl/

Van Zuid naar Noord, van Italië naar Friesland

Zo zit je in Venetië met een expositie, zo in Workum. In het alfabet scheelt ’t maar één letter, in temperatuur een aantal graden, alhoewel ook niet altijd zoals de laatste dagen bleek, en in afstand een rijkelijk aantal kilometers. Maar dat maakt het niet minder leuk. Want ook Workum heeft als één van die Friese elf steden weer een geheel eigen charme. Daarbij was het mooie dat van te voren al vast stond dat ik voor deze nieuwe tentoonstelling in galerie Kesk de atmosfeer en ambiance van Venetië zou meenemen.

Vandaar dat galerie eigenaren Sophie en Klaas Elzinga de titel “De schoonheid van verval” heel passend vonden. Met daarbij de onderstaande tekst die ik jullie niet wil onthouden.

———————————-

De schoonheid van verval

Nebbia a Venezia, olieverf

Wie het werk van Toos van Holstein kent, zal direct begrijpen wat ze bedoelt met “De schoonheid van verval”, de titel van haar expositie bij galerie Kesk. De een zal bij een muur waar het geverfde stucwerk van afbrokkelt en de onderliggende steen te voorschijn komt zeggen “daar moet nodig wat aan gedaan worden”. Een ander, in dit geval Toos, ziet er juist schoonheid in. Een schoonheid die ze op het doek terugtovert bij het schilderen van verweerde muren en van gebouwen waarvan je je kunt afvragen of ze nu wel of niet bestaan. Architectonische vormen en ruimten, met altijd menselijke aanwezigheid, waarvan je weet dat ze er zouden kunnen zijn, ergens op deze aarde, maar waarvan je te gelijkertijd beseft dat ze ontsproten zijn aan het creatieve brein van de kunstenaar.

Vandaar dat de schoonheid en ook het verval van een stad als Venetië Toos van Holstein heel erg aanspreken. Regelmatig toveren het paletmes en penseel in haar hand dan ook een “Venetiëschilderij” op het schildersdoek. Olieverven waarbij je gelijk ruikt en proeft dat ze met die oude Dogenstad hebben te maken. Maar als je daar zou gaan zoeken naar de plek die Toos heeft weergegeven, zul je die nooit vinden. Die bestaat namelijk alleen in haar fantasie. Een gedroomd Venetië.

Overigens nam Toos in de maanden mei en juni nog deel aan een expositie in het reële Venetië tijdens de beroemde kunstbiënnale die daar nu gaande is. Een extra reden om er trots op te zijn dat ze de komende maanden exposeert in Galerie Kesk.

La dolce far niente, olieverf

In deze expositie zal, naast andere, dus een aantal nieuwe “Venetiëschilderijen” te bewonderen zijn, samen met het driedimensionale werk van Toos van Holstein. Want als veelzijdig kunstenaar beheerst zij ook die kunstdiscipline.

———————————-

opbouw van de expositie met hulp van Sophie

Kijk, dan krijg je toch maar mooi een aantal veren in het zitgedeelte van je lijf gestoken. Gelukkig figuurlijk want anders was dat zitten toch wel een probleempje geworden.

Adagio, olieverf

De opening was afgelopen weekeinde, maar de expositie duurt nog tot in september. Dus als je Toosiaanse en Venetiaanse sferen wilt proeven in een aangename Friese ambiance ben je altijd welkom bij Klaas en Sophie op

Sûd 114    8711CX Workum

van woensdag t/m zondag 13-17 uur

uitleg aan openingsbezoekers

op de foto met bewonderaars van mijn werk

Misschien ook een idee om dan maar gelijk die andere tien Friese steden te bezoeken. Van die Elfstedentocht op de schaats komt ’t toch nooit meer. Zeker niet nu zelfs de Paus er van overtuigd is dat er iets met het klimaat aan de gang is. En als er één instituut is op aarde dat denkt op de lange termijn dan is dat toch wel de kerk in Rome. Dus maak ’t je makkelijk en neem de auto in plaats van de schaats voor die Friese Elf Steden. Maar vergeet galerie Kesk in Workum niet. Tot volgende week.

TOOS

De geheugenmuur

Mijn geheugen heb ik met lijm op een muur geplakt. Ten minste, het tentoonstellingsgedeelte van dat geheugen. Op een muur in de keuken van mijn atelier in Nice. Een muur vol met affiches van exposities van mij. Duidelijk een muur met een verleden. Dus als ik wil weten wanneer ook al weer een bepaalde tentoonstelling was, helpt die muur mij. Op voorwaarde natuurlijk van de aanwezigheid van een poster.

deel van de geheugenmuur

de affiche uit 1996

Bij zo’n geheugenmuur kun je af en toe heel wat afmijmeren. Maar dat kan ook weer leiden tot actie. Daardoor stond ik een paar dagen geleden in Venetië in restaurant Aciugetha. Ik ben namelijk weer in die stad vanwege het einde van de tentoonstelling waaraan ik deelneem. En ook trouwens om nu op m’n gemakkie de kunstbiënnale te kunnen bezoeken. Waarom ik dan zo nodig dat restaurant Aciugetha vlak bij het San Marco plein moest bezoeken? Dat is de schuld van een affiche uit 1996 op die geheugenmuur.

Toen, bijna 20 jaar geleden dus, nam ik ook al deel aan een groepsexpositie in La Serenissima, zoals Venetië ook wordt genoemd. Is er een mooiere bijnaam te verzinnen?Maar goed, die tentoonstelling was een heel speciale, bedoeld om geld bij elkaar te sprokkelen voor het beroemde operagebouw van Venetië,  La Fenice. Dat was weer eens afgebrand, voor de zoveelste keer in zijn paar eeuwen oude bestaan. En het ontbrak de stad op dat moment aan voldoende financiën voor een grondige restauratie. Zonde! Want die prachtige bonbondoos vormt een onmisbaar deel van de culturele geschiedenis van de Dogenstad.

La Fenice binnen

Dus bedachten mijn galerist Jean-Paul uit Nice en zijn branchegenoot Antonio uit Venetië een plan om de wederopbouw van La Fenice een beetje mee te helpen financieren. “Un mese per La Fenice”, een maand voor La Fenice, een goede-doelen-groepstentoonstelling van een maand met een aantal van hun internationale kunstenaars. Inclusief mijn persoontje. Want toen ik daarvoor werd gevraagd, hoefde ik niet lang na te denken.  Welke kunstenaar wil dat nu niet? Exposeren in de stad van oude schildermeesters als Bellini, Titiaan, Veronese,Tiepolo. Daar is helemaal niks mis mee.

Maar oude meesters of moderne kunstenaars, ze moeten toch eten. Vandaar dat we na de opening van onze expositie terecht kwamen in dat Aciugetha om de inwendige mens op  mediterrane manier te  versterken.

restaurant Aciugetha

Dat had Antonio voor een heel soepele prijs geregeld. Als Venetiaan wist hij namelijk heel goed dat je als niet-Venetiaan, en zeker als duidelijke toerist, per definitie wordt gesneden. Voor koffie, voor bier, voor wijn of pasta, je betaalt altijd teveel. Een factor twee is beslist niet ongebruikelijk. Als je ooit in die stad bent geweest, moet je bij het afrekenen wel beseft hebben dat een gewone Venetiaan die toeristenprijzen nooit kan betalen. Dan zou zijn of haar inkomen beduidend boven het gemiddelde Italiaanse salaris moeten liggen.

Maar goed, Antonio had op z’n Italiaans een en ander geritseld en wij, arme kunstenaars, hoefden zelfs helemaal niets te betalen. Uiteindelijk zorgden wij al voor een heel klein restauratiestukje van La Fenice.  Ik heb toen uit dankbaarheid daarvoor een aquarel gemaakt voor de restauranteigenaar. Nu, in 2015, was ik benieuwd of die er nog hing.  En ja hoor, mijn kunstwerk hing er nog, tussen een paar andere die daar waarschijnlijk ook op zo’n soort manier terecht zijn gekomen.

de aquarel

Een aquarel met een grote school ansjovissen die oprukken in de stad. Ansjovissen? Inderdaad. Want acciuga is Italiaans voor ansjovis. En hoe heette dat restaurant ook al weer? Kijk, dat soort herinneringen kun je niet op een muur plakken. Tot volgende week.

TOOS

Avontuur in Venetië

Exposeren in Venetië is altijd een bijzonder avontuur. Echt heel anders dan anders. Eerst komt die lange brug, de Ponte della Libertad, vanaf het vaste land bij Mestre naar die lagunestad. Aan het eind daarvan draai je naar rechts naar de kleine haven waar het zo’n echt Italiaanse,ongeorganiseerde rotzooi lijkt. Lijkt! Want een Italiaanse ordening is heel anders dan de Nederlandse. Maar orde is er wel degelijk. Daarmee heb ik wel enige ervaring, maar het blijft toch altijd weer wennen. Mijn levensgezel zegt altijd “Italianen kunnen niet organiseren, maar wel als de beste improviseren”. Zelf weet hij ook dat dit een wel erg stellige uitdrukking is, maar het klinkt best lekker en bevat beslist een kern van waarheid.

de haven in Venetië

door de kanalen in Venetië met de transportboot

Hoe dan ook, allerlei soorten transportboten liggen daar ’s morgens dubbeldik aan de kade en vrachtauto’s,groot en klein, rijden af en aan. Want in de Dogenstad gaat alle vervoer per boot of per voet. Auto’s in Venetië? Volstrekt onmogelijk. Wij mogen dan met allerlei regels proberen stadscentra autovrij te maken, in Venetië heb je daar echt geen regels voor nodig. Het is gewoonweg volstrekt onmogelijk. Dat geeft die stad ook juist zo’n bijzonder karakter. Ik vermoed dat heel veel inwoners ook helemaal geen rijbewijs hebben. Dingen op wielen? Ja, steekkarren op geruisloze luchtbanden voor vervoer, de autopeds van de kinderen en de koffers op lawaaiwielen van die vele, vele en nog meer toeristen.

Maar uitweiden over al die Venetiaanse toestanden? Nee, nu nog maar even niet. Dat komt binnenkort wel eens een keertje. Nu zit ik nog midden in Venetië met moeie voetjes van het vele lopen en een moe hoofd van alle indrukken en avonturen van de afgelopen dagen.

Ik houd ’t dus maar gewoon bij een fotoreportage over het uitladen van de auto en het inladen in de transportboot. Overigens met behulp van een paar Nederlandse vrienden die toch al enige tijd in Venetië vertoefden. Over het vervoer door de kanalen, over het uitladen bij de Campo San Lorenzo waar de expositie is. Over het opbouwen van mijn deel van de tentoonstelling, over de opening met violist en mannenkoor. En over curator en organisator Efthalia Rentetzi en de medekunstenaars uit Noorwegen, IJsland, Ierland, de Verenigde Staten en Australië.

En over een maand? Dan gaan we het omgekeerd doen! Tot volgende week.

TOOS

San Lorenzo revisited

Campo San Lorenzo in Venetië

November afgelopen jaar kreeg ik een mailtje uit Venetië. Van ene Efthalia Rentetzi. Nooit van gehoord, volstrekt onbekend. Of ik belangstelling had om in 2015 in de lente mee te doen met een tentoonstelling in de San Lorenzo. Tijdens de beroemde kunstbiënnale van Venetië dus. Want die wordt altijd georganiseerd in de oneven jaren van mei tot november. Mijn lief en ik keken elkaar aan. San Lorenzo …? Was dat niet die ruïneuze kerk waar we in 2013 hadden rondgelopen tijdens ons bezoek aan de Biënnale toen? Die kerk die voor een deel was gerestaureerd door de staat Mexico? Opdat ze daar hun eigen kunstpaviljoen konden inrichten tijdens die Biënnale? Die kerk die we bij voorgaande Venetië expedities altijd links hadden laten liggen. Toch altijd gesloten. Die kerk die we van naam al eerder hadden leren kennen uit de heerlijke serie detectives van schrijfster Donna Leon met de Venetiaanse Inspettore Brunetti als hoofdpersoon? Want vroeg Inspettore Brunetti zich niet regelmatig af of die kerk aan de andere kant van het canale tegenover de Questura niet ten eeuwigen dage gesloten zou blijven? Geen geld, bureaucratie, regels, veel te veel kerken in Venetië, of stomweg onwil en geen belangstelling, zo vroeg hij zich dan af? Voor Venetiëliefhebbers is die serie trouwens een absolute aanrader. je krijgt een heel interessante en kritische inkijk in de Venetiaanse en Italiaanse cultuur. Want denk niet dat Venetië en Italië zomaar over één kam zijn te scheren. Zowel maatschappelijk als bestuurlijk.  Maar dat is een heel ander verhaal.

de San Lorenzo, nog niet helemaal gerestaureerd dus

Deze San Lorenzo dus, werd die bedoeld door bovengenoemde Efthalia Rentetzi? Inderdaad! Of, om preciezer te zijn, niet die kerk zelf maar de Sala del Portale. Want die kerk wordt, zoals we in 2013 dus toevallig hadden ontdekt, al gebruikt voor de Mexicaanse kunstpromotie. Maar die Sala del Portale maakt wel onderdeel uit van het totale kerkcomplex, gelegen aan de Campo San Lorenzo. Het plein dat ik toen, in 2013, ook nog op de foto zette. Over toeval gesproken!

De uitnodiging voor deelname aan die expositie heb ik natuurlijk aanvaard. Lang, lang geleden, in de jaren 90, heb ik namelijk al eens een paar keer geëxposeerd in de Dogenstad. En dat waren prachtige ervaringen. De eigenaar van galerie Percorsi d’Arte overleed echter plotseling en daarmee was het kunstcontact verloren. Dat heb ik altijd heel jammer gevonden. Maar nu was er dus weer een nieuwe kans.

deel van het San Lorenzo complex

affiche van de expositie

Sinds die mail van november vorig jaar is er dan ook heel wat gebeurd. Efthalia is beslist geen onbekende meer, zij ’t dat ik haar nog steeds niet in levende lijve heb ontmoet. Maar dat gaat volgende maand gebeuren. Dan opent op vrijdag 15 mei de expositie  “Differences on Identity: Artistic perspectives” waarvan zij curator is. Met daarin mijn bijdrage. Samen met die van vooral vrouwelijke kunstenaars uit Ierland, IJsland, Noorwegen, Australië en de USA. Eén man is erbij. Nou, vooruit, dat mag.

Schriftelijk hebben Efthalia en ik elkaar in ieder geval al aardig leren kennen. Want zo’n voorbereiding met alles erop en eraan kost heel wat tijd en heel wat mailtjes. Over de kunst. Over de afstemming met de andere kunstenaars. Over de opbouwmiddelen met wat wel en niet kan in een historische zaal die monumentenbescherming geniet. Denk maar niet dat ik daar zomaar een spijker in de muur mag slaan!En over zoiets puur Venetiaans als het transport. Want je kunt wel vol goede moed met de auto volgeladen met kunst naar Venetië rijden, maar dan? Er zijn daar twee soorten vervoermiddelen, de benenwagen voor jezelf en de boot voor de rest. Dat maakt die stad aan de ene kant heel bijzonder en aantrekkelijk, maar aan de andere kant juist heel ingewikkeld. Alle transport gaat over het water volgens een streng reglement . Alleen met bedrijven die daarvoor een vergunning hebben. Dat betekent dus de auto uitladen aan een kade vlak bij de oude stad, de kunst overladen op de boot, tuf-tuf richting het canale bij de Campo San Lorenzo, daar weer uitladen en dan alles met steekkarretjes of met de hand versjouwen naar de Sala del Portale.

een van de vele transportboten in Venetië

Maar dat moet van te voren wel allemaal geregeld worden. Die transportboten liggen niet zomaar zonder afspraak op je te wachten. Hoe dan ook, bijna alles lijkt nu voor elkaar. Op naar Venetië in mei. En hier tot volgende week.

TOOS.

Twentse geheimen, Kunstmoment Diepenheim en Àlafran

Een moment duurt per definitie maar heel kort. Een kunstmoment in feite dus ook. Maar toch duurt het Kunstmoment Diepenheim heel wat langer. Namelijk van 9 tot 19 oktober. Hoe ze in Diepenheim tot die naam zijn gekomen is me dus niet helemaal duidelijk. Maar ik weet wel dat in de afgelopen 10 jaar tienduizenden bezoekers zich die naam hebben eigen gemaakt.

En dat Àlafran in de titel? Typische naam, nietwaar? Laat ik dus maar eens een en ander duidelijk gaan maken.

één van de kastelen van Diepenheim

Vraag een aantal willekeurige voorbijgangers waar Diepenheim ligt en vermoedelijk kun je een studie maken van allerlei soorten vertwijfelde gezichtsuitdrukkingen. Toch is Diepenheim voor veel kunstliefhebbers een bekend begrip. Oh ja, zullen ze denken, dat stadje in Twente, ergens tussen Deventer en Hengelo. Op de A1 afslag Markelo en dan nog een beetje doorrijden. Toch hoort Diepenheim bij de oudste stadjes van Twente, liggen er een aantal kastelen en kent het Stedeke al heel lang een behoorlijk intensieve kunstcultuur. Tien jaar geleden werd besloten dat dit ook maar eens landelijk flink bekend moest worden. Het Kunstmoment Diepenheim werd geboren. Een kunstmanifestatie, nu dus voor de 10de keer, die het hele stadje op zijn kop zet. En niet alleen de plaats zelf, ook de wijde omgeving. Het aantal kunstmanifestaties en exposities in en rond Diepenheim is tijdens het Kunstmoment nog wel te tellen maar dan toch wel op heel veel handjes met bijbehorende vingertjes. Kijk maar eens op www.kunstmomentdiepenheim.nl .

werk afleveren bij Àlafran

Nu nog dat Àlafran. Dat is, vind ik ten minste, de mooiste en grootste galerie in Diepenheim. Geleid door Irma en Hugo Blank. Vijf jaar geleden bouwden ze een oude bakkerij, die op de nominatie stond afgebroken te worden, om tot galerie. Volgens mij zijn ze in Diepenheim nu heel blij dat die twee zo gek waren om dat project aan te pakken. En hoe vind je dan nog een typerende naam? Hugo’s moeder, voor hem een groot voorbeeld, heet Fran. Goed voorbeeld doet goed volgen. Dus ’t doen als Fran, à la Fran, leek hun zo gek nog niet. Daarmee was de naam geboren. Galerie Àlafran.

met Irma Blank bij één van mijn schilderijen

Irma en Hugo ken ik al een aantal jaren als begeesterde kunstliefhebbers en galerie-eigenaren van, zoals al gezegd, een heel mooie galerie. Dus was het niet moeilijk om ja te zeggen toen ze mij vroegen of ik hun gast-kunstenaar wilde zijn tijdens het Kunstmoment Diepenheim.

Al die dagen van donderdag 9 tot zondag 19 oktober gaan ze al om 11 uur open. Opdat de duizenden bezoekers die ook dit jaar weer worden verwacht ruimte en tijd krijgen de kunst goed te bekijken. Met daarbij, in de hoofdzaal, die expositie van mijn schilderijen. Meer informatie is te vinden op hun website http://alafran.nl/ .

Mijn werk blijft overigens ook na dat langdurige kunstmoment nog een hele poos hangen. Dit voor diegenen die net even een ander moment nodig hebben om tijd vrij te maken. Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Twee “kunstvliegen” in één klap

De rust is weer neergedaald in de natuur rond fort Rammekens. Het vogelgefluit wordt niet meer overstemd door de rockmelodieën van muziekspektakel “O die zee”. Op de binnenplaats van het fort is het uitzicht op de oude muren en kazematten hersteld nu de gigantische partytent is afgebroken. Na alle cateringgeweld kun je nu weer simpel koffie, thee en koek nuttigen bij de “coffeecorner”. Gewoonweg of er niets gebeurd is in de maand augustus.

toegangspoort van fort Rammekens bij Ritthem

Maar dat is toch niet helemaal waar. Want Staatsbosbeheer, eigenaar en beheerder van het fort, vond het heel interessant als mijn expositie “Odyssee” nog een poos zou blijven. Dus hebben we in goed overleg besloten die tentoonstelling te verlengen tot 15 oktober. In het weekeinde daarna wordt het fort namelijk overstroomd door de soldaten van het 7^de Bataljon infanterie van Linie 1815. Die komen daar de klok zo’n 200 jaar terugzetten en Napoleonnetje spelen. En of mijn kunst in die omstandigheden daar nog veilig is? De vraag stellen is eigenlijk al het antwoord geven.

Sirene, één van de werken bij “Odyssee”

Cerberus, bewaker van de Griekse Onderwereld

Dus is “Odyssee” voorlopig nog te bekijken. Op vrijdag, zaterdag en  zondag van 12-17 uur. Dat is dan de eerste van die “kunstvliegen” uit de titel. Nu de tweede.

Korendijk 56, Middelburg

In een vorige blogaflevering schreef ik al over het Feestelijk Open Huis dat ik op zondag 21 september van 11-18 uur organiseer in mijn 18^de eeuwse pakhuis aan de Korendijk 56 in Middelburg. Feest vanwege het feit dat ik dit rijksmonument 15 jaar geleden in september kocht en vanwege de mooie getallen 25, 65 en 70 die dit jaar in mijn persoonlijk leven een mooie rol spelen.

Met andere woorden, “Odyssee” in het fort en een grote expositie met feestelijke prijzen bij mij thuis. Daar moet ik wat mee, zo bedacht ik mij. Alweer met Staatsbosbeheer heb ik daarom het volgende voor al mijn kunstvrienden geregeld.

Normaal betaal je toegang voor het fort. Maar als je uiterlijk donderdag 18 september per email aan mij doorgeeft dat je op 21 september graag zowel mijn Feestelijk Open Huis als “Odyssee” in het fort wilt bezoeken, zorg ik dat er die zondag een gratis toegangsbewijs voor het fort klaarligt. Vermeld naam en aantal bezoekers dat meekomt, dan kan ik dat op het toegangsbewijs invullen. Wapper ermee in het fort, lever het in en de toeziende vrijwilligers daar leggen je geen strobreed in de weg. Twee “kunstvliegen” dus in één klap.

Mijn emailadres is toos@toosvanholstein.nl. Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Feestelijk Open Huis op 21 september en Monumentendag op 13 september

Al weer 15 jaar Middelburg! Dat realiseerde ik mij begin van dit jaar. Want in september 1999 kocht ik mijn monumentale pakhuis aan de Korendijk 56. Alhoewel, monumentaal­­? Het was dan wel een rijksmonument maar ook ontzettend verwaarloosd. Zie bijgaande foto´s.

toestand in 1999

Sommigen verklaarden mij, in overigens vriendschappelijke termen, voor volledig gestoord. Op zich een begrijpelijke observatie. Maar mijn levensgezel en ik wisten wat we wilden. En dat is er ook gekomen. Net zoals trouwens de grijze haren. Maar voor de verklaring daarvan houden we ´t maar gewoon op het voortschrijden der jaren.

15 Jaar Middelburg dus. Nu wil het toeval dat naast die 15 in mijn  persoonlijke leven dit jaar nog andere mooie getallen een belangrijke rol spelen: 25, 65 en 70. Redenen genoeg dus om een flink feestje te bouwen. En, vonden we, dan niet alleen in besloten kring maar zeker ook openbaar.  Voor alle bekenden en alle fans van mijn werk. Met als locatie natuurlijk mijn opgeknapte pakhuis. Want dat mag, trots als ik er op ben,  gezien worden.  Net zoals mijn kunst. Het resultaat van deze overdenkingen?

Een Feestelijk Open Huis op zondag 21 september van 11-18 uur

En met feestelijk bedoel ik dan ook echt feestelijk. Een feestelijke expositie door het hele pand van werken met alleen op deze dag extra feestelijke prijzen. Prijzen gebaseerd op die mooie getallen van hierboven: 15, 25, 65 en 70. Dat je bij zo´n feest met elkaar moet kunnen  klinken, ligt natuurlijk voor de hand. Dus reken er maar op dat de feestelijke ingrediënten daarvoor in ruime mate aanwezig zijn.

Iedereen met een feestelijk humeur is welkom.

toestand nu

Mocht het die 21^ste september niet uitkomen, dan is er nog een alternatief. Want de week daarvoor, op zaterdag 13 september ,is het weer landelijke Monumentendag van 10-17 uur. Daar heb ik al vaker aan meegedaan. Een mooie gelegenheid dus om al vast warm te draaien voor dat Open Huis een week later.

welkom

Ook dan staat niet alleen de deur bij mij open maar eveneens de rest van het pand met dat mooie, goudgeschilderde leeuwtje helemaal boven in de nok. Als je komt, leg dan voor je binnengaat je hoofd maar eens even in de nek om ´t te bekijken. Daarna kun je binnen rustig rondkijken en bijvoorbeeld zoeken naar de balken die volgens experts nog afkomstig zijn van oude VOC of MCC (Middelburgse Commercie Compagnie) schepen. Zoals ik ´t bij de Middelburgse Kunst en Cultuurroute op de 1^ste zondag van de maand wel uitdruk: moderne kunst in een 18^de eeuws pakhuis. Tot volgende week.

TOOS

http://www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Bij Obama kon ik natuurlijk niet achterblijven

Kijk, als Obama al in het vernieuwde Rijksmuseum is geweest en ik nog niet, dan moet daar iets aan gedaan worden. Ik moet daar wel bij zeggen dat ik vorig jaar augustus al een poging had gewaagd, maar toen zo stom was om dat op een zondagmorgen te proberen. Niet doen dus, dom, dom, dom! De rijen buiten waren echt zo lang dat we besloten die niet nog langer te maken en ons te beperken tot de tegenwoordig  vrij toegankelijke buitentuinen. Daar was toen een expositie met beelden van Henry Moore aan de gang. Ook niet slecht.  Ik heb er nog een blogaflevering aan gewijd.

de nu overdekte binnenplaats van het Rijksmuseum

Gelukkig waren de via internet uitgedraaide toegangskaartjes een jaar geldig. Dus heb ik maar even gewacht met een nieuwe poging tot Obama was geweest. Nu dan wel op een door-de-weekse dag. Ook met behoorlijke rijen trouwens. Maar daarin schoof je toch vrij snel op.

Die rijen zijn ook heel terecht. Want dat gerestaureerde Rijksmuseum is echt heel, heel erg de moeite waard. De overdekte binnenplaatsen waar je nu binnenkomt, zijn een ongelooflijke aanwinst. Ruimtewinst, mooie balies, mooi licht en een voortreffelijk restaurant met een voortreffelijke bediening. Dat geldt overigens voor het hele museum. Prettig personeel met een heel gastvriendelijke uitstraling. Dat heeft die hoofddirecteur Wim Pijbes toch maar mooi allemaal voor elkaar gekregen. Zelfs toen ik ‘m vroeg of hij de grote zaal met de Hollandse Meesters even wilde laten ontruimen zodat ik een goeie foto kon maken, was dat helemaal geen probleem. Zie hieronder het resultaat.

zaal met de Hollandse Meesters

Vijf minuten later zag ’t er weer zo uit.

Voor Vermeer moest je echt de tijd nemen om bij zijn schilderijen te geraken, gezien alle Japanners die er met drommen tegelijk naar toe wilden. Dat was dan weer niet het geval bij “Het Joodse bruidje” van Rembrandt, één van mijn lievelingsschilderijen. Daar kon ik direct bijna met mijn neus bovenop komen. In werkelijkheid zie je pas echt hoe goed ’t is geschilderd. Een bijna abstracte achtergrond met losse verftoetsen in reliëf en in de personen hier en daar weer die prachtige precisie. Echt genieten! Een plaatje kan nooit die emotie oproepen.

“Het Joodse bruidje” van Rembrandt

Maar er was natuurlijk veel meer. Ontzettend genoten heb ik ook in de afdeling met middeleeuwse kunst. Donkere ruimtes met prachtige uitlichting en vitrines van 1ste kwaliteit museumglas. Van dat glas dat zo helder is dat je ’t nauwelijks als glas ervaart. Ik vermoed dat daar elke avonds flink aan gepoetst moet worden om neus en vingerafdrukken te verwijderen.

deel van de middeleeuwse collectie

Over het gebouw heb ik  ’t dan nog niet eens gehad. Maar de oude hallen zijn weer terug gebracht in de oorspronkelijke, prachtige staat. Zoals architect  Pierre Cuypers het bij de bouw eind 19de eeuw bedoeld heeft. Driedubbel genieten dus in dat Rijksmuseum. De kunst, het gebouw en het perfecte personeel. Hulde! Tot volgende week.

de gerestaureerde voorhal

TOOS

www.toosvanholstein.nl

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet

Aan dat spelletje moest ik denken toen ik de foto hier links maakte. Dat was aan de kop van de oude haven in Marseille. Trouwe lezers van dit blog weten dat ik daar een poosje geleden was omdat Marseille dit jaar Culturele Hoofdstad van Europa is.

De dag voor het maken van deze foto had ik in het nieuwe museum MuCEM een oude film gezien van het leven aan de haven vanaf ongeveer dezelfde plek. Toen die oude haven dus ook nog een echte zeehaven was en niet alleen een verzamelplaats voor jachten en zeilboten zoals nu.  En op de dag zelf dat ik de foto maakte, zag ik in het ook al nieuwe regionale museum een paar schilderijen met ook al weer die plek als onderwerp. Die moeten in mijn blog, dacht ik toen al, als ik mijn fotoboek en filmpje over Marseille klaar heb.  Om dan twee processen heel goed te laten zien. Allereerst de gigantisch veranderingen ter plekke,  maar ook hoe kunstenaars hun eigen werkelijkheid creëren onder het mom van “ik zie, ik zie wat jij niet ziet”.

Bekijk die schilderijen maar eens. Zo’n heerlijk romantische weergave van een simpele vissershaven en die bijna lege, veel grotere haven met een paar stoomschepen. En vergelijk dat eens met de gigantische drukte in dat oude filmpje. Want een deel daarvan heb ik in het museum zelf gefilmd en opgenomen in mijn video over Marseille die nu op YouTube staat met de link http://youtu.be/TGJlp84iesw . Overigens is dat filmpje ook hierboven al in deze aflevering ingebouwd.

Verder staat hier nog de link http://bit.ly/12ZwVrh naar het fotoboek dat ik van mijn bezoek maakte. Dat boek is hiermee de komende paar weken op internet te bekijken. Wat zouden we tegenwoordig toch zonder internet moeten! In Amerika en de data opslag bij de NSA via het PRISM- programma zal deze opmerking, hoop ik,  geen al te grote ongerustheid veroorzaken. Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag

Verkiezen hier toch anders dan in Egypte

 Verkiezingen en de gevolgen daarvan staan in Egypte toch wel voor een heel andere tak van sport dan bij ons. Ik verwacht in ieder geval geen Tahirplein-achtige beelden  in Nederland bij de verkiezing van de Kunstenaar van het Jaar 2014. Die verkiezing is net weer van start gegaan. Voor het elfde achtereenvolgende jaar. Dat zegt zo langzamerhand wel iets over de status ervan. Daarom vind ik het beslist een eer dat ik opnieuw genomineerd ben, samen met nog 89 andere beeldende kunstenaars. Die 90 zijn uit de hoge hoed gekomen van een panel van zo’n 100 kunstkenners met een brede blik op onze kunstwereld.

Nu is het publiek aan zet om 25 van de genomineerden aan te wijzen voor de volgende ronde. Zou ’t niet leuk zijn als ik daar ook weer bij kon komen, net als vorig jaar? Zelf vind ik eigenlijk van wel. Maar ja, ik ben natuurlijk enigszins bevooroordeeld.

Stemmen kan via een link die op de Nederlandse openingspagina van mijn eigen website www.toosvanholstein.nl staat. Maar ook met een klik opwww.kunstweek.nl/verkiezing2013/ronde2. Die link voert naar de verkiezingspagina  van de Stichting Kunstweek. Deze stichting organiseert de verkiezing, tegelijkertijd met heel veel andere kunstzaken. En dat allemaal zonder een cent subsidie. Al elf jaar dus. Petje af!

 Nieuwe video op YouTube

’t Heeft even moeten duren. Maar ja, een mens kan nu eenmaal niet altijd alle ideeën tegelijkertijd uitvoeren. Waarover dit gaat? Over een nieuw filmpje dat sinds vorige week op mijn YouTube-kanaal staat. En waarover gaat dat filmpje dan wel? Over de voorbereidingen en de opening van mijn tentoonstelling “Helden” in de Martinikerk van Franeker. Ik schreef al eerder over die expositie, maar het is dan ook wel een bijzondere op een heel bijzondere, prachtige locatie.

Even klikken op deze link Expo Martinikerk  en je bent er.  Wil je een overzicht van alle video’s die ik de afgelopen jaren aan mijn kanaal heb toegevoegd? Dan even klikken op http://bit.ly/ij4Pag. Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

 

YouTube  http://bit.ly/ij4Pag