Waarom die kop met regels uit dat bekende lied van onze onvolprezen Herman van Veen? Die kwamen in me op toen ik vorige week dinsdagavond met het vliegtuig aankwam in Rotterdam na een verblijf van enkele weken in Nice. Een paar weken om tot rust te komen na hectische maanden in Nederland. Schilderijen afmaken, tentoonstellingen, een groot feest voor zo’n 150 gasten met alle voorbereiding erbij, Open Huis, Landelijke Monumentendag, enz., enz.
Maar bij die landing realiseerde ik mij dat er opnieuw een paar heel drukke weken zaten aan te komen. Vandaar de associatie met dat liedje van Herman van Veen. En ook de gedachte die hectiek eens op een rij te zetten in deze blogaflevering.
Gelijk op woensdag stond er een evenement gepland voor de Vrienden van het Haags Gemeentemuseum, waarvan ik er een ben. De nieuwe Tuinzaal in het museum werd namelijk officieel geopend, een gebeurtenis gecombineerd met wijn en buffet. Die Tuinzaal is in feite de oorspronkelijke binnenplaats die recent helemaal overkapt is om extra ruimte te scheppen voor bezoekers. Iets dat veel musea de laatste jaren hebben gedaan. Denk maar aan het Rijksmuseum en het Nationaal Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Want musea moeten tegenwoordig meer bieden om extra inkomsten te genereren. Naast de culinaire verzorging was er nog die andere trekpleister. De blockbuster tentoonstelling over Rothko. Velen gingen mij al voor en hele volksstammen zullen nog volgen. Want de rijen voor de museumkassa’s zijn lang. Voor een Vriend dus niet! En da’s een lekker gevoel. Over die Rothko-expositie schrijf ik binnenkort nog wel eens.
Direct na die opening op woensdagavond had ik nog een afspraak in Wassenaar. Bij een echtpaar dat graag een “Venetiëschilderij” van mij wil hebben. Dat ga ik nu dus in opdracht maken. Maar voor zo’n opdracht kom ik altijd graag eerst bij de mensen thuis. Om, onder het genot van een wijntje, de opdrachtgevers beter te leren kennen, hun woonsfeer te proeven en de plek te aanschouwen die ze in gedachten hebben voor het schilderij.
Donderdag wachtte mij een etentje met vrienden en een cabaretvoorstelling in het Haagse Diligentia. Van Eric Koller. Nooit van gehoord? Tja, hij komt zelden met zijn flexibele, rubberen kop op televisie en dan ben je dus geen BN’er. Maar een kolderieker, absurdistischer cabaretierclown hebben we niet in Nederland. Ik had af en toe ordinair de slappe lach!
Vrijdagmorgen ging de reis dan uiteindelijk naar Middelburg. Want daar moest zo’n 50-tal werken worden uitgezocht en ingepakt om ze op zaterdag, na alles te hebben ingeladen, in Bilthoven weer uit te laden. Voor een grote overzichtstentoonstelling van mij daar. Nieuwsgierig? Binnenkort meer nieuws.
En omdat ik toch in Bilthoven was, kon ik gelijk mooi door naar Zeist. Om daar zo rond 5 uur een kunstwerk van mij af te leveren. Toch wel heel leuk. Ik verkoop een schilderij aan bewonderaars van mijn kunst en we vieren dat met, alweer, een goed glas wijn erbij. Daarna voor de inwendige mens nog naar Breukelen, naar galerie Peter Leen. Want Peter, met wie ik al jaren samenwerk, heeft sinds twee jaar het voortreffelijke Thaise restaurant Same Same in en naast zijn galerie.
Op zondag wachtte een muzikaal feest bij vrienden die in Middelburg hun project “Sound of Light House” ten doop hielden. Max Dendermonde schreef ooit het boek “De wereld gaat aan vlijt ten onder”. Nou, mocht dat zo zijn, dan kunnen we dat maar beter feestend doen. Nietwaar?
Voor maandag stond het Nederlands Steendrukmuseum in Valkenswaard op het programma. Want daar lag nog een stapel steendrukken van mij te wachten op nummeren en signeren. Gewoon zoals dat hoort bij litho’s.
Op die manier weet de nieuwe eigenaar dat het echt een origineel exemplaar is. En omdat ik toch in Brabant was, kwam een eetafspraak met een goeie vriendin in Lieshout ook heel mooi uit. En op dinsdag? Nee, nu even niet. Ook dat komt nog.
Mijn vingers tintelen zo langzamerhand wel om weer te gaan schilderen. Maar eerst komt Ameland. Ameland? Ja, Ameland! Lees maar volgende week.
TOOS
TOOS&ART 