Eén keer raden waar ’t bij een wijnchateau om draait. Heel goed! Wijnranken, druiven en het vloeibare eindresultaat in rood, rosé of wit. Maar als je zo’n chateau bezit, daar niet onaardig mee verdient en iets meer wilt? Kijk dan eens bij Chateau La Coste, zo’n twintig kilometer boven Aix-en Provence bij Le Puy-Ste-Réparade. In de prachtige, heuvelachtige campagne van de Provence. Vorige week maakte ik al een link met die plek via Arles en mondiale sterarchitect Frank Gehry. Type Rem Koolhaas, onze Nederlandse pendant. Of die moderne sterstatus van architecten tegenwoordig terecht is? Goeie vraag om in de groep te gooien. Maar ze verdienen er in ieder geval een leuke boterham door. Hoe dan ook, waar in Europa vindt je op iets meer dan een uur rijden van elkaar twee Gehry-bouwsels? In de Provence dus.
Op dat wijnlandgoed doen ze namelijk veel meer dan alleen wijn maken. Ze doen er ook aan landschapskunst, aan een recent geopend museum, en aan beroemde architecten. Vandaar Gehry.
Maar of ie nou met dit ding z’n sterstatus onderstreept? Mwah! Nogal rommelig en ongeïnspireerd naar mijn smaak. Overigens wordt er daar niet op een paar euro’s gekeken. Van over de hele wereld mochten kunstenaars er in het landschap ingrijpen. Echt zo’n speciale tak van kunstsport. Kunst, en hier ook architectuur, zodanig integreren dat er een eenheid met de omringende natuur ontstaat.
Op Chateau La Coste kun je je er aan verlustigen bij een rondgang van zo’n twee uur over de vele hectaren golvend en gedeeltelijk bebost terrein. Wil je vooraf, of eventueel achteraf, je ook nog verlustigen aan een chique Franse lunch? Geen probleem. De Japanner Tadao Ando, ook alweer zo’n ster aan het architectenfirmament, zorgde voor een dito chique ambiance. Toen ik er afgelopen herfst rondliep, waren de menu’s niet aan te slepen.
Maar goed, nu die landschapskunst. Door ook al weer wereldberoemde namen. Zoals Ai Wei Wei. Waar kom je ‘m tegenwoordig trouwens niet tegen? China misschien?
En Richard Serra met zijn stalen platen. Altijd herkenbaar met toch eigenlijk altijd dezelfde soort truc. Maak ’t groot en het wordt indrukwekkend. Loop maar eens binnen bij Museum Booymans in Rotterdam. Daar staan meters hoge en meters lange gebogen platen van hem.
Of Sean Scully. Meer bekend van zijn schilderijen die in heel wat belangrijke musea hangen. Maar hier zette hij een groot stenen bouwwerk neer. In feite een driedimensionale uitwerking van wat hij op het platte vlak maakt.
Allemaal van die werken die je niet direct boven de bank kunt hangen of in een hoekje van de hal zet. Je kunt ’t echt niks vinden en je kunt er idolaat van worden, met alle gradaties er tussenin. Een soort autismespectrum maar dan anders. Zo vond ik die grote, rechthoekige stapeling van allerlei kleurige steenblokken beslist indrukwekkend. En waarom? Eigenlijk een pure gevoelskwestie in combinatie met esthetiek. Een ander zal misschien wel zeggen ‘Toos toch. Die hoop stenen?’. Datzelfde gevoel had ik ook bij de Braziliaanse installatiekunstenaar Tunga (1952-2016). Zie ook de foto boven .
Ik had nog nooit van de goeie man gehoord maar was gelijk gegrepen door wat hij op ‘zijn’ plek had gecreëerd met steen, kwarts en metaal. De truc die hij uithaalde met sterk magnetisch natuursteen vond ik magisch. Munten die je er bij hield, waren niet meer los te krijgen!
De volgende foto’s zijn een beperkte keus uit de vele projecten en moeten maar hun eigen verhaal vertellen. Zoals o.a. die van objecten van Alexander Calder (1898-1976) en Louise Bourgeois (1911-2010). Twee beelden die niet specifiek voor het Chateau zijn gemaakt, maar gewoon zijn aangekocht.
Zelf kun je er trouwens ook nog het nodige aankopen. Prima drinkbare wijn bijvoorbeeld! Geen verrassende mededeling, schat ik zo in. Maar met acht euro per glas voor de goedkoopste rode mag dat dan ook wel. Een heerlijke herfstzon op het terras hadden we er toen wel gratis bij. Je kunt eventueel ook luxueus blijven overnachten op het landgoed. In, vanzelfsprekend, een speciaal daarvoor architectonisch ontworpen chique gebouw. Een paar nachtjes voor tegen de 900 euro. Best begrijpelijk, die prijsstelling. Want de landschapskunst moet toch ergens van betaald worden. ’t Komt ten slotte uit de lengte of de breedte. Of uit de zak van de bezoeker. Dat overnachten hebben we dus maar gelaten, de ambiance van de rest is een absolute aanrader. Tot volgende week.
TOOS
TOOS&ART 