“Italië, het land waar je bij wijze van spreken op elke straathoek wordt geconfronteerd met hun cultuur uit het middeleeuwse en nog veel verdere verleden.” Een eigen citaat uit mijn blog van een paar weken geleden. En goed voor recycling nu ik nog wat Italiaans kunststof bij elkaar veeg in een soortement afsluitend tekstueel fotoverslag. Praatjes bij plaatjes dus. Want in die streken mooie foto’s schieten? Geen probleem. Wat is er bijvoorbeeld Italiaanser dan onderstaande foto?
Een middeleeuws straatje in een plaats met de prachtige naam Buonconvento met daarin ‘de Roomse Kerk’ centraal. De kerk die, zeer voorzichtig uitgedrukt, via nogal eens aanvechtbare methoden puissant rijk werd in de loop der eeuwen. Met als gevolg , hoe je dat dan ook beoordeelt, heel veel prachtige kunst, wonderbare 
architectuur en aangename pleinen. Zoals hiernaast in Pienza.
Ooit een eenvoudig dorp, maar in de 15e eeuw monumentaal uitgebouwd door ene Paus Pius II. Alleen vanwege het simpele feit dat hij daar was geboren. Pienza verdiende daardoor wel een behoorlijke update, vond ie. En ’t mocht ook nog wat kosten. Groots denken of grootheidswaanzin? Nu kun je er in ieder geval toeristisch heel goed vertoeven. Een plek om in zonnige stilte even weg te mijmeren en de omringende ambiance in gedachten te vergelijken met de volstrekt scheefgegroeide toeristenkermis van Pisa. Mijn God, wat is dat een zooi geworden!
Omdat we er onderweg toch langsreden, stelde levensgezel voor om nog wat oude herinneringen op te halen op de Piazza dei Miracoli. Daar waar die toren nogal scheef hangt. Dat hadden we dus niet moeten doen. Mooie herinneringen werden er instantaan bezoedeld door gigantische horden aan toeristen. Die ook nog, om er zichtbaar bovenuit uit te komen, overal op paaltjes klommen voor de ULTIEME foto. ‘Kijk eens hoe ik die scheve toren van Pisa sta tegen te houden!’ Duizenden keren per dag. En de rest interesseert ze geen moer. We zijn er weg gevlucht.
Nee, geef me dan maar de relatieve rust op het plein bij de kathedraal van Lucca. Ook al weer zo’n heerlijke middeleeuwse stad. En in 1858 de geboorteplaats van Puccini, de beroemde operacomponist. ’t Is maar dat je het weet!
Echt weer zo’n piazza met een wit-zwarte gothische kathedraal waar ze in Italië het patent op hebben. Heerlijk om daar een terrasje te pakken. Net zoals in Volterra waar de wit-zwarte muur van de kathedraal een perfecte achtergrond vormt voor hedendaagse kunst.
Een stad vol kunst trouwens. In allerlei uitingen.
Vooral het schilderij op de laatste foto was een echte surprise. Want wist ik veel dat deze beroemde ‘Kruisafname’ (1521) door Rosso Fiorentino in de ‘Pinacoteca e Museo Civico’ van Volterra hing! Het werk wordt in de kunstgeschiedenis beschouwd als het begin van het zogenaamde Maniërisme. Eigenlijk het vervolg op de schildersstijl in de Renaissance. Het plaatje kende ik natuurlijk uit de boeken maar nu stond ik er onverwacht in levende lijve voor. Net zoals even later voor een prachtige ‘Annunciatie’ van Lucca Signorelli (1445-1523).
Die kunstenaar liep daarna als een rode draad door de reis. Want in Orvieto kwam ik ‘m weer tegen in de kathedraal. Met prachtige fresco’s. Een aantal weken geleden schreef ik al daarover. Maar toen bleek ie ook nog te hangen in de Palazzi Papali naast de kathedraal.
Met een ‘Maria Magdalena’, één van de belangrijkste heiligen in de katholieke kerk. En indirect trouwens nog een hoofdpersoon in ‘De DaVinci Code’. Dat wereldwijd bekende boek van Dan Brown. Die Signorelli kon trouwens best een aardig potje schilderen, vind je niet?
Ook in dat Orvieto was de kunst weer niet weg te slaan van de straathoeken.
Wat te denken van deze beelden die ik al dwalend tegenkwam in een niet meer als zodanig gebruikte middeleeuwse kerk?
Of van de fresco overblijfselen waarop ik weer ergens anders stuitte?
Logisch toch dat ze in Italië niet alles kunnen restaureren en keurig bewaren? Er is gewoon te veel.
Tot volgende week.
TOOS
TOOS&ART 