“Verrek, daar loopt Donna Leon”, hoor ik levensgezel naast me ineens zeggen. We zaten aan een heerlijk koud pilsje op de Campo Santa Maria Formosa, vlakbij het appartement waar we al jaren verblijven als we weer eens in Venetië zijn. Ik zit wat te tekenen, hij is verdiept in zijn ‘Donna Leon’. Want richting Venetië betekent ook altijd de nieuwste ‘Donna Leon’ bij ons hebben.
Die serie van altijd weer intrigerende en menselijke verhalen met als hoofdpersoon de Venetiaanse Inspettore Brunetti. Geschreven door de al ik weet niet hoe lang in Venetië wonende Amerikaanse Donna Leon. Die daardoor helemaal thuis is in de in en outs van de ingewikkelde Venetiaanse maatschappij met haar rangen en standen. En die kritiek daarop ook absoluut niet schuwt. Haar laatst verschenen deel ‘So shall you reap’ ligt al klaar voor ons bezoek aan de Biënnale di Venezia in de loop van dit jaar.
Terug naar Campo Santa Maria Formosa. Ik kijk op, volg de wijzende vinger van levensgezel, en ja hoor, dat zou ze best wel eens kunnen zijn. Het hoofd van die voorbijgangster en de foto van het hoofd van de schrijfster op de achterflap van haar boeken lijken toch wel sterk op elkaar. Zou ’t echt? Levensgezel volgt haar met zijn blik, ziet dat ze aan de praat raakt met een andere vrouw en staat op. Met het boek in zijn hand. Vanaf mijn terrasstoel zie ik hem heel voorzichtig die twee naderen. En, zo vermoed ik, op z’n Italiaans beleefd maar wel in het Engels, excuses aanbieden voor zijn plotselinge inbreuk in hun gesprek. Daarbij natuurlijk ook wel dat boek tonend. ’t Is duidelijk uit de reactie, ze is het, Donna Leon! Er volgt een kort gesprekje, er worden ter afscheid handen geschud en levensgezel keert bijna huppelend terug naar onze tafel en het koude pilsje. Met natuurlijk zijn verslag.
Waarom dit verhaal? Omdat het tekenend is voor het leven in La Serenissima. Waar de bewoners zich altijd lopend moeten voortbewegen. Geen fiets, geen brommer of scooter, geen elektrische step, laat staan een auto. Nee, gij zult lopen! Daarom kennen ze elkaar ook allemaal in hun wijken, hun sestieri, en komen ze elkaar ook altijd tegen. En daar hoort natuurlijk ook altijd een praatje bij. Een heerlijk relaxte manier van leven die wij in onze autosteden niet meer kennen.
Als ’t goed is constateer je dat als buitenstaander al vrij snel. En als ’t goed is ga je daarin vanzelf mee. Vandaar ook mijn schilderij ‘Campo’ van hierboven. Dat de komende Kunst&Cultuurroute Middelburg op zondag 2 juni geflankeerd wordt door ‘Riva’ (Oever). Nog zo’n Venetië-schilderij. Want in Venetië wemelt het ten slotte van oevers, kades en daardoor straatnamen met riva. De Riva della Schiavione, Riva Longa, Riva de Blasco, Riva Ca’di Dio. Dus moest er ook een keer een ‘Riva’ uit bij mij.
En om nog meer in de Venetiësfeer te komen, heb ik ook mijn ‘Nebbia a Venezia’ hangen, ‘Nevel in Venetië’. Met zo’n typisch Venetiaans bruggetje over een van die vele smalle kanalen, gehuld in zo’n geheimzinnig makende lichte nevel. Want veel water, dus regelmatig nevel, wat wil je!
Van die bruggetjes heb ik er in de loop der jaren heel wat op gelopen. En ook weer af. Daaraan is niet te ontkomen in een stad met meer dan 120 eilandjes verbonden door meer dan 400 bruggen en bruggetjes. Waarvan de Ponte di Rialto natuurlijk de bekendste is.
Over die 400 zijn de geleerden het trouwens niet helemaal eens, zo bleek me bij zoeken op internet. ’t Zijn er 400, 435, 438 of 472, afhankelijk van welke bron je op internet raadpleegt. Hoe dan ook, mooie plaatjes leveren ze altijd op. En inspiratie dus ook. Niet alleen voor schilderijen, maar ook als onderdeel voor een ReisKunst-Verhaal. Tot volgende week.
TOOS
TOOS&ART 