Voor de vijfde keer! Voor de 5e keer alweer verkeer ik een aantal weken in deze ruimte: het atelier van Rampini Ceramiche d’Arte in het Italiaanse Gubbio. Die prachtige middeleeuwse stad in Umbrië. Een jubileum-verblijf zogezegd. Had ik dat kunnen bedenken toen ik hier voor ’t eerst in 2019 belandde door deelname aan een expositie? Nee dus.
Toen was ik nog volledig keramiek-onschuldig, nu staan er een paar heel verschillende keramiek-opdrachten op mijn to-do-lijstje. Straks meer daarover.
Enkele weken geleden streek ik hier neer. Terwijl er in TOOS&ART in de tussentijd een paar ReisKunst-Verhalen verschenen over Venetië. Kon je als lezer al vast in Italiaanse sferen komen. Want die gaan de komende weken zeker en vast in beeld en woord overheersen in mijn blogverhalen.
Want dat ik hier op 15 mei het geweldige Festa dei Ceri, dat eeuwenoude feest meemaakte? Natuurlijk. Daarover schreef ik vorig jaar ook al.
En dat ik op 16 mei voor de derde keer aanschoof bij het grote diner van de Associazione Maggio Eugobino? Eigenlijk ook al vanzelfsprekend. Nu was ik zelfs als genodigde gast aanwezig in die grote eetzaal van het prestigieuze Hotel ai Cappucini. Een eeuwenoud, maar modern verbouwd Kapucijnenklooster. Voor een luxe prijs mag je natuurlijk ook wel wat meer verwachten dan Kapucijner kloostereenvoud.
Die Associazione is belangrijk in Gubbio en zorgt onder andere voor de exposities in het Museo delle Brocche d’Autore. Lees mijn blog van vorige week maar. Dat die stichting voor nog veel meer staat in Gubbio en dat ik er daarom ook lid van ben geworden, dat komt vast nog wel eens ter sprake.
Ook moest ik natuurlijk snel langs bij Daniele Minelli. De kleitovenaar die mijn ontwerpen van borden en Uovo’s op papier naar de driedimensionale werkelijkheid weet te vertalen.
Maar dit keer voerde hij nog een extra tour de force uit. Het maken van honderd en tien kleitabletten. Die had ik nodig voor een nieuw livre d’art van mijn Galerie Quadrige in Nice vanwege allerlei heuglijks rond San Francesco, de Heilige Franciscus van Assisi. Gestorven 3 oktober 1226 en heilig verklaard 16 juli 1228. Als dat geen heiligenrecord is, wat dan wel? Van dat kunstboek wordt elk exemplaar geïllustreerd met twee door mij beschilderde keramische tabletten. Hoe dat zit? Dat wordt vanzelfsprekend een ander verhaal.
Nou, vooruit, één tipje van de sluier dan. Het sprookje van Roodkapje en de Wolf kent iedereen. Maar de legende van ‘San Francesco e il Lupo’, van ‘Franciscus en de Wolf’, dat zich in Gubbio afspeelt en dat daar wereldberoemd is? Kijk, daaraan moet dus iets worden gedaan. En dat hebben Jean-Paul van Quadrige en ik op ons genomen.
Met de door mij ontworpen borden heeft Jean-Paul dan weer niks te maken. Maar een stel kunst en kookliefhebbers in Nederland des te meer. Die willen van mij graag een stel borden hebben waarop ze hun heerlijke culinaire uitingen ook prachtig kunnen uitstallen. Niet alleen de maag mag gestreeld worden maar ook het oog. En dat laatste heb ik nu op mijn bordje gekregen. Te zijner tijd zal ik van die maag-oog combinatie nog wel melding doen. Nu moet ik er eerst hard mee aan de gang.
En mijn Uovo’s die her en der in Nederland al een mooie plek hebben gevonden? Die behoeven aanvulling. Dus Daniele had er net een paar klaar staan toen ik aankwam. Want als ze nog vochtig zijn, kan ik me op de wekere klei helemaal uitleven. Snijden, gaten creëren, krassen, kerven, duwen, vervormen. Hoe dat er uiteindelijk allemaal uit komt te zien? De Middelburgse Kunst&Cultuurroute van zondag 7 juli is er goed voor. Noteer die datum al vast maar.
Voorlopig ben ik stevig bezig in het Rampini atelier dat nu door dochter Giulia wordt geleid. Nadat begin vorig jaar mijn dierbare vriend en keramiek-mastro Giampietro Rampini veel te vroeg overleed.
Als levensgezel en ik van tijd tot tijd einde werkdag onze Campari-Spritz nuttigen bij ‘onze’ Bar/Pizzeria San Martino op ‘onze’ Piazza Giordano Brunno tegenover de Chiesa di San Domenico klinken we vaak op ‘onze’ Giampietro. Want zonder hem zouden we daar nooit terecht zijn gekomen.
En zouden we nooit ‘ons’ stam-restaurant Il Bargello hebben ontdekt. Waar we dan als toevoeging aan de voorgeschotelde Italiaanse keuken genieten van ‘onze’ vino rosso Montefalco . Wel natuurlijk de Scacciadiavoli variant.
Vanuit Il Bargello proost op alles wat de komende tijd hier in TOOS&ART nog gaat gebeuren. Tot volgende week.
TOOS
TOOS&ART 