The BROCCHE Experience óftewel het Grote Gubbionese Kruiken-Avontuur

En daar stonden ze dan! Mijn eigenste drie Brocche d’Autore, mijn drie kruiken. Die van Sant’Ubaldo, die van San Giorgio, die van Sant’Antonio. Niet meer zo pront vooraan als vorig jaar, maar dat kon ook niet. Want toen waren ze essentieel voor de vernissage van de expositie Brocche d’Autore 2023. Hier kun je er uitgebreid over lezen.

zoals de Brocche vorig jaar stonden, met hoofdrolspelers Daniele Minelli (meester op de draaischijf), Giulia Rampini en haar moeder Rossana (van Rampini Ceramiche) en ikzelf, maar zonder mijn enkele maanden daarvoor veel te vroeg overleden keramist-mastro en vriend Giampietro Rampini

Nu staan in het museum weer drie andere kunstenaars centraal met hún Brocche. Zoals dat al zo’n 20 jaar lang gaat in die prachtige arcade-ruimte onder de Piazza Grande en het Museo Palazzo dei Consoli in Gubbio.

de achter elkaar staande drie tafels van de huidige drie uitgenodigde keramisten

de hoge hal van het Museo delle Brocche d’Autore nu

de toegangshal ernaast met film en video projecties van de Ceri

afgelopen week voor de ingang van het Museo delle Brocche d’Autore

Dat deze foto’s hier nu staan, betekent vanzelfsprekend indirect dat ik weer in mijn geliefde, prachtig middeleeuwse Gubbio ben aangeland. Voor de vijfde keer sinds 2019. Om te beginnen aan mijn al bijna traditioneel geworden Giro della Ceramica, mijn Tour de la Céramique, een Ronde van Keramiek, een kunstzinnige Tour de Force. Een komend verhaal natuurlijk.

Eerst even twee jaar terug in de tijd, naar 2022. Ook toen zat ik hier in mei/juni. Om er niet alleen een nieuwe reeks keramische borden te beschilderen, maar ook een serie van door mij ontworpen ei-vormen, mijn Uovo’s. Net enigszins geaard, kreeg ik van mijn dierbare keramiek-mastro Giampietro Rampini al te horen dat ik de uitverkoren buitenlandse kunstenaar was die voor het Museo delle Brocche d’Autore de drie brocche voor die drie bijbehorende heiligen mocht maken. En dat, zo kan ik je verzekeren, is echt niet niks. Dat betekent iets heel bijzonders in Gubbio. Die kruiken vormen namelijk een essentieel onderdeel in de ceremonie van het unieke en gigantische Festa dei Ceri. Nou ja, niet dus de brocche die ík moest maken. Dat zou beslist zonde zijn geweest. Want de brocche voor dat feest, gevormd en beschilderd volgens een vast ontwerp, worden namelijk altijd in de menigte gegooid bij de openingsceremonie van de Ceri. Zoiets van ‘scherven brengen geluk’.

vlak voor het moment waarop de traditionele brocche in de menigte worden gegooid

Nee, ik moest kunstzinnige brocche maken voor het speciale Ceri-museum. Waarvoor elk jaar een plaatselijke, een Italiaanse en een buitenlandse kunstenaar hun eigen kruikontwerpen mogen maken voor de al heel uitgebreide Brocche-kunstverzameling. Ikke, als eerste Nederlandse kunstenaar, dus voor 2023. Een eer waarvoor ik toen in de lente van 2022 stinkend mijn creatieve best ben gaan doen. In samenwerking natuurlijk met Giampietro. In zijn grote atelier van Ceramiche Rampini.

in 2022 in het atelier

Omdat ik levensgezel toen heel lief heb aangekeken, is hij in 2022 al de nodige video opnamen van het creatieve proces gaan maken. Om daarmee, in combinatie met de vernissage van 2023, een video te fabriceren. Die voorlopig nog even op de harde schijf geparkeerd moest blijven staan. Want ’t leek me het leukst de wereldpremière van die video, ‘The Brocche Experience’, pas nu te laten plaatsvinden. Nu de vernissage van 2024 net achter de rug is, ik zelf ook weer in Gubbio verkeer voor mijn nieuwe Giro della Ceramica en ik ook mijn recent gemaakte foto’s van de huidige expositie kon meenemen voor het opleuken van deze blogaflevering.

Maar hier is ie dan toch, de wereldpremière van ‘The BROCCHE Experience’. Vanaf vandaag te zien op mijn YouTube kanaal TOOS van Holstein-ARTIST.

Naast de bewegende beelden staan hieronder ter illustratie van het geheel nog wat extra foto’s van alle productiestappen. Min of meer chronologisch. Ook die uit de rubriek ‘Shit Happens’.

Daniele Minelli bezig met het maken van de basisvorm in zijn atelier van Minelli Ceramiche

ik bezig in het atelier van Rampini Ceramiche

Giampietro bezig met het maken van de klei-slabs voor de ‘handvatten’ van de brocche

het bevestigen van de handvatten

Giampietro achterin bezig met het dompelen van de brocche in een wit glazuurbad terwijl ik bezig ben die nieuwe witte huid wat gladder te schrapen

bezig met het beschilderen van de brocche

nu in de oven

en samen trots op het uiteindelijke resultaat

de officiële opening in 2023, maar dan wel nadat onderstaand probleem was opgelost

Alles was technisch goed gegaan met mijn Brocche. Tot ‘het handvat’ van Sant’Antonio, de heilige Antonius van Egypte, het ineens begaf. Een paar dagen voor de opening, dat spreekt voor zich. Drie stukken los in mijn handje! Tja, ‘shit happens’, zoals dat tegenwoordig heet. Spoedoverleg dus met Giulia en Rossana.

overleg

En eureka, witte rook uit de schoorsteen. Touw! Gewoon touw. Want was Antonius niet een in de 3/4^e eeuw in de woestijn levende heremiet en de eenvoud zelve? En daardoor ongetwijfeld ook een overtuigd aanhanger avant la lettre van de circulaire economie, van hergebruik? Uit verpakkingsafval visten we een dik, bruin stuk touw. Waarmee ik in combinatie met lijm ingenieus aan de gang ging. En zowaar, ’t lukte. Alsof ’t zo had moeten zijn.

bezig met de reparatie

Nu lijkt dat touw een integraal onderdeel van zijn kruik, alsof ’t er met opzet in is verwerkt. Uiteindelijk positieve shit dus.

zoals het er nu uitziet

detail van de brocche van Sant’Ubaldo, de stadsheilige die door te bidden en slim te zijn Gubbio redde van een mogelijke verwoestende aanval van veroveraars

detail bij San Giorgio, de drakendoder met de dodelijke speer

Sant’Antonio die door de duivel geïnitieerde verleidingen manmoedig het hoofd bood

Tot volgende week.

TOOS