’t Is weer tijd voor…. Dat is een van die bekende kreten van Arjen Lubach in zijn ‘De Avondshow’. Dan weet je dat er weer een of andere rubriek aankomt waarin hij een maatschappelijk probleem humoristisch en vilein tot op de bodem fileert. Niet dat ik dit nu ook ga doen. Maar het was toch al een poos geleden, vorig jaar oktober, dat ik hier in TOOS&ART met een ReisKunst-Verhaal kwam aanzetten. Geen kunstreisverslag dus van waar ook ter wereld, maar een verhaal over een kunstwerk van mij. Wel geïnspireerd door een reiservaring van waar dan ook. Zoals dat oktober-verhaal over de leergierige Chinese bij haar gaslamp.
Zo’n half jaar later is ’t dus echt wel weer eens tijd voor een ReisKunst-Verhaal. Nu geïnspireerd door La Serenissima, De Serene, oftewel Venetië. Met het schilderij ‘Arsenale di Venezia’.
Waarom juist dit werk? Nou, de Biënnale van Venetië begon in april. Het tot eind november durende grootste kunstevenement ter wereld. En dat is voor levensgezel en mij een tweejaarlijks moetje. Dus zitten we over een poos weer een aantal dagen op onze vaste Venetiaanse appartementstek. Drie minuten van de Ponte di Rialto, drie minuten van de Piazza San Marco. Hoe centraal wil je ’t hebben! Één dag is altijd ingeroosterd voor de Giardini. Het oude terrein met de landenpaviljoens waar ooit de Biënnale startte. En één dag gaat altijd op aan het Arsenale. Het gigantische, eeuwenoude industrieterrein waar ooit de handels en oorlogsschepen van de machtige Serenissima Repubblica di Venezia werden gebouwd. Hier schreef ik er al eens over. Maar nu heeft dat Arsenale al weer een paar decennia de bestemming kunst.
Een zeer uitgebreide kunstbestemming zelfs. Waar in alle hallen, en dat zijn er echt heel veel, kunst in allerlei soorten en maten wordt getoond. Van ‘wat een puin’, mwah, niet onaardig, interessant tot ‘yes’ en indrukwekkend. Waar een dag ronddwalen echt vermoeiend is, maar toch ook weer te kort. En waar ik elke keer opnieuw vol enthousiasme die heel speciale sfeer onderga. Die combinatie van moderne kunst en eeuwenoude industriegeschiedenis is uniek.
Vandaar mijn ‘Arsenale di Venezia’. Een volstrekt eigen, Toosiaanse interpretatie en absoluut geen weergave van de bouwkundige werkelijkheid. Ik verheug me er nu al op. Net als trouwens op het ritje daarna met de vaporetto, de waterbus. Naar Giudecca. Het enige eiland in de stad dat niet door een brug met de andere wijken is verbonden.
Daar op Giudecca zit namelijk Bar La Palanca. Waar we vaak einde dag op het terras neerstrijken voor onze zo langzamerhand traditionele Campari-Spritz met. Nee, niet met Aperol, veel te zoet. Geef ons maar dat bittere van Campari.
Als ik dan later in mijn atelier terugdenk aan de kade daar met de oude gevels, aan het brede Canale della Giudecca, en aan de rest van Venetië aan de overkant, dan komt de inspiratie vanzelf. Dan ontstaat vanzelf zo’n schilderij als ‘Giudecca’.
Dit keer is er naast La Palanca nog een extra reden om naar Giudecca te willen. De vrouwengevangenis. Waarvan ik trouwens niet eens wist dat die daar stond. Maar goed ook, zie ik je al denken. Maar nu wil ik er persé heen. In een deel ervan is nu namelijk ingeruimd voor de Biënnale-expositie van het Vaticaan. Jazekers, de Paus doet ook mee in Venetië.
Hij was er tijdens de openingsweek zelfs op bezoek. En moest per varende Pausmobiel naar Giudecca. Weet je wel, geen brug.
Zo kom je via La Biennale di Venezia nog een ergens. Zelfs in de vrouwengevangenis. Venetië, altijd goed voor speciale momenten, inspiratie en een ReisKunst-verhaal. Ook komende keer. Tot volgende week.
TOOS
TOOS&ART 
Een ‘kramp’ sluit zich rondom mijn hart. Een mentale kramp hoor (verder gaat het goed). Ik was driemaal in Venetië tijdens iets wat ik bijna mijn ‘vorig leven – met Ine’ moet gaan noemen. Nooit tijdens de biënnale. Ik heb geen bucket-list dus de tweejaarlijkse Biënnale in Venetië staat er niet op. Het is me veel te veel in mijn eentje. Te veel mensen, te veel mensen, te veel geld.
Wel jammer maar op het lijstje ‘keuzes maken’ is zo’n bezoek doorgestreept. Dus Venetië blijf ik bekijken via films, series, schilderijen, toneelstukken, boeken (Donna Leon) en jouw stukjes. Geniet ervan!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat genieten gaat zeker lukken! Toch, als je nog eens de mogelijkheid krijgt de Biënnale te bezoeken, zou ik het doen. Juist omdat er zoveel spin-off is in de stad die de moeite waard is. Maar ik beloof je, als ik er ben geweest ga ik je via mijn blog beslist op de hoogte brengen van alle aanwezige zin en onzin.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat leuk om te lezen! Ik ben zelf nog nooit in Venetië geweest; Maar bovenal wat een mooi schilderij en die kleurencombinatie is ook geweldig!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel voor je compliment. En als je een keer de gelegenheid krijgt, kan ik je echt aanraden die stad, buiten de gebaande toeristenwegen, te bezoeken.
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk om te lezen. Het is lang geleden dat ik er was. We zijn toen alleen het Guggenheim in gegaan. Venetië was voor ons een museum op zich.
Prachtig jouw camparirode schilderij.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is een mooie, camparirood!. Het Guggenheim ga ik ook zeker weer bezoeken als ik in Venetië ben. Naast natuurlijk alle andere, prachtige kunstlocaties.
LikeGeliked door 1 persoon