Zaterdag 10 september is ’t weer, het grote monumentenfeest. Open Monumentendag door heel Nederland. Waarbij ook mijn grote deuren aan de Korendijk 56 in Middelburg wagenwijd open staan. Open Huis zogezegd.
Vandaar nu de vraag ‘hoeveel Nederlanders zouden er wonen in een Rijksmonument’? Vingers omhoog graag! Dat worden er aardig wat, schat ik zo in. Maar hoeveel daarvan blijven omhoog als ’t gaat om een eeuwenoud pakhuis? Kijk, daar zakken er al een flink aantal. En nu, hoeveel van die pakhuizen bevatten balken afkomstig van onttakelde schepen? Oeps. En van welke van die pakhuizen zijn de muren van de buren? Oei, oei, misschien nog een paar vingertjes die in de lucht priemen? Tot slot de hamvraag. Bij wie zat er op de plek van je pakhuis eerst een open haringpakkerij? Zou ik nu in heel Nederland als enige nog met mijn vinger omhoog zitten? Niet onmogelijk! Dus woon en werk ik dan in een volstrekt uniek pand in Nederland? Een boeiende vraag bij hoe dan ook een trots gevoel. Maar hoe zit ’t nou precies met die vragen hierboven?
’t Is alweer en poos geleden dat ik voor het laatst meedeed met Open Monumentendag. Tijd dus voor een herstart. Mijn atelier op de begane grond is natuurlijk altijd al wel open op de eerste zondag van de maand bij de Middelburgse Kunst&Cultuurroute. Ik zie dan vaak mensen niet alleen naar mijn kunst kijken maar ook omhoog. Naar al die prachtige ouwe, overgedimensioneerde pakhuisbalken. Maar de deur naar mijn woongedeelte blijft daarbij altijd dicht.
Komende 10 september dus niet. Je kunt zomaar doorlopen naar de 1e en 2e etage. Om de rest te aanschouwen, opnieuw met een aantal balken uit grote schepen. Schepen die al voor 1738, het bouwjaar van mijn pakhuis, onttakeld moeten zijn geweest. En waarvan de balken bij mij achter uit het water zijn gevist. Want niet voor niets heet het straatje achter mij nu Balkengat. Ooit lag daar de scheepswerf van de VOC en dreven er houten vlotten en balken in de grote plas die je op het schilderij hieronder ziet.
Er is zelfs nog een foto van die situatie van voor 1898. Dat moet namelijk wel want toen werd een deel gedempt om het wijkje te bouwen dat er nu staat.
Maar hoe zit dat met die muren van de buren? Nou, ooit zat er een doorgang tussen wat nu de woonhuizen Korendijk 54 en 58 zijn. Daar zat, volgens de oude annalen, een haringpakkerij. Met waarschijnlijk wel een dak erboven maar verder open. Best handig natuurlijk, een beetje doorluchten bij al die haring kon geen kwaad. Tot die grond werd aangekocht door de MCC, de in 1720 opgerichte Middelburgsche Commercie Compagnie. Een soort tegenhanger en Middelburgse opvolger van de VOC, de Vereenigde Oostindische Compagnie. Die VOC van de werf bij het Balkengat.
Ze hadden blijkbaar een pakhuis nodig aan de Korendijk. Koren dus. Want heette destijds de korenhandel in Nederland niet de moedernegotie? Maar dat is een ander verhaal. Dus wat was er makkelijker dan de buitenmuren van de twee huizen aan weerszijden te gebruiken om er vertikaal balken tegenaan te zetten. Met daarop horizontaal weer andere balken. Simpel toch?
Tot ik het kocht, was het pakhuis ook alleen maar pakhuis geweest. Er was geen water, geen gas, geen elektriciteit maar wel die muren van de buren. Zo vertelde de kadasterregistratie. Met andere woorden, bij de restauratie hadden de buren eigenlijk voor elke spijker en schroef in hun muren toestemming moeten geven. Niet echt handig. Dat hebben we toen ook maar veranderd.
Nu staat er dat unieke pand waarover ik nog even één ding kwijt wil. Want in een Rijksmonument mag je natuurlijk niet zomaar je goddelijke gang gaan. Een daartoe bevoegde ambtenaar bewaakt het hele proces. In dit geval iemand wiens naam in Middelburg toch wel enigszins gevreesd werd. Bij de definitieve keuring hield ik mijn hart dus echt wel een behoorlijk beetje vast. Weet je hoe hij wegging? Met de opmerking dat hij zelden een pand had gezien dat zo prachtig was gerestaureerd. Daarop hebben levensgezel en ik toen ook maar gelijk geklonken.
Op 10 september kun je zijn opmerking komen controleren. Maar vanzelfsprekend ook overal mijn kunst bekijken. Het slaan van twee vliegen in één klap. Een derde vlieg daarbij is mijn nieuwste steendruk ‘City life’. Alleen deze maand voor een heel speciale prijs te koop
. Lees mijn vorige blog maar. Tot volgende week.
TOOS
PS Afgelopen dinsdag zag ik op NPO 2 de eerste aflevering van ‘Krabbé zoekt Kahlo’. Over één van mijn vrouwelijke kunstenaarsiconen aan wie ik in dit blog al wel aandacht gaf. Beslist de moeite waard! Gewoon kijken de komende dinsdagavonden om 20.30 uur.
TOOS&ART 
Het overkomt me inderdaad vaak dat het gebouw me meer boeit dan de kunt als ik een museum bezoek. jouw pand lijkt me een bezoekje meer dan waard. Geen idee hoe het met de NS verder gaat , mijn vrijdagse afspraak lijkt op dit moment niet door te kunnen gaan, dat maakt de kans dat ik zaterdag op stap kan dus een stuk groter.
Krabbe begon zijn serie “op zoek naar” van Gogh waar ik wel iets mee heb. Zijn bezielde en boeiende vertellingen zorgde ervoor dat ik ook andere, minder in smaak vallende, series ging volgen en dus ook Frida. En ben ik ben niet eens echt een kunstliefhebber, dan doet hij toch iets goed. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, die situatie op het spoor is nogal onduidelijk. Maar wie weet gaat ’t zaterdag lukken! Van harte welkom. Bij Krabbé moet ik zeggen dat ik hem in de eerste series te overdreven enthousiast vond, af en toe zelfs hinderlijk, maar dat hij nu een mooie vorm heeft gevonden. Op die manier maakt hij de kunst van beroemdheden ook heel toegankelijk en dat is alleen maar toe te juichen. Er wordt veel te vaak ‘moeilijk’ gedaan in het kunstwereldje.
LikeLike
Zaterdag rijdt alles volgens mij normaal dus moet dát wel gaan lukken.
Volgens mij is Krabbé gewoon een beetje erg enthousiast mens wat misschien wel kont omdat hij zelf ook wel iets af weet van wat de schilder voelt en ervaart . Al zal dat ook voor iedere kunstenaar weer anders zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
dat doen die gebouwen mij ook Riet
dus vertel jij ons nu eens iets over de muren van de buren , hoe is dat opgelost voor meneer de keuring ambtenaar kwam
LikeGeliked door 1 persoon
Heel lang voordat het pakhuis er was waren er alleen 2 huizen met een open ruimte ertussen. In die ruimte kwam een vishal die alleen een afdak tussen de twee huizen maakte. Later plaatste er iemand palen tegen de muren van de buren en boude op en aan die palen een pakhuis dat dus eigenlijk inderdaad alleen maar aan de muren van de buren hangt. Dat is dus als “origineel van vroeger “aanvaardbaar gebleken al was erbij de verbouwing tot atelier wel nauw toegekeken en hier en daar wel ingegrepen.
LikeGeliked door 2 people
ja ik had gelezen over het haringpakhuis , eerst open , met enkel een dak
maar ze hebben toch verbinding moeten maken met de muren van de buren , maar zo het gedaan is was in orden , nu gelukkig maar
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Karel, ik kan je verzekeren dat alles nu helemaal in orde is, ook in het kadaster. Want elke keer aan de buren moeten vragen om een spijker in hun buitenmuur te mogen slaan is natuurlijk niet echt handig.
LikeGeliked door 1 persoon
ja dat moet wel zo zijn Toos , want ik denk niet dat de mensen van het kadaster er lichtjes over denken
maar het hele verhaal zo over het pakhuis van vroeger is geweldig
LikeLike
Ik kom zeker kijken!
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk.
LikeLike