Mijn Nieuwjaarswens voor 2024
Tagarchief: muziek
Twee koppen, één boek, drie versies
De kop is eraf. Zo heet dat dan. Twee koppen zelfs. Figuurlijk gesproken natuurlijk. Hier wat illustraties van kop één.
De start van mijn expositie in Galerie Quadrige in Nice op vrijdag 20 oktober (zie blog van vorige week) en de publicatie van mijn livre d’art ‘Toos van HOLSTEIN, L’Art au Carré’. Dat kon verschijnen dankzij onderstaande vier personen.
Van links naar rechts galerist/uitgever Jean-Paul Aureglia, mijn persoontje en de betrokken schrijvers. Levensgezel, niet geheel en al onbekend voor TOOS&ART-lezers, en Raphaël Monticelli, aan de Côte d’Azur en ruim daaromheen bekend als publicist-schrijver-dichter.
Ter illustratie even een heel klein, vertaald stukje van hem uit zijn veel, veel langere Franstalige bijdrage. Met teksten daarin over ‘Steden’, ‘Aanwezigheid’, ‘Literatuur en personages’, ‘Titels’ en nog een en ander. Voor dit stukje vond Raphaël inspiratie in een paar van mijn muziekschilderijen.
Muziek… Opera, wereldmuziek, blues en rock, tussen saxofoon en gitaar, is de wereld van Toos een muzikale wereld waarvan schilderkunst een visueel equivalent is. Muziek die de ruimte vergroot, die alle emoties uitdrukt, die vage figuren transformeert… “Uw ziel – zei de dichter – is een gekozen landschap / dat maskers en dans betovert…”
Alles zou er spreken
In het geheim tot de ziel
Haar zoete moedertaal
Die twee schilderijen hangen nu vanzelfsprekend op de expositie. In de achterruimte van de galerie, daar waar mijn boek fysiek is ontstaan. Daar waar de kasten met letterbakken staan waaruit Jean-Paul de losse loden letters plukte en regel voor regel de pagina’s met de hand zette. Om ze daarna met zijn handpers op papier zichtbaar te maken, draaiend aan het grote wiel.
Even terzijde, heel anders dan het taalgebruik van Raphaël is dat in het interview van de Nederlandse consul in Nice, Willem-Hein Couwenberg, met mij. Een interview voor de rubriek ‘La Vie Professionelle’ in het Magazine van de Nederlandse Club aan de Côte d’Azur. Absoluut zakelijker dus dan de kunstzinnige insteek van Raphaël. Of de tekst ervan hieronder leesbaar is? Dat betwijfel ik. Maar dit interview komt de komende tijd vast nog wel eens ter sprake.
Nu nog kop twee. Wat die wel mag zijn? Natuurlijk die van de opening van mijn huisexpositie ‘Porte Ouverte’ in mijn Niçoise atelier/appartement op zaterdag 21 oktober.
Een tentoonstelling waar, na de nodige poets, schuif en opruimwerkzaamheden plus het timmeren van extra spijkers in de muren, alle kunstwerken mooi tot hun recht komen. Vind ik zelf ten minste.
Dat ik daarbij in mijn atelier een grote tafel heb ingeruimd voor HET BOEK en de bijbehorende steendrukken? Ja, allicht! Alhoewel, HET BOEK? Eigenlijk zijn het drie verschillende versies voor drie verschillende prijzen.
Maar dat is een ander, ingewikkeld verhaal dat er voorlopig nog even niet komt. Net zoals de presentatie van dat boek in Nederland. Dat heeft weer te maken met een reeks exposities waarmee ik al druk bezig ben. Exposities onder de noemer ‘Coloured Black’ die pas tweede helft volgend jaar starten. Met kunstwerken die hun oorsprong vinden in de ideeën en de opzet voor mijn livre d’art en de bijbehorende steendrukken.
Wat dan overigens niet betekent dat, als ik weer terug ben in Middelburg en je uitdrukkelijk nieuwsgierig bent naar mijn ‘Toos van HOLSTEIN, L’Art au Carré’, ik het niet tevoorschijn wil halen. Want daarvoor ben ik er natuurlijk veel te trots op. Tot volgende week.
TOOS
Niet te versmaden, de Kunst en Cultuurroute en ’t 800-jarige Middelburg
800 Jaar geleden kreeg Middelburg stadsrechten. Best reden tot een feestje! En aan die 800 jaar stadsgeschiedenis doet de Middelburgse Kunst en Cultuurroute toch maar mooi al voor bijna het 1/40ste deel mee. Wij, d.w.z. bestuur, vrijwilligers, deelnemende kunstenaars en galerieën worden dit jaar namelijk 18. Wettelijk volwassen zogezegd. Ook de moeite waard toch? Dus Toos, zo zei laatst iemand tegen me, moet jij als Middelburgse Brabander niet eens iets in je blog vermelden over die 18 en 800 jaar en al die 1ste zondagen van de maand? Ja, eigenlijk wel. Bij deze dus.
Daar zijn trouwens best nog een paar redenen meer voor op te noemen. De eerste? Komende zondag 2 april is er een muzikaal extraatje bij de Kunst en Cultuurroute. Het jaarlijks terugkerende thema “Van Klassiek tot Populair”.
Normaal is er dan op allerlei routelocaties allerhande muziek te beluisteren van opkomende en al gevestigde muzikanten. Ook bij mij. Door organisatorische wisselingen kon het thema dit jaar echter niet zo uit de muzikale verf komen als gewoonlijk het geval is. Vandaar een kleiner aanbod aan optredens. Met wel weer een in mijn atelier. De hele middag door. Van een duo dat twee jaar geleden ook al optrad en graag terug wilde komen. “Die akoestiek is zo lekker en ’t was zo gezellig” volgens zangeres Anoushka Koppelaar en gitarist Huibert-Jan Vader.
Dat hadden diverse muziekgroepen voor hen ook al geconstateerd. Ik heb er heel wat gehad in de loop der jaren(zie foto’s). Zoals de frêle zangeres met harp en speeldoosje als instrumenten, de jazzy groep, de nu landelijk bekende klezmerband, het klassiek ensemble met die expressieve saxofoniste .
En niet te vergeten een band met een gigantische hoeveelheid geluidsapparatuur waarvan ze uiteindelijk maar een derde konden installeren omdat ze anders zelf buiten moesten blijven staan. Mijn atelier is best groot maar ’t is natuurlijk geen Ziggo Dome. Hoe dan ook, ’t spetterde die middag wel, luid hoorbaar tot ver op de Korendijk.
Meer weten over dit thema “Van Klassiek tot Populair”? Dan naar site van de kunstroute www.kunstroutemiddelburg.nl.
Maar ik had ’t over een paar redenen. De tweede dus. Op 7 mei is Middelburg weer Boekenstad. Ooit begonnen als een van de thema’s van de kunstroute en nu uitgegroeid tot de grootste boekenmarkt van Zuid-West Nederland. Met naast de openluchtmarkt heel veel routedeelnemers die “iets met boeken” doen. Ook ik. Want maakte ik afgelopen jaar voor elke laureaat van de bekende “Four Freedoms Awards” niet een uniek boek als toevoeging aan hun medaille? Een Engelstalig boek met uitspraken van vorige winnaars zoals Nelson Mandela, alle geïllustreerd met originele tekeningen. Nu onder anderen in bezit bij Angela Merkel en onze eigen Willem-Alexander.
En heb ik ook niet nieuwe Franstalige uitgaven van de Ilias en de Odyssee van Homerus voorzien van steendrukken? Om ’t nog maar niet te hebben over litho’s bij de levensbeschrijvingen van onze eigen Sint Nicolaas en degene die zorgde voor mijn eerste voornaam, de heilige Catharina van Alexandrië. Vergeet daarbij ook niet de IJslandse sagen in de Edda en de Italiaanse Divina Commedia van Dante. Genoeg dus om op 7 mei in mijn atelier flink aandacht te geven aan al die kunstboeken. Met de bijbehorende steendrukken, zeefdrukken en tekeningen.
Oh ja, en dan nog die 800 jaar stadsrechten van Middelburg. Bij de zogenaamde city marketing heet ’t “Rotterdam Bruist”, “Er gaat niets boven Groningen”, “Den Haag mooie stad achter de duinen”, maar reken maar dat we in Middelburg ook van wanten weten. Kijk maar op https://middelburg800.com/agenda. Je kunt je dit jaar helemaal te pletter amuseren met alle festiviteiten. Zodra die met kunst hebben te maken is er een heel dikke kans dat ik daar op terugkom. Tot volgende week.
TOOS
De schoonheid van architectonisch verval
Nog even en mijn gedurende de laatste weken zeer beperkte internetuitzicht breidt zich weer uit tot de gebruikelijke verre verten. Volgende week bevind ik mij weer boven de internetradarhorizon. Waar ik heb ondergedoken gezeten? Dat komt wel. Nu eerst nog een al eerder klaar gezet stukje. Over de schoonheid van verval. Naast muziek, poorten en Venetië één van die zaken waardoor ik mij altijd al heb laten inspireren.
Want zeg nu zelf, een afbladderende muur met allerlei door elkaar heen schimmerende, verschillend gekleurde lagen stucwerk, is dat niet schilderachtig prachtig? Of verbrokkelende muren en ruïne- achtige resten van oude, al lang vervallen en onbewoonde steden, ooit gebouwd door nu verdwenen beschavingen? Daar kan ik volop van genieten. Ter plekke kijkend, horend en voelend, maar ook in stilte werkend in mijn atelier in Middelburg of in Nice. Op het doek met paletmes op mijn eigen karakteristieke manier die lagen van zo’n afbladderende muur weer opnieuw te voorschijn toveren, die schoonheid van het architectonische verval proberen weer te geven, een nieuwe oude wereld creëren met olieverf, dat is heerlijk. Tot volgende week.
TOOS
Muziek
Ik ben voor wat weken onder de internetradarhorizon verdwenen. Dat gebeurt wel eens meer, maar mijn lezers laat ik natuurlijk niet in de steek. Vandaar dus van te voren klaar gezette wekelijkse afleveringen. Maar wel wat korter en iets anders van karakter.
Is de poort één van de terugkerende thema’s in mijn schilderijen, muziek is dat ook. Beide, poorten en muziek, zijn voor mijn gevoel universeel. Want waar ik ook kwam, er zijn poorten en er is muziek. Bij de mariachi op het grote plein in Mexico Stad en bij de muzikant met zijn bluesgevoel in de Vlissingse kroeg. Bij de gitarist die improviserend in de Heineken Music Hall de sterren van de hemel rockt en bij het strak gedirigeerde symfonieorkest in het Amsterdamse Concertgebouw. Bij de ouwe mannenband op een pleintje in Cuba en bij het ouwe mannenorkest ergens in China met die zo andere klank dan Westerse oren gewend zijn. Bij de Franse saxofonist die vanwege de galm onder een arcade zijn melancholieke geluid laat horen en bij het Vlaamse amateurkoor dat met vuur barokmuziek doet herleven. Overal hoorde en zag ik muziek in allerlei soorten.
Dat schilder ik graag. Waarbij ik probeer dat horen en zien te combineren in een geluidloos schilderij dat toch moet vibreren van de klank. Mee ook omdat ik in mijn jongere jaren regelmatig back stage verkeerde. Bij het schilderen betrapte ik me er dan ook op dat ik in mijn muziekschilderijen van vroeger vaak een rockband van achter het podium weergaf. Terwijl dat tegenwoordig meer van voren gebeurt. Maar hoe dan ook, die muziek zal terug blijven keren in mijn werk. Van tijd tot tijd “moet er een muziekschilderij uit”. Tot volgende week.
TOOS
1 Blues, 2 werelden: Joe Bonamassa en Popa Chubby
Ik ben dan wel al heel lang beeldend kunstenaar, maar dat zegt niet dat er voor mij buiten die tak van sport geen andere cultuuruitingen bestaan. Muziek is voor mij altijd een inspiratiebron geweest. Ook voor schilderijen. Een van de bewijzen daarvoor staat hierboven. Niet dat ik tijdens mijn werk in het atelier muziek heb aanstaan. Nee, dan moet het voor mij stil zijn. Maar buiten dat atelier? Daar kan een jankende of ruige solo op de elektrische gitaar mijn hartje beslist sneller doen kloppen. En dan kun je natuurlijk al snel uitkomen bij die blues. Oftewel tegenwoordig Joe Bonamassa. Want die muzikant van nog maar 38 jaar staat qua beroemdheid behoorlijk eenzaam aan de top.
Een paar jaar geleden maakte ik een optreden van hem mee in de Heineken Music Hall en was gelijk verkocht. Dus toen ik las dat hij half maart van dit jaar een nieuwe reeks concerten in Nederland zou komen geven, waren de kaartjes snel gekocht.
Maar wat doet die Popa Chubby dan in de titel van dit stukje? Tja, van het een komt het ander. Toen ik eens op een feestje de naam Bonamassa liet vallen zei iemand “oh, maar dan vind je Popa Chubby ook vast heel goed”. Ooit van Popa Chubby gehoord? Ik toen nog nooit in ieder geval. Blijkt ie in het blues circuit wel heel bekend. En bleek ie eind vorig jaar ook nog op te treden in Vlissingen aan het begin van een nieuwe Europese tournee. In De Piek. De Piek? Ja, De Piek. Een bruin café annex zaal voor zo’n 250 tot 300 man. Wel allemaal staan dan.
Toen Popa tussen het publiek kwam aanlopen, met wandelstok omdat hij kreupelde, bleek hij een behoorlijk gezette Amerikaan te zijn. Iets ander typje dan Bonamassa. Maar vergis je niet. Hij zakte op zijn kruk en speelde een potje rauwe blues waar je u tegen zegt. Dik twee uur lang. Achter elkaar. Geen pauze. Nou ja, af en toe ging hij even een beetje moeizaam staan. Een geweldige gitarist, voor mij echt een verrassing daar in Vlissingen. Niet overigens voor de echte bluesfanaten. Die bleken ‘m gewoon achterna te reizen in Nederland bij zijn verschillende concerten. Allemaal in dat circuit van kleinere zalen.
Dat dus in tegenstelling tot Joe Bonamassa, die ik toevallig vorige week woensdag ook nog even zag verschijnen in De Wereld Draait Door. Om aandacht te geven aan zijn serie concerten in het Amsterdamse Koninklijke Theater Carré. Toch een iets deftiger omgeving dan die Vlissingse Piek. Daar zat ik dus afgelopen vrijdag, in dat Carré. Inderdaad, zitten. Weer een heel andere beleving dan het staan bij Popa. Een tikkie duurder ook. Bij Chubby voor 20 piek. Bij Bonamassa? Nou, daar zal ik ’t maar even niet over zal hebben. Iets minder lang dan bij Chubby maar toch ook mooi exact twee uur achter elkaar. Minder rauw, maar technisch fabelachtig en ook gevarieerder. Ook een band met acht man terwijl Chubby ’t deed met een bassist en een drummer. Gewoon twee verschillende blueswerelden die je niet met elkaar moet willen vergelijken. Dat wordt zoiets als appels en peren. Maar wel geweldig om ze alle twee te kunnen meemaken. Gewoon genieten!
Of die beide concerten ook weer inspiratie opleveren voor nieuwe “muziekschilderijen”? Vast wel. Maar zoiets moet bij mij altijd rijpen. Dus wanneer? Geen idee. Maar ’t gaat zeker en vast komen. Tot volgende week.
TOOS.
Een saxy K en C route
Alweer 12 jaar oud, die Middelburgse Kunst en Cultuurroute. En sinds 2002 ben ik daarvan een trouw deelnemer. Dat betekent ook dat er al heel wat muzikanten in mijn atelier zijn opgetreden. Want elk jaar in april staat de route in het teken van het thema “van Klassiek tot Populair”. Hoe ze ’t doet weet ik niet, maar organisatrice Bea Zwadlo weet dan altijd weer muziekensembles van hoog niveau met vaak jonge musici naar Middelburg te halen.
Omdat mijn atelier zich qua grootte en akoestiek goed leent voor die muziekoptredens viel ik ook dit jaar weer in de prijzen. Soms houdt een band overigens niet helemaal goed rekening met de omstandigheden. Zo was er eens een groep die dacht in mijn atelier hun totale versterkersaccessoir te moeten opbouwen. Toen de helft stond, kregen ze toch wel door dat dit een tikje overdreven was. Zeker als je ook weer snel moet afbreken omdat er op een andere routelocatie nog een optreden wacht, vraagt dat om logistieke problemen. Maar al doende leert men, heet ’t dan!
Allerlei soorten muziek heb ik zo in de afgelopen jaren meegemaakt. Klezmer, klassiek, Zuid-Amerikaans, jazz, swing, solo, gitaarduo. Afgelopen zondag was het dus weer zo ver. Eerst het Göksel Yilmaz Ensemble met vaak al eeuwenoude muziek in het Turks, Arabisch en Koerdisch. Met natuurlijk de liefde als hoofdonderwerp. Prachtig klonk dat. Daarna nog het Berlage Saxophone Quartet. Een stel jonge muzikanten die klassieke muziek de pan uit lieten swingen. Daarbij komt dat de saxophoon mijn lievelingsinstrument is. Dus ik kon mijn hart ophalen. Een saxophoon kwartet nog wel!
Daarom ook had ik een schilderij van mij opgehangen met daarop een saxophoonspeler. ’t Was prachtig om te zien hoe zijn houding op het schilderij regelmatig samenviel met de houding van de heel expressieve speelster die er voor stond.
Wat mij betreft volgend jaar weer zoiets. Maar eerst maar “tot volgende week”.
TOOS.
YouTube http://bit.ly/ij4Pag
TOOS-the movie
Een nieuwe film op mijn YouTube-kanaal http://bit.ly/ij4Pag !
Daarbij hoort natuurlijk een toelichting. Wel, voor mijn expositie
“TOOS” in fort Rammekens is een film gemaakt die daar bij de opening op 23 april in première ging en er nog steeds draait in één van de kazematten. De film is gemaakt door Peter Havermans, al jarenlang een veelgevraagd TV-cameraman voor o.a. de NOS- nieuwsrubrieken.
Samen hebben we een filmscript gemaakt zonder gesproken woord, waarin zowel mijn olieverfschilderijen en beelden worden belicht (www.toosvanholstein.nl) als mijn digitale TOOS-kunst (www.toos.biz) , waarvan veel in het fort is te zien. Het leek me ook interessant een link te leggen met mijn jeugd en de fascinatie die ik toen al had voor kunst, afbeeldingen en oude bouwsels. Maar mezelf als meisje spelen? Nee, dat is toch iets teveel gevraagd! De oplossing daarvoor kwam eind vorig jaar tijdens één van de zondagen van de Kunst en Cultuurroute in Middelburg toen Puck de Nooijer mijn atelier binnenstapte in gezelschap van haar moeder. Dat was ze! Zij moest mij als meisje spelen in die film.
Zo is ’t dus gekomen dat de film begint met Puck als kleine Toos. Maar bij een film zonder woorden hoort natuurlijk wel muziek. Die werd gecomponeerd door een goede vriend van mij, saxofonist Frank During, samen met enkele vrienden van hem met wie hij speelt in een big band. Met hen nam hij de composities op in een geluidsstudio in België, waarna Peter Havermans de film verder kon monteren in het Mediapark te Hilversum.
Het leek me nu zo langzamerhand de tijd ervoor om die 9 minuten durende film “TOOS” op mijn YouTube-kanaal te zetten. Dus ga maar naar http://bit.ly/ij4Pag . Veel plezier!
TOOS.
TOOS&ART 